باردیگر اول ماه مه ، روزجهانی همبستگی کارگران همه کشورهای جهان فرا رسیده است. روز یادآوری دست به اسلحه بردن دمکراسی بورژوائی علیه کارگران اعتصابی خواستار ۸ ساعت کار روزانه در شیکاگو، روزی که بار دیگر ثابت شد که برای بورژوازی، به قول مارکس، ” در موضوعات مربوط به پول جایی برای نازکدلی نیست.” این روز روزی است که کارگران ، با یادآوری این واقعه خونین، در همه کشورها به خیابان می آیند تا همبستگی جهانی خود را با اعتراض همزمان علیه نظم موجود به نمایش بگذارند، در جهانی بحران زده و زخم خورده از ادامه سلطه جهانی سرمایه. همزمانی انتشار آخرین گزارش دانشمندان و آخرین هشدار آنان در باره نزدیک شدن لحظه بی بازگشت در گرمایش زمین با روز جهانی کارگران فریادی است که میگوید نه تنها انسانها بلکه طبیعت نیز بیش از پیش قربانی اشتهای سیری ناپذیر به کسب سود و انباشت هر چه بیشتر این نظام جهنمی شده است.
هنوز روسای بانکهای مرکزی پاسخی برای ضربات بحران مالی سال ۲۰۱۸ و تورم در حال اوج گیری پیدا نکرده بودند و رکود تولید در بخشهای مهمی از صنعت در پیشرفته ترین کشورهای سرمایه داری تنها چشم انداز در برابر چشمان حیرت زده اقتصاددانان بورژوا بود که پاندمی کوید-۱۹ فرا رسید و آنها توانستند تمام “تقصیرها” را به گردن آن بیفکنند و ادامه همان سیاستهای نئولیبرالی را تجویز کنند. امری که در همه جای دنیا با اعتصاب، اعتراض و مبارزات متنوع کارگران روبرو شد که درین میان ایران جایگاه برجسته و ویژه ای داشت . اما بهترین و بزرگترین پاسخ نمونه وار به ادامه این سیاستها را ماه پیش، کارگران و حقوق بگیران ثابت هندوستان، در استقبال از اول ماه مه، دادند که با اعتصاب بی سابقه دویست میلیون نفری علیه دولت دست راستی – نژادپرست حاکم، سیاستهای خصوصی سازی و حملات او به دستاوردهای طبقه کارگر و دهقانان به میدان آمدند. اخبار این اعتصاب تاریخی توسط رسانه های اصلی بین المللی بکلی مسکوت گذاشته شد و به آن همچون یک خبر جانبی و ” متفرقه” برخورد شد. امری که هراس آنان ازین قدرت نمائی کارگران را به نمایش میگذارد.
امروز ادامه بحران اقتصادی – اجتماعی نظام جهانی سرمایه داری با بحران اوکراین و درگیری دو رقیب امپریالیستی؛ اتحادیه اروپا و آمریکای شمالی از یک طرف و امپریالیسم جدید روسی از طرف دیگر وارد فاز جدیدی شده است. این بحران بیش از هر زمانی از یک طرف خصلت ارتجاعی و جنگ افروز امپریالیسم را آشکار کرده و از طرف دیگر به بحران تورمی و رکود تولید شتاب بیشتری داده است.
” نظم نوینی جهانی ” که قرار بود، پس از فروپاشی اردوگاه شوروی، تحت رهبری بلامنازع امپریالیسم آمریکا در سراسر کره زمین آرامش، پیشرفت و بهبود شرایط زندگی بشر را به ارمغان بیاورد، تنها در بیست سال اخیر موجب برپائی دویست جنگ و درگیری نظامی منطقه ای شده است. میلیتاریسم و مسابقه تسلیحاتی بار دیگر در دستور کار همه قدرتهای کوچک و بزرگ امپریالیستی قرار گرفته است، این دیگر نه فقط آمریکا ، روسیه یا چین بلکه کشورهایی چون آلمان و ژاپن هستند که بودجه های هنگفتی را برای تجدید سلاح خود اختصاص داده اند. بدین ترتیب رقابت روسیه و آمریکا بر سر مناطق نفوذ خود که به تجاوز نظامی روسیه به اوکراین منجر شده است، موج جدیدی از میلیتاریسم را به راه انداخته است، و این مردم اوکراین هستند که با خانه خراب شدن، پناهندگی و هزار درد و رنج دیگر هزینه این رقابت را می پردازند. همانطور که مردم یمن، عراق، افغانستان، لیبی ، سوریه، مالی، اتیوپی ،صحرای غربی، چاد، سودان، بولیوی، ونزوئلا و ….ودر نتیجه انواع دخالتها و جنگهای نیابتی، تاوان سیاستهای تهاجمی امپریالیسم در بحران را پرداخته و می پردازند. نظام سرمایه داری جز رقابت قطب های متفاوت با یکدیگر، شیوه دیگری از ” همزیستی” را نمیشناسد و این در لحظه حاضر اوجی تازه یافته است که جنگ اوکراین تنها بخش آشکار کوه یخ ارتجاع امپریالیستی است. طبقه کارگر جهانی باید در همه جا پرچم صلح و ضد جنگ امپریالیستی را بالا برده و همدستی و سهم دولتهای ” خودی” درین جنگها و درگیریها را برملا کند.
ایران سالهاست که سرزمین اعتصابات و اعتراضات کارگری و حقوق بگیران دیگر است. این مبارزات در سالهای اخیر در جهان بی اغراق، بی همتا بوده است. آنها حتی با وجود پاندمی کرونا نیز از میدان بیرون نرفتند و این یک استثنا قابل تحسین در سطح جهان بود که نشان از فشار و سختی های معیشت و بیزاری آنان از حکومت و سیاستهای آن دارد. درین میان بخش آگاه تر فعالان کارگری با بردن شعارهای آزادی، نان، کار، مسکن، با طرح اداره شورائی، ولو به شکل محدود ، بعنوان یک آلترناتیو کارگری در برابر نظم سرمایه داری حاکم، برگ زرینی به این مبارزات افزودند .
سال گذشته نیز در ادامه و راستای مبارزات گسترده سالهای پیش ما شاهد گسترش بیسابقه مبارزات کارگری در ایران بودیم. گزارش‌های انتشار یافته ، صحبت از بیش از ۴۱۹۰ حرکت کارگری واعتراضی درسراسر کشور است. سالی از آغاز همصدایی ها، مبارزات سراسری ورشته ای، سالی ازاعتصابات و اعتراضات طولانی، سالی از انتشار آگاهانه ووسیع خبری در شبکه‌های مجازی ودور زدن سانسوروسکوت وسرکوب حکومتی ؛ در این میان ، اعتصابات وتظاهرات سراسری معلمان وفرهنگیان در بیش از ۲۰۰ شهر ، تجمع و اعتصاب سراسری شاغلین رسمی نفت در چندین شهر ، اعتصاب و تجمع هزاران تن از کارکنان رسمی نفت در تهران، شهرها و مناطق عملیاتی و سکوهای دریایی ، اعتصاب سراسری صد هزار نفری کارگران پیمانی و پروژه‌ای نفت و گاز و پتروشیمی که بیش از دو ماه ادامه داشت، ده‌ها تجمع، راهپیمایی، کارگران نیشکر هفت تپه به شکل تظاهرات و اعتصابی در جهت تحمیل لغو واگذاری شرکت به بخش خصوصی، تظاهرات خیابانی و تجمع اعتراضی کارگران گروه ملی فولاد، اعتصاب و تجمع و ایجاد راه بندان و راهپیمایی ۱۴۰۰ کارگر معدن کرومیت آسمی نون منوجان ، اعتصاب و تجمع بیش از دو هزار کارگر مجتمع مس سونگون ورزقان در اعتراض به برنامه پیشنهادی واگذاری معدن به بخش خصوصی. تجمعات متعدد کارگران برق و نیرو،اعتصابات واعتراضات کارکران شهرداریها در سراسر کشور و….نمونه های برجسته این مبارزات در سال گذشته است.
اما این مبارزات تنها در بخش تولید و صنعت صورت نگرفت. بازنشستگان که زیر فشار تورمی به خط فقر رانده شده اند، بیکار ننشسته بلکه اعتراضات مستمر و پیگیری را سازمان دادند که دولت را در مواردی وادار به عقب نشینی و دادن امتیاز کرد. مبارزات گسترده، سراسری و سازمان یافته معلمان نیز نمونه درخشانی از سازماندهی، پیگیری و سراسری بودن مبارزات اعتراضی کارگران و حقوق بگیران ایران بود. آنان با استفاده از وضعیت ویژه خود و امتیاز داشتن یک تشکل پایدار سراسری مبارزه جانانه و پیگیری را سازمان دادند که بواقع رژیم را به عقب نشینی وادار کرد. اهمیت داشتن تشکل مستقل کارگری و حقوق بگیران در نمونه مبارزات معلمان به
تمامی خود نشان داد.
همزمان ما شاهد اعتراضات گسترده تشنگان خوزستان و جهارمحال بختیاری و اصفهان ، علیه سیاست مخرب وویرانگرانه ی حکومتی در توزیع و بهره برداری از آب و آلودگیهای زیست محیطی بودیم. زنگ خطر نابودی زیست محیط ایران ،نه فقط زندگی مردمان ایران ، بلکه طبیعت و زندگی انسانی واجتماعی مردم را به نابودی سوق خواهد داد. توجه فعالان وپیشروان جنبش کارگری به دفاع از مطالبات زیست محیطی و خصوصا مساله آب و زیست بوم ایران،،قطعا میتواند نیروی گسترده ای را به صحنه نبرد علیه سرمایه داری حاکم وارد کند واز این طریق سیاست سرکوب حکومتی را به بن‌بست کشاند.
این مبارزات که بازتاب تشدید مبارزه طبقاتی و تلاش کارگران و حقوق بگیران ایران برای تغییر تناسب قوا و بخشی از حرکت عمومی در جهت برانداختن نظم موجود است، به قیمت فداکاری ها و دادن هزینه های سنگین از جانب فعالان کارگری و دیگر جنبش های توده ای، در متن سرکوب بی امان و پیچیده سازمانهای رنگارنگ امنیتی رژیم جمهوری اسلامی، ممکن شده است. گسترش اقدامات اعتراضی و استمرار آنها، علیرغم این سرکوب همه جانبه و چند لایه، نشان میدهد که خون تازه ای در رگهای جنبش توده ای – کارگری ایران جاری شده که ما را نسبت به آینده آن خوشبین تر میکند.
سال ۱۴۰۰ سالی سرشار از امیدهای جدید در جهت گسترش و تعمیق مبارزه توده ای – طبقاتی در ایران بود که یکبار دیگر ضعف سازماندهی و نبود تشکلات پایدار کارگری را بمثابه پاشنه آشیل این مبارزات یادآوری کرد. حرکت در جهت ایجاد این تشکلات مستقل و در همان حال فراهم کردن بستر همگرائی جنبشهای بخشهای مختلف کارگران و حقوق بگیران ثابت وظیفه ثابت و تخطی ناپذیر فعالان آگاه این جنبشها است.
فرخنده باد اول ماه مه روز همبستگی جهانی کارگران هم کشورها !
سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی ایران !
برقرار باد حکومت شورائی!
زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم!
یازده اردیبهشت ۱۴۰۱
کمیته مرکزی سازمان راه کارگر
