کاوه گوهرین، نویسنده، شاعر، منتقد ادبی و پژوهنده (۱۴۰۲_۱۳۳۴) دهم شهریور در تهران درگذشت.
او فعالیت ادبی و مطبوعاتی خود را پیش از انقلاب آغاز کرد و در سال ۱۳۵۸ به عضویت کانون نویسندگان ایران درآمد. گوهرین دانش گسترده‌ای از ادبیات و فرهنگ قدیم و جدید ایران و جهان داشت و در بسیاری از زمینه‌ها از جمله نقد ادبی، تاریخ فرهنگی، شعر، به‌گزینیِ ادبیات قدیم ایران در مجموعه‌ای به‌سرپرستی پرویز ناتل خانلری، و سینمای مردم‌پسند ایران و بازیگران‌اش قلم زد. مقاله‌های او همه نشان از آگاهی دقیق از موضوع‌های مورد بحث داشتند.
گوهرین با بسیاری از نشریات از جمله تکاپو، دنیای سخن، گردون و آدینه همکاری داشت، و از امضاکنندگان متن ۱۳۴ نویسنده بود. در دوره‌ی سوم فعالیت‌های کانون نویسندگان ایران، کاوه گوهرین منشی کم‌وبیش ثابتِ همه‌ی جمع‌های مشورتی کانون بود و در انتخابات نشست عمومی ۱۳ اسفند سال ۱۳۷۷، چندگاهی پس از قتل تبهکارانه‌ی محمد مختاری و محمدجعفر پوینده، توأمان به سمت دبیر و منشیِ هیئت دبیران موقت برگزیده شد. او در سال ۱۳۸۰ از فعالیت‌های کانونی کناره گرفت ولی هرگز به آرمان‌های آزادی‌خواهانه‌‌ی کانون پشت نکرد.
از آثار گوهرین می‌توان از جمله به این اقلام اشاره کرد: مجموعه‌شعرهای هایکو «پروانه خواب آلود» و «خدای نامک»، هایکو‌های ایرانی با ترجمه‌ی انگلیسی و هلندی، «در سرزمین وینسنت» (سفرنامه‌گونه‌ای از سفر او به هلند)، تنظیم و گردآوری مجموعه‌ی اشعار خسرو گلسرخی، «دستی میان دشنه و دل» (مجموعه‌ی نخست نوشته‌های خسرو گلسرخی)، «من در کجای جهان ایستاده‌ام (دفتر دوم نوشته‌های خسرو گلسرخی)، «بی گزند از باد و باران: شاهنامه به نثر»، «میعاد با خورشید» (شرح غزلیات شمس).
کانون نویسندگان ایران درگذشت کاوه گوهرین را به خانواده و دوستان‌اش و جامعه فرهنگی مستقل کشور تسلیت می‌گوید.
یادش گرامی.
کانون نویسندگان ایران
۱۱ شهریور ۱۴۰۲
