ابراهیم رئیسی این روزها یک سفر دو روزه به کردستان داشت. میدانستند که مردم از این جانی و همراهانش عمیقا متنفرند. به همین دلیل دهها اتوبوس و مینی بوس از قبل کرایه و بسیج کرده بودند تا از شهرهای اطراف مزدوران و هواداران حکومت را به استقبال رئیسی بیاورند تا اطرافش خالی نماند. با وجود این، جمعیت کرایه ای زیاد نبود. بخشی از میدان اقبال در سنندج که محل سخنرانی او بود خالی ماند. رئیسی روز پنجشنبه این هفته در روضه خوانیش در سنندج در وصف «صفا و صمیمیت» مردم کردستان یک عالمه چرندیات ردیف کرد و افاضات تحویل جماعت داد. از جمله گفت «جوانان، پیشمرگه‌ها و همه مردم کردستان حقیقتا در جای‌جای این استان از خودگذشتگی و افتخارآفرینی کردند و با ایستادگی در مقابل توطئه‌های دشمنان برای این استان امنیت و آرامش آفریدند».
این سخنان او حقیقت دارد بشرطی که دشمن را درست معنی کنیم. فکر نمیکنم کسی نداند که مردم کردستان یک لحظه طی چهل و چهار ساال گذشته با حکومت اسلامی سر سازش نداشته و به آن تمکین نکرده اند. این مردم از همان روز اول به قدرت رسیدن حکومت اسلامی و برای مقابله با سلطه این حکومت منفور و متحجر، متحدانه و قاطعانه در شهر و کوه و روستاها مقاومت کردند. من خود از اواخر سال ۵۸ در بوکان و مهاباد و سقز و بانه و سنندج و سردشت شاهد مقاومت این مردم در مناطق مختلف بوده ام. باورم نمیشد که زن و مرد و حتی کودکان اینچنین متحد و یکپارچه علیه حکومت اسلامی باشند. آنها که توان و تجربه ای داشتند در مقابل سرکوبگران در کوچه و خیابان و کوه و دره میچنگیدند، و بقیه به عنوان پشت جبهه جنگ مقاومت، از پیشمرگان یا نیروهای رزمنده مردمی حمایت میکردند و به آنها غذا و امکانات میرساندند و به شیوه های مختلف از رزمندگان خود حمایت می کردند.
مردم کردستان بارها به شیوه های مختلف اعلام کرده اند که میخواهند آزاد زندگی کنند. نمیخواهند به دیکتاتوری و سرکوب تمکین کنند. و با حاکمین اسلامی که از همان ابتدا با جلادانی نظیر خلخالی و چمران و بقیه به کردستان رفتند و بنی صدر که به پاسداران گفت تا کردستان را بطور کامل سرکوب نکرده اید بند پوتین ها را باز نکنید، یک ذره سر سازش نداشتند. بنابرین «دشمنان» خونی مردم کردستان روشن است که کسی جز کاربدستان و مزدوران حکومت اسلامی نیستند.
شخصا در همین سنندج با چشم خود دیدم که چگونه با رگبار خمپاره و توپ و موشک، خانه ها را بر سر مردم بی دفاع خراب میکردند. در این شهر شلیک خمپاره از باشگاه افسران که تنها محل استقرار نیروهای حکومتی بود یک لحظه قطع نمیشد. شهر را با توپ و خمپاره شخم زدند. کودکان نوزادی را دیدم که با خمپاره های سپاه پاسداران لت و پار شده بودند. جوانانی که دست و پایشان با توپ و خمپاره قطع شده بود. و صحنه های فجیعی که بهتر است توصیف نکنم. در بوکان و بانه و سقز و مهاباد و سردشت و دیگر مناطق نیز کمابش اوضاع به همین گونه بود.
آری مردم در مقابل دشمن یعنی امثال همین آیت الله قاتل و بنی صدر و خلخالی و چمران و کل پاسداران و مزدورانشان در جای جای کردستان جانانه ایستادگی و از خود گذشتگی بسیار کردند. در مقابل دشمنان جنگیدند و در همه جا با آنها مقابله کردند. در این جنگ نابرابر مردم قربانیان بسیاری دادند. قاتلان و پاسداران و نیروهای مسلح مزدور حکومت اسلامی با بمب و خمپاره خانه و مدرسه و کوه و دشت را سوراخ سوراخ کردند و با جنایات بسیار توانستند بعد از چند سال بر کردستان خونین غالب شوند. آثار جنایات حکومت اسلامی هنوز در بسیاری از نقاط قابل مشاهده است.
کردستان به آخرین سنگر انقلاب مردمی سال ۵۷ علیه حاکمین جنایتکار اسلامی تبدیل شد. خلخالی به این استان گسیل شد تا فوج فوج جوانان را به جوخه های اعدام بسپارد. داستان جنایات حکومت اسلامی طی این چهل و چند سال توسط شماری از فعالین سیاسی در جزئیات بازگو شده است. و این داستان را همه ما مردم میدانیم. دنیا میداند.
بنابرین وقتی رئیسی میگوید کردستان در برابر تجزیه طلبان و دشمن مقاومت کرد و پیروز شد، دارد با وقاحت چشم در چشم مردم به این اشاره میکند که توانسته اند با قتل و کشتار و با توپ و تانک و خمپاره مقاومت مردم را در هم بشکنند.
اما یک چیز روشن است. جمهوری اسلامی زمینهای کردستان را فتح کرد. اما مردم را نتوانست به تمکین بکشاند. بعبارت دیگر در جنگ نظامی علیه مردم، حکومت اسلامی پیروز شد. اما در جدال سیاسی بازنده شد. قلب مردم همچنان برای خلاصی از این حکومت آدمکش می تپد. اراده و عزم بخش اعظم مردم همچنان در راستای پایان دادن به سلطه فاشیسم اسلامی کار میکند. طی این چهل سال شهرها و مناطق مختلف کردستان کانون اعتراض و مقابله با کل سنتهای حکومت اسلامی بوده است. بارها شاهد جنبشها و خیزشهای متعدد چپ و مترقی و آزادیخواهانه علیه حکومت بوده ایم. جنبش دادخواهی یک پایش در کردستان است. جنبش آدم برفی ها که جنبشی در دفاع از حقوق کودکان علیه حکومت کودک کش بود، در سنندج پا گرفت و در تاریخ ثبت شد. در انقلاب زن زندگی آزادی، شهرها و مناطق مختلف کردستان کانون فعال خیزش و تجمع و تظاهرات و راهپیمایی در ابراز انزجار از قتل حکومتی مهسا( ژینا) امینی و کل جنایات حکومت بودند. تجمعات بازنشستگان و معلمان و کارگران در مقاطع مختلف در شهرهای مختلف کردستان علیه حاکمین وسیعا به جریان افتاده و با شهرهای سراسر کشور همراه شده است.
واقعیت اینست که کردستان همچنان یک سنگر فراموش نشدنی و خاموش نشدنی مقابله با حکومت قاتلان اسلامی است. مردم کردستان نمیتوانند میراث خونین حکومت اسلامی را یک لحظه فراموش کنند. این حکومت هیچ جایی در میان مردم ندارد. در چشم زن و مرد و حتی کودکان کردستان، این حکومت با اعدام و جنایت شناخته میشود و منفور و مطرود است.
با این زمینه و سابقه است که سالهاست نام کردستان با انقلاب و سرنگونی حکومت اسلامی گره خورده است. کردستان در سراسر کشور میان مردم ایران با همین سنت و فرهنگ ضد حکومتی شناخته میشود و به همین دلیل جایگاه ویژه و عزیزی در میان مردم سراسر کشور دارد.
رئیسی میتواند برای مزدوران و پاسداران حکومتی روضه خوانی کند و علیه «تجزیه طلبی» خزعبلات بگوید. اما مردم کردستان این روضه خوانیهای وقیحانه را بخشی از همان سیاست سرکوب و دهن کجی به خود میدانند و بیش از پیش در مسیر مبارزه برای خلاصی از سلطه این حکومت مصمم تر و متحد تر میشوند. این را همه کاربدستان حکومت اسلامی باید در مغز پوسیده خود فرو کنند. یک شعار مردم کردستان اینست «کردستان گورستان فاشیستان». آری کردستان گورستان فاشیستهای اسلامی و مرتجع خواهد بود.
