به برادرانمان، به کارگران پیمانی نفت
می‌نویسیم تا همبستگی خود را با کارگران پیمانی نفت نشان دهیم؛
انسانی ترین رفتار بشر، ایستادن در بزنگاه‌های زندگی و تامل بر زیست خویش است، این همان لحظه‌ی گسست از زندگی روزمره و از خود بیگانگی است، همان لحظه‌ی ناب زیستن اندیشمندانه و متأملانه.
در لحظه‌ای که نواله‌ی ناگزیر را گردن نمی‌نهی و این زندگی را شایسته نمی‌یابی.
شما با دست کشیدن از کار و اعتصاب با صدای بلند اعلام کرده‌اید که” نمیخواهید؛ این نوع زندگی را نمیخواهید، زیرا که ناشایست و غیر انسانی است”
در چند روز گذشته ما شاهد خیزشی باور نکردنی در میان کارگران پیمانی صنعت نفت بوده‌ایم، نیک می‌دانیم که در شرایط بی‌ثباتی اقتصادی و ناامنی شغلی چنین اعتصاب گسترده و هماهنگی،مستلزم نیرو و سازماندهی جدی و پیگیرانه است؛ ما از مطالبات شما که خود را مستحق زندگی عادلانه‌تری می‌دانید، پشتیبانی می‌کنیم. می‌دانیم که اعتصاب نیاز به تفکر انتقادی دارد و در لحظه‌ی اعتصاب است که روابط کار و کارگر بدون نقاب در برابر چشم همگان قرار می‌گیرد.
کارفرما چه دولت باشد چه بخش خصوصی از ابزارهای زیادی برای محق نشان خود بهره مند است اما کارگر به جز نیروی کار خود و اراده‌اش برای پایان دادن به زندگی غیرانسانی، ابزاری ندارد. کارگر باید زخم‌های زندگی‌اش را عیان کند تا پوشش دروغین وضعیت نرمال و عادی را کنار بزند.
ما همه در حال مبارزه با نابرابری عظیم درآمدی، دستمزدهای پایین، مراقبت‌های بهداشتی ناکافی هستیم و امیدواریم در مبارزه با این نابرابری ها، جهان دیگری بسازیم.
رزمتان پاینده و پیروز، برادران!
اتحاد بازنشستگان
