«درخت را به نام برگ
بهار را به نام گل
ستاره را به نام نور
کوه را به نام سنگ
دلِ شکفته‌ی مرا به نام عشق
عشق را به نام درد
مرا به نام کوچکم صدا بزن!»
کانون نویسندگان ایران: یازدهم مهرماه ۱۳۸۵ روز درگذشت عمران صلاحی، نویسنده، شاعر، روزنامه‌نگار، طنزپرداز و عضو کانون نویسندگان ایران است. صلاحی در یکم اسفند ۱۳۲۵ در تهران زاده شد. از نوجوانی به سرودن شعر رو آورد و اندک اندک به عرصه طنزنویسی قدم گذاشت. قلم‌زدن در مطبوعات را نیز از سال ۱۳۴۵ در پی آشنایی با پرویز شاپور آغاز کرد؛ و در سال‌های ۱۳۵۲ تا ۱۳۷۵ در استخدام رادیو بود.
با وجود آثار متعددی که در زمینه‌ی شعر، ترجمه و تحقیق به زبان‌های فارسی و ترکی از عمران صلاحی به یادگار مانده است عمده‌ی شهرت او مدیون طنزهای انتقادی‌اش در قالب‌های منظوم و منثور است که از میانه‌ی دهه‌ی پنجاه در مطبوعات به چاپ رسید. نوشتارهای صلاحی در نشریه‌هایی چون «کارنامه»، «آدینه» و «دنیای سخن» (با مضمون طنزآمیزِ «حالا حکایت ماست») از فعالیت‌های برجسته در کارنامه‌ی پربار ادبی اوست.
عمران صلاحی در دومین شب از شب‌های نویسندگان و شاعران ایران (۱۸ تا ۲۷ مهر ۱۳۵۶)، که به ابتکار و با کوشش اعضای کانون نویسندگان ایران برگزار شد، به شعرخوانی پرداخت. اما یکی از حرکت‌های اجتماعی، فرهنگی و سیاسی درخور توجه عمران صلاحی امضای متن «ما نویسنده‌ایم» در سال ۱۳۷۳ است.
او به دلیل مواضع آزادی‌خواهانه و دیدگاه انتقادی‌اش برضد هرگونه سانسور نهادینه‌شده‌ی حکومتی، امضای خود را پای این متنِ مشهور به «۱۳۴ نویسنده» گذاشت؛ متنی که در زمان خود و در نبودِ رسانه‌های جمعیِ آزاد، به‌شدت بر سرکوب و سانسور حاکم می‌تاخت و به دفاع از بیان آزادانه‌ی اندیشه و تخیل و احساس نویسندگان می‌پرداخت.
عرصه‌ی طنزنویسی ایران، با مرگ نابهنگام عمران صلاحی در شصت‌سالگی، یکی از چهره‌های اثرگذار و تابناک خود را از دست داد.
آثارش ماندگار، یادش گرامی
