ما آدم های دوره ی قدیم تا دلتان بخواهد از قافله ی جنبش سراسری جوانان وطن عقب هستیم ولی نباید ته خانه بنشینیم، هی اشک شور بریزیم و حیف و دریغ بخوریم. به نظر این حقیر فقیر ما می توانیم و باید هنجارهای رژیم آخوندی را تو کله اش خورد و خاکشیر بکنیم و به این وسیله در کنار بر و بچه های مبارزمان قرار بگیریم . تا یادم نرفته بگویم که هنجار شکنی به عنوان شیوه ای از مبارزه ی منفی زمانی در جامعه ی ایرانی قد علم کرد که خمینی، با اتکاء به جزم های دوره ی دقّیانوس، هی برایمان پشت سر هنجار تراشید. گیس سفیدان و ریش سفیدانی که مثل من چهار تا پیراهن بیشتر جرّ داده اند حتما اوایل سال ۱۳۵۷ را به یاد می آورند که احترام بی چون و چرا به “خمینی بت شکن” یک هنجار بود. در آن زمان کم نبودند انسان های روشن بینی که با در آوردن ادای خمینی هنجار شکنی کردند و حتی شعار “خمینی ای امام؛ …یدی به این قیام” را سر دادند. هنجار شکنی ها ادامه پیدا کرد ولی هیچوقت همگانی نشد. امروز زمانش رسیده که این هنجار شکنی ها را همگانی کنیم. باور بفرمایید مال و خرجی هم ندارد. فقط اراده ی پی گیر می خواهد و دگر هیچ. خواهش می کنم اندکی دندان روی جگر بگذارید که کبریتی بکشم و موضوع را روشنتر کنم.
قبل از هر چیز اجازه بفرمایید که خدمت با سعادت تان عریضه نگار شوم که توی دنیایی که همه چیزش کله پاست، کج تبدیل می شود راست و راست کج. نمی دانم قصه ی آن بنّایی را شنیده اید که حوضی را کج ساخت . چون آب را در حوض کردند، کج بودن حوض آشکارتر شد، لیکن بنا با قیافه ی حق به جانب گفت: “حوض کج نیس، آب کجه.” در نظام جمهوری اسلامی، مثل هرنظام دین مدار دیگر، هنجارهایی که زمانی جامعه را به هم پیوند می دادند ناهنجار جا زده می شوند و نا هنجاری هایی که عارف و عامی مردودشان می شمردند به هنجارهای ستایش برانگیز تبدیل می شوند. هر صدای مخالفی تاکنون با چماق تحمیق و تکفیر خفه شده است.
اجازه بفرمایید چند مثال بزنم، گرچه هر کدام از شما که دستی در آتش دارید می توانید نمونه های بیشتری را مثال بزنید. اول از آزادی زنان صحبت می کنیم که در دنیای متمدن یک هنجار قابل احترام است و در رژیم اسلامی از ناهنجارترین نا هنجاران. موی زن باید پوشیده بماند که در غیر این صورت شهوت مؤمنین را به غلیان در می آورد. در جریان جنبش مشروطیت، زنده یاد علی اکبر دهخدا، زنان چادر پوش را “علیا مخدره اسیرالجوال” لقب داد. ببینید که امروز مملکت چقدر به عقب رفته که این اسارت به صورت یک هنجار در آمده است. صدای زن هم تحریک کننده است و اگر زنی مجبور شد از پشت در بسته به مردی بیگانه جواب دهد احوط آن است که ریگ زیر زبان بگذارد. این هنجار که همکاری و همیاری دو نیمه ی بشری ضامن دوام و بقای یک بشریت پیشرو است، در ایران اسلامی به صورت ناهنجار (جدایی زن و مرد در همه جا و در کلیه ی عرصه ها) در آمده است. وای به حال آن زن هنجار شکنی که دو چرخه سواری کند یا در استادیوم های ورزشی به تماشای مسابقه ی مردانه حاضر شود.
آیا شما هرگز از خود پرسیده اید که اصطلاح عربی “لهو و لعب” به چه معنی است؟ هرکس داند، داند و هرکس نداند بگویم تا بداند که لهو و لعب به معنای خوشگذرانی، تفریح و بازی است. امروزه کشورهای مختلف عالم بیلیون ها و حتی تریلیون ها دلار خرج می کنند که وسایل تفریح مردمان شان را فراهم آورند – چیزی که در مملکت امام غایب ناهنجار محسوب می شود. خمینی چون بر اریکه ی قدرت نشست، مذبوحانه تلاش کرد که از ایران یک ماتمکده بسازد. او قبلا، در تحریر الوسیله اش دست رد به سینه ی موسیقی (غنا)، آواز و لهو و لعب زده بود: “غنا تنها نیکو ادا کردن صدا نیست، بلکه کشیدن صدا و ترجیع آن به کیفیتی است که طربناک بوده و با مجالس لهو و شادی و آلات لهو و لعب تناسب داشته باشد.” این هم پاسخ خمینی در مورد یک استفتائیه راجع به موسیقی: “ موسیقی مطرب حرام است و صداهای مشکوک مانع ندارد.” نا گفته نماند که در این جمله ی قصار معنا ها نهفته که باید لغت شناسان عالم جمع شوند و کنفرانس بگذارند تا منظور امام راحل را از صداهای مشکوک در یابند. می دانیم که این هنجار شکنی های پی گیر و مکرر هنرمندان ایرانی بود که جمهور ی اسلامی را در رابطه با موسیقی و آواز به عقب نشینی نسبی واداشت، گرچه هنوز هم که هنوز است زنان اجازه دادن کنسرت را ندارند.
آهای مرد م مبادا شادی کنید که این هنجار شکنی است. گور بابای دنیای استکبار که خنده، رقاصی، قرتی بازی، پای کوبی و دست افشانی برایش معیار سلامت جامعه است. امت همیشه در صحنه ی ایران باید افتخار کند که قرن هاست گریه، ذکر مصیبت، عزاداری توام با مداحی، سینه زنی، و قمه زنی و در آب گل آلود غلت خوردن را پیشه خود ساخته است.
از هنجار های دیگر جمهوری اسلامی، ریش است که آنرا برای مردان “محاسن” به حساب می آورند. کس باید مغز خر خورده باشد که این ناهنجار را هنجار بداند. در حدود هفتصد سال پیش عبید زاکانی در رساله ی “ریش نامه” اش شرح ملاقات خود را با مردی ریشو چنین شرح می دهد: گفت الســلام علــیک. از هیبت او لرزه بر اعضای حاضران مستولی شد. از جا جستم گفتم آیا ابلیسی، غولی، ملک الموتی کـه به قبض روح آمده‌ای؟ بانگ بر من زد و گفت: که هی ما را نمی‌شناسی. ما را ریش الدین ابوالمحاسن گویند. آمده ام تا داد این دل بیچاره از خیال محبوب جفا کارش بستانم. در زیر لب گفتم آه: آن را که محاسنش توباشی/ بنگر که مقابحش چه باشد.” در اینجا دلم می خواهد فریاد بر دارم آهای مردان شرافتمند ایران به پیش! به پیش! از همین الان صورت مبارکتان را سه تیغه بتراشید و با غرور و سینه ی فراز در اماکن همگانی حاضر شوید.
حال می رسیم به بحث شیرین دزدی که در نظام جمهوری اسلامی هم ناهنجار است و هم هنجار. اگر دزدی در حد آفتابه دزدی باشد بخاطرش دست قطع کنند و سارق را به صورت گدا در می آورند تا یک عمر سربار خانواده و جامعه اش باشد، لیکن اگر جنبه ی ارتشاء اختلاس و غارت اموال عمومی داشته باشد، سخت مورد ستایش است. این هم از معجزات نظام اسلامی است: چیزی که هم می شود و هم نمی شود، مثل مربع گرد.
نا هنجاری مثل وصله سفید است بر قبای سرمه ای که نمی شود آنرا به آسانی در یک جامعه مدرن جا انداخت. لیکن “غیرت” و تعصب مذهبی همه ی کارها را آسان کرده است: ستاد امر به معروف و نهی از منکر و گشت های جوراجور ارشاد، حزب الله، ثارالله، بقیه الله و گشت خواهران زینب، با تشکیلات عریض و طویل و بودجه بیلیونی شان، بیکار ننشسته اند. آنها به زور سرنیزه هنجارهای اسلامی را به مردم حقنه می کنند و دمار از روزگار هنجارشکنان در می آورند.
وای به روزگار ملّایان حاکم اگر هنجار شکنی هایی که امروز به صورت نیمه پنهانی و پراکنده در جامعه وجود دارد جنبه ی آشکار و همگانی پیدا کند. از زنان و دختران برومند جامعه ی ایرانی شروع می کنیم که نیم بیشتر و برتر جامعه را تشکیل می دهند. فکرش را بکنید که اگر فردا روز نیمه ای از نصف جامعه ی زنان بدون چادر و چاقچول در اماکن عمومی ظاهر شوند و مردان غیور ایرانی از آنان پشتیبانی بکنند، چه آتشی در تمبان برادران حزب اللهی خواهد افتاد. نه با تانک می توانند جلو این سیل خروشان را بگیرند و نه توپ و نه قادرند که همه را دستگیر بسازند.
حال می رسیم به خنده که جامی شاعر پارسی گوی قرن نهم در این مورد چنین سروده است:
باغ خندان ز گل خندان است
خنده آیین خردمندان است
اگر از همین فردا از تمام پس کوچه ها، کوچه ها، خیابان ها و میدان های شهر و ده صدای قهقهه بلند شود، رژیم مستاصل خواهد شد. همینطور اگر از هر خانه ای با صدای بلند موسیقی شاد و ساز و ضربی پخش شود. اگر هر روز گروه گروه از زنان و دختران ایرانی با دوچرخه این طرف و آن طرف پرسه بزنند، رژیم چه خاکی دارد که به سر خود بزند؟ چه زیباست اگر مردم هر جایی که رسیدند بزنند و برقصند و قر بدهند. بعید به نظر می رسد که رژیم بتواند همه را عوامل آمریکا و اسرائیل و اسکتبار جهان قلمداد کند.
آخوند و ملّا ها خودشان بارها و بارها اعتراف کرده اند که اکثریت مردم نه نماز می خوانند و نه روزه می گیرندو افسوس که مردم از ترس رژیم تظاهر می کنند و به بچه ها یاد می دهند که تظاهر بکنند: دامن زدن به نوعی دو رویی همگانی. ای کاش مردم بر ترس شان چیره بشوند و دست رد به سینه ی این دوگانگی بزنند. دلم می خواهد فروتنانه به زنان و مردان آزاده ی ایران توصیه کنم که روزه و نماز ریایی را بزنند توی فرق سر آخوند ها و دار و دسته ی حزب اللهی شان که عبادت های این جماعت ریائی و برای تحمیق من و توست. ده ها سال پیش، شیخ محمد حسن پاریزی، که لباس آخوندی به تن داشت و به خود “پیغمبر دزدان” لقب داده بود، چنین سرود:
نمازی که درآن ظاهر فروشم
چو بانگ کهره ای آید به گوشم
امامی که نمازش نان و حلواست
قرائت های او از مخرج ماست
چو من ریشش به دوغ بز سفید است
به دست خود به ریش خویش …یده است
بیایید دست به دست هم دهیم و نه نماز بخوانیم و نه روزه بگیریم و اگر مجبورمان کردند نماز بخوانیم به جای اشهد به یکصد و بیست و چهار هزارتای شان فحش بدهیم باشد که حداقل در خویشتن خویش نمیریم.
آنگاه که دست ملّتی در مسیر تغییر شرایط زندگی خود از آستین بیرون بیاد هنجار شکنی علیه رژیم واپس گرا می تواند جنبه های ابتکاری بخود بگیرد. مثلاً اگر هر روز در نقطه به نقطه شهرها و دهات ایران بادکنک هایی با شعار “زن، زندگی، آزادی” به هوا رود و یا کاغذهای ریز و نازکی با این شعار به زمین فرو افتد، چه کسی می تواند جلو این ابتکار همگانی را بگیرد؟ در اروگوئه، در دوران حکومت نظامی، زنان با دیگ و پاتیل و ملاقه به خیابان ها ریختند و این وسایل آشپزخانه را به صدا در آوردند، آواز خواندند و رقصیدند. این ابتکار دیکتاتوری نظامی را گیج و ویژ کرد. در ایران در سال ۱۳۸۸ هزاران تن از مردم بالای پشت بام ها می رفتند و فریاد الله اکبر سر می دادند. سیزده سال آزگار از آن زمان گذشته، هم زمانه عوض شده و هم آگاهی ها بالا رفته. امروز جای آنست که همه با هم بر فراز پشت بام ها شویم و فریاد “الله نکبر” سر دهیم.
به امید روزی که همه با هم، یک دل و یک صدا، هنجارهای نا هنجار را درهم شکنیم.
دُران صدرایی سوم آبان ماه ۱۴۰۱ خورشیدی
