بار دیگر ماه ژوئن، ماه افتخار جامعه کوئیر فرا رسیده است و کوئیرها با رژه‌های خود در کشورهای دموکراتیک به مشاهده پذیری خود می‌پردازند و برای احقاق حقوق خود تلاش میکنند.
به همین دلیل هم برخی افراد به صورت مکرر سوال میکنند که چرا افراد کوئیر بیشتر بر گرایش خود تاکید دارند، مگر ما دگرجنسگرایان بر گرایش خود تاکید میکنیم؟
در پاسخ باید گفت اولین دلیل این است که که گرایش غالب و اصلی در ذهن اغلب انسان ها که در رسانه و کتاب و عموما در تمام مکان‌ها درباره ان صحبت میشود هتروسکشوالیتی یا همان دگرجنسگرایی است. پس شماها نیازی ندارید که دراین باره به دیگران اطلاعات بدهید.
دلیل دوم این است که هتروسکشوال‌ها برای پیدا کردن شریک عاطفی نیازی ندارند که اعلام کنند که هتروسکشوال هستند. ولی افرادی که گی یا لزبین یا هر کدام از بخش‌های جامعه کوئیر هستند اگر اعلام نکنند، افرادی به سمت آنان می‌آیند که کششی به آنها ندارند.
باید اعلام کرد که تعداد افراد کوئیر بسیار کمتر از افراد هترسکشوال است و اگر آن بار منفی و بازتولید سرکوبگر را درنظر نگیریم در اقلیت هستند، بنابراین باید به یک روشی افراد کوئیر به همدیگر اعلام حضور کنند تا بتوانند افرادی با تمایلات مشابه خود را برای رابطه عاطفی، جنسی و دوستی پیدا کنند.
دلیل سوم این است که که افراد هتروسکشوال هیچگاه بخاطر میل به جنس مخالف، از طرف دوستان یا خانواده طرد نمی‌شوند یا مورد سرزنش قرار نمی گیرند، به همین علت چون دیدگاه‌های منفی و غلط درباره افراد کوئیر بسیار است، این بخش جامعه گرایش جنسی با هویت جنسیتی خود را اعلام میکنند که هم خود را درک کنند و هم بتوانند بفهمند چه افرادی واقعا خود افراد کوئیر را همانگونه که هستند می‌پذیرد.
پس اعلام کردن گرایش جنسی و هویت‌های جنسیتی نه برای دلیل خاصی بلکه برای دیدن شدن و اعلام ِ بودن و پذیرفته شدن و پیدا کردن سایر افراد کوئیر میباشد.
همچنین سابقه مبارزاتی رژه افتخار جامعه کوئیر با آن چه امروز صورت می‌گیرد متفاوت است، سابقه این رژه به شورش استون‌وال در ژوئن ۱۹۶۸ بازمی‌گردد که جامعه کوئیر آمریکا به رهبری یک ترنس رنگین‌پوست علیه سرکوب پلیس آمریکا دست به شورش زدند و راه را برای انقلابات فرهنگی کوئیر برای پذیرش این بخش جامعه باز کردند.
در واقع سابقه رژه افتخار یک سابقه مبارزاتی است که برای احقاق حقوق خود آغاز شده و اکنون نیز که در کشورهای دموکراتیک نسبتا این بخش جامعه پذیرفته شده‌اند اما مبارزه تمام نشده است و فرهنگ‌سازی، مشاهده‌‌پذیری و تلاش برای احقاق حقوق جامعه کوئیر در این رژه‌های افتخار ادامه دارد.
اما متاسفانه مانند تمام رویدادهای دیگر جهان رژه افتخار نیز از هجوم سرمایه‌داری در امان نمانده است و زمانی که جامعه کوئیر توانست حقوق مدنی نسبی خود را به دست بیاورد، دولت‌ها و مراکز اقتصادی و شرکت‌های خصوصی که تا پیش از آن کوئیرها را اخراج میکردند مجبور شدند که از کوئیرها حمایت کنند و در این ماه با نماد رنگین‌کمانی از کوئیرها حمایت میکنند و پس از این ماه نه تنها حمایتی نمی‌کنند بلکه حتی زمانی که در یک کشور با قوانین هموفوب قصد فعالیت داشته باشند سخن از نماد و حقوق کوئیر را هم ممنوع میکنند.
از همین رو باید به همان نگاه مبارزاتی جامعه کوئیر بازگردیم و مقابل این سواستفاده از اسم و نام جامعه کوئیر ایستادگی کنیم و بگوییم هجوم نئولیبرالیسم و بورژوازی به جامعه کوئیر بس است، ما کالای تبلیغاتی برای سود شما نیستیم بلکه انسان هستیم و کرامت انسانی می‌خواهیم، از همین رو باید ما فعالین کوئیر سوسیالیست و مارکسیست با تشکیل جبهه متشکل از کوئیرهای رادیکال انقلابی مقابل این هجوم سرمایه‌داری به جامعه کوئیر ایستادگی کنیم و بار دیگر پرچم مبارزاتی رژه افتخار کوئیر را به اهتزاز درآوریم.
آرتمیس زرین‌کوب، فعال اکو-سوسیالیست و فعال حقوق کوئیر
