تنها چند هفته پس از روی کار آمدن خاویر میلِی به عنوان رئیس‌جمهور آرژانتین، ده‌ها هزار نفر دست از کار کشیده و در اعتراض به سیاست‌های جدید اقتصادی او به خیابان‌ها آمدند.
خاویر میلی، یک هفته پس از به قدرت رسیدن، مجموعه‌ای از اصلاحات گسترده را اعلام کرد که شامل لغو برخی قوانین حمایتی از کارگران می‌شود.
برداشتن کنترل قیمت برای برخی کالاهای مصرفی و حذف سقف مجاز افزایش اجاره‌بهای مسکن از دیگر بندهای این اصلاحات جدید است. بسیاری از شهروندان آرژانتینی نگرانند که این مقررات‌زدایی‌ها، آنها را آسیب‌پذیرتر و فقیرتر کند.
درپی فراخوان اتحادیه کارگری اصلی این کشور آمریکای جنوبی یعنی «سی‌جی‌تی»، روز چهارشنبه چهارم بهمن، جمعیت عظیمی در بیرون از پارلمان این کشور گرد هم آمد که این یکی از بزرگترین تظاهرات‌های سال‌های اخیر این کشور آمریکای جنوبی بود.
معترضان پلاکاردهایی با مضمون «وطن، فروشی نیست» و «غذا خوردن جزو امتیازات ویژه نیست» در دست داشتند و با ضرب طبل و انفجار ترقه و در دست داشتن مجسمه‌ای غول‌پیکری از خاویر میلی راهپیمایی خود را انجام دادند.
در این روز، راهپیمایی در بسیاری از شهرها و شهرستان‌های دیگر آرژانتین نیز برگزار شد و هزاران نفر در آن شهرها به خیابان‌ها آمدند.
در آستانه ی تظاهرات عظیم مردم آرژانتین در اعتراض به سیاست های خاویر میلی سایت صدای چپ نوشت:
«رئیس جمهور راست افراطی آرژانتین، خاویر میلی از همان شب سخنرانی خود به محض انتخاب شدن در ماه نوامبر، حمله همه جانبه ای را به حقوق و شرایط زیست کارگران در آرژانتین انجام داده است. هزاران نفر در سراسر کشور، سازمان یافته در اتحادیه‌ها و سازمان‌های کارگری، جنبش فمینیستی، جنبش دانشجویی، و سازمان‌های محله‌ای، خود را برای مقابله با این حمله آماده می‌کنند. آنها برای شکست دادن سیاست ریاضت کشی و استبداد، دست به یک اعتصاب سرتاسری زده اند.
اکثر سیاستمداران به محض کسب یک منصب، یک دوره “ماه عسل” دارند. اما برای خاویر میلی راست افراطی آرژانتینی، اینگونه نیست. او کمتر از دو ماه پس از روی کار آمدن خود، با یک اعتصاب سراسری علیه کل برنامه های سیاسی – اقتصادی اش مواجه شده است. هزاران نفر در حال سازماندهی یک روز اعتصاب سرتاسری در ۲۴ ژانویه، به مثابه یک اقدام عمومی علیه برنامه کار ارتجاعی مایلی می باشند. زیرا او وعده داده است که هزینه های اجتماعی را کاهش داده و موانع سرمایه گذاری خارجی توسط کرکس های امپریالیستی و مؤسسات بین المللی را از سر راه برخواهد داشت.
روز ۲۴ ژانویه، روز خط کشی است و مسیری را برای مبارزه با جناح راست و در حمایت از منافع طبقه کارگر و ستمدیدگان در بستر یک بحران عمیق اقتصادی و اجتماعی، تعیین خواهد کرد. مرکز این مبارزه، “قانون همه‌پرسی” است که مجموعه ای از اقداماتی را شامل می شود که مایلی و مشاورانش برای تصویب در کنگره پیشنهاد کرده‌اند. این قانون، با بیش از ۳۰۰ تغییر در قوانین کار و مالیات، پیشنهاد برای اخراج کارکنان و خصوصی سازی گسترده، نشان دهنده یک حمله گسترده نئولیبرالی به حقوق و دستاوردهای تاریخی کارگران است. هم محتوای قانون و هم روش های استبدادی که مایلی سعی در تحمیل آن دارد، به مثابه حملات وحشیانه به حقوق دموکراتیک میلیون ها نفر، محدود کردن حق اعتراض و اعتصاب بوده و تلاشی است برای تحکیم قدرت در قوه مجریه.
به قدرت رسیدن مایلی نشان‌دهنده یک بحران عظیم چندلایه‌ای می باشد که آرژانتین با آن مواجه است و طبقه حاکم در حال مانور دادن است تا آن را بر دوش طبقه کارگر و مردم ستمدیده تحمیل کند. این بحران، بیان وضعیت تشنج آمیز جهانی در کشور است. بحرانی که در آن اقتصاد سرمایه‌داری جهانی در نوسان بوده و تنش‌های ژئوپلیتیکی در تب و تاب است و هژمونی امپریالیستی ایالات متحده با چالش‌های متعددی مواجه می باشد. مایلی که به‌عنوان یک پوپولیست راست‌گرا به سبک ترامپ ظاهر می‌شود، صهیونیست، ضد کارگر، اولترا نئولیبرال، منکر تغییرات اقلیمی، دشمن حقوق زنان و افراد دگرباش بوده، و بیان دیگری است از یک سیستم سرمایه‌داری خفقان آمیز. لذا مقاومت در برابر سیاست‌های او، دارای ابعاد بین‌المللی نیز می یابد و نیازمند همبستگی فعال همه کسانی است که علیه جریان راست و علیه استثمار و ستم امپریالیستی مبارزه می‌کنند.
به همین دلیل است که اتحادیه‌ها و سازمان‌های سیاسی در سراسر جهان در ۲۴ ژانویه در ده‌ها شهر، علیه مایلی و صندوق بین‌المللی پول (IMF) و در همبستگی با طبقه کارگر و ستمدیدگان آرژانتین، که این مبارزه را به راه انداخته اند، دست به اقدامات همبستگی می‌زنند.
اسرائیل اکنون دارای یک یار جدید در قدرت می باشد
یکی از اولین اقدامات میلی پس از انتخابش در دسامبر، نشان دادن تمایلش برای انتقال سفارت آرژانتین در اسرائیل از تل آویو به اورشلیم بود، امری که به تبعیت از الگوی سیاستمداران راست افراطی چون دونالد ترامپ در سال ۲۰۱۸ و ژایر بولسونارو در سال ۲۰۱۹ می باشد.
مایلی خود را با راست‌گراترین عناصر در دولت اسرائیل همسو کرده است و با دولت نتانیاهو گرم می گیرد و تا آنجا پیش می‌رود که می‌گوید “نیروهای آسمانی”، در تلاش برای بیرون راندن فلسطینی‌ها از سرزمین‌هایشان، از اسرائیل حمایت می‌کنند. او در مبارزات انتخاباتی و به هنگام آفتابی شدن در ملاء عام، اغلب خود را با پرچم اسرائیل می پوشاند و به پروژه صهیونیستی ابراز عشق می کند. تنها چند روز پس از روی کار آمدن مایلی، آرژانتین رأی موافق خود به قطعنامه آتش‌بس سازمان ملل را پس گرفت و به آن رأی ممتنع داد، که نشان‌دهنده همسویی نزدیک‌تر با سیاست خارجی ایالات متحده و حمایت از نسل‌کشی بود.
البته سیاستمداران حاکم آرژانتین همیشه روابط دوستانه خود را با اسرائیل حفظ کرده اند. در واقع، رقیب مایلی در انتخابات – نامزد میانه‌رو سرجیو ماسا، که نماینده ائتلاف پرونیست چپ میانه کنونی بود – نیز متحد فداکار دولت اسرائیل است. از این منظر، حمایت سرسختانه مایلی، به درجه متفاوتی، بیشتر از همان نوع حمایت بود. با این حال مایلی در شرایطی که اسرائیل در حال انجام مرگبارترین حمله خود علیه فلسطینیان است – با بیش از ۲۵۰۰۰ نفر کشته شده توسط نیروهای ارتش اسرائیل و خشونت شهرک نشینان، و میلیون ها آواره و فاقد نیازهای اولیه – خود را قاطعانه در برابر میلیون ها نفری که در خیابان ها برای پایان دادن به حملات اسرائیل و برای آزادی فلسطین بسیج می شوند، قرار می دهد. او که خود را به عنوان یک تحسین کننده یهودیت نشان می دهد، راه سایر شخصیت های راست افراطی را دنبال می کند که بسیاری از آنها ادعای مقابله با یهودستیزی هم دارند تا به پروژه استعماری شهرک نشینان اسرائیل و جایگاه اسرائیل در جهان، به عنوان قوی ترین متحد ایالات متحده در خاورمیانه، مشروعیت بخشند.
این یک نکته کلیدی است: آنچه در پشت حمایت مایلی از اسرائیل و سیاست خارجی او نهفته است، تلاشی است برای همسو کردن منافع سرمایه داری آرژانتین با منافع ایالات متحده و متحدانش، آنهم به هزینه طبقه کارگر و جوامع بومی در سراسر آرژانتین. این امر به تقویت هژمونی امپریالیستی ایالات متحده در مواجهه با چالش های چین و دیگر قدرت های جهانی نیز کمک می کند.
پیشنهادات میلی به ایالات متحده و اسرائیل، به حمایت تسلیم ناپذیر ایالات متحده از یورش اسرائیل به فلسطین یاری می نماید. مبارزه با برنامه‌های ارتجاعی داخلی و بین‌المللی مایلی، یک اقدام بین‌المللی است که جدا از جنبشی که برای آزادی فلسطین در خیابان‌های شهرهای مختلف در سراسر جهان به راه افتاده است، نمی باشد، و مبارزه ای است که همه زحمتکشان و ستمدیدگان، جهت رهایی از شبکه استثمار امپریالیستی، به ویژه برای ما که در قلب امپراتوری هستیم، انجام میدهند. ضروری است که علیه تمام تلاش ها برای سود بردن از کشتار و آواره شدن میلیون ها فلسطینی، که به منظور استثمار و سرکوب بهتر مردم کارگر و فقیر در سایر نقاط جهان است، مبارزه کنیم.
مبارزه علیه ستم امپریالیستی در آرژانتین و در سراسر جهان
هدف از تحمیل اقدامات ریاضتی مستبدانه مایلی، وابستگی بیشتر آرژانتین به بزرگترین قدرت‌های جهانی، به ویژه ایالات متحده است، حتی در شرایطی که مایلی برای جلوگیری از منحرف کردن چین، مسیری دقیق را طی میکند. این واقعیت که مایلی در انتخابات نوامبر به پیروزی رسید، در وهله اول بیانگر خشم عمیق میلیون ها نفر از یک نظام سیاسی است که بر فقیر شدن ۴۰ درصد جمعیت نظارت داشته اند، حالا بگذریم از افزایش سریع تورم نزدیک به ۲۰۰ درصد.
علیرغم لفاظی‌های پرطمطراق میلی، “راه‌حل‌های” وی در مقابل فقر، تورم، تنزل دستمزدها و بی‌ثبات شدن نیروی کار، چیزی کمتر از تلاش کلانی نیست که با اتخاذ برنامه‌های تهاجمی نئولیبرالی، و انداختن بار بدهی های خارجی بر دوش زحمتکشان، برای نجات منافع سرمایه‌داری صورت می گیرد.
اقدامات میلی به همراه تبلیغ وفاداری خود به میلیاردرهایی مانند ایلان ماسک، به صورت لغو قوانین ضد سرمایه گذاری خارجی و مالکیت خارجی بر اموال در آرژانتین بوده و دروازه‌های فروشگاه‌های لیتیوم این کشور را، که برای خودروهای الکتریکی مورد نیاز افرادی مانند ماسک است، باز میکند. میلی از گنجاندن آرژانتین در “مشارکت‌های” تجاری، مانند موافقت‌نامه تجارت آزاد، حمایت میکند. امری که از نظر تاریخی ثابت شده است که نتیجه‌ای جز تبعیت از ایالات متحده و شرکت‌هایی که سیاست‌های آن را دیکته می‌کنند، به بار نمی آورد.
شرکت‌های تحت حمایت ایالات متحده، برای بهره‌گیری از این متحد جدید در آرژانتین، پیش تر وارد عمل شده و ادعا کردند که آرژانتین یکی از پرطرفدارترین منابع جهان را، به مثابه اهرمی در رقابت با چین، دارا می باشد. همان شرکت‌هایی که کارگران را در ایالات متحده استثمار می‌کنند، در زمره شرکت‌هایی هستند که کارگران را در برخی از فقیرترین مناطق آرژانتین، بیش از حد استثمار نموده و محیط زیست را ویران می نمایند و زمین‌هایی را که هزاران نفر برای امرار معاش به آن وابسته هستند، کنترل می‌کنند. و این به معنای حمله مستقیم به جوامع بومی در منطقه ای است که مردم آن دهه ها برای محافظت از سرزمین خود در برابر غارت سرمایه داری، جنگیده اند.
هیچ کس شادتر از صندوق بین المللی پول که پنجه های خود را بیشتر در آرژانتین فرو کرده است، نمی باشد. این مؤسسه مالی تحت حمایت ایالات متحده، از طرح ریاضت اقتصادی مایلی، با تکیه بر یک توافق جدید در مورد برنامه وام ۴۴ میلیارد دلاری به آرژانتین، تمجید کرد، وامی که قرار است راه را برای دستیابی به ۴.۷ میلیارد دلار سرمایه باز کند. اما آنهایی که این بدهی را پرداخت می‌کنند، ففط طبقه کارگر و فقیر هستند که بار وام صندوق بین‌المللی پول را برای دهه‌ها احساس کرده اند و حتی زیر بار سیاست “اره برقی” مایلی که ضمن پائین نگهداشتن مالیات برای شرکت ها، بدهی های آنها را هم حذف میکند، مورد فشار قرار میگیرند.
پرداخت این بدهی، به معنای اخراج کارگران، کاهش ارزش درآمد و تضعیف قوانین کار است تا کار را بیش از هر زمان دیگری متزلزل کند. این به معنای قطع بودجه برای آموزش، مراقبت‌های بهداشتی و هنرهایی است که طبقه کارگر آرژانتین برای آن مبارزه کرده و طی چندین دهه مبارزات سخت و در حین سازماندهی و سرکوب، به دست آورده است. این به معنای افزایش فقر و ناامنی و کاهش شرایط زندگی میلیون ها نفر در سراسر کشور می باشد.
مایلی و کل نظام سیاسی در آرژانتین – از کسانی که برنامه او را تایید می کنند گرفته تا کسانی که در مقابل مبارزه با آن برنامه ها، ایستاده اند – از حمایت صمیمانه ایالات متحده برخوردار است، کشوری که در صدد کسب بازارها و منابع جدید و پتانسیل های بالقوه، برای افزایش نفوذ خود بر آمریکای لاتین می باشد، ضمن اینکه برای مقابله با رشد حضور چین در این منطقه نیز تلاش می کند.
ایالات متحده راضی است که چشم خود را بر ارتجاعی ترین سوء استفاده های دولت مایلی ببندد، تا زمانی که شرکت هایش بتوانند سودی به دست آورند و از آن برای استثمار کارگران در ایالات متحده و در سراسر جهان استفاده نمایند. بایدن با عجله انتخاب مایلی را تبریک گفت و از “برگزاری انتخابات به مثابه گواهی بر قدرت نهادهای دموکراتیک آرژانتین، تحسین کرد”. بایدن در مورد دموکراسی صحبت می کند، اما در مورد اقدامات اقتدارگرایانه ای که مایلی برای پیشبرد برنامه های خود به کار می گیرد، چیزی نمی گوید. مایلی از طرفداران ترامپ است و مبارزات انتخاباتی خود را حتی پیرامون کاهش همان حقوقی که بایدن و حزب دموکرات ادعا می کنند که در اینجا و در سرتاسر جهان از آن محافظت می نمایند، انجام داد. اما همانطور که می دانیم، حقوق طبقه کارگر و ستمدیدگان چیزی جز ابزار چانه زنی برای بورژوازی نیست. ایالات متحده از دولت های اقتدار گرا حمایت کرده و تا زمانی که راه را برای نفوذ امپریالیستی هموار بنمایند، مشوق آنهاست.
مقابله با راست و مبارزه برای پایان دادن به استثمار
همزمان با مبارزه با امپریالیسم، مبارزه علیه راست در سراسر جهان به اشکال مختلف در حال گسترش است. مایلی و دولت او، علیه حقوق پایه ای دموکراتیک، از جمله حق اعتراض و اعتصاب، اعلام جنگ کرده اند. مایلی با انعکاس نظرات ترامپ و بولسونارو، تلاش میکند “سوسیالیسم” را به یک لولو تبدیل نماید تا به خشونت علیه مخالفان سیاسی‌اش دامن بزند و آنرا تشویق کند.
اما توانایی او در تحمیل دستور کار خود، از نظرها پنهان نمیماند و او در شرایطی ایده آل حکومت نمی کند. مقاومتی که در طول چند هفته پس از معرفی دستور کار ارتجاعی مایلی در آرژانتین شروع به رشد کرده است، تأثیری بر مبارزه با راست در سطح بین المللی دارد و نشان می دهد که راه رو به جلو، از طریق تلاش های طبقه کارگر و همراه با جنبش های دانشجویی و اجتماعی است. مبارزه برای پایان دادن به نه تنها هجوم اقتصادی و اجتماعی مایلی، بلکه مقابله با سال‌ها بحران اقتصادی و بلاتکلیفی نیز سر برآورده و در اعماق جامعه، در اماکن کاری، محله‌ها و مدارس توسعه می‌یابد.
جنبش سنتی پرونیست چپ میانه در آرژانتین، که سیاست‌های هولناک آنها و احترامشان به سرمایه‌داران و امپریالیسم، در انتخابات گذشته رد شد، اکنون خود را به مثابه راه‌حل “کمتر بد” در مقابله با حملات مایلی معرفی میکند. آنها با ارج نهادن به حاکمیت نظم بیش از هر چیز دیگر، و با اطمینان به اینکه هزینه بحران اقتصادی توسط طبقه سرمایه دار پرداخت نخواهد شد، از خود سلب مسئولیت کرده و به مردم می گویند که منتظر بمانند تا طرح ها تصویب بشود و سپس در کنگره، در دادگاه ها و در انتخابات بعدی با آن ها مبارزه کنند. این خط کلاسیک “کمتر بد”، از طریق مثلا مجله ژاکوبین تبلیغ می شود که می گوید تصمیم گیری ها به دادگاه ها و کنگره سپرده شود، یعنی همان نهادهایی که از زمان تاسیس قانون اساسی جدید پس از دیکتاتوری، حملات مشابهی را علیه طبقه کارگر انجام داده اند. این امر تکرار همان ترجیح بند فرسوده ای است که در مورد حزب دموکرات اینجا در ایالات متحده بافته می شود، در حالیکه هر روز افراد بیشتری برای گذران زندگی خود تلاش می کنند، حقوق حاشیه نشینان در معرض تهدید قرار می گیرد و شرایط کار و زندگی بیش از پیش مخاطره آمیز می شود.
همانگونه که هر روز سایت‌های نزدیک به صدای چپ در شبکه بین‌المللی Daily left نشان میدهند، مبارزه واقعی توسط معلمان، پزشکان، کارگران راه آهن، دانشجویان، بازنشستگان، جنبش فمینیستی، دانشجویی و سوسیالیستی به پیش می رود. یعنی توسط همان هایی که نمی‌خواهند آینده خود را برای نجات سودهای سرمایه داری به خطر بیندازند.
اگرچه بزرگترین فدراسیون های اتحادیه ای در آرژانتین، فراخوان اعتصاب سرتاسری در ۲۴ ژانویه را صادر کردند، اما آنها این کار را بدون فشار شدید از پایین انجام ندادند. هدف بوروکراسی اتحادیه‌ها این است که خشم ناشی از دستور کار مایلی را به حمایت از نظم سیاسی هدایت کرده و سازمان مستقل طبقه کارگر را مهار کنند. اما این توده‌ها هستند که روزها و تلاش‌های خود را برای تدارک این روز سرتاسری صرف می کنند و بسیاری از آنها شغل و امنیت خود را برای شرکت در اعتصاب و اقدامات آینده به خطر می‌اندازند.
اعتراضات “قابلمه ای” بار دیگر در محله های سراسر کشور شعله ور شده است. مردم در تجمع اضطراری در محل کار، محله ها و مدارس خود گرد هم می آیند تا در مورد اینکه دقیقاً سیاست هایی که میلی و دولتش ارائه می کنند، چه تأثیری بر زندگی آنها می گذارد و چگونگی سازماندهی مبارزه برای متوقف کردن ریاضت شدید، بحث کنند. از همین گردهمآیی ها است که بذر تشکیلات مستقل می تواند ریشه دوانده، رشد کند و بخش های بیشتری را وارد مبارزه نماید.
چپ در چنین بستری است که به نسبت اندازه کوچک خود، نقش بسیار مهمی را ایفا می کند. سازمان‌های خواهر صدای چپ، مانند حزب سوسیالیست‌ها (PTS) و ائتلاف انتخاباتی ای که آنها در آن شرکت می‌کنند، مانند جبهه چپ کارگران (FIT-U)، فضای مهمی را از طریق سال‌ها مشارکت در مهم‌ترین مبارزاتی که طبقه کارگر آرژانتین و کامیونیتی های تحت ستم با آن روبرو هستند، از آن خود ساخته اند.
سوسیالیست ها می توانند در این مجامع، برای اینکه طبقه کارگر نقش مرکزی ای در پیشبرد مبارزه برعلیه طرح رفورم اقتصادی داشته باشند، بجنگند، و عملیات سرمایه داری را متوقف کنند. از همین مجامع است که “پی تی اس” برای یک اعتصاب سرتاسری مؤثر میجنگند. اعتصابی که فقط به یک روز از اقدام سرتاسری ختم نشود، بلکه تا داغان کردن اقدامات ریاضت کشی ادامه می یابد.
و این مبارزات توسط گروه کوچک اما قدرتمند سوسیالیست‌های انقلابی، که در کنگره ملی و در سراسر دولت‌های محلی مستقر هستند، اتخاذ و تقویت می‌شوند. آنها به جای اینکه برای “کمتر بد” که با خطوط نظام حاکم کنار می آیند، پوششی چپ بشوند، از موقعیت‌های خود در کنگره برای سرپیچی از طرح رفورم اقتصادی استفاده می‌کنند. آنها تک تک حرکات اقتدارگرایانه توسط نزدیکان مایلی در دولت را به چالش می کشند. آنها در مواجهه با مانورهای بوروکراتیک برای ساکت کردنشان، از جمله اتهام زنی و حتی تهدید به مرگ، میجنگند تا نشان دهند اقدامات مایلی دقیقاً به نفع چه کسی خواهد بود و ریاضت اقتصادی چه تأثیراتی بر طبقه کارگر و فقرا خواهد داشت. آنها از موقعیت های خود برای فراخواندن سازماندهی در خیابان ها و ضرورت در چنگ گرفتن همه مسئولیت های مبارزاتی توسط طبقه کارگر، استفاده می کنند.
در همین موقعیت ها، چه در کنگره و چه در مجامع، فضایی وجود دارد که نشان بدهیم چقدر ضرورت دارد مبارزه را فراتر از خود مبارزه با دولت مایلی، و به مبارزه با کل سیستمی که این دولت را به قدرت رسانده و استثمار و سرکوب را تضمین می کند، گسترش دهیم. مایلی در طی سخنرانی خود در مجمع جهانی اقتصاد در داووس به صراحت بیان کرد که از اینکه طبقه سرمایه دار زمینه های ایدئولوژیکی خود را در دهه های گذشته از دست داده است، و همچنین از طبقه کارگر مبارزی که برای نبرد برای منافع خود بیدار شده است، وحشت دارد.
سازماندهی و خشمی که در ۲۴ ژانویه در آرژانتین ابراز خواهد شد، این پتانسیل را دارد که به مثابه نمونه ای از نحوه مبارزه طبقه کارگر و مردم ستمدیده جهان علیه راست، و نقش حیاتی ای که یک چپ کوچک اما مبارز می تواند در تحقق آن ایفا کند، خدمت نماید. از همین منظر است که مبارزه در آرژانتین، مبارزه همه کسانی است که برای حقوق استثمارشدگان و ستمدیدگان مبارزه می‌کنند – و این مبارزه نیازمند همبستگی فعال در سراسر جهان می باشد.»
روز چهارشنبه ۴ بهمن/ ۲۴ ژانویه هکتور دائر، رهبر CGT خطاب به جمعیتی که در میدان مرکزی بوئنوس آیروس اجتماع کرده بودند، گفت: «ما آمده‌ایم تا از ۴۰ سال دموکراسی دفاع کنیم، از میهن دفاع کنیم.»
او با اشاره به نمایش مکرر اره برقی توسط خاویر میلی در مسیر مبارزات انتخاباتی به عنوان نمادی از سیاست او برای کاهش هزینه‌های عمومی افزود: «راه رفتن با اره برقی یک چیز است، حکومت کردن چیز دیگری است.»
