۱
چشمه: دختر کابل!
سرد و تنها هستی
چشم هایت خیس اند
با سبویی خالی
سوی ما می آیی
تشنگی هایت را
دوست می دارم
اشک هایت را نه
اشک هایت،
شور و شفاف اند
یاد نفرین و نمک می افتم
آب می خواهی؟
بردار.
دختر: میهمان داریم
چشمه: چه کسانی هستند؟
شهسواران جسوری که چگور دلشان
زلف هایت را می خواند؟
یا
خواستگاری از دور
که به نام تو جهان را می خواهد؟
دختر: نه،
اجنبی هستند
شیشه ای رنگین در چشم
آتشی بران در در دست
به زبان دیوان
آب می خواهند
چاه مان خشکیده
من نمی دانم
از کجا می آیند؟
چه کسانی هستند
سرخ رو قرمز مو
آفتاب مغرب را مانند
همه را می سوزانند
اسب هاشان
بوی دریا دارد
بوی دریایی دور.
چشمه: آه، دانستم
اهل یونان اند
باد بی احساسی گفت
” اسب اسکندر
سوی ما می آید
شیهه هایش
رود را می سوزاند
من هم اکنون می خشکم
2
چشمه: دختر کابل!
آمدی؟
منتظر بودم،
می دانم
سخت وحشی هستند
سیب پیری که سحرگه می سوخت
ماجرا را به زبانی موجز گفت :
” آمدند و کشتند
سوختند و بردند”
زندگی را خوردند
در مسیرم دیدم
که تمام تن خاک
بوی خونینی داشت
چه کسانی هستند؟
از کجا می آیند؟
دختر: آه،
تو نمی دانی
که مغول هستند؟
از بیابان جهنم می آیند
همنژادان عذاب
دست پرورده ی عزرائیل اند.
کوه را می گریانند
شاد بودن را
تا عقوبت به عقب می رانند
از خدا نیز
جزیه می گیرند.
چشمه: کاش می دانستند
هرکسی باشند
عاقبت می میرند.
3
چشمه: دختر کابل را
باز گریان ومی بینم
نکند سایهی آن گردوی پیر
پرده از راز تو برداشته است؟
جای غم نیست بیا
آب هم با همه ی دل سردی
داغ چشمان تو بر دل دارد
آب می خواهی؟
بردار.
دختر: آب می خواهم
میهمان داریم
چشمه: چه کسانی هستند؟
آشنا؟ دوست؟ غریب؟
دختر: نه.
آزمند و بور
با تفنگ و نیرنگ
از دیاری دور
سوی ما آمدهاند.
خانه را دزدیدند
و برادرهایم را کشتند
بوی باروت و جهنم دارند.
چشمه: آه دانستم
انگلیسی هستند
وارثان خلف اسکندر
غول دریا هستند
آفتاب،
دیرگاهی ست که زندانی آنانست
تاجر ادویه و انسان اند.
به شکار آمده اند
به شکار ارواح.
4
چشمه: دختر کابل!
چشم هایت کو؟
چهره ات را
برقعی دزد به غارت برده است
شوربخت آیینه
که تهی، تشنه وَ تنها مانده.
بی صدا می آیی
از چه رو می ترسی؟
تشنه هستی؟
آب می خواهی؟
بردار.
دختر: میهمانان عبوسی داریم
چشمه: چه کسانی هستند؟
دختر: عرب و افغان اند
تند و بدرفتار
سکهای روی جبین
از خدا مؤمنتر
زیر حیثیت آیات خدا می گریند
و در آن حال خدا را سوزان
در دل ما به فلک میبندند
هرچه در باغ خدا روییده
رنگ چشم آنهاست
و جهان خلقت
کفر یا ایمان است
شکر یا شیطان است.
دستهاشان خونین
توی مسجد می خوابند
چشمه: آه دانستم
پسران لادن
سالکانی که شن توفان ها
چشمهاشان را دوخت
و به سوی ظلمت راند
کاش می دانستند
که زمان
مادیانی ست چموش
که به یک غفلت نابایسته
شهسواران را
زیر طوفان غبار برهوتی تاریک
به زمین می کوبد
سوی سرمنزل خود می تازد.
5
چشمه: دختر کابل!
دختر کابل!
باز هم گریانی
بازهم می ترسی
کوزهات را چه کسی دزدیده
دست هایت کو؟
دیرگاهیست که سیبستان ها
دست هایت را می خوانند
آب می خواهی؟
دختر: آری
باز مهمان داریم
پسران لادن بودند
اینک از آن سوی دریای بزرگ
مردمانی می آیند
که نگاهی صامت
و دلی مبهم دارند
خانه ی ما را مال خود می دانند
خانه ناامن تر از هر وقت است
میهمانان
بر سر خانه ی ما می جنگند
چشمه: چه کسانی هستند؟
نامشان چیست؟
دختر: من نمی دانم
شاید آن باد بداند چه کسانی هستند
چشمه: باد دیوانه نمی دانست
سخنانی می گفت
که به هذیان می ماند.
گاه می گفت:
از هوا می آیند
و زمین را می بلعند
گاه می گفت:
از زمین می آیند
آسمان را می کوبند
گاه می گفت زمین
مثل یک سیب چروکیده فرو خواهد ریخت
پسران حوا
در نمازی طولانی
صلح را قربانی خواهند کرد
گاه میگفت:
چشم رنگین ها می آیند
و به ابعاد فضا می خندند
و می اندیشند
که جهان
با صدایی که نخواهد داشت
به زبان آنان
فکر خواهد کرد.
دختر: باد می داند
چه کسانی هستند
از کجا می آیند
و چرا
خانه ی ما را
مال خود می دانند
مرگ در بازو
سرخ رو، قرمز مو
به زبانی که نمی دانم
آب می خواهند
سکه هاشان را
همه جا می پاشند
جیبهاشان لبریز است
از آدامس و شکلات
دست هاشان
از تفنگ و مرگ.
چشمه: آه دانستم دختر!
چه غم انگیز است
از پس آن همه خون و غارت
از پس آنهمه سال
باز هم اسکندر!
باز هم اسکندر!
۶
آواز پایان
دختر: وای تا کی؟
تا کی؟
آفتاب،
جسد فرزندانم را خواهد خشکاند
باد،
بوی آنان را
در جهان خواهد افشاند
و بهار
خون آنان را در گلها
خواهد جوشاند
وای تاکی؟
تا کی؟
خانهام غارت خواهد شد
و ز پستان هایم
جای آن شیر زلال
کینه خواهد جوشید؟
چشمه: آه دختر، دختر!
غم به دل راه مده
روی باروی بلند کابل
برقع از چهره ی گلگون بردار
بند گیسو بگشا
و فرو ریز به پای دیوار
خون فرزندانت
زال را
پای دیوار تو خواهد آورد
گوش کن انگار
باز رودابه ی ما می زاید
روی باروی بلند کابل
پر سیمرغ در آتشدان است
بادها می رقصند
بوی رستم می آید
بوی رستم می آید.
***
با سلام/ این شعرشما از حافظه من گذر کرد .کوتاه شد . جلو عقب شد.و انچه ماند مینویسم.
———————————-
سرد و تنها هستی
چشمه
با سبویی خالی
سوی ما می آیی
چشم هایت خیس اند
دختر کابل!
تشنگی هایت را
دوست می دارم.