در آستانه ی یک سالگی جنبش زن، زندگی و آزادی هستیم. جنبشی که پایه های حکومت را لرزاند، در دل مردم امید آفرید و در فاصله ی کوتاه تحسین و حمایت مردم جهان را بر انگیخت. به این مناسبت چه باید کرد؟ آیا می توانیم گامی در جهت پایداری جنبش و کوتاه کردن دست سرکوب گر حکومت از سر مبارزان در داخل برداریم؟
در آستانه ی یک سالگی جنبش زن، زندگی و آزادی هستیم. جنبشی که پایه های حکومت را لرزاند، در دل مردم امید آفرید و در فاصله ی کوتاه تحسین و حمایت مردم جهان را بر انگیخت. به این مناسبت چه باید کرد؟ آیا می توانیم گامی در جهت پایداری جنبش و کوتاه کردن دست سرکوب گر حکومت از سر مبارزان در داخل برداریم؟
روز چهارشنبه به دعوت انجمن حقوق بشر در مادرید در جلسه پربار و پر برنامه انجمن برای برگزاری سالگرد جنبش مهسا شرکت کردم و این نوشتار مختصر حاصل برداشتم از آن جلسه است .
به نظر می آید بعد از فروکش کردن تظاهرات خیابانی در شهر های ایران، به جز در استان بلوچستان، دو نظر در جنبش پدید آمده است. اول اینکه جنبش مرد ولی زنده باد جنبش مردم ایران در داخل و خارج کشور. حالا وقت را باید صرف کالبد شکافی آن کرد . نظر دوم معتقد است قلب جنبش به طور آشکار در لایه های مختلف و گوناگون جامعه ایران می تپد، با اینکه نبض جنبش گاه کند و در پاره ای موارد مثل زاهدان تند می زند، ولی بی تردید جنبش هنوز زنده است . وقت و فعالیت را چه در خارج و چه در داخل باید صرف کمک به زنده نگه داشتن آن کنیم. در این یکساله اخیر با اوج گیری جنبش مهسا برخلاف تصور، آرزو یا اتوپیای افراد یا جریاناتی ، به روشنی ثابت کرد که اپوزسیون موجود در خارج کشور با ظرفیت و پراکندگی کنونی هیچ وظیفه ، و توان دیگری به جز کمک به جنبش در داخل کشور ندارد. در این راستا ، تبلیغ و انعکاس تظاهرات پی گیر خیابانی مردم دلیر محروم زاهدان و بلوچستان که هر هفته به طور مداوم مشعل جنبش را روشن نگاهداشته اند، جنبش دانشجویی، و دختران و زنانی که دلیرانه همانند شمعی شعله ور زندگی خود را به خطر انداخته اند و هرروز در خیابان های شهرهای مختلف این شمع را با پریشان کردن موهای خود به اقصی نقاط ایران می برند. به این همه باید جنبش معلمان و پایداری بازنشستگان و کارگران که اکثرا اعتراض های خود را صنفی جلوه می دهند تا از گزند ضربات و حملات مرگبار رژیم آخوندی / سپاهی در امان بمانند، را باید اضافه کرد. مجموع این شعله های مشتعل و فروزان، بی تردید شعله های آماده به اشتعال را که در زیر خاکستر داغ در بافت و لایه های مختلف جامعه نهفته است مشتعل خواهند کرد. بی تردید هر بار قوی تر و سوزانده تر از بار پیش، قاتلان، دزدان، زندانبانان و برپا کنند گان چوبه های دارها را دچار وحشت سوختن و از بین رفتن رژیم جنایتکار می کند. این همه سبعیت و خشونت به ویژه در برخورد با مردم بلوچستان و دختران و زنان در خیابانها، دانشجویان، معلمان و دانش آموزان مدارس و زندانیان در بند ، نشانه همین وحشت و ترس رژیم از سرایت آتش به آتش های زیر خاکستر خشم مردم سراسر ایران است. برای منزوی کردن مردم بلوچستان دستگاه امنیتی و عوامل شان علاوه بر کشتار دسته جمعی و فردی و اعدا م ها ی مداوم ، دست به حیله و تبلیغات وسیعی زده است. از خود زنی هم ابایی ندا رد. از وحشت این مشعل فروزان و ممتد و سرایت آن، در فضای مجازی دست به تبلیغات گسترده ای زده اند. از طریق مزدوران گوش به فرمان شان حتی می گویند مولوی عبدالحمید همان خمینی از نوع سنی آن است ، مزدور عربستان است و نباید از او و مردم مورد ظلم و ستم بلوچستان حمایت کرد. آنها باور ندارند که جوانان امروز بسیار هوشمند تر و جنبش مردم بسیار با تجربه تر از آنست که دو بار در یک دام گرفتار آید. عوامل حکومتی فراموش کرده اند که خمینی اگر یک حرف درست زد آن بود که به آخوندها و دولتیان دزد هشدار داد و گفت “شما با این حرکات تان اسلام را از بین می برید و دین را برباد می دهید….” و در عرض چهل سال به نام اسلام و مذهب از هیچ دزدی و جنایت و دروغی فروگذار نکردند.
رندی در جایی می گفت ما ایرانی ها انشاء نویسانی هستیم که از باز گو کردن تراوشات ت ذهنی خود لذت می بریم ، چه باک ، مگر انسان از دوران غار نشینی سنگ نوشته هایش درون غارها، بر سنگ های سخت کوه ها به جز بیان تفکر و احساس -اش بوده است؟. مگر شعر و هنر جز این است؟
“رند” با قصد خاموش کردن و قطع تبادل افکار، هر نوشته ای را با تحقیر و نگاه از بالا، انشاء نویسی می خواند . اگر رندان این تبادل فکر را هم “انشاء نویسی“ خطاب کنند باکی نیست .
فروهر/ع اوت ۲۰۲۳
جنبش توانست در مرحله ی اول خود کارهای مهمی انجام دهد بخصوص افشا کردن اهداف جریانات راست اما این کافی نیست تا زمانی که سموم جریانات راست و استالینیسم چپ سنتی در رگ و خون چامعه جریان دارد انقلاب همچنان نیاز دارد تا عمق بیشتری پیدا کند زیرا بدون عمق یافتن سازمان اجتماعی کار پیوندی با جنبشی که مطالبات رادیکالتر از کارگران با تفکر چپ سنی دارند امکان پذیر نخواهد بود چپ سنتی امروز جنبش را ملامت می کند که چرا شعارهای کارگر پسند نمی دهد جالب است مگر شما مدعی رهبری طبقه ی کارگر نیستید چرا شعارهای آبکی و سنتی و عقب مانده ی شما توسط کارگران فریاد زده نمی شود ؟ رادیکالیسم این جنبش شما مدعیان را کاملا جا گذاشته است اما سموم شماست که همچنان مانع بزرگی بر سر راه انقلاب است و تا این مانع در هم شکسته نشود پیوند صورت نمی گیرد همچنین ناکارآمدی تشکلات شماست که مانع است حرکت سازمان اجتماعی کار است تفرقه حتی در صفوف طبقه ی کارگر که معلم کارگر نیست پزشکان و مهندسان کارگر نیستند می شود این .