تنش ها میان رژیم های حاکم بر ایران و پاکستان بر سر حضور مخالفان مسلح بلوچ در دو کشور با اقدام نظامی حاکمیت ایران در خاک پاکستان و به قتل رسیدن و مجروح شدن کودکان و زنان وارد فاز جدیدی گردید!
اکنون پاکستان در واکنش به اقدام جمهوری اسلامی با یورش موشکی به درون ایران این فاز جدید تنش ها را تشدید نموده است!
جمهوری اسلامی پاکستان و ایران سالهاست بر سر حضور نیروهای مخالف با یکدیکر مشکلاتی دارند و گاه وبیگاه خبرهایی مبنی بر اندک تحرکات نظامی نیز به مطبوعات راه می یافت اما هیچ کدام از طرفین نمی خواستند تنش ها را افزایش دهند بلکه با استناد به پروتکل های امنیتی امضاء شده بین خود تلاش می کردند دایره تنش ها از حد معینی فراتر نرود!
اما اکنون به نظر می رسد نه تنها روش وزبان گذشته را کنار گذاشته اند بلکه برعکس خطر گسترده تر شدن این در گیریها بیشتر شده است.
اگر چه در حال حاظر به طور دقیق نمی توان گفت چرا در مقطع فعلی رویکرد هر دو رژیم متفاوت از گذشته گردیده اما با استناد به برخی رویدادها می توان استنباط هایی از آن استخراج نمود!
در مورد ایران می دانیم که از زمان بروز جنبش زن زندگی آزادی رژیم در منا طق بلوچستان از یک سو با اعتراضات مختلف مردمی خصوصا در جمعه های هر هفته و از جانب دیگر اقدامات مسلحانه توسط برخی گروه های مسلح بلوچ مواجه شده است.
همچنین با در نظر گرفتن اعتراضات در سایر مناطق ایران برای تحقق خواسته های عمدتا اقتصادی و نیز به درجه ای برای آزادی های مدنی مانند حق پوشش و حق حیات نیز به مثابه سومین واقعیت موجوداست !
واقعیت دیگر را می توان چنین برشمرد: به هم ریختگی روز افزون اوضاع اقتصادی در مراکز تولید و توزیع و تجارت سرمایه داری و سقوط بیش از پیش ارزش ریال!
حال اگراینها را در کنار مشکلات درونی ساختار قدرت و ریزش نیروها و وابستگان آن و «همسو شدن این ریزش ها با پالایش نیروهای ارزشی دیروز و جناحی که اکنون در حاشیه قدرت قرارگرفته است » در نظر بگیریم همگی اینها موجبی است تا جریان اصلی هرم قدرت که بر اهرم های اقتصادی -سیاسی و نظامی سلطه بیشتری دارد چون هیچ راه برون رفتی تاکنون نتوانسته است حتا برای حفظ سر سپردگان خودش پیدا کند تا چه رسد برای تثبیت کل نظم سرمایه موجود بلکه برعکس ناتوانی و اسیتصال آنها هرروز جلوه بارز تری نسبت روز قبل پیدا نموده است!
از دیگر وجوه چنین درماندگی، موضوع بر پا نمودن صندوقهای رای گیری در اسفند ماه است ،رژیم کاملا می داند که نه تنها با «نه بزرگی از جانب مردم روبرو خواهد شد »بلکه در امر تدارکات آن و از جمله پیدا کردن افراد برای حضور در پشت این صندوقها و راهنمایی افراد و حفاظت از صندوقها و شمارش آرا و غیره در روز رای گیری چنان دچار مشکل شده است که در بسیاری موسسات و سازمانهای اداری حتا محافظه کارترین کارمندان نیز چو ن در این زمینه حاضر به همکاری نگشته اند واز آنجایی که کمتر فردی اسم خود را درلیست ارائه شده نوشته است بسیاری از مدیران با توسل به تهدید سعی کرده اند افرادی را مرعوب نمایند تا آمادگی خود را برای رتق و فتق امور صندوق ها در روز رای گیری اعلام نمایند!
بنابراین می توان جمهوری اسلامی را با مشخصه «رژیم بحرانها »تعریف نماییم. از آنجا که راه برون رفتی برای چنین بحران های تشدید شونده ای وجود ندارد در نتیجه رژیم با ایجاد بحران جدیدی در صدد بر می آید آن بحران ها را اگرچه بطور موقت هم که شده است در سایه براند! براین اساس اقدام به موشک پرانی به درون خاک پاکستان چه بسا از چنین علت و ماهیتی بر خوردار باشد.
از جانب پاکستان واقعیات هر چند متفاوت می باشند اما چه مزایایی برای آن رژیم هم درپی دارد مانند: به حاشیه راندن مبارزات گسترده بلوچ ها که در هفته های اخیر تا اسلام آباد هم کشیده شده است.
اگر چه نیروهای سرکوب پاکستان با خشن ترین شکل و در تقابلی وحشیانه توانستند تا حدودی از عمق یابی و گسترش بیشتراین اعتراضات جلوگیری کنند اما با توجه به گستره و قدرت اعتراضات مجبور به عقب نشینی هایی از جمله آزاد کردن برخی از دستگیر شدگان و‌حتا یکی ازفعالترین آنها به نام مهرنگ بلوچ شدند
بنابراین هنوز هم رژیم آن را به عنوان خطری مشخص دسته بندی نموده است و با توجه به انتخاباتی که در پیش رو دارد امکان نادیده گرفتن آن و یا تشدیداقدامات سرکوبگرانه اعتراضات کمترمی باشد.
به هر رو چنانچه این درگیریها تشدید شود بدون شک محدود به جمهوری اسلامی و پاکستان نخواهد ماند و سردمداران دیگر کشورها بخصوص در میان قدرتهای برتر جهان سرمایه داری خود را وارد چنین کارزار جنایتکارانه ای خواهند نمود.
در چنین وضعیتی یک جنگ منطقه ای دیگری رقم خواهد خورد که همچون جنگ در اکراین و یا تهاجم اسرائیل به غزه نتایج وپیامدهای دهشتناک آن در وحله اول گریبان مردم هر دو کشور خواهد گرفت و در مراحل بعدی بسیاری از مردمان فراتر از مرزهای ایران و پاکستان نیز از پیامدهای چنین جنگی در امان نخواهند ماند.
