«در راه همپوشانیِ مبارزاتِ داخل و خارج» – مارال سعید

همه می دانیم احزاب، سازمان ها، انجمن ها و تشکل های سیاسی عملاً گرفتار کلاف های سردرگمی هستند که با وجود واقعی یا ذهنی بودن آن ها، خود بافته اند. علیرغم تمامی این گره های واقعی یا ذهنی، می توان به عینه و ملموس دید که آن ها خواهان “کمک” به مردم ایران هستند. اما جای سوآل باقی ست که چرا این تشکل ها سعی نمی کنند از طریق افکار عمومی کشورهای میزبان، مشکلات و مطالبات اقشار مختلف ایران را به گوش دولت های میزبان و در راستای حمایت از مردم ایران برسانند

در پاسخ به دوستی که در راستای جنبش زنان ایران، پرسیده است: “چگونه یک گوریل را میتوان وادار به گفتگو کرد؟” من ترجیح دادم سوآل و پاسخم را عمومی کنم تا اگر کسی دلش خواست همفکری نماید.

در مواجه با سوآل فوق ابتدا لازم است روشن بگویم: من نیز چون عموم مردم جهان، اهل صلح و آشتی هستم، حتی دلم نمی خواهد برای جلوگیری از جنگ، جنگ راه بیندازم و بجنگم (دروغ پوتبن)! اما آنگاه که حکومت یا حکومت ها ما را مجبور به جنگ می کنند، چاره ای جز جنگ باقی نمی ماند. با آنکه اهل کشت و کشتار نیستم، اما در عین ایستاده گی در مقابل جنگ و درگیری تحمیلی، معتقدم همیشه باید یک چشمم به در مذاکره باز باشد. چون تا ابد نمی توان جنگید، و برای خاتمه ی جنگ باید مذاکره کرد.  

ما در ایران با حکومتی مواجه هستیم که به عمد و تا سر حدِّ جنون می کوشد چشم ها و گوش هایش را در مقابل خواسته های مردم بسته نگاه دارد. این “امتناع” ناشی از تعریف ایدئولوژیکی ست که او از خودش نموده و می نماید. جمهوری اسلامی همچون دیگر حکومت های ایدئولوژیک می انگارد؛ ایدئولوژی برای آن ها سد سکندریست که می توانند تا ابد در پشت آن سنگر بگیرند. البته این بار با یک تفاوت و آن این که؛ جمهوری اسلامی بر خلاف حکومت های اقتدارگرای تاکنونی سعی بلیغ داشته و دارد؛ دینی با ریشه های ١۴٠٠ ساله را ایدئولوژیزه نماید. و از آنجا که این دین (علیرغم میل ما) دارای ریشه های عمیق در میان ایرانیان است، تا کنون موفق عمل نموده است. اما درست در همینجا که نقطه ی قوّت جمهوری اسلامی می نماید، نقطه ی ضعف او نیز هست! اما چرا؟

مردمان باورمند به اسلام و بخصوص مذهب شیعه، همچون دیگر ادیان، اکثراً (در حدِّ اکثریت مطلق) با تحقیق و پژوهش، دین خود را انتخاب ننموده اند. و لذا آنگاه که آیات و روایات این دین از طریق راویان جمهوری اسلامی، حاکم بر زندگی آن ها شد تازه به فکر و شک افتادند. ابتدا فکرکردند؛ اشکال در روایت این راویان است. سپس چهل و چند سال تجربه ی زیسته بطول انجامید تا دریابند؛ اشکال آنجاست که سعی می شود بر تن “دین” لباس ایدئولوژی بدوزند و بر تخت قدرت سیاسی بنشانند.

خب، از مردمی که تا اینجای راه آمده اند و به این “ستُرگ” دست یافته اند باید چه انتظار دیگری داشت؟ آیا این آگاهی برای “تغییر” کافیست؟

در آنسو، راویان جمهوری اسلامی با استفاده از کلیّه ی وسایل ارتباط جمعی می کوشند به همین مردمی که باورهایشان تَرَک برداشته، حُقنه کنند که؛ هرآن که در مقابل جمهوری اسلامی بایستد در مقابل خدا و اسلام ایستاده است.

در ابتدا بدن مسلمین با تکرار این “دروغ” به لرزه می افتاد. اما جمهوری اسلامی خود تولید کننده فساد و جهل و جنایت بود و هست که پادزهر این “دروغ” است. اما غالب آمدن بر ترس و تردید مردمانی که حداکثر اطلاعات خود را از طریق تلویزیون و تلفن همراه (با همه ی نواقص) کسب می کنند، کاریست بس دشوار. همه، از غرب تا شرق عالم و تمامی رسانه ها، خود را راوی حقیقت معرفی کرده و می کوشند افکار عمومی را حول تحلیل های خود بسیج نمایند. دنیا، منطقه و کشورها را آن گونه که خود می پسندند پیرایش و آرایش نمایند.  

آنچه از طریق رسانه ها به سمع و نظر مخاطبان می رسد، نه هست و نه می تواند تمام حقیقت باشد! اما ما با علم به این موضوع می خواهیم در چنین وانفسائی به کمک مردم به جان آمده ی ایران برخیزیم، چه کنیم؟!  

در آخرین تحلیل: “کمک کردن” خود انعکاسی ست از تحلیل فرد یا جمع!

فرقی هم نمی کند؛ مردمان گرفتار در بلایای طبیعی (تغییرات اقلیمی) باشند یا مردمان گرفتار در بلای جنگ خانمانسوز فلان دولت اقتدارگرا، یا مردم اسیر زیر سلطه ی حکومتی که خود را نماینده ی خدا می داند.

هر فرد یا جمع بر اساس تحلیلی که از واقعه می کند وارد مواجه با مسئله می شود. فرض را بر این بگذاریم که همه نیّت خیر دارند و همه هم می خواهند به مردم ایران کمک کنند.

توجّه داشته باشیم: نه توانش هست و نه امکانش که بتوان آن ها را از این “کمک” منع کرد و نه این امکان و این توان موجود است که بتوان این “کمک” ها را کانالیزه کرد.

در عرصه ی بین الملل، دولت ها می کوشند با انواع و اقسام محدودیت ها و چماق و هویج ها گوریل را به پذیرش شرایط و تنظیمات حاکم بر روابط بین الملل نمایند.

در عرصه ی منطقه ای، دولت ها می کوشند وارد پیمان های نظامی-امنیتی دو و چند جانبه شوند و با کاهش از بودجه ی رفاه عمومی و افزودن بر بودجه ی نظامی، به تجهیزات نظامی مدرن مجهّز شوند، تا به گوریل بفهمانند که اگر دست از پا خطا کند، آن ها آماده اند تا با کمک دولت های دیگر و این تجهیزات، گوشمالی حسابی به او بدهند.

در عرصه ی داخلی، همان جایی که گوریل می انگارد می تواند هر بُزی برقصاند. و اوست که قادر مطلق است، و با مشت آهنین و وحشت افکنی می تواند آن کند که می خواهد. همان جائی که مردم را از داشتن حداقل آزادی و معیشت محروم ساخته و تشکل های صنفی، سیاسی، محیط زیستی و … را با انگ تهدید امنیت ملی به زنجیر کرده اند.

تمامی گرداننده گان این سه عرصه، جمله گی اشک تمساح میریزند و همه بر سروسینه میزنند که ما مدافع حقوق بشر و از آن جمله، حقوق مردم ایران هستیم. اما تو دانی و من که تا مجبور نباشند آنچه می گویند با آنچه می کنند همخوانی پیدا نخواهد کرد. اما در این میانه آنچه به واقع بکار مردم ایران می آید همانا افکار عمومی مردم جهان است.

اقشار مختلف مردم ایران در همین یک سال اخیر، بنا به خواسته های مطالباتی شان در شکل های مختلف به کف خیابان آمده اند، آمدن هایی که جمله گی از نداشتن تشکل و سازماندهی در رنج بوده و هستند. آمدن هایی که نه انعکاس جهانی مطلوب داشته و نه نتایج ملموس.

آن چه کمرنگ و در حد بی رنگ شدن است آکسیون های مختلف احزاب، سازمان ها، انجمن ها و تشکّل های اپوزسیون ایران در خارج از کشور است. همان ها که فعالیت شان محدود به دادن اعلامیه و بیانیه است. در حالی که با برگزاری یک آکسیون کوچک و گذاردن یک نفر مُسلّط به زبانِ مردم کشور میزبان، می توان به همفکری و همدلی بزرگی با مردم کشورهای میزبان دست یافت. آیا در راستای حمایت از مبارزات مردم ایران این کمک ها کم ارزش و بی اهمیت اند؟ آیا هنوز هم این احزاب، سازمان ها، انجمن ها و تشکل ها به این نتیجه نرسیده اند که؛ جمهوری اسلامی مشکل اساسی تمامی اقشار و طبقات مردم ایران است؟ و همکاری های کوچک و بزرگ موضعی را نباید به فردا و حل مسائل بنیادی که تصمیم گیرنده ی غائی آن ها مردم ایرانند، موکول کرد؟

همه می دانیم احزاب، سازمان ها، انجمن ها و تشکل های سیاسی عملاً گرفتار کلاف های سردرگمی هستند که با وجود واقعی یا ذهنی بودن آن ها، خود بافته اند. علیرغم تمامی این گره های واقعی یا ذهنی، می توان به عینه و ملموس دید که آن ها خواهان “کمک” به مردم ایران هستند. اما جای سوآل باقی ست که چرا این تشکل ها سعی نمی کنند از طریق افکار عمومی کشورهای میزبان، مشکلات و مطالبات اقشار مختلف ایران را به گوش دولت های میزبان و در راستای حمایت از مردم ایران برسانند.

اگر عملاً تمامی این امور مُحوّل به چند رادیو و تلویزیون ماهواره ای شده است، موجودیّت این احزاب، سازمان ها، انجمن ها و تشکل های سیاسی به چه منظور است؟  

نمی دانم!  

در هر حال، دوستان؛ ما ابتدا باید بتوانیم با خودمان گفت و گو کنیم. آنگاه اگر این حداقل ها را فراهم آوردیم در پیوندی ارگانیک بین مبارزات درون و برون مرزهای ایران، خواهیم توانست هر گوریلی را وادار به گفت و گو کنیم، والّا تا چشم کار می کند در این دایره ی شیطانی خواهیم چرخید. 

مارال سعید

چاپ کن