با پیروزی گوستاوو پترو و فرانسیا مارکز در انتخابات ریاست‌جمهوری، کلمبیا سرانجام فرصتی برای معکوس کردن چندین دهه خشونت و نابرابری در این کشور به عنوان یکی از متحدان کلیدی ایالات متحده در نیمکره غربی پیدا کرده است
در ۱۹ ژوئن، گوستاوو پترو و فرانسیا مارکز در مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری کلمبیا به پیروزی دست یافتند تا به آنچه زمانی غیرقابل تصور به نظر می رسید، تحقق بخشند: اتحاد حکومتی جناح چپ در این کشور. کشوری که بیشتر به خاطر شبه نظامی گری، جنگ مواد مخدر به رهبری ایالات متحده و حکومت مستمر نخبگان سیاسی جناح راست در دولت شهرت دارد.
حزب «پیمان تاریخی» می‌تواند حتی قبل از شروع کار، بر دستاوردهای قابل توجهی تکیه کند: ارتش چریکی ELN (ارتش آزادیبخش ملی) که در سراسر جریان روند صلح کشور همچنان فعال باقی مانده است، موافقت کرده با دولت آتی بر سر میز مذاکره بنشیند. همچنین مذاکرات با ونزوئلا برای بازگشایی مرزهای مشترک طولانی دو کشور که تا به امروز نقطه داغ درگیری های مسلحانه و نماد تنش های سیاسی بین دو کشور بوده، آغاز شده است. حتی آلوارو اوریبه، رئیس‌جمهور سابق، راست افراطی شبه‌نظامی کلمبیا، با پترو رهبر سابق چریکی دیدار کرده تا پیامی از گفت‌وگو و مدارا را در این مرحله جدید و نامطمئن از سیاست کلمبیا ارسال کند.
اما هیچ چیز روشن نیست. پترو و مارکز به دنبال ترسیم مسیری به سوی صلح پایدار و غیرنظامی‌سازی، توزیع مجدد و عدالت زیست‌محیطی در کلمبیا هستند. تقریباً نیمی از کشور به نامزدهای «پیمان تاریخی» رای نداده است. یک نامزد فرصت‌طلب «پوپولیست» رقابت سختی را برای دور دوم انتخابات رقم زد. در این کشور اوریبیسموی [مکتب نئولیبرالیسم و پرخشونتی که به نام رئیس جمهور اسبق اوریبه خوانده می شود] جناح راست – که در حال حاضر رئیس جمهور دست راستی ایوان دوکه نماینده آن است – عمیقاً در ساختارهای دولتی و جامعه مدنی جا افتاده است.
با این حال، علی‌رغم این چالش‌ها، پترو و مارکز نیروهای مترقی را متحد کردند تا ماشین جناح راست کلمبیا را در پای صندوق‌های رای شکست دهند. انتخابات اخیر کلمبیا نشان می دهد با ورود اولین رئیس جمهور چپ این کشور به دفتر ریاست جمهوری «کاسا دو نارینو» در ماه اوت، دلایل زیادی برای خوش بینی وجود خواهد داشت.
یک شب تاریخی
در رقابت های انتخاباتی، پترو و مارکز کاندیدای طبیعی برای هدایت قیام اجتماعی سال ۲۰۲۱ کشور علیه اقدامات ریاضتی رئیس جمهور دوک بودند. بسیاری فکر می کردند این استراتژی با هدف گرفتن فدریکو “فیکو” گوتیرز، جانشین دوکه و نامزد تداوم اوریبه، در انتخابات عمومی پیروز خواهد شد. اما آن ها روی ظهور غیرمنتظره نامزد “خارجی” رودولفو هرناندز حساب نکرده بودند.
هرناندز با توجه به افزایش احساسات ضد نظام، کمپین مترقی پترو را مجبور کرد استراتژی خود برای دور دوم انتخابات را تغییر دهد. «پیمان تاریخی» از آنتونی گوتیرز روبی، استراتژیست مبارزات انتخاباتی کاتالانی که با کریستینا فرناندز دی کرشنر در آرژانتین و حزب کارگران سوسیالیست اسپانیا کار کرده، دعوت به همکاری کرد و در تلاش برای غلبه بر احساسات ضد چپ، تصویری از پترو به عنوان فردی آرام تر شکل داد. پترو روزهای یکشنبه فوتبال بازی کرد و در فعالیت های روزمره شرکت نمود.
در یک حرکت قاطع دیگر، پترو در رویدادهای عمومی در روزهای منتهی به رای گیری دور دوم در کنار رهبران برجسته فمینیست ظاهر شد. این امر به ویژه با توجه به اینکه شهردار سابق بوگوتا، که مدت‌ها پرچمدار فمینیست‌ها و برنامه دگرباشان جنسی در کلمبیا بود، با گروه‌هایی از جمله انجیلی‌ها و محافظه‌کاران ائتلاف‌های انتخاباتی تشکیل داده بود، بسیار مهم به شمار می رفت. پترو با انداختن شال سبز نمادین بر گردن خود در حمایت از حقوق باروری، بر آگاهی از اهمیت استراتژیک زنان در پایگاه خود و نقش بسیج کننده کلیدی که جنبش فمینیستی در طول زندگی سیاسی او ایفا کرده است، تاکید نمود.
حتی در شرایطی که نظرسنجی‌ها حاکی از برتری پترو و مارکز در آستانه دور دوم انتخابات بودند، باز هم سایه انتخابات ۲۰۱۸ کلمبیا، زمانی که پترو در شرایط بسیار مشکوک به ایوان دوک مورد حمایت اوریبه باخت، به چشم می خورد. بسیاری از تکرار تقلب در آرا می ترسیدند. شایعات مربوط به اعتصاب حمل و نقل – با یادآوری تلاش های خرابکارانه مشابه در انتخابات ۲۰۲۱ شیلی – و حتی امتناع صریح دولت اوریبیستا از به رسمیت شناختن نتایج انتخابات، به تهدید دستکاری آرا اضافه شد.
علاوه بر این، سابقه طولانی آزار و اذیت و ترور چپ‌ها در کلمبیا، این تهدیدها را کاملاً معتبر می ساخت.
Una vida، muchas vida (یک زندگی، زندگی های بسیار)
پترو در زندگی نامه خود «یک زندگی، زندگی های بسیار» (Una vida، muchas vida)، یک نقطه عطف کلیدی را هم برای خودش و هم کلمبیا به یاد می آورد. پترو در سال ۱۹۹۰، هم رزم چریک آن زمان خود کارلوس پیزارو، رهبر جنبش ۱۹ آوریل (M-19) را متقاعد کرد با دولت کلمبیا توافقنامه صلح امضا کند و به جنبش چریکی امکان بدهد اسلحه خود را تسلیم کرده و وارد رقابت های انتخاباتی شود.
آن تصمیم مردمی باعث نامزدی پیزارو در انتخابات ریاست جمهوری ۱۹۹۰ شد، اما یک تراژدی به دنبال داشت: پیزارو ترور شد و چرخه جدیدی از خشونت به نام “حمله علیه اتحادیه میهنی” آغاز شد که جان هزاران چریک سابق و مبارز چپ را گرفت.
سناتور ماریا خوزه پیزارو، دختر کارلوس پیزارو، در کنفرانس مطبوعاتی «پیمان تاریخی» که یک روز قبل از دور دوم انتخابات برگزار شد، تأکید کرد کلمبیا از دهه ۱۹۹۰ بسیار پیشرفت کرده و این پیشرفت چقدر به دلیل تعهدات دموکراتیک چپ کلمبیایی بوده است:
اول و مهمتر از همه، ما کمپین خود را در یک حکومت دموکراتیک انجام داده ایم. ما وارثان مبارزه برای صلح، دفاع از دموکراسی و مبارزه برای برابری هستیم. ما با شرایط نامطلوب زیادی روبرو هستیم و به عنوان یک نیروی مترقی و چپ می دانستیم که گرفتن قدرت در کلمبیا هرگز آسان نخواهد بود. اما ما به کاری که در دهه‌های گذشته انجام داده‌ایم – و به ویژه در چهار سال گذشته – و به خرد مردم کلمبیا اعتماد داریم. ما بسیار خوشبین هستیم، زیرا می دانیم هر آنچه تا به حال ایجاد کرده ایم، ما را آماده کرده است تا بهترین حکومتی باشیم که کشور تاکنون داشته است.
پلت فرم «پیمان تاریخی»، دلیل خوبی برای باور به گفته های ماریا خوزه پیزارو است. برنامه دولت که با نام «کلمبیا، قدرت جهانی زندگی» («کلمبیا، یک قدرت جهانی زندگی») معرفی شده می گوید دولت جدید تغییرات اجتماعی را که زنان کلمبیایی شروع کرده اند، دنبال می‌کند و کمبود نمایندگی سیاسی و اقتصادی آنها را جبران می‌کند. استقلال، و برابری در رابطه با مردان، و تضمین حق زندگی بدون خشونت برای همه ی زنان در کلمبیا را تضمین می کند تا آن چه که می‌خواهند با بدن خود انجام دهند. (تأیید مجدد قانون اخیراً تصویب شده برای قانونی سقط جنین).
همچنین در پلت فرم «پیمان تاریخی» مجموعه ای از سیاست ها برای پیشرفت فوری سیاست آب و هوایی و جبران ضایعات زیستی در کلمبیا برجسته است. اقدامات و مشوق هایی برای از بین بردن وابستگی کشور به استخراج منابع و در عین حال اجتماعی کردن استفاده از انرژی های پاک، به عنوان بخشی از چشم انداز اقتصادی ملی بزرگتر که از صنایع مخرب زیست محیطی فاصله می گیرد، از جمله موارد دیگر این پلت فرم است.
سایر پیشنهادات سیاستی کلیدی شامل طرح توزیع مجدد جامع برای پایان دادن به نابرابری گسترده در کشوری است که به طور معمول یکی از نابرابرترین کشورها در جهان می باشد. مارکز، فعال اجتماعی آفریقایی-کلمبیایی و معاون رئیس جمهور، با تأکید بر اهمیت حیاتی برنامه برابری اجتماعی، خود سرپرستی وزارت جدید برابری را بر عهده خواهد گرفت. «پیمان تاریخی» همچنین در حال آماده سازی یک طرح فناوری گسترده است تا برای همه کلمبیایی ها دسترسی به اینترنت را فراهم کند و کشور را با تحولات جدید در سیاست صنعتی همراه کند.
روند صلح
پیزارو در جلسه مطبوعاتی یک روز پیش از انتخابات تاکید کرد «گفتگوی ملی [برای صلح] میراث واقعی M-19 است. با این حال، وضعیت امروز متفاوت از آن زمان است، زیرا روند صلح توسط طیف های سیاسی بسیار گسترده‌تری پشتیبانی می‌شود و در کشور نیز پروسه‌های صلح بی‌شماری پشت سر گذاشته شده. زمان آن فرا رسیده است که میراث صلح واقعی را برای پسران و دخترانمان به ارمغان بگذاریم.»
به منظور تحقق این میراث، پترو توصیه‌های کمیسیون حقیقت کلمبیا را پذیرفته است، نهادی مستقل که به دنبال توافق صلح بین چریک‌های نیروهای مسلح انقلابی کلمبیا (FARC) و دولت خوان مانوئل سانتوس در سال ۲۰۱۶ برای نظارت بر اجرای قانون صلح تأسیس شد.
کلمبیا کشوری است با یک جنگ شصت ساله و مرکز طولانی ترین درگیری های داخلی در نیمکره غربی، که صدها هزار کشته، میلیون ها نفر آواره و هزاران نفر ناپدیده شده، بر جای گذاشته است. میراث صلحی که پیزارو از آن صحبت کرد و پترو برای آن انتخاب شد بر یک چنین زمینه ای قرار دارد.
رئیس‌جمهور منتخب بر تعهد خود به توافقنامه صلح تاکید کرده است، او علی‌رغم برخی ملاحظات شخصی، تمام مقررات کمیسیون را پذیرفته است. پترو از این قرارداد به دلیل چارچوب آن که توافقی بین جنگجویان مسلح است و امکان یک پیمان اجتماعی گسترده تر را که مستلزم پرداختن به مسائلی مانند نابرابری، توزیع زمین و زمینه اجتماعی بزرگتر است، فراهم نمی آورد، انتقاد کرده است.
افکار عمومی در کلمبیا زمانی که سوفیا پترو، دختر نامزد ریاست جمهوری، بیانیه ای را در طول مبارزات انتخاباتی منتشر کرد، به شدت تحت فشار قرار گرفت: سوفیا پترو تهدید کرد اگر رودولفو هرناندز امپرساریوی نئولیبرال پیروز شود، افزایش نابرابری و فقر فزاینده فقط مساله ی زمان خواهد بود و منجر به سایر روندهای خشونت آمیز و ناآرامی های اجتماعی مانند سال ۲۰۲۱ خواهد شد.
هرناندز حاضر نشد به ادعای سوفیا پترو پاسخ دهد، او قبلاً به بهانه تهدید مرگ (که هرگز تایید نشد) به میامی رفته بود. اقدام این پوپولیست یک ترفند نسبتاً شفاف برای اجتناب از مناظره تلویزیونی با پترو بود، فعالیت های او شباهت‌های عجیبی با تاکتیک‌های به کار گرفته شده توسط ژایر بولسونارو در برزیل در سال ۲۰۱۸ و نیز در انتخابات شیلی در سال ۲۰۲۱ ایجاد کرده بود. او دور دوم مبارزات انتخاباتی خود را از راه دور از ایالات متحده اداره می کرد.
اقدامات او یادآوری این بود که راست کلمبیا یک نهاد فراملیتی است و شبکه‌های آن، که با شبه‌نظامیان و مزدوران اجیر شده همپوشانی دارند و یک شبه از بین نخواهند رفت.
“اسم من گوستاوو پترو است و من رئیس جمهور شما هستم”
“یک، دو، سه … تست. زمان تغییر فرا رسیده است!» یکی از مجریان در شب انتخابات در حالی که میکروفون ها در ستاد انتخاباتی «پیمان تاریخی» آزمایش می شد، به گریه افتاد. به زودی، شعارهای دیگری از بلندگو به صدا درآمد، که بسیاری از آنها داستان های تلخی را در مورد تلفات انسانی مبارزات سیاسی در کلمبیا بیان می کردند: «حتی یک دقیقه سکوت برای کشته شدگان ما نخواهد بود. آنها با مبارزه ما به زندگی خود ادامه می دهند.»
پس از یک نظرسنجی اولیه که هرناندز را اندکی برتر نشان می داد، «پیمان تاریخی» در نهایت به پیروزی رسید و انتخابات همان شب بدون حادثه ای بزرگ به نفع گوستاوو پترو و فرانسیا مارکز به انجام رسید.
هنگامی که صدای جینگ «پترو، رئیس‌جمهور من، تغییر در راه است» در سرتاسر ستاد انتخاباتی در «موویستار آرنا» طنین‌انداز شد، گوستاوو پترو به استقبال هوادارانش آمد و اولین طرح خود را برای دولت اعلام کرد:
ما باید برنامه ای برای پیگیری انتقال انرژی در سراسر قاره آمریکا ارائه کنیم. ما آماده هستیم تا در یک گفتگوی گسترده در آمریکای لاتین در مورد چگونگی انجام این گذار به روشی که طرد اجتماعی ایجاد نکند، شرکت کنیم. عدالت زیست محیطی به معنای تولید در عین احترام به طبیعت است و ما باید از اقتصاد قدیمی استخراج که آب ما را از بین برده است فاصله بگیریم و به سمت اقتصاد مشارکتی ای برویم که بتواند هماهنگ با محیط طبیعی باشد.
پترو سخنان خود را با دعوت از آنتاناس موکوس، رهبر تاریخی حزب سبز کلمبیا و مادر دیلان کروز، به پایان رساند تا روی صحنه به او بپیوندد. کروز، یک مرد جوان، توسط یک مامور اسکادران ضد شورش کلمبیا (ESMAD) در جریان اعتراضات خیابانی که کشور را در سال ۲۰۱۹ تکان داد، کشته شد: “راه پیش رو کشتن یکدیگر نیست، بلکه دوست داشتن یکدیگر است.” او در حالی که مادر کروز را در آغوش گرفته بود، گفت: «حکومت زندگی به این معناست: صلح، عدالت اجتماعی و عدالت زیست محیطی. هدف ما تبدیل کلمبیا به قدرت جهانی زندگی است.»
حافظان بومی
در پایان راهپیمایی شب انتخابات، گروه سازمان‌یافته بومی کلمبیا، «نگهبانان بومی» (Guardia Indígena)، در حالی وارد صحنه شد که آهنگی عجیب و غریب خوانده می‌شد: «همراهان سقوط کردند، اما ما شکست نخواهیم خورد».
نیکلاس سبالوس بدویا، استاد حقوق دانشگاه آنتیوکیا می گوید «نگهبانان بومی» نشان دهنده جنبش های بومی منطقه کائوکا کلمبیا است. در طول دوران استعمار و پس از آن، ساکنان بومی این مناطق به دقت از قلمروها و هویت خود محافظت می کردند و قانون اساسی کلمبیا در سال ۱۹۹۱ حق آنها را برای استقلال سیاسی و نمایندگی بیشتر تقویت کرد.
بدویا می گوید، «نگهبانان بومی» بخشی از بافت اجتماعی بزرگ‌تری است که پترو برای دستیابی به چشم‌انداز بلندپروازانه اش در مورد صلح باید آن را بسیج کند: «نگهبانان بومی» از دهه ۱۹۳۰ پیشرو جنبش های بومی در کلمبیا بوده سرزمین های بومی خود را بر اساس تصور خود از حوزه قضایی و با اختیارات سنتی محافظت می‌کند. «نگهبانان بومی» یک راه جایگزین برای دفاع از سرزمین‌ها با کلمات و سازماندهی جمعی به جای سلاح است.
همین امر در مورد دیدگاه زیست‌محیطی پترو نیز صدق می‌کند: در منطقه کائوکا، «نگهبانان بومی» نقشی پیشرو در مخالفت با دامداری گسترده در زمین، سدهای برقی و صنایع معدنی آلوده کننده آب بازی کرده است.
در طول بسیج خیابانی ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱، «نگهبانان بومی» به عنوان اسکورت امنیتی معترضان عمل کرد و در برابر حملات خشونت آمیز پلیس (که بر اساس برخی برآوردها جان بیش از دویست معترض را گرفت) از آن ها محافظت می کرد. «نگهبانان بومی» نقش کلیدی را به عنوان یک عامل امنیتی در طول کمپین «پیمان تاریخی» ایفا کرد، و در چند منطقه کائوکا رای دهندگان را به نفع پترو و مارکز بسیج کرد.
پژواک های ۲۰۲۱
مافه کاراسکال، مبارز جوان و نماینده منتخب مجلس نمایندگان برای «پیمان تاریخی» نیز در تجمع انتخاباتی روز پیروزی حضور داشت. او با پوشیدن تی شرتی که روی آن نوشته شده بود «نان نباشد صلح نیست!» اظهار داشت: «این یک شادی مطلق است. کلمبیا بیدار شده و در نتیجه ما اکنون یک دولت دموکراتیک و مردمی داریم که نماینده ستمدیدگان و محرومان، مناطق و قومیت های متنوعی است که این کشور را تشکیل می دهند. این نتیجه خیزش اجتماعی کلمبیا است، زیرا بدون آن ما هرگز نمی‌توانستیم این همه بخش مختلف را در خیابان‌ها بسیج کنیم تا مردم را به پای صندوق‌های رای بکشانند.»
قیام اجتماعی سال ۲۰۲۱ اعتراضی گسترده و چندماهه علیه لایحه اصلاحات مالیاتی قهقرایی پیشنهاد شده توسط رئیس جمهور دوک بود که در صورت تصویب، هزینه همه گیری را بر دوش طبقه کارگر و فقیر کلمبیا به شدت افزایش می داد. کاراسکال می گوید انگیزه ای که «پیروزی جوانان، زنان، بومیان، نوادگان آفریقایی و فقرا» را به همراه داشت، باید در اولین دوره دولت پترو نیز ادامه یابد و می افزاید: «به عنوان یک فعال دوازده ساله در کلمبیا، من می‌دانم که تغییر در یک کشور بسیار خشن، که در آن نه تنها کمبود فرصت‌ها، بلکه آزار و اذیت سیاسی شدید نیز وجود دارد، به چه معناست.»
همان شب، نشریه مؤسسه «هفته» (Semana) یک نسخه ویژه با تصویر پترو و مارکز بر روی جلد منتشر کرد و با اطمینان دوره دولت را «۲۰۲۲-۲۶» اعلام کرد. یک تشریفات ساده در هر کشور دیگری، اما در کلمبیا، جایی که پنج نامزد پیشرو ریاست جمهوری در طول قرن بیستم ترور شده اند، چنین اقدامی نشان دهنده چرخش کاملاً خوش بینانه در افکار عمومی است. نشریه «هفته» که فقط یک هفته قبل؛ از مسابقه بین یک “چریک سابق و یک مهندس” نام برده بود، از یک دوره سیاسی جدید در کلمبیا خبر می دهد.
کارائیب و اقیانوس آرام کلمبیا
تقریباً کل سواحل کارائیب (پایگاه اصلی پترو) و سواحل اقیانوس آرام (جایی که مارکز از آنجا می آید) با اکثریت قاطع به «پیمان تاریخی» رای دادند: یک تمرین دموکراتیک و تاریخی از دو منطقه نادیده گرفته و جدا شده در کلمبیا.
مارکز، با شعار “من هستم چون ما هستیم”، اولین کسی بود که اصرار کرد نامزدی او برای حذف هیچ گونه سهمیه متنوعی نیست، اگرچه او اضافه می کند که مبارزات انتخاباتی او برای ورود به تالارهای قدرت در واقع مبارزه برای “فمینیسم، نژاد و جنسیت” بود.
مارکز در انتخابات مقدماتی حزب خود، (قطب دموکراتیک جایگزین)، بیش از هفتصد هزار رأی به دست آورد و از سیاستمداران حرفه ای بسیار با تجربه تر پیشی گرفت. خط سیر سیاسی مارکز مسیر یک فعال بوده که از کانال های قدرت مستقر فاصله دارد و در عوض در سرزمین هایی فعالیت کرده است که مبارزه برای استخراج معادن و دفاع از رودخانه ها می تواند به معنای زندگی یا مرگ باشد. او مانند «نگهبانان بومی»، از بخش کائوکا است، منطقه ای ویران شده توسط خشونت، فقر، و یک راهرو مواد مخدر بزرگ که همچنین به عنوان مرکزی برای فعالیت های معدنی غیرقانونی عمل می کند. در این منطقه دولت عمدتاً یا به طور کامل غایب است.
گوستاوو پترو نیز پیشینه ای قوی در مبارزات زیست محیطی دارد، اگرچه به عنوان شهردار بزرگ ترین شهر کشور، بوگوتا، او از و مصائب مبارزه برای تغییر قدرت (با آموختن از تجربه، پس از استیضاح پشت استیضاح) آگاه است. بنابراین، وقتی پترو اعلام می‌کند که «آمریکای لاتین باید مسیر اقتصادی جدیدی را بر اساس تنوع و دانش زیست‌محیطی دنبال کند و از استخراج‌کننده ساده مواد خام دور شود»، او قاطعانه به انجام این کار متعهد است.
از نظر رئیس جمهور منتخب، مبارزه با تغییرات آب و هوایی، «بقای انسان است که اساساً مبتنی بر نقد سرمایه داری و انباشت سرمایه در همه اشکال آن است».
یک پیمان سبز جدید
پترو و مارکز چیزی فراتر از “وجدان زیست محیطی” دارند: هر دو مبارزان زیست محیطی با سابقه طولانی هستند. برخی از کارشناسان از قبل اعلام کردند، پیروزی آنها نه تنها ظهور دومین “جزر و مد صورتی” یا موج مترقی را تثبیت می کند، بلکه نشان دهنده یک تغییر قاطع در جهت گیری سیاسی-اقتصادی جنبش است: دور شدن از آنچه برخی آن را “نوتوسعه گرایی” می نامند که استخراج منابع به عنوان یک مرحله انتقالی در مسیر “مراحل بالاتر” توسعه بالاتر هدف آن است و به تعادل زیست محیطی و صنعت مبتنی بر دانش و کمتر سنگین اهمیت نمی دهد.
خوزه «په‌په» موخیکا، رئیس‌جمهور سابق اروگوئه اظهار داشته است «پترو در درون یک گرایش جدید چپ قرار دارد، بی شباهت به آنچه در شیلی در حال ظهور است. او می داند یک دستور کار اجتماعی جدید وجود دارد – مدیریت پایدارتر منابع طبیعی. در چپ آنچه تغییر نکند، از بین می رود.»
پترو در اولین مصاحبه خود به عنوان رئیس جمهور منتخب، گفت نفت کلمبیا یک اهرم کلیدی در گذار اقتصادی پیش بینی شده خواهد بود: ضمن حفظ محیط زیست، باید زمان واردات یا صادرات نفت را نیز در کشورهای پیرامونی مانند کلمبیا دانست و به مسائل کمبود ارز توجه کرد.
پترو با استناد به یک سیاست جهانی جدید که در آن شمال مرفه تر به معنای واقعی کلمه به اقدامات زیست محیطی در جنوب کمک مالی کند، اظهار داشت: «جهان باید به ما غرامت پرداخت کند تا کلمبیا و ونزوئلا نفت و زغال سنگ خود را در زیر زمین نگاه دارند. این وظیفه بر عهده جهان توسعه یافته – ایالات متحده، چین و اروپا – است و می تواند به معنای واقعی کلمه بشریت را نجات دهد: کاهش ارزش دارایی های نفتی روندی رو به افزایش است. کاهش اخیر قیمت هر بشکه نفت خبر از رکودی می دهد که به معنای تقاضای کمتر برای نفت است.
مبارزه برای آینده کلمبیا
روز بعد از انتخابات، هوا تازه و حال و هوای آرام در «سیوداد بولیوار»، بزرگترین منطقه بوگوتا برقرار است. خورشید با نور منحصر به فرد خود و بازی رنگ هایش بر دریای خانه های پیش ساخته می تابد. اینجا مکانی است که هزاران پناهجوی فراری از خشونت روستایی در کلمبیا، خانه ای برای خود ساخته اند. نزدیک به ۷۵ درصد از رای دهندگان در این منطقه متراکم و فقیر به «پیمان تاریخی» رای دادند به امید روزی که پس از سال ها خشونت و آوارگی شاهد نوعی جبران تاریخی و اجرای اصلاحات لازم باشند.
سیوداد بولیوار، با تله‌کابین‌هایش که در دامنه کوه می‌خزند، مدت‌ها محل مخالفت با قدرت‌های مستقر بوده است، و امروز ترکیب کاملی از چالش‌های پیش روی دولت جدید است: دسترسی به مسکن و آموزش. عدالت زیست محیطی؛ امنیت غذایی و حاکمیت؛ تضمین اوقات فراغت و فعالیت های تفریحی؛ و توانمندسازی گروه‌های سازمان‌یافته – به‌ویژه زنان – برای ایجاد شبکه‌های اجتماعی و تضعیف مشتری‌گرایی و جرایم سازمان‌یافته.
منظره ای از بالای سیوداد بولیوار سخنان مافه کاراسکال را به یاد می آورد که در میان جشن های پیروزی بر آن تأمل کرد:
دیگر کشورهای آمریکای جنوبی دیکتاتوری رسمی داشته اند و از ناپدید شدن هزاران نفر رنج برده اند. کلمبیا به مدت نیم قرن تحت حاکمیت دموکراتیک با همان تلفات انسانی زندگی کرده است. ما به یک شهروند واقعاً بیدار نیاز داریم که آماده دفاع فعالانه از حقوق خود و مبارزه جهت تضمین های دموکراتیک برای همه باشد. همانطور که می دانید کلمبیا کشوری است که در آن رهبران اجتماعی و محیط زیستی بیشتر از جاهای دیگر ذر جهان به قتل می رسند. ما چنان تحت تعقیب، شکنجه و تهدید قرار گرفته‌ایم که حتی بر اساس استانداردهای آمریکای لاتین منحصربه‌فرد است، و تنها راه جلوگیری از ادامه این وضع آن است که کل جامعه وظیفه تغییر شرایط را به عهده بگیرد.
در میان کشته شدگانی که کاراسکال در ذهن دارد، افرادی هستند که توسط حوزه قضایی ویژه برای صلح (JEP) به عنوان قربانیان جنایات ارتکابی توسط ماموران دولتی طبقه بندی شده اند: بیش از ۶۴۰۰ شهروند کلمبیایی، که بسیاری از آنها فعالان صلح طلب و فقیر بودند، با برچسب «دشمن» و توسط نیروهای مسلح اعدام شدند. آن ها در رسانه‌ها به عنوان «مثبت های کاذب» شناخته می‌شوند، فقط همین ارقام نشان می دهد تاریخ اخیر کلمبیا تاریخ تروریسم تحت حمایت دولت است، در منطقه مخروط جنوبی در دهه ۱۹۷۰ این تروریسم جریان داشت.
فردی آلپالا، عضو سازمان غیردولتی «بیایید گفتگو کنیم» (Rodeemos el Diálogo)، اهمیت گزارش نهایی کمیسیون حقیقت را که در ۲۸ ژوئن در کلمبیا ارائه شد، این طور یادآوری می کند: «توصیه‌هایی که از گزارش نهایی بیرون آمد، اقدامات نهادی ای است که دولت کلمبیا باید انجام دهد. در تمام سطوح اداری و همه مناطق به منظور تضمین حقیقت، عدالت، جبران خسارت و عدم تکرار. امید ما این است که با این دولت، توصیه‌های کمیسیون در سطح ملی، تا سطح استانی و در لایه‌های مختلف جامعه مدنی اجرا شود.»
پپه موخیکا، رئیس جمهور سابق اروگوئه اذعان کرد یکی از رویایی ترین تعهدات پترو به روند صلح، اصرار رئیس جمهور منتخب بر اصلاحات ارضی در یک کشور غنی از منابع که در آن سلب مالکیت خشونت آمیز یک صنعت بسیار پرسود است، می باشد. موخیکا خاطرنشان کرد: «اگر پترو موفق شود کشور را در مسیر صلح که بخشی از آن شامل دسترسی و توزیع منابع طبیعی می‌شود، ترغیب کند و بتواند دشمنان را به مخالفان تبدیل کند، آن گاه او پیروز خواهد شد.»
در یکی از بنرهای جمعیت در موویستار آرنا نوشته شده بود: “مردم بالاتر از رهبران خود هستند.” بنابراین موفقیت یا شکست دولت پترو و مارکز در دست مردم کلمبیا است.
جولیان رینگلد – ژاکوبن – این مقاله توسط حمید پارسا برای اخبار روز ترجمه شده است
