در حالی که ماشین اعدام و کشتارو سرکوب جمهوری اسلامی، بیش از۶۰۰ نفراز معترضین مشارکت کننده در جنبش انقلابی را کشته و ۶ نفر را اعدام کرده است و درطی هفته‌های گذشته تا کنون ۶۳ نفر را اعدام کرده که از میان آنها مردم بلوچ، عرب و کرد بیشترین اعدامیان را داشته‌اند. دو جوان به‌خاطر نقد مذهب اعدام شدند و تعدادی زیادی در اصفهان و دیگر شهرها در لیست اعدام قرار دارند. لیست بلندبالایی نیز از احکام اعدام نیز صادر شده است. با کارنامه ننگین جمهوری اسلامی در طول حیاتش “مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر سازمان ملل” این رژیم کشتار، شکنجه و اعدام را به عنوان رئیس مجمع شورای حقوق بشر “انتخاب” کرده است.
اقدام این نهاد سازمان ملل دهن کجی به مردم ایران و جهان، استفاده ابزاری از “حقوق بشر” و معامله با دولت‌های سرمایه‌داری و ارتجاعی و توهین به مبارزه مردم جهان، نهادها، تشکل‌ها و افراد انسان دوست است که برای ثبیت این قوانین تلاش کرده‌اند. این نهاد حتی این قوانین سر ودم بریده حقوقی که فاقد حقوق اجتماعی افراد در زمینه کار، رفاه، مسکن و بهداشت و نیز پذیرش و پرستش مالکیت خصوصی است و مصوبات آن می‌تواند با “حق وتو” قدرت‌های امپریالیستی ملغی شود را رعایت نمی‌کنند و در جلوی چشم افکار عمومی جهان رژیم‌های قتل عام و کشتار و اعدام و سرکوب همانند جمهوری اسلامی، را به عنوان رئیس “مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر” انتصاب می‌کند.
چنین گزینش‌هایی اما ماهیت، اهداف و “کسب و کار” انبوهی از فاند بگیران مدعی “دفاع از حقوق بشر” که در سال‌های گذشته رشد کرده و خیزش‌ها و جنبش‌های انقلابی را در سطوح مابین دولت‌های سرمایه‌داری و کارکرد این نهادها محدود کرده و امیدهای کاذب می‌آفرینند را هم برملا می‌کند. همچنین به جنبش‌های انقلابی نیز می‌آموزد که تنها به نیروی خود، نهادهای خودسامان کارگران، احزاب چپ و کمونیست، تشکلهای انقلابی و مترقی جنبش‌های اجتماعی می‌توانند علیه ستم، سلطه و استثمار بپاخواسته و رژیم کشتارجمهوری اسلامی را براندازند و دولت کارگری و شورایی کارگران و زحمتکشان و ستم دیدگان را ایجاد نمایند.
سرنگون باد رژیم سرمایه‌داری جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی / زنده باد سوسیالیسم
شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست
۱۱ماه مه ۲۰۲۳/ ۲۱ اردیبشت ۱۴۰۲
امضا: سازمان اتحاد فدائیان کمونیست، حزب کمونیست ایران، حزب کمونیست کارگری- حکمتیست، سازمان راه کارگر، سازمان فدائیان (اقلیت) و هسته اقلیت
خیر، فاصله گیری از احزاب برای کارگران بسیار ضروری است، همان جنبش کارکری و تشکلات ضد سرمایه داری کارگران در محل کار کافی است، کارگران از شرکت در احزاب و توسط احزاب در دولتها هیچ فایده ای نبرده اند و نخواهند برد.