در بیست و پنج سال پایانی رژیم شاه، تا آستانه ی قیام، یعنی روزهای تاسوعا و عاشورا که با کسب مجوز از حکومت نظامی در تهران تظاهرات سرتاسری برگزار شد، نامی از جمهوری اسلامی و یا حکومت اسلامی در میان نبود. طی آن سال ها که سرنگونی رژیم شاه و تعیین نوع حکومت جانشین آن در بیانیه های سیاسی و آوازه گری سازمان های انقلابی و سرنگون طلب، انتشار می یافت، سخن از جمهوری دموکراتیک خلق، جمهوری دموکراتیک توده ای، جمهوری خلق های ایران، یا جمهوری ملی و دموکراتیک بود و جز شخص خمینی، حتی از میان روحانیون سرشناس و مراجع تقلید هم کسی از حکومت اسلامی و ولایت فقیه دم نمی زد. حتی شماری از هواداران سرسخت خمینی مشهور به (قتله ی منصور) در زندان به اعضای حزب ملل اسلامی انتقاد می کردند که چه گونه به خود اجازه می دهند در غیبت امام زمان دم از حزب ملل اسلامی و حکومت ملل مسلمان بزنند.
اما هنوز یک ماه از قیام بیست و دو بهمن نگذشته بود که با طرح همه پرسی برای تعیین نوع حکومت، شماری از میوه چینان انقلاب، با روحانیون هم صدا شدند، که حکومت باید اسلامی باشد، زیرا نظام اسلامی هم بر نظام سرمایه داری برتری دارد و هم بر نظام کمونیستی، مزایای هر دو را دارد و از معایب آن ها بری است. در اسلام سرمایه داری آزاد است و مالکیت محترم اما مانند سرمایه داری نامحدود نیست. در اسلام عدالت برقرار است اما مانند نظام کمونیستی همه چیز اشتراکی نیست و آزادی بشر محدود نمی شود. خمینی هم به عنوان رهبر انقلاب و تعیین کننده ترین چهره ی نظام، در مقابله با مهدی بازرگان نخست وزیر دولت موقت که پیش نهاد کرد عنوان حکومت آینده «جمهوری دموکراتیک اسلامی» باشد، از موضع قدرت اعلام کرد جمهوری اسلامی نه یک کلمه کم، نه یک کلمه زیاد، و اگر چه پانزده سال پیش از این، با حق رای زنان مخالفت ورزیده بود برای این که مثل رژیم شاه رای زنان را بازیچه خود قرار دهد گفت بانوان هم آزادند در رفراندوم شرکت کنند و بی گمان برای افزایش شمار رای آری به جمهوری اسلامی دست به این فریب کاری زد!
بدین ترتیب نخستین نیرنگ آخوندی به گل نشست و در روزهای یازدهم و دوازدهم فروردین ماه سال هزار و سیصد پنجاه و هشت، تنها عنوان جمهوری اسلامی آری یا نه به همه پرسی گذاشته شد و چون نه به جمهوری اسلامی، به معنای بقای نظام پادشاهی تلقی می شد، مخالفان جز حربه ی تحریم و اتخاذ سیاست بایکوت رفراندوم چاره دیگری نداشتند.
بنا بر تصمیم شورای انقلاب خمینی گزیده، دولت موقت با باز گذاشتن صندوق های رای در دو روز متوالی پانزده، شانزده ساعته، و مراجعه بدون کنترل مکرر شماری از رای دهندگان، مدعی شد حدود ۹۸ در صد به جمهوری اسلامی رای داده اند. در حالی که میلیون ها نفر در مسافرت های نوروزی بودند و به پای صندوق های رای نرفتند. در شمار زیادی از روستاهای کشور صندوق رای نبود و انبوهی از افراد واجد شرایط به خصوص بانوان در رای گیری شرکت نداشتند. با وجود همه ی این مسائل، آمار انتشار یافته خود سند گویائی در تکذیب این یاوه سرایی تاریخی است زیرا جدای از بیانیه های تحریم رفراندوم از جانب سازمان های انقلابی، ده روزه ی پیش از رفراندوم، شهر سنندج مرکز استان کردستان، نواحی گسترده ای از ترکمن صحرا و مناطق عرب نشین خوزستان شاهد درگیری مردم با ارتش و ژاندارمری و بایکوت رفراندوم بود. اما آمار رای آری مردم کردستان ۲ / ۹۹ در صد و آمار رای آری مردم آذربایجان غربی که پنجاه در صد آن کرد هستند، ۴/ ۹۹ در صد اعلام شد که از میانگین کل کشور بالاتر بود تا نشان بدهند در کردستان یا آذربایجان غربی خبری نیست و اهل سنت یک پارچه به جمهوری اسلامی لبیک گفتند. این یاوه سرایی رفراندوم که هنوز هم ورد زبان حکومتی ها است و با اندوه فراوان شماری از مخالفان جمهوری اسلامی هم از آن چماقی می سازند که بر سر توده ها بکوبند که چنین رایی داده اند، حربه ی بود علیه نیروهای کمونیست و انقلابی تا به کارگران و زحمت کشان القا کنند ملت ما( بخوان امت اسلامی) پشتیبان روحانیت و دولت موقت است و چپ ها به عنوان یک در صدی ها و دو در صدی ها در جامعه جائی ندارند.
نیرنگ همه پرسی آری یا نه، با تبدیل انتخابات مجلس موسسان، به انتخاب خبرگان قانون اساسی و جلوگیری از حضور اندک شمار مخالفانی که به مجلس خبرگان راه یافته بودند و در پرتو اشغال سفارت آمریکا تحمیل نظام فقاهتی به جمهوری اسلامی و نقش برجسته خمینی در قانون اساسی دست پخت خبرگان پررنگ تر شد. با وجود همه ی نیرنگ بازی ها، حتی اگر در فروردین ماه چهل و چهار سال پیش از این، هفتاد در صد مردم هم به جمهوری اسلامی رای دادند، امروزه بیش از هشتاد در صد مردم مخالف این نظام هستند و هم بدین سبب است که سید علی خامنه ای در پیام سال نو خود در مخالفت با خودی ها که برای حل مشکلات جاری کشور درخواست برگزاری همه پرسی دیگری دارند می گویند این ها یا جاهل هستند یا فریب خورده!
جمهوری اسلامی در آستانه ی زوال است، اینک که خیزش انقلابی مردمان ایران با شعار محوری زن، زندگی، آزادی ، خواستهای آزادی، برابری و عدالت اجتماعی را هدف قرار داده است و میرود که این از گور برخاسته گان را به زباله دان تاریخ بسپارد ، مردم آگاه ما باید هشیار باشند آنگونه که از حکومتی موروثی به باتلاق حکومتی مذهبی افتادند، با ترفند دیگری فریب نخورند.
هم اکنون جریانات راست مانند سلطنت طلبان ، مجاهدین در دالانهای دولتهای امپریالیستی در حال چانه زنی برای گرفتن پشتیبانی برای تغییر رژیم از بالا و جلوگیری از تحقق انقلاب اجتماعی هستند. در این میان سلطنت طلبان – که در دوران حاکمیت سلطنت پهلوی از یک طرف با سرکوب نیروهای چپ و مترقی و کمونیست و از طرف دیگر با باز گذاشتن دست روحانیت در تبلیغ و ترویج خرافات مذهبی و ضد کمونیستی- عملا یکی از مسببین اصلی سرکار آمدن رژیم خونخوار اسلامی بودند، با براه انداختن کمپینهای متعدد مانند “وکالت سیاسی“ با جلب سلبریتی ها، با برگزاری کنفرانس های متعدد و با حمایت بی دریغ محافل و رسانه های امپریالیستی، برای به شکست کشاندن انقلاب، فعال شده و دور خیز برداشته اند. این مرتجعین که هدفی جز پاسداری از نظم طبقاتی ستمگرانه و استثمارگرانه سرمایه داری ندارند ، برای جلب حمایت از امپریالیستها در رقابت تنگاتنگ تلاش میکنند که گوی سبقت از یکدیگر بربایند. آنها نشان داده اند که نه آزادیخواه هستند و نه عدالت طلب، بلکه به انباشت سرمایه از طریق تشدید استثمار و شراکت در غارت و چپاول دسترنج توده‌های مردم می‌اندیشند.
با افشا و طرد پروژه های آلترناتیو سازی، باید با دسیسه های جریانات راست و سلطنت پیگیرانه مبارزه کرد و همچنین با گسترش قطب چپ و سوسیالیستی و تلاش در جهت سازمانیابی ، انسجام و قدرت‌مند شدن جنبش طبقه کارگر و سایر جنبشهای اجتماعی که امکان به ثمر رسانیدن انقلاب توده‌ها و تحقق خواستهای آنان را دارند، اجازه اعمال قدرت از بالای سر مردم را نداد.
سرنگون باد رژیم اسلامی سرمایه داری
زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم
کمیته مرکزی سازمان راه کارگر
هشتم فروردین ماه
«با افشا و طرد پروژه های آلترناتیو سازی، …… و همچنین با گسترش قطب چپ و سوسیالیستی و تلاش در جهت سازمانیابی ، انسجام و قدرت‌مند شدن جنبش طبقه کارگر و سایر جنبشهای اجتماعی که امکان به ثمر رسانیدن انقلاب توده‌ها و تحقق خواستهای آنان را دارند، اجازه اعمال قدرت از بالای سر مردم را نداد.»
این 👆بخش آخر را برجسته کردم زیرا یک استراتژی ایجابی و کنشی است. آیا چپ بعد از نقدهای با رویکرد سلبی بالاخره به این رسیده است که بلوک چپ را سامان دهد، یا همچنان نقد، نقد، نقد؟!…
چهل و چهار سال است که گروه شما و سایر گروه های چپ در لوای مبارزه سیاسی یک بند به حکومت پهلوی و شاه سابق حمله کرده و او را تنها مقصر بد بختی های این چهل و چهار سال اخیر نشان دادند کاری که حکومت اخوند ها هم میکند. حالا هم دوباره با عناد دگماتیک در مورد اقای رضا پهلوی و یارانش که تحرکی در بین ایرانیان خارج از کشور ایجاد کرده اند همان راه ارتجاعی را ادامه میدهید تا شاید به جمهوری اسلامی ضد امپریالیت محبوبتان کمک کنید چهل و چهار سال دیگر هم به حکومت ادامه دهد!! به این میگویند مبارزه سیاسی انسانهای نوین برای رسیدن به جامعه ایده ال کمونیستی!!