بسیار گل که از کف من برده است باد
اما من غمین
گلهای یاد کس را پرپر نمی کنم
من مرگ این عزیز را باور نمی کنم..
رفیق مشترکمان ناصر مهاجر با همه ی غمی که بر شانه هایش سنگینی می کرد ، درد نبودن او را به جانم ریخت . این خبرچه بسا که پیکر بیستون را لرزاند و اشک از دیدگان آذربایجان خشمگین فروغلطید و بر گونه های کوچک مردی بزرگ نشست تا فریاد برکشورم چه رفته را آوازی کند در گلوی شاعری که آزادگی را پیشه کرده بود . دراولین دم فکر کردم سرانجام اکرم آمد و او را با خود برد. به خاطرم آمد که گفته بود:
” یک روز، چهارشنبه اول فوریه ۲۰۱۲ طبق معمول به دیدار او رفتم و سلام گفتم و در حالی که در خواب و چشمانش بسته بود، روی لب او را بوسیدم. سرد شده بود. اکرم رفته بود و باقر مومنی واقعی هم با او رفت. و موجودی که از او جا مانده، هیچ چیز در وجودش جز اکرم وجود ندارد وجز یاد اکرم به هیچ چیز نمی‌اندیشد “
با این همه کسانی که او را می شناسند بر این باورند که مومنی دمی ازمبارزه دست نکشید و از نوشتن باز نماند او سالیان پیش از همگامان سال های مبارزه اش، خواسته بود یاد مانده هایشان را بنویسند تا شاید برای روزی در نوشتن زندگی سیاسی اش به کار آید. نگارش زندگی مبارزی که از عنفوان جوانی دغدغه ای جز رهایی خلق از بند استبداد شاهنشاهی در سر نمی پروراند ،کار آسانی نبود اما این مهم به همت رفیق پایدارش ناصر مهاجر به انجام رسید . و سندی شد برای نسل آینده که دریابند و به کار بندند.
باقر مومنی با همه ی پشتکاری که درجنبش چپ ایران داشت از کم کاری خود می گفت که در اندوه غم از دست دادن یار زندگیش توانی ندارد تا شور زندگی را در خاطره ها زنده کند . دگر بار روز ۲۸ سپتامبر ۲۰۱۹ در مراسم رونمایی کتاب ” رهروی در راه بی پایان” سندی که حاصل سال های زندگی سیاسی و مبارزاتی باقر مومنی است . مومنی در این مراسم به صراحت چنین گفت:
( ناصر مهاجر از من خواست به عنوان نماینده‌ی «باقر مؤمنی» در این جلسه شرکت نمایم و از حضور شما سپاسگزاری کنم. اینکه می‌گویم به‌عنوان نماینده‌ی باقر مؤمنی، درست به این دلیل است که او آن طور که شما می‌شناختیدش، نزدیک به هشت سال است که همراه با مرگ همسرش همه را بدرود گفته است).
همواره می گفت پس از رفتن اکرم از او سایه ای بیش نمانده و توان فعالیت ندارد . از رفتن اکرم فرمهینی تا پیوستن باقرمومنی به او یازده سال می گذرد ، حاصل کار نوشتاری مومنی در این یازده سال هم اندک نیست . او براستی رهروی ثابت قدم در راه بی پایان مبارزه بر علیه استبداد بود مومنی هرگز از مبارزه در راه رسیدن به آرمان های حق طلبانه اش قدمی واپس ننهاد. تلاش او در راه رهایی خلق می تواند و باید الگویی باشد برای نسل جوان مملکت استبداد زده ی ایران .
بی تردید فقدان باقرمومنی برای جنبش چپ ایران ضربه ای است که سال ها باید تا شاید به جبرانش نشیند.
یادش گرامی و رهش پر رهرو باد.
