استقلال، بیداری؛ زن، زندگی، آزادی – داریوش لعل ریاحی

شاعر عزیز، متاسفم که در بیمارستان هستید، با آرزوی بهبودی هر چه سریعتر شما. بقول امریکایی ها، زمان همه چیز است. مفاهیم، در زمانهای مختلف معنایی دگر می یابند، “تایمینگ ایز اوریتینگ”، هر نکته جایی و هر قصه زمانی دارد (با کمی تغییر) از این گذشته، واقعا از فدایی ها (عموما) کسی نمانده که اندیشه اش را با بیگانگان همسو نکرده باشد؟ شاعر هر چه دلش می خواهد می تواند بنویسد و البته که جناحی از فداییها در یک دوره بر اساس تحلیلهای غلط به منجلاب جمهوری اسلامی رفتند و بیشترها بعدا فهمیدند و غیره . . . کجا رفت آنهمه فداکاری و شکنجه و جانباختگی! احتمالا شما هم معتقدید که چپی ها جمهوری اسلامی را آوردند و البته که بیش از این جلو نمی روم که با شعارهای مرگ بر چپ هم که این روزها در تظاهرات سر می دهند موافق باشید، می دانم که نیستید. شعر سیاسی یک چیز، چه را گفتن در چه زمانی، داستانی دیگر است. چرا کمی استعاره در شعرتان بکار نمی برید که هم شعر را قوی تر بکند، هم عمومیت پیدا کند، مثلن راستهای چپ نما را در قالبی شعری بریزید، هم قضاوت تاریخی و عمومی تان را از این دقیقه به زمانی کمی بیشتر در آینده گسترش دهید. این روزها مد شده، جوانی ارجحیت دارد، هر که شناسنامه ی مبارزاتیش سفید است، امتیازی است (این یکی را شگفتا، مبارزه نکردن و چهل سال کشتار و خفقان را به سکوت برگزار کردن، امتیازی است!!!).