از آغاز انقلاب ” زن زندگی آزادی” در چند هفته گذشته، تظاهرات چندهزار نفری درشهر فرانکفورت آلمان بویژه شنبه‌ها برپا شده است. سازماندهی این تظاهرات توسط افرادی صورت می گیرد که طی سال‌های طولانی، به مناسبت‌های مختلف، فراخوان‌های تجمع‌ها و تظاهرات‌های کوچک و بزرگی را علیه جنایات رژیم جمهوری اسلامی و با هدف سیاسی آزادی و برابری سازمان داده اند؛ این افراد اکنون به چهره‌های شاخص و مورد اعتماد بخشی از ایرانیان تبعیدی و مهاجر تبدیل شده و لذا در چنین بزنگاه تاریخی‌ی نقش خود را درسازماندهی تظاهرات‌های بزرگ ایفا می کنند.
تظاهرات روز شنبه ۸ اکتبر فرانکفورت، مطابق معمول توسط زنان و مردان از دونسل مدیریت و اجرا شد. هم تزئین تریبون و هم شعارهای تظاهرات و موزیک و سرودهایی که از تریبون سرداده و پخش می‌شد، عمدتا پژواک صدا مردم در تظاهرات‌ها و نبردهای خیابانی و تجمع‌های دانشجوئی داخل کشور است. و متناسب با حوادث و رویدادهای مهمی که در ایران اتفاق می افتد ، هم در سخنرانی ها و هم در شعارها بازتاب می‌یابد.
در تظاهرات امروز، سخنران که یکی از سازماندهنگان تظاهرات بود، با توجه به سرکوب خونین زاهدان در روز جمعه سیاه و همچنین یورش جنایتکارانه رژیم به تحصن دانشجویان صنعتی شریف در یک شنبه شب گذشته سخن گفت و پس از آن توجه تظاهرات کنندگان را به بخشی از حمایت جهانی که انقلاب “زن زندگی آزادی” توانسته برای خود جلب کند، ازجمله این که برنده جایزه نوبل ادبیات، جایزه خود را به زنان شجاع ایران تقدیم کرده است، جلب کرد. سخنران دیگر این تظاهرات میشائیل آلتمن عضو هیئت رئیسه سندیکای بزرگ و سراسری Verdi مسئول بخش امور بین‌المللی بود که با اعلام حمایت از خیزش زنان ایران و شعار درخشان زن زندگی آزادی، از اعتراضات جاری در ایران حمایت خود را اعلام کرد وامید خود را برای رسیدن ایران به آزادی و برابری با تظاهر کنندگان ابراز داشت. سخنران سوم یک زن جوان ایرانی بود که به زبان انگلیسی بسیار سلیس و بسیار شورانگیز سخن گفت. در تظاهرات امروز فرانکفورت حضور آلمانی‌ها و افرادی از سایر کشورها بویژه کردهای ترکیه کاملا چشم‌گیر بود، و همچنین حمایت و همبستگی آلمانی‌ها را، بهنگام راهپیمائی تظاهرات، از آنچه که در ایران می‌گذرد، کاملا مشهود بود.
دو نفر از زنان، در یک نوشته “تاتری” با جملات بسیار کوتاه، واکاوی هریک از سه مفهوم شعار “زن زندگی آزادی” را از منظر فهم آزادی و برابری قرائت کردند که بسیار مورد توجه و تشویق تظاهر کنندگان قرار گرفت.
طبق معمول گردانندگان تریبون در چند نوبت از تعداد معدود کسانی که سازمان یافته با پرچم سه رنگ شیر و خورشید تلاش می کردند در فاصله نزدیک از تریبون قرار گیرند ، تذکر دادند که پرچم‌ها را پائین بیاورند، این تذکر که بازتاب تمایل تظاهرکنندگان بود با کف زدن پاسخ گرفت. اما این افراد که به طالبان سلطنت تعلق خاطر دارند، نه فقط نظم را رعایت نکردند، بلکه چند عکس رضا پهلوی را بلند کردند و این سبب شد که از تریبون تظاهرات شعار” نه شاه می‌خوایم، نه رهبر/ مگر بر ستمگر” سر داده شود که انبوه جمعیت با این شعار همراه شدند. چون این افراد سازمایافته طالبان سلطنت در هفته‌های گذشته هم نظم را رعایت نکرده بودند، شاید در تقابل با آنها جمع دیگری با بلند کردن پلاکاردی که بر آن همان شعار “مرگ بر ستمگر /چه شاه باشه، چه رهبر” نوشته شده بود و سردادن همین شعار – که البته در هفته گذشته بارها در تجمع دانشجویان در دانشگاه‌ها و توسط مردم در خیابان‌های چند شهر ایران شنیده شده بود- حضور خود را بنمایش گذاشتند.
تجمع چند هزاری نفری در مشهورترین و تاریخی‌ترین مکان فرانکفورت Römer به‌مدت حدود دو ساعت بطول انجامید و سپس با حرکت همان تعداد انبوه جمعیت، راهپیمائی با عبور از چند خیابان به سمت میدان دیگر شهر Roßmarkt ادامه یافت. در این میدان یک زن کرد به نمایندگی از طرف حزب دموکراتیک خلق‌ها (ترکیه) HDP در یک سخنرانی شورانگیز به زبان کردی همبستگی حزب را با قیام زنان و جوانان و مردم ایران ابراز کرد.
در تجمع پایانی تظاهرات در میدان Roßmarkt و در گوشه‌ای از آن بگو مگو و درگیری نه چندان جدی میان طالبان سلطنت و تظاهر کنندگانی که حول بنر علیه شاه و رهبر حضور داشتند، بوجود آمد که با مداخله انتظامات و پلیس پایان یافت.
می توان هویت تظاهرات فرانکفورت را در دو شعار بنیادی و پایدار: زن زندگی آزادی؛ مرگ بر دیکتاتور / مرگ بر جمهوری اسلامی و شعار سنگری که باید فتح شود: زندانی سیاسی آزاد باید گردد!، خصلت‌بندی کرد.
گزارش از: اصغر ایزدی
