بولتن کارگری شماره ۱۷ هسته کارگران پیشتاز سوسیالیست (خوزستان)

اخبار روز
چهارشنبه, ۳۱ خرداد ۱۴۰۲
ساعت ۱۹:۳۵
رويدادها

کارگر پیشتاز – شمارهٔ ۱۷ ـ ۳۱خرداد ۱۴۰۲

بولتن کارگری هسته کارگران پیشتاز سوسیالیست (خوزستان) https://t.me/ahvazijava

به سوی حاکمیت کارگری و سوسیالیسم

درود به همقطاران و کارگران غیور خوزستان

شمارهٔ ۱۷بولتن کارگری هسته کارگران پیشتاز سوسیالیست خوزستان، ۳۱ خرداد ۱۴۰۲ انتشار می یابد و در دسترس شما قرار می گیرد .بولتن کارگری را تکثیر و توزیع کنید و در اختیار همقطاران خود قرار دهید.

باز کردن دفاتر حسابرسی

کارگران در پی نبردهای روزمره خود کارکرد نظام سرمایه داری را به درستی درک کرده اند. نظامی که تماما بر اساس سرقت از نیروی کار کارگران و استثمار روزانه آنان استوار است. این نظام زمانی که در مواجهه با تناقضات درونی خود قرار گرفته و در اثر سوء مدیریت ها بخش های مختلف صنایع تولیدی را به تعطیلی می کشاند، دست به اخراج و تعدیل نیروها و کارگران می زند. در وضعیت کنونی برخی از اخراج ها به علت تنبیه کردن کارگران شریف خوزستان برای مطالبات به حق شان است (رجوع شود به کارگر پیشتاز شماره ۱۶ـ ۲ خرداد ۱۴۰۲).

مطالبهٔ «باز کردن دفاتر حسابرسی» درست به دلیل همین فریب‌کاری‌ها و اقدامات است، که باید توسط کارگران مبارز طرح گردند. کارگران می توانند استدلال کنند که: اگر کارخانه‌ها نیازمند «بازسازی» و «نوسازی» هستند، اگر نیاز به «نقدینگی» است، اگر کارخانه‌ها به اجبار به خاطر زیاندهی تعطیل می‌شوند، اگر کارگران را به علت سازماندهی اعتصاب برای بالا بردن حقوقشان اخراج می کنند و غیره، پس پیش از هرچیز بگذارید حساب دخل و خرج را ما کارگران نیز ببینیم! اگر می خواهید ما فداکاری کنیم و ساکت به سر کار برگردیم، و اعتصاب نکنیم: دفاتر حسابرسی را باز کنید! چرا این حساب‌ها باید جزء اسرار باشند؟ ما کارگران باید به مسایل کارخانه هایی که در آن کار می کنیم، باید آگاه باشیم.

اما، دولت سرمایه داری چنین نخواهد کرد! زیرا با باز شدن دفاتر حسابرسی است که حجم بالای رشوه، حیف و میل، حساب‌سازی‌ها، پاداش‌های مدیران، وام‌های مخفی و پول‌شویی و ورشکستگی‌های صوری و غیره مشخص و عریان می‌شود. اینکه کارگران شعار می دهند «یه اختلاس کم بشه، مشکل ما حل میشه»، چکیدۀ یک واقعیت را در خود دارد. اگر قرار است که سرمایه‌داران به عنوان «اقلیت» از این اسرار معاملاتی آگاه باشند، چرا «اکثریت» جامعه، یعنی ما کارگران به‌عنوان گردانندگان اصلی چرخۀ تولید، از آن آگاه نباشیم؟ ما کارگران باید در سطح هر کارخانه، به وسیلۀ نمایندگان منتخب کارگران (نه نهادهای اسلامی وابسته به دولت!)، کمیته‌هایی برای بازرسی دفاتر، نظارت بر تولید، سرمایه‌گذاری‌های جدید، استخدام و یا اخراج کارگران و سازماندهی کار در کارخانه و کلیۀ امور مربوط به کارگران، تشکیل دهیم. این مطالبات هدفش اینست که خیل عظیم کارگران به تدریج به ماهیت دولت پی برده و آگاهی ضد سرمایه داری شان افزایش یابد، تا سر حد زیر سوال بردن کل نظام سرمایه داری و پذیرش حاکمیت خود کارگران.

ضرورت کنترل و مدیریت کارگری در کارخانه ها

بحران دامنگیر صنایع بزرگ ایران، کمابیش نتیجۀ فرایند واحدی است که الزاماً طی سال‌های اخیر آغاز نشده، بلکه صرفاً شدت گرفته‌است. دولت سرمایه داری ایران که در همان اواسط دهه ۱۳۸۰ و با عضویت در سازمان تجارت جهانی و صندوق بین المللی پول در های خویش را جهت تامین منابع و نیروی کار ارزان بر روی کشور های سرمایه داری غربی و همچنین کشور هایی نظیر روسیه و چین، باز کرد، روند خصوصی سازی های گسترده و همگام با آن روند حمله به زیست طبقه کارگر را نیز هموار کرد. امروزه نیز دولت سرمایه داری، در حال چانه زنی با دولت آمریکاست که برجام را احیا کند و شرایط پیش را بازسازی کند.

به دنبال طرحهای «خصوصی سازی» و واگذاریهای بیحساب و کتاب، منابع صنعتی به سرمایهداران سپرده شده است. تشکیل هولندینگ ها نظیر «صباانرژی» در کنترل باندهای مافیایی وابسته به فرمانده های سپاه پاسداران و دولت سرمایه داری، امروزه در سودای سود بادآورده و سهل‌الوصول، بیش از پیش به فعالیتهای غیرمولد و انگلی مثل بورسبازی و فروش زمین و قطعات کارخانه و ایجاد شرکتهای صوری به حیات ننگین خود ادامه داده و کارگران شریف خوزستان را هر روز فقیر تر از پیش کرده است.

در این راستا ما شاهد نابود شدن کامل «لوله سازی خوزستان» بودیم که منجر به اخراج ۳۰۰۰ کارگر شد. «لوله سازی اهواز» نیز به همین ترتیب با واگذاری ۵۵ درصد سهام به سازمان بازنشستگی و اخراج بیش از ۶۰۰ کارگر بین سال های ۱۳۸۸ و۱۳۹۳ و تقویت شرکت خاتم النبیا‌ و گرفتن امور کارخانه بدست سپاه پاسداران به مورد اجرا قرار گرفت. در بخش پتروشیمی هم چنین روندی طی شد. شرکت های «الوند» و «رازی» در بحران فرو رفت، و «گروه ملی» در سال ۱۳۹۸ ورشکست شد. در شرکت کشت و صنعت نیشکر هفت تپه نیز چنین اتفاقی افتاد. در این شرکت بود که تعداد معدودی از کارگران پیشتاز به این آگاهی رسیدند که دولت سرمایه داری خود بزرگ ترین حامی کارفرما های استثمارگران است.

در بین کارگران اخراجی بسیاری از کارخانه‌ها، افرادی با بیش از ۱۰ سال سابقۀ کار حضور داشته اند. کارگران باتجربه و پرسابقۀ این مجموعه‌ها قاعدتاً خود بهتر از یک مدیرعامل و سهام‌دار انگل می دانند که چهطور چرخهای کارخانه را به حرکت درآورند و موانع و مسائل مورد ادعا را حل کنند. از اینرو، اقدام فوری و پر اهمیت کارگران تنها می تواند اشغال کارخانه، به دست گرفتن تولید و توزیع و اِعمال کنترل کارگری باشد. برای تدارک این اقدامات نیاز به ایجاد هسته های مخفی کارگری سوسیالیست در اکثر کارخانه ها است.