گوستاوو پترو به عنوان اولین رئیس جمهور چپگرای کلمبیا در حضور صدها هزار نفر از جمله هیات های رسمی از کشورهای مختلف در مراسم تحلیف خود، شب گذشته در بوگوتا سوگند یاد کرد.
به گزارش خبرگزاری فرانسه ، سیاستمدار ۶۲ ساله و شهردار پیشین کلمبیایی، با برنامه‌هایی برای اصلاحات عمیق در کشوری که درگیر نابرابری اقتصادی و خشونت مواد مخدر است، جای ایوان دوکه را که بسیار نامحبوب است، به عنوان رئیس جمهور گرفت.
پیروزی دشوار پترو در انتخابات خردادماه، کلمبیا را که مدت‌ها توسط محافظه‌کاران اداره می‌شد، وارد بلوک چپ در حال گسترش در آمریکای لاتین کرد.
پترو در تحلیف خود گفت: به خداوند سوگند یاد می کنم و به مردم قول می دهم که قانون اساسی و قوانین کلمبیا را صادقانه اجرا کنم.
وی در مراسمی در بوگوتا در آستانه تحلیف خود تاکید کرد که دولت او که باید از حمایت اکثریت چپگرای کنگره برخوردار باشد، هدفش آن است که “آنچه را که در طول قرن‌ها وجود نداشته به کلمبیا بیاورد؛ یعنی آرامش و صلح. “
وی افزود: «از امروز دولتی شروع می شود که برای عدالت مبارزه خواهد کرد.»
در جریان مبارزات انتخاباتی، پترو قول داده بود در دوره چهار ساله‌اش مالیات ثروتمندان را افزایش دهد، روی مراقبت‌های بهداشتی و آموزش سرمایه‌گذاری کند، و پلیس را پس از سرکوب وحشیانه اعتراضات ضد نابرابری در سال گذشته که در سطح بین‌المللی محکوم شد، اصلاح کند.
او متعهد شده است که اکتشاف نفت را متوقف کند، انرژی پاک را ترویج کند و روابط دیپلماتیک و تجاری با دولت نیکلاس مادورو در ونزوئلا را که از سال ۲۰۱۹ به حالت تعلیق درآمده است، دوباره فعال کند.
خورخه رسترپو، تحلیلگر مرکز تحلیل منازعه (سراک)، به خبرگزاری فرانسه گفت: پترو از یک “موقعیت غبطه‌انگیز، با حمایت اکثریت بزرگ در کنگره و از نظر مردمی، با حمایتی که هیچ دولتی در سال‌های اخیر از آن برخوردار نبود، شروع می‌کند. “
ریاست جمهوری پترو از جنبه دیگری نیز تاریخی است: در کنار او اولین معاون رئیس جمهور زن آفریقایی-کلمبیایی کشور، فرانسیا مارکز، فعال محیط زیست و حقوق زنان ۴۰ ساله، حضور خواهد داشت.
این زوج سیاسی با اقتصاد متزلزل ناشی از همه‌گیری ویروس کرونا، افزایش خشونت ها و بدبینی ریشه‌دار مردم کلمبیا نسبت به تشکیلات سیاسی دست و پنجه نرم خواهند کرد که در اعتراضات سال گذشته به اوج خود رسید.
تقریبا ۴۰ درصد از جمعیت ۵۰ میلیونی کلمبیا در فقر زندگی می کنند و ۱۱.۷ درصد بیکار هستند. تورم در تیرماه نیز نسبت به مدت مشابه سال قبل به ۱۰.۲ درصد رسید.
روز دوشنبه، یک کمیسیون مقدماتی که توسط پترو ایجاد شد، اعلام کرد که او “سطحی از بدهی و کسری مالی را به ارث برده است که بسیار مهم است. “
پترو، که در جوانی عضو گروه چریک شهری موسوم به M-۱۹ بود، قول داده است که مفاد برجسته توافقنامه صلح ۲۰۱۶ را اجرا کند؛ توافقی که جنبش شورشی فارک پس از نزدیک به شش دهه درگیری داخلی، سلاح‌ها را کنار گذاشت.
شهردار سابق بوگوتا همچنین قول داده است که مذاکرات را با گروه مسلح ارتش آزادیبخش ملی (ELN) دنبال کند.
با وجود انحلال فارک برای تبدیل شدن به یک حزب سیاسی، کلمبیا طی چند سال اخیر شاهد افزایش خشونت ها بوده است.
بر اساس گزارش موسسه تحقیقات صلح ایندپاز، ۹۰ گروه مسلح با حدود ده هزار عضو در کلمبیا، بزرگترین کشور تولید کننده کوکائین در جهان، فعال هستند. پترو پیشنهاد داده است که در ازای نوعی عفو، به گروه‌های مسلح اجازه داده شود خود را تسلیم کنند.
در کلمبیا روسای جمهور فقط یک دوره خدمت می کنند.
انقلاب قهری کمونیستی مورد نیاز است که دولت کنونی را درهم کوبیده و با دولت مسلح کارگران و زحمتکشام – دیکتاتوری پرولتاریا – جانشین نماید و نه نسخه های بی بو و خاصیت ” دولت مجری عدالت”!
سوگندجناب گوستاوو پترو،سید خندان، عبا شُکلاتی و روباه صفت حیله گر خاتمی “آبدار باشی” را یادآوری می کند!
باید به یاد آورد که کسی جز وزیر پلیس زن سیاه پوست نبود، در دولتی که با چنین شعارهائی کمی غلیظ تر در آفریقای جنوبی سرکار که دستور صادره از دفتر صاحبان معدن طلای سفید در لندن بود، مبنی به حمله به کارگران اعتصابی معدن طلای سفید در ماریکانا که با مشورت رئیس جمهوری کنونی مافوسا که امضاء زوما رئیس جمهور وقت، یکی از نزدیک ترین افراد به جناب نلسون ماندلا را و دولتی را داشت که با همکاری و شراکت حزب باصطلاح کمونیست آفریقای جنویی، دموکراتیک،ملی، ضد نژاد پرستی و … رسیده بود، را داد که از آسمان و زمین، درست مانند یورش جنایت کاران رژیم جمهوری اسلامی در زمان ریاست جمهوری عدالت پرور و طرفدار همبستگی تمدن ها، سید محمد خاتمی به کارگران اعتصابی خاتون آباد، داد و نیروهای سرکوب گر و پلیس ویژه حمله ور شده و در دم ۳۴ نفر از کارگران را قتل عام کردند، ۷۶ نفر را زخمی و بیش از ۱۷۰ نفر را دستگیر کردند و به قول کمیته اجرائی اتحادیه متال آفریقای جنوبی، ثابت کردند که دولت دستگاه سرکوب طبقه حاکمه – سرمایه دار – بر علیه طبقه محکوم – طبقه کارگر – است. هر زمان که منافع سرمایه به خطر افتد، فرق نمی کند که در آن بالا چه کسی نشسته باشد، سیاه باشد و یا سفید، باید دستور حمله و گسیل نیروی سرکوب گر را صادر کند. آنها این گفته لنین را یاد آوری کردند :
” دولت محصول و تجلی آشتی ناپذیری تضادهای طبقاتی است. دولت در آن جا، در آن زمان و در حدودی پدید می آید که تضادهای طبقاتی در آن جا، آن زمان و در آن حدود به طور ابژکتیف دیگر نمی توانند آشتی پذیر باشند. و بالعکس: وجود دولت ثابت می کند که تضادهای طبقاتی آشتی ناپذیرند.” دولت و انقلاب.
البته، جناب پترو خوب می داند که نباید از سیستم حاکم و طبقه حاکم بر کلمبیا مانند تمام جهان واز دولت بعنوان دستگاه و وسیله سرکوب طبقاتی اصولا و اساسا نامی ببرد. او درس خود را خوب ازبر کرده است که نباید از سرمایه و سرمایه داری امپریالیستی این وحشت دائم وتوحش متمدن و بربریت لجام گسیخته حتی نامی ببرد، بلکه مانند هر اصلاح طلب فریب کاری ار “اجرای عدلات”، با وجود سیستم استثمارگری که جز سود نمی شناسد، صحبت کند و قرص خواب آور همه “ناقهرنان آمریکای لاتین” را تجویز نماید .
او حتی، فراموش نمی کند که بوسیله “کمیسیون” انتخابی اش اعلام کند ” “سطحی از بدهی و کسری مالی را به ارث برده است که بسیار مهم است. “، همین اعلام “بدهی”، تمام فریاد های ” عدلت ” طلبی را در خود له و لورده می کند. به قول لنین “سیاست فشرده اقتصاد است” و نه برعکس! اقتصاد حاکم سرمایه است و سیاست باید از دنبال آن حرکت نماید، اگر نه، خودش مانند بسیاری دیگر سر به نیست می شود!