ققنوسان
برای قربانیان فاجعه حریق زندان باشگاه افسران رشت*
از کومه های سوخته ی ما
هنوز هم
دودی چنین غمناک بر می خیزد
آمیخته با بوی نیلوفر وحشی…
آه،
بر باغ ما چه می رود سولماز؟
نگاه کن!
اینک
تکرار ترجیع بند تبر
بر گرمناک عاشقانه ی بوسه
و حکایت لهیب
با عندلیب
و سرور شادمانه چهارشنبه سوری
با هفت پشته آتش
از هیمه های سوسن و سوری
و با غریبانه نغمه ی دوری…
آه سولماز!
این شاخه های توست که می شکند
این گونه بی امان
و بازوان توست که می سوزد
از التهاب واژه ی همآغوشی!
ما ققنوسان
همواره این گونه بوده ایم
این گونه عاشقانه
این گونه داغدار
و قلب مان هماره سرود تپیدن داشت
زین سان
ما
در آتشی که از خویشتن می افروزیم
می سوزیم
و بر نهر خون خویش، آوازخوانان
قایق می رانیم
تا از پس هزار زمستان و تازیانه ی سرما
زایمان خونین باغ
-شکفتگی شقایق و پرواز سینه سرخ- را
به تماشا بنشینیم.
* در غروب سه شنبه ۲۴ اسفند ۱۳۶۱ زندان باشگاه افسران رشت طعمه حریفی شد که از شعله های بخاری اتاق نگهبانی برخاسته بود. درهای زندان برخلاف استمداد زندانیان سیاسی و حضور زندانبان ها همچنان بسته ماند تا آتش تن قربانیان اش را ببلعد و چهارشنبه سوری نازی ها کامل شود. هفت تن از زندانیان سیاسی رشت: رضا سپهری آزاد، حمید آرست، قدرت مددی، میرحسینی، عزیز صالح زاده، میربهاری و میر احمد موسوی جان باختند و ۱۴ تن دیگر جراحات ماندگار برداشتند. یادشان در آستانه چهارشنبه سوری و نوروز گرامی و تابناک!
کدام عید
دوباره در کنار تو خواهم بود
کنار هفت سین و بوسه و نجوا
کنار عطر توامان سنبل و اسپند
کنار بوی کلوچه
کنار بخشش دست بزرگ و تهی
که دست های ترک خورده
میان موی نقره ای ام بدوانی
و زیر لب بسرایی:
“چه برف سنگینی!”
کدام عید
دوباره در کنار تو خواهم بود
کنار برق سکه ی شادی
کنار جامه ی نو، آرزوی نو، ترانه ی نو
که جای خواهران و برادران گمشده ام
هزار شمع بیفروزیم
و ماهیان کوچک دلتنگ را
به آب رودهای زلال بسپاریم
و شادمانه بخوانیم
و عاشقانه برقصیم…
کدام عید
دوباره در کنار تو خواهم بود؟
درود بر شما ! و یاد زندانیان شهید گرامی باد!