زنان مبارز و برابری‌خواه ایران، اولین نیروهای بالنده و آگاه اجتماعی بودند که در برابر رژیم زن*ستیز حاکمیت اسلامی ایران ایستادند و در اعتراض به سخنان ارتجاعی خمینی درباره حجاب اجباری با مقاومت جانانه‌ی ۶ روزه از روز جهانی زن در ۱۷ اسفند ۱۳۵۷ (۸ مارس ۱۹۷۹) به خیابان‌ها آمدند و شعار دادند “ما انقلاب نکردیم تا به عقب برگردیم“ و «آزادی زن، آزادی جامعه است». زنان مبارز منتظر ناجی نماندند و رهایی زنان و آزادی تمام جامعه را در طی ۴۵ سال گذشته با تمام نیرو فریاد زده‌اند و این مبارزات تاکنون به اشکال مختلف، از جمله مبارزات خانواده ها و مادران خاوران و مادران پارک لاله، کمپین یک ملیون امضا، اعتصاب غذای زنان در زندان و … ادامه داشته است.
حاکمیت ستمگر و ارتجاعی اسلامی ایران از اولین روزهای به قدرت رسیدنش، زنان یعنی نیمی از جامعه که برای رهایی، آزادی و برابری همراه با مردان انقلاب کرده بودند را از تمام حقوق فردی و اجتماعی محروم و حجاب را اجباری و تبعیض جنسی – جنسیتی و قوانین زن ستیزانه را بر زنان تحمیل کرد. هم‌چنین با اشاعه‌ی فرهنگ ارتجاعی مرد-پدرسالاری، زنان را به «غیرت و «ناموس» مردان تبدیل و خشونت و ستم به زنان، حتی خشونت به کودکان به ویژه دختران را نهادینه کرد، بطوری‌که تنها از فروردین تا دیماه ۱۴۰۲ دست کم ۱۰۰ زن با قتل‌های ناموسی کشته شدند. بر اساس آخرین گزارش مرکز آمار ایران نیز، از زمستان ۱۴۰۰ تا پایان پاییز ۱۴۰۱، دست‌کم ۲۷ هزار و ۴۴۸ مورد ازدواج دختران زیر ۱۵ سال در نقاط مختلف ایران ثبت شده است. حاکمیت پس از سرکوب زنان، به سراغ سرکوب اقوام و ملیت‌ها در کردستان، خوزستان و ترکمن صحرا و خوزستان رفت و سپس سرکوب فعالان سیاسی و دگراندیشان را در برنامه‌ی فاشیستی خود قرار داد و با قساوت هرچه تمام‌تر خشونتی سیستماتیک و عریان را در تمام عرصه‌های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی به زنان و تمام مبارزان، دگراندیشان، اقلیتهای مذهبی بویژه بهاییان و جامعه‌ی کوئیر تحمیل و زندگی اغلب مردم زحمتکش ایران را سیاه کرده است. اما علیرغم سرکوب‌های مداوم حکومت، روزی نیست که اعتراض و اعتصاب‌های گسترده‌ی کارگران، زحمتکشان، معلمان، بازنشستگان، زنان، پرستاران، دانشجویان، نویسندگان، هنرمندان، روزنامه‌نگاران، وکلا و خانواده‌های دادخواه را شاهد نباشیم. حتی زندانیان سیاسی در زندان‌ها، به‌طور مداوم به این همه سرکوب، تبعیض، نابرابری، بی‌عدالتی و احکام پیاپی اعدام، اعتراض و اعتصاب می‌کنند.
خیزش انقلابی «زن*، زندگی، آزادی» نیز که در سال گذشته پس از قتل حکومتی ژینا (مهسا) امینی، زن جوان کُرد در تهران و سپس در محل خاک‌سپاری او در گورستان آیچی سقز آغاز گردید؛ بلافاصله به تمام شهرهای کوچک و بزرگ ایران گسترش یافت و زنان پیشتاز این قیام شکوهمند بوده و هم‌چنان شجاعانه با برداشتن حجاب اجباری و مبارزه با دیگر اشکال تبعیض در برابر حاکمیت و جامعه‌ی مرد-پدرسالار ایستاده و تحولی شگرف را در جامعه ایجاد کرده‌اند. هرچند مبارزات زنان و دیگر آزادی خواهان ایران به‌طور مداوم با سرکوب‌های وحشیانه و سازمان یافته‌ی دولتی، تهدید، بازداشت، شکنجه های جسمی و روانی، تجاوز، تعرض جنسیتی و کشتار در خیابان‌ها و اعدام در زندان‌ها پاسخ داده می‌شود؛ اما زنان و دیگر آزادی‌خواهان شجاعانه و پیگیرانه ایستاده و مبارزه می‌کنند.
کمیته دفاع از زندانیان سیاسی ایران – برلین به مناسبت گرامی‌داشت روز جهانی زن، مبارزات زنان را ارج نهاده و از اقدام‌هایی که در روزهای ۷و ۸ مارس در برلین از سوی << زنان کنشگرایرانی در تبعید-برلین>> و تظاهرات انقلابی هشت مارس در برلین پشتیبانی می کند.
برای لغو حجاب اجباری!
برای برچیده شدن ستم جنسی – جنسیتی و هرگونه تبعیض و شکنجه!
برای لغو مجازات اعدام، لغو مجازات شلاق و لغو تمام احکام صادره‌ی اعدام!
برای آزادی تمام زندانیان سیاسی و عقیدتی!
برای ژن*، ژیان، ئازادی – زن*، زندگی، آزادی
سرنگون باد جمهوری اسلامی ایران!
زنده باد همبستگی، آزادی و برابری!
کمیته دفاع از زندانیان سیاسی ایران – برلین
