نازک بین-تیم ملی فوتبال مراکش متعهد شده است، که کل درآمد خود از جام جهانی را به امور خیریه اهدا کند. به نقل از اسپورت ۲۴ ، مراکش یک رقابت تاریخی در جام جهانی قطر داشت. این کشور به اولین کشور آفریقایی تبدیل شد که به نیمه نهایی مسابقات راه یافت. اکنون اعلام شده که بازیکنان مراکش تمام درآمدهای جام جهانی خود را به کودکان و خانواده های بی بضاعت اهدا خواهند کرد. آنان برای راهیابی به جام جهانی ۲۰۲۲ پاداش ۲.۵ میلیون دلاری دریافت کردند و برای کسب رتبه چهارم در جام جهانی، ۲۲ میلیون دلار دیگر به دست آوردند.اولین ستاره تیم ملی فوتبال مراکش با اهدای تمام پاداش‌های خود از قِبل حضور در جام جهانی ۲۰۲۲ به فقرا، قلب مردم جهان را تسخیر کرد. پس از پایان این رقابت‌ها، حکیم زیاش، ستاره درخشان مراکشی‌ها در اقدامی قابل ستایش مجموع پاداش چشمگیر خود (بیش از ۲۷۷ هزار دلار/ بیش از ۱۱میلیارد تومان) را به خیریه اهدا کرد.زیاش درباره این اقدام تحسین‌برانگیز خود گفت: البته که تمام درآمدهایم از جام جهانی را به افراد نیازمند اهدا خواهم کرد. به خاطر پول بازی کردن برای مراکش را انتخاب نکردم ،بلکه این تصمیم را با قلبم گرفتم.زیاش ۲۹ ساله که در سال ۲۰۱۵ به تیم ملی مراکش راه یافت، در حال حاضر در لیگ برتر انگلیس برای چلسی توپ می‌زند.
بازیکنان و اعضای کاروان تیم ملی فوتبال مراکش پس از کسب عنوان چهارمی جهان که برای نخستین بار توسط یک تیم آفریقایی به ثبت رسید، به کشور خود برگشتند و مورد استقبال باشکوهی قرار گرفتند. صدها هزار نفر از مردم مراکش خود را به محل استقبال از تیم ملی کشورشان رساندند و با نظمی مثالزدنی، شب باشکوهی را رقم زدند!
چاپ اسکناس مسی در آرژانتین
دولت آرژانتین ،تصویر لیونل مسی و بازیکنان آرژانتین را به خاطر قهرمانی در جام جهانی فوتبال ۲۰۲۲ قطر، بر روی اسکناس ها چاپ کرد. تیم ملی فوتبال آرژانتین با درخشش لیونل مسی توانست عنوان قهرمانی را در جام جهانی ۲۰۲۲ به دست آورد.این قهرمانی باعث شده است تا آرژانتینی ها غرق در شادی شوند و در مراسم باشکوهی از کاروان تیم استقبال کنند.دولت آرژانتین یک روز را در این کشور برای استقبال از کاروان تیم تعطیل کرد و دستور چاپ اسکناس با تصویر مسی و هم تیمی های او که جام قهرمانی را بالای سر بردند داد. تا ثابت شود که این قهرمانی برای آرژانتینی ها چقدر ارزشمند است.آخرین قهرمانی تیم ملی فوتبال آرژانتین در جام جهانی به سال ۱۹۸۶ و با دیگو مارادونا برمی گردد.کاروان تیم ملی آرژانتین بعد از فتح جام جهانی ۲۰۲۲ قطر در اولین ساعات بامداد روز سه‌شنبه به بوینس آیرس برگشت و مورد استقبال شدید مردمی قرار گرفتند که برای دیدن قهرمانان ملی‌پوش‌شان و جامی که ۳۶ سال برای بردنش انتظار کشیده بودند، به خیابان‌های شهر آمده بودند.پس از فرود هواپیما روی باند فرودگاه پایتخت آرژانتین، کاپیتان لیونل مسی در حالی که جام قهرمانی را در آغوش گرفته بود اول از همه پیاده شد و پشت سر او هم‌تیمی‌هایش یکی یکی خارج شدند و روی فرش قرمزی که برایشان پهن شده بود قدم گذاشتند و مورد استقبال خبرنگاران و مقامات کشورشان قرار گرفتند. به محض اینکه اتوبوس تیم از فرودگاه خارج شد، سیل جمعیت تشویق کننده که پیراهن تیم ملی آرژانتین را به تن داشتند، آن را مشایعات کردند. اتوبوس بدون سقف بازیکنان آرژانتین با اسکورت پلیس و با سرعتی پایین در خیابان‌های شهر در احاطه ده‌ها هزار هواداری که آمده بودند از مسی و یارانش برای تکرار افتخار دیه‌گو مارادونا قدردانی کنند، به راه افتاد که در طول مسیر با انواع و اقسام جشن‌ها و آتشبازی‌ها مواجه شد.با این حال با توجه به زمان بازگشت ملی‌پوشان آرژانتین به کشور، بسیاری از مردم این کشور نتوانستند در استقبال از ستاره‌های تیم لیونل اسکالونی شرکت کنند و به همین دلیل اعلام شد مراسمی دیگر برای استقبال از آنها در روزی که با اعلام دولت آرژانتین تعطیل ملی شد، برگزار خواهد شد. طبق اعلام خبرگزاری تلام آرژانتین، اعضای تیم ملی این کشور، اولین شب پس از بازگشت‌شان از قطر را در زمین تمرینی اتحادیه فوتبال سپری کردند و به همین دلیل صدها تن از هواداران بیرون از محوطه زمین تمرینی در انتظار ورود ملی‌پوشان خود ماندند. عکس‌های منتشر شده از محوطه پیرامون زمین تمرینی، انبوهی از خودروهای پارک شده را نشان می‌دهد که مالکان آنها روی چمن دراز کشیده‌‌اند و در انتظار دیدن ستاره‌های آلبی‌سلسته پیک‌نیک به راه انداخته‌اند.آرژانتینی‌ها با پیروزی در ضربات پنالتی بازی فینال، برای سومین بار در تاریخ‌شان پس از سال‌های ۱۹۷۸ و ۱۹۸۶ قهرمان جهان شدند تا سرانجام انتظار مسی ۳۵ ساله برای کسب افتخاری که او را از لحاظ افتخارات ملی همردیف اسطوره کشورش دیه‌گو مارادونا قرار می‌دهد، به پایان برسد.
ملاقات رئیس جمهور آلمان با علی کریمی
کرستین گاملین، سخنگوی ریاست جمهوری آلمان،در پستی در توئیتر از دیدار فرانک‌والتر اشتاینمایر، رئیس جمهوری آلمان با چهره سرشناس فوتبال ایران،علی کریمی، در آلمان خبر داد. به گفته گاملین، اشتاینمایر، با علی کریمی که به یکی از چهره های اعتراضات سراسری در ایران تبدیل شده درباره شرایط کنونی ایران گفت‌وگو کرده است.فرانک والتر اشتاینمایر، رییس‌جمهور آلمان، با انتشار عکسی از دیدار خود با علی کریمی نوشت: «ما نباید صدای خود را علیه خشونت‌های غیر انسانی که رژیم ایران اعمال می‌کند متوقف کنیم. به همین علت به طور مدا‌م با ایرانیان در آلمان ملاقات و درباره اوضاع ایران گفت‌وگو می کنم.»
قاره ها در جام بیست و دوم در قطر چگونه بودند
بیست و دومین دوره‌ی رقابت‌های جام جهانی به اتمام رسید و نمایندگان چهار قاره و پنج منطقه بودیم. تیمهای منطقه‌ی کونکاکاف در صعود از گروه ضعیف‌ترین نمایش را داشتند. اروپایی‌ها فروغ گذشته را نداشتند، آمریکای جنوبی بهترین خروجی را به منصه‌ی ظهور گذاشت و آفریقا نیز با یک تاریخ‌سازی خودش را نجات داد. در زیر به وضعیت قاره ها و تیمهای شان اشاره می شود:
آسیایی‌ها:
۶ تیم در این دوره از رقابت‌های جام جهانی از قاره‌ی آسیا در جام جهانی حضور داشتند که در نوع خود بی‌سابقه بود. صعود سه تیم از قاره‌ی کهن به یک‌هشتم نهایی نیز به تاریخی‌تر شدن این تورنمنت برای نمایندگان این قاره کمک کرد. ژاپن با ۶ امتیاز در گروه مرگ صدرنشین شد و در دور یک‌هشتم نهایی نیز به تیم سوم جام یعنی کرواسی در ضربات پنالتی باخت تا بدون شک مانند سال ۲۰۱۸ بهترین نماینده‌ی آسیا باشد. کره‌ی جنوبی و استرالیا نیز با چهار و ۶ امتیاز در قامت تیم دوم از گروه‌های خود صعود کردند ولی همانن سامورایی‌های آبی در دور دوم به برزیل و آرژانتین باختند و راهی خانه شدند. ایران و عربستان سعودی در گروه‌های خود سه امتیازی شدند و قطر به عنوان میزبان مسابقات، با صفر امتیاز بدترین نتیجه را کسب کرد. در مجموع هفت برد، یک تساوی و ۱۳ باخت برای آسیایی‌ها در دومین جام جهانی به میزبانی قاره‌ی کهن به ثبت رسید.
آمریکای جنوبی:
در این دوره فقط چهار تیم از آمریکای جنوبی به جام جهانی راه یافتند. ۲ تیم اکوادور و اروگوئه با وجود کسب چهار امتیاز در دور گروهی از جام کنار رفتند. برزیل تا یک‌چهارم نهایی پیشروی کرد اما مغلوب کرواسی شد و تنها آرژانتین توانست به نیمه‌نهایی راه پیدا کند. آلبی‌سلسته در نهایت با عبور از سد فرانسه در دیداری دراماتیک مقام قهرمانی را پس از ۳۶ سال به دست آورد تا جام پس از ۲۰ سال به یک نماینده از کونمبول برسد. ۱۱ برد، ۲ تساوی و پنج باخت ماحصل کار تیمهای آمریکای جنوبی در جام بیست و دوم بود.
آفریقا:
پنج تیم آفریقایی در جام بیست و دوم حاضر بودند. تیم ملی مراکش با ثبت بهترین نتیجه‌ی تاریخ یک تیم از قاره‌ی سیاه در جایگاه چهارم جهان ایستاد. سنگال دیگر تیمی بود که از گروهش صعود کرد ولی در یک‌هشتم نهایی حذف شد. تونس، غنا و کامرون نیز نتوانستند از گروه خود بالا بیایند و در مرحله‌ی نخست با مسابقات وداع کردند. ۹ برد، سه تساوی و هشت باخت برای این پنج تیم در قطر به بار نشست.
کونکاکاف:
سه برد، سه تساوی و هفت باخت برای چهار نماینده‌ی آمریکای شمالی، مرکزی و حوزه‌ی دریای کارائیب رقم خورد. آمریکا تنها تیم این قاره بود که از گروهش بالا آمد. آنها در دور دوم به دست هلند از گردونه‌ی رقابت‌ها کنار رفتند. مکزیک پس از سال‌ها موفق به صعود از گروه نشد. کاستاریکا سنگین‌ترین شکست جام را متحمل شد و کانادا هم یکی از ۲ تیمی بود که موفق به کسب امتیاز نشد.
اروپا:
۱۳ تیم اروپایی در این دوره از رقابت‌های جام جهانی حاضر بودند و بیشترین نماینده را مثل همیشه به خود اختصاص دادند. ۲۴ پیروزی، ۱۱ تساوی و ۲۱ باخت برای نمایندگان قاره‌ی سبز به ثبت رسید و به طور کل شاهد نمایش درخشانی از تیمهای اروپایی در قیاس با ادوار قبلی نبودیم. در جام قبلی هر چهار تیم حاضر در نیمه‌نهایی اروپایی بودند اما این بار شاهد حضور ۲ تیم بودیم. همچنین پس از ۲۰ سال عنوان قهرمانی از اروپا به آمریکای جنوبی رفت تا روی این ماجرا صحه گذاشته بود.
درصد پیروزی: کونکاکاف(۲۳ درصد)، آسیا(۳۳ درصد)، اروپا(۴۲ درصد)، آفریقا(۴۵ درصد)، آمریکای جنوبی(۶۱ درصد)
درصد باخت: آسیا(۶۱ درصد)، کونکاکاف(۵۳ درصد باخت)، آفریقا(۴۰ درصد)، اروپا(۳۷.۵ درصد)، آمریکای جنوبی(۲۷ درصد)
صعود از گروه: آسیا(۵۰ درصد)، آمریکای جنوبی(۵۰ درصد)، آفریقا(۲۰ درصد)، کونکاکاف(۲۵ درصد)، اروپا(۶۹ درصد)
تبریک و جایزه نقدی رییس کنفدراسیون فوتبال آمریکای جنوبی به آرژانتین
به نقل از اکیپ پاریس، آلخاندرو دومینگز پاراگوئه ای رئیس کنفدراسیون فوتبال آمریکای جنوبی در پیامی نوشت: پس از یک مبارزه حماسی، رویای میلیون ها نفر محقق شد. جام جهانی به آرژانتین و آمریکای جنوبی، سرزمین بهترین های فوتبال جهان بازمی‌گردد.علاوه بر این، رئیس کنفدراسیون فوتبال آمریکای جنوبی از فینال بین تیمهای آرژانتین و فرانسه به عنوان هیجان‌انگیزترین فینال تاریخ جام‌های جهانی یاد کرد. آرژانتین برای سومین بار قهرمان جام جهانی شد، جامی که تمام فوتبالیست ها و هواداران روی کره زمین آرزوی آن را داشتند. این افتخار تصادفی نبود بلکه ثمره استعداد و عزم بازیکنان، کار مسئولانه کادر مربیگری و ایمان و انگیزه میلیون‌ها هوادار آرژانتین و قاره بود.دومینگز ،همچنین خاطرنشان کرد که کونمبول جایزه ۱۰ میلیون دلاری به تیم آرژانتین داده است، زیرا اعلام کرده بود که اگر هر یک از چهار تیم آمریکای جنوبی حاضر در قطر قهرمان جام جهانی شوند این جایزه را به دست خواهد آورد.
پپ گواردیولا بابت تمدید قرارداد خود به شدت قدردان هیئت مدیره منچسترسیتی است.
یگانه نظری- پپ گواردیولا، سرمربی منچسترسیتی در کنفرانس خبری پیش از تقابل با لیورپول در لیگ کاپ انگلیس حاضر شد و در مورد این دیدار، لیگ قهرمانان اروپا و سایر مسائل صحبت کرد.
وی گفت :بارها گفته ام، چیزی که اینجا دارم مرا جذب کرده است. بابت اعتمادی که به من دارند، از سران منچسترسیتی بسیار ممنونم. جبران چیزی که هیئت مدیره به من نشان داده یعنی اطمینان، کار سختی خواهد بود. رد کردن چیزی که آن ها از من می خواهند، یعنی ادامه انجام بهترین عملکردمان، سخت است. کلمات برای بیان میزان قدردانی من نسبت به باشگاه و اعضای هیئت مدیره کافی نیستند.
مسیر شما در لیگ قهرمانان؟این تنها جام ممکن نیست .اما اعتراف می کنم لیگ قهرمانان آن جامی است که ما می خواهیم. البته، دوران حضور من در اینجا در صورت عدم قهرمانی، کامل نخواهد شد. این تنها علت تمدید قرارداد من نیست. البته که نه. البته که تمام تلاشم را می کنم و همه با هم تلاش خواهیم کرد اما ما قبلاً هم تلاش کردیم. قطعاً لیگ قهرمانان جامی است که کسب نکرده ایم و سعی می کنیم آن را کسب کنیم. این احساس را دارم که این باشگاه با کسانی که آن را رهبری می کنند، دیر یا زود فاتح لیگ قهرمانان خواهد شد. در گذشته تلاش کردیم. در فصل اول در یک هشتم حذف شدیم. با تمام قدرتمان تلاش کردیم. البته که باز هم تلاش خواهیم کرد.
حضور ۱۶ بازیکن منچسترسیتی در جام جهانی-کم کم بازیکنان باز می گردند. شش بازیکن برگشتند. اول از همه، خوشحالیم که آن ها بازگشته اند و در کل عالی بازی می کنند. آن ها تجربه منحصر به فردی در جام جهانی داشتند. بذارید به آن ها اجازه دهیم هر چه زودتر به جمع ما بازگردند. برای تیم کار کنند و شاید چهار سال آینده تجربه دیگری را زندگی کنند. شرایط بازیکنان را خواهیم دید. بازیکنانی دارم که در جام جهانی شرایط بهتری نسبت به اینجا داشتند. بازیکنانی که برگشته اند، هر روز تمرین و رقابت کردند. حفظ ریتم طبیعی است، بازیکنانی که در جام جهانی نبودند باید فرم خود را حفظ کنند.
سرود مورد علاقه مسی، با اشاره به جنگ فالکلند از آرژانتین، قهرمانِ جهان ساخت.
به نقل از فوتبال ۳۶۰، سفر کردن با آرژانتین در طول این تورنمنت، چقدر زیبا بود. مسیری با مقصدی خارق‌العاده، پر از پیچ و خم، گاهی خطرناک، گاهی مرگبار، گاهی هم به ظرافتِ پا به توپ شدن‌های لیونل مسی در مستطیل سبز. مسیری که با وجود پایان زیبایش، کم‌تر کسی دوست داشت به پایان برسد تا زیبایی‌های مسیر، هنگام رسیدن به مقصد فراموش نشوند.مسیری که با شکست مقابل عربستان سعودی، کمی ناامیدکننده آغاز شد اما به محض رسیدن به دومین ایستگاه، زیبایی‌هایش را عیان کرد و تا آخرین ایستگاه، سراسر لذت‌بخش باقی ماند. تماشای خواستن با تمام وجود، تماشای شهوتِ بی‌حد و حصر لئو برای دست یازیدن به جام طلایی و تماشای آرزوهای یک ملت که در ساق پاهای بهترین بازیکن تاریخ فوتبال به تمنای وصال، خستگی را در بدنِ او راه نمی‌دادند، برای چند وقتِ حتی کوتاه هم که شده، غم‌های پیش از آغاز سفر را به دست فراموشی سپرد و با رسیدن به مقصد، با تمام شدنِ این مسیر، اثرِ تریاقِ موقتش رنگ باخت تا بازهم هواداران فوتبال را میهمانِ همان رنج و غم‌های پیش از جام‌جهانی کند.
دیگر همه چیزِ این جهان تکراری خواهد شد
شاید اگر دنیا همزمان با بالا رفتن جام در دستان لئو مسی به پایان می‌رسید، کم‌تر کسی ناراضی می‌بود. پس از قهرمانی لئو، دیگر همه‌چیزِ این جهان، جز تکرارِ یک تکرار نیست. پایانِ خوش، قهرمانی لئو در جام‌جهانی بود و انرژی ماورایی که مسی را در رسیدن به مقصد همراهی می‌کرد، یک سرودِ اعجاب‌انگیز. یک سرودِ غیررسمی اما نمایانگرِ تاریخِ پر درد و رنجِ مردمان سرزمین نقره که گاه با تماشای دیگو آرماندو مارادونا رنج‌هاشان به دست فراموشی سپرده می‌شد و گاه، لئو مسی لذتِ ورود به خلسه‌ای ماورای این جهان را به آنها هدیه می‌کرد.
برای رویایمان بجنگید
«موچاچوس! اَئورا نوس وولویموس اَ ایلوسیونار»، نه تنها بعد از هر پیروزی، نه تنها بعد از شکست، بلکه در لحظه به لحظه بازی‌های آرژانتین در طول جام‌جهانی در استادیوم‌هایی که هیچ شباهتی به آرمان‌شهرِ ضد امپریالیستی دیگو آرماندو ماردونا نداشت، طنین انداز می‌شد. نه لوسیل، نه الجنوب، نه الثمامه و نه حتی ۹۷۴ راس ابوعبود که می‌خواست با معماری‌اش شبیه به سازه‌ای موقت به نظر برسد، چهره دیگو آرماندو مارادونا را به اندازه آستکا یا سکوهای سیمانیِ سرد و فرسوده در قلب شهر ناپل، برای هواداران فوتبال تداعی نمی‌کرد. اما این استادیوم‌ها و به‌خصوص لوسیل، مأمنِ لیونل مسی بود. مأوایی که هر بار سرود «موچاچوس! اَئورا نوس وولویموس اَ ایلوسیونار» در آن طنین انداز می‌شد، به مسی باورِ جانشینی دیگو را می‌داد و به آلبی سلسته پیغام می‌رساند همه ما رویایی داریم؛ برای رویای مشترکمان، تا سر حدِ توان بجنگید.
قطر، بی‌شباهت به دیگو و برای مسی بود
اصلاً قطر، با آن همه زرق و برقش، به دیگو آرماندو مارادونا مشابهت نداشت. قطر، برای مسی بود و لوسیل، آن وعده‌گاهِ رسیدن. شاید به‌همان اندازه‌ای که باورِ لئو به آرژانتین حسِ قهرمانی جهان می‌داد، تراوشاتِ ذهنِ یک معلم ۳۰ ساله و استعدادِ موسیقی‌دانِ ۶۳ ساله هم در این قهرمانی سهم داشتند. این ۲ نفر با خلقِ یک اثرِ نه‌چندان حرفه‌ای، باعث شدند نه تنها یک نوای هماهنگ روی سکوهای استادیوم و مسیرهای منتهی به استادیوم یا کمپ‌های هواداری آرژانتین در طول روز به گوش برسد، بلکه بازیکنان تیم ملی هم در پست‌های اینستاگرامی‌شان، در جشن‌های مختصرِ بعد از هر پیروزی در رختکنشان و حتی همزمان با در دست گرفتن جام طلایی، آن را همخوانی کنند.
علایق مشترک مارادونا و مسی
نسخه استودیویی این سرود، در چشم بر هم زدنی رتبه یکِ اسپاتیفای در آرژانتین را به نام خود زد و در عرض تنها چند روز، بیش از ۴.۴ میلیون بار شنیده شد. سرودِ «موچاچوس» یا «سرزمینِ دیگو و لئو»، نسخه اصلی‌اش توسط «فرناندو رومرو» یک معلم ۳۰ ساله و خوش‌ذوق در سالمرگ درگذشت دیگو آرماندو مارادونا دستخوش تغییر شد و خیلی زود، لیونل مسی را تحت تاثیر قرار داد. نسخه اصلی یا اولیه این سرود، تحت عنوان «موچاچوس! استا نوچه مِ امبورراچو» توسط گی‌یرمو نووییس، خواننده راک بند «لا موسکا سِه‌سِه»، خلق شد و جالب اینجاست همان نسخه اصلی هم در زمان حیات دیگو، تبدیل به سرود مورد علاقه او شده بود. تا حدی که مارادونا از نووییس دعوت کرد تا با حضور در جشن تولد ۴۰ سالگی‌اش، این سرود را بخواند؛ سرودی که بی‌ارتباط با سبک زندگی مورد علاقه ال‌دیگو هم نبود.
بازگشت راک بندِ مشهور به احترام لئو
تیمهای بسیاری در فوتبال آرژانتین سرودهای اختصاصی و سفارشی غیررسمی خود را دارند اما بسیاری‌شان از «موچاچوس! استا نوچه مِ امبورراچو» اقتباس کرده‌اند و تقریبا با اطمینان می‌توان گفت بوکاجونیورز، اولین تیمی بود که این سرود را به نام خود زد. هوادارانش در مصاف با ریورپلاته، آن را الهام‌بخشِ تیمی می‌دانستند که هرچند کوتاه مدت اما دیگو را در پیراهنش دیده بود. با گذشت زمان، به تیم‌هایی که این سرود را از جانب هوادارانشان شنیدند، افزوده شد اما فقط دیگو، به‌خوبی آن را درک کرده بود. سال گذشته، زمانی که فرناندو رومرو به همراه دوستش در خارج از استادیوم، پس از پایان آخرین بازی دور گروهی کوپا آمریکا مقابل بولیوی، نسخه دستکاری شده سرودِ مشهور را بازخوانی کرد، این فیلم خیلی زود جهانی شد و به دست لیونل مسی هم رسید. لئو، رومرو را دعوت کرد و از او خواست با هماهنگیِ بیش‌تر و تغییر اندک در متن، نسخه استودیویی این سرود را در همکاری با «لا موسکا سِه‌سِه» بازخوانی کند و آن را در دسترس عموم قرار دهد.
ادای احترام به کشته‌شدگان فالکلند
این سرود، نه تنها به افتخارات فوتبالی تاریخ آرژانتین، دیگو آرماندو مارادونا و لیونل مسی اشاره می‌کند و نه‌تنها داستانِ پیروزی تاریخی مقابل رقیب دیرینه، برزیل در فینال کوپا آمریکا را پس از چندین مرتبه ناکامی بازگو می‌کند، بلکه ادای احترامی است به کشته‌شدگان جنگ فالکلند. جنگی که همزمان با جام‌جهانی ۱۹۸۲، به مدت ۱۰ هفته به طول انجامید و درنهایت پس از کشته شدن ۶۵۰ سرباز آرژانتینی به دست ارتش مارگارت تاچر، آنها دوباره مجمع‌الجزایر مالویناس را به بریتانیا تسلیم کردند. ۴ سال بعد، مارادونا با دست خدا انتقام سربازان آرژانتینی را از تیم ملی انگلیس گرفت اما پس از آن، فوتبال آرژانتین به مدت ۳۶ سال، به اغما فرو رفت. ۳۶ سالی که پر بود از لحظات دردناک برای فوتبال این کشور و حتی لیونل مسی را تا یک قدمیِ خداحافظی از پیراهن ملی، برای همیشه و پیش از آنکه دستانش جام طلایی را لمس کند، پیش برد. اما تقدیر آن گونه بود که لئو بماند، سرودِ «موچاچوس! اَئورا نوس وولویموس اَ ایلوسیونار» را بشنود و برای سومین بار، جام طلایی را برای مردمان سرزمین نقره به ارمغان بیاورد.
تاریخ یک کشور، در تنها ۹۰ کلمه!
این سرود، به خوبی همه اتفاقات را در تنها ۹۰ کلمه خلاصه کرده است و شاید رویایی‌ترین بخشِ آن، همانجایی است که ادعا دارد: «من نمی‌توانم همه داستان را برایت بازگو کنم زیرا گفتنش آسان اما فهمیده شدنش، سخت است». به قول آنتوان دو سنت اگزوپری، آن گونه که در شاهکار ادبی‌اش از زبان شازده کوچولو می‌نویسد: «کلمات، منبع سوتفاهم‌ها هستند» و درکِ احساساتِ پنهان شده در این سرود، نیازی به فهمیدنِ کلماتش ندارد. انسان، فارغ از زبان و ملیتش، با گوش دادن به آن اهلی خواهد شد و غیر ممکن است آن را زیر لب تکرار نکند:
من در آرژانتین دیده به جهان گشوده‌ام؛
در سرزمینِ دیگو و لیونل.
در سرزمینی که متعلق به کودکان مالویناس بود؛
آنهایی که هرگز فراموششان نخواهیم کرد.
من نمی‌توانم همه داستان را برایت بازگو کنم،
زیرا گفتنش آسان اما فهمیده شدنش، سخت است.
چه فینال‌هایی را در این مدت از دست دادیم.
و چه اشک‌هایی که بابتش روی گونه‌هایمان سرازیر شد.
چه سال‌هایی که در فراقِ جام، گریه کردیم.
اما سوگواری دیگر بس است.
ما سرانجام بر «برازوکاس»* غلبه کرده‌ایم؛
آن هم در ماراکانا.
پدر، دوباره آنها را شکست داد*.
بچه‌ها! امید دوباره در خاکِ ما ریشه دوانده
و به جز با قهرمانی جهان، راضی نخواهیم شد.
ما قهرمانی سوم را به هر قیمتی می‌خواهیم.
آنجا را نگاه کن! دیگو در بهشت ایستاده است
و به همراه «دون دیگو» و «دونیا توتا»*،
لیونل را تشویق می‌کند!
* پی‌نوشت ۱: برازوکا (Brazuca)، لقبی است که با اندکی تحقیر، به هرچه زادگاهش برزیل باشد، گفته می‌شود.
* پی‌نوشت ۲: اشاره به پیروزی آرژانتین مقابل برزیل. در این بخش، با اهدای لقب «پدر»، مسی را با دیگو آرماندو مارادونا در یک سطح قرار داده و به این اشاره می‌کند که حالا با کاپیتانی لئو، باز هم آرژانتین موفق شده در کوپا آمریکا، برزیل را شکست داده و جام را به خانه بیاورد. پیش از این آرژانتین در کوپا آمریکا ۱۹۸۳ از سد برزیل گذشته بود و اگرچه در نهایت دستش به جام نرسید اما سپس موفق شد با کاپیتانی ماردونا، جام‌جهانی را در سال ۱۹۸۶ بالای سر ببرد.
* پی‌نوشت ۳: دون دیگو و دونیا توتا (Don Diego y Doña Tota)، پدر و مادر دیگو آرماندو مارادونا.
انتقاد از دی اف بی: چرا هیچ زنی در جمع شما نیست؟
استفانی جونز، مربی سابق تیم ملی فوتبال زنان آلمان، از کارگروهی که فدراسیون فوتبال این کشور برای تیم ملی تشکیل داده، انتقاد کرد. فدراسیون فوتبال آلمان پس از حذف تیم ملی فوتبال این کشور از مرحله گروهی جام جهانی ۲۰۲۲، به منظور ریکاوری این تیم برای حضور در مسابقات یورو ۲۰۲۴ کارگروهی را به ریاست برند نویندورف و با حضور کارل هاینز رومنیگه، ماتیاس سامر، رودی فولر، الیور کان و الیور مینتزلاف تشکیل داد.پس از اعلام اسامی اعضای این کارگروه، الموت شولته، دروازه‌بان و مارتینا فوس تکلنبرگ، مربی فعلی تیم ملی زنان آلمان، انتقاداتی را نسبت به عدم حضور یک زن در این کارگروه مطرح کرده بودند و حالا همین مسئله، انتقاد استفانی جونز، مربی سابق تیم ملی فوتبال زنان آلمان را نیز به دنبال داشته است.جونز ،همچنین به خبرگزاری dpa گفت: من مخالفتی با آقایان ندارم .اما این گروه می‌توانست تنوع بیشتری داشته باشد . برای مثال از افراد بین‌المللی استفاده شود. جونز، که در سال ۲۰۰۳ به عنوان بازیکن قهرمان جام جهانی شد و از سال ۲۰۱۶ تا ۲۰۱۸ مربی تیم ملی زنان بود، در بخش دیگری از صحبت‌هایش گفت امیدوار است که تیم مردان در مسابقات قهرمانی اروپا دوباره “شور و هویت” را تجسم کند زیرا این امر باعث می‌شود تیم به موفقیت دست یابد.وی در پاسخ به این سوال که چگونه شور و عشق را به تیم ملی بازگردانیم گفت: باید از امتیاز بازی خانگی در جام ملت های اروپا ۲۰۲۴ استفاده کنیم.
