ایران – سعید سلطانی طارمی

خیال‌ بافتر از واقعیت ما بود
زنی که با همه اما همیشه تنها بود

کناره‌ ی کلماتش همیشه چین می‌ خورد
صداش در پس بغض سکوت می‌ افسرد

ادامه های نگاهش به هیچ می پیوست
چه هیچ ترش و چموشی که چشم را می بست

زنی که رنگ نگاهش کبودتر می شد
دو چشم درد اگر در هواش، تر می شد

میان پنجره ها می نشست و می خوابید
همیشه خواب پریدن در آسمان می دید
 
به راه های نگاهش اگر غباری داشت
غبارش آه، نه اسبی نه شهسواری داشت
 
زنی که لخته ی لبخنده اش فغان می کرد
زنی که گریه ی خود را ز خود نهان می کرد
 
میانه های دلش چیز ساده ­ای می زیست
چه ساده­ ای که وجودش سرشته بود از نیست

 هنوز پیرهن آفتاب را می ­بافت
اگر به خانه نخ و میل و شوق را می­ یافت

امیدوار، خریدار درد دوری بود
همیشه دامنش از صبر و ناصبوری بود

شراب و مستی و ساقی و ناز و ساغر بود
شبی که منتظر یار چشم بر در بود

حریق بود و جهان عاشقانه می سوزاند
 جهان تازه­ ای از شعله­ ه اش می­ رویاند

 جنون راستی از تیرگی  فرامی­ خواند
دروغ  مصلحت و عقل را ز در می­ راند

زنی که شعر به شعر فروغ و پروین را
به جستجوی خودش می کشید تا هرجا

زنی که در دل سعدی چو قند می­ شد آب
زنی که برلب حافظ شراب بود شراب

زنی که مولوی آغوش وار وا می ­شد
به سوی او، اگر از تن ت تن رها می شد

اگر چه کوه و کویر و درخت و باران بود
 چو سر به سینه­ ی من می نهاد ایران بود

نمای آمدنش آنچنان شکوفا بود
که بی بهانه  شکوه بهار فردا بود

هنوز زال، زن و زایمان نمی فهمید
که او به یاری سیمرغ رستمی زایید

زنی که از دل  اسطوره ها گذر می کرد
به زیر سایه ی او، آفتاب سر می کرد

چنان از عاشقی صلح  رام و موزون بود
که چون تبسم شیرین باغ­ زیتون بود

کبوترانه به هرسو که بغ بغو می کرد
بهشت نیز به آن سمت و سوی رو می کرد

اگرچه بیشتر از واقعی، خیالی بود
اگر نبود، جهان بی دریغ خالی بود   

عجیب و عادی و گرم و عقیم و زایا  بود
گلی که توی زمستان سرد ما وا بود

گلی که توی زمستان سرد ما وا بود
خیال بافتر از واقعیت ما بود
                                   پاییز ۹۵

چاپ کن