جمعی از ایرانیان کویینزلند شامگاه چهارشنبه اول نوامبر، دهم آبان ماه ۱۴۰۲، گرد هم آمدند تا انزجار خود را از این قتل حکومتی نشان دهند. این دادخواهان حمله وحشیانه ای را که موجب جان باختن آرمیتا شد، ضربه ای بر پیکر همه مردم ایران می دانند و از این رو مرگ آرمیتا را یک سوگ ملی می خوانند. تشکیل این جلسه یادبود، در دورترین فاصله ها از سرزمین مادری مان، ثابت کرد که شلیک مستقیم، دار زدن، شکنجه کردن و زندان های انفرادی، اسید پاشیدن، مسموم کردن، و کور کردن های این رژیم ستمگر نه فراموش می شوند و نه بخشیده، و پرچم مبارزه آزادی خواهانه مردم ایران همچنان در اهتزاز است.
در این نشست غم انگیز، هنرمندان مان قطعات دلنشینی را اجرا کردند و شعر هایی هم خوانده شد، ابیاتی که به همین مناسبت سروده شده بودند.
به روال همه برنامه های کانون، این گردهمایی نیز با خواندن گروهی سرود ای ایران آغاز شد و خاتمه یافت.
مهران رفیعی
