نازک بین-سازمان ملل به درخواست کمیته بین المللی پارالمپیک برای حمل پرچم افغانستان در مراسم افتتاحیه بازی های پارالمپیک توکیو پاسخ منفی داد.ساعاتی پیش از گشایش بازیها، کمیته بین‌المللی پارالمپیک اعلام کرد که یک داوطلب، پرچم افغانستان را در مراسم افتتاحیه حمل می‌کند.به دلیل مشکلات فعلی افغانستان و سلطه طالبان بر این کشور، دو ورزشکار افغانستانی قادر به ترک این کشور و حضور در پارالمپیک نشدند.کمیته بین‌المللی پارالمپیک امیدوار بود که نماینده دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان پرچم افغانستان را برای نشان دادن «همبستگی» با افغانستانی‌ها در استادیوم ملی توکیو در مراسم افتتاحیه حمل کند.این در حالی است که «کریگ اسپنس» سخنگوی IPC ساعاتی قبل از مراسم در یک کنفرانس مطبوعاتی گفت که سازمان ملل به این درخواست پاسخ منفی داده و یک داوطلب پرچم افغانستان را حمل خواهد کرد.اندرو پارسونر، رئیس کمیته بین المللی پارالمپیک (IPC) روز دوشنبه در یک کنفرانس مطبوعاتی در این باره گفت: « اگرچه هیچ ورزشکار افغان نتوانست شرکت کند، ما پرچم افغانستان را در مراسم افتتاحیه به نشانه همبستگی قرار می دهیم. ما نماینده UNHCR (آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد) را به عنوان پرچمدار به نشانه همبستگی در اینجا دعوت کرده ایم. ما دوست داریم آنها را اینجا داشته باشیم. متأسفانه امکان پذیر نیست، اما ما آنها را از لحاظ روحی در اینجا خواهیم داشت».
هاشیموتو:ورزش قدرت، تغییر جهان و آینده را دارد
سیکو هاشیموتو رییس کمیته برگزاری بازی های پارالمپیک در مراسم افتتاحیه بیان کرد: در حضورامپراتور ژاپن ، خوشحالم که از شما در افتتاحیه بازی های پارالمپیک توکیو ۲۰۲۰ استقبال می کنم. به ژاپن و توکیو خوش آمدید .من از صمیم قلب به همه شما سلام می کنم. کل جهان با چالش های عظیم ناشی از همه گیری ویروس کرونا مواجه شده است. می خواهم قدردانی و احترام خود از کمیته بین المللی پارالمپیک ، دولت ژاپن و دولت کلانشهر توکیو و بسیاری دیگر ابراز کنم. میزبانی سخاوتمندانه این بازی ها توسط مردم ژاپن انجام می شود.او ادامه داد:از زمانی که آمادگی برای این بازی های پارالمپیک آغاز شد ، جامعه ما گرد هم آمده است. ورزشکاران و ورزش، قدرت تغییر جهان و آینده ما را دارند و این دقیقاً ماموریت ما است. از همه ورزشکاران ، از زحمات ، فداکاری و پشتکار شما متشکرم.
پارسونز: می خواهیم کل جهان را تغییر دهیم
اندرو پارسونز رییس کمیته بین المللی پارالمپیک نیز در این مراسم گفت:امپراتور ، ورزشکاران ، نخست وزیر سوگا ، فرماندار کویکه ، رئیس کمیته سازماندهی هاشیموتو سیکو ، دوستان جنبش پارالمپیک، طرفداران ورزش در سراسر جهان ، عصر بخیر و به بازی های پارالمپیک توکیو ۲۰۲۰ خوش آمدید. من نمی توانم باور کنم که ما بالاخره اینجا هستیم. بسیاری شک داشتند که این روز اتفاق بیفتد. بسیاری فکر می کردند غیر ممکن است. اما به لطف تلاش بسیاری ، دگرگون کننده ترین رویداد ورزشی روی زمین در شرف آغاز است.او ادامه داد: دولت ژاپن ، دولت کلانشهر توکیو ، کمیته سازماندهی توکیو ۲۰۲۰ و کمیته بین المللی المپیک هرگز ایمان خود را از دست ندادند و در کنار کمیته بین المللی پارالمپیک ، تلاش بی وقفه ای برای تحقق این بازی ها انجام دادند. ما از میزبانانمان تشکر می کنیم که اعتماد کردند ما می توانیم بازی های بی خطر را برای ورزشکاران و مقامات و همچنین برای جامعه ژاپنی ارائه دهیم. از صمیم قلب ، آریگاتو ژاپن. آریگاتو توکیو. ما به اعتماد شما احترام می گذاریم ، به طوری که میراث برجسته این بازی های پارالمپیک از این کشور خارج می شود و برداشت جدیدی از افراد دارای معلولیت است اما ما بیشتر می خواهیم. ما می خواهیم کل جهان را تغییر دهیم. به همین دلیل IPC و اتحادیه بین المللی معلولین راه اندازی WeThe15 را هدایت کردند.پارسونز همچنین گفت: WeThe15 طی ۱۰ سال آینده نحوه درک و برخورد ۱۵ درصدی افراد دارای معلولیت در سطح جهانی را به چالش می کشد. با حمایت ۲۰ سازمان بین المللی ، جامعه مدنی ، بخش تجاری و رسانه ها ، ۱.۲ میلیارد نفر از افراد دارای معلولیت جهان را به طور قاطع در مرکز دستور کار قرار می دهیم.بازی های پارالمپیک مطمئناً بستری برای تغییر هستند. اما فقط هر چهار سال کافی نیست. تک تک ما وظیفه داریم هر روز نقش خود را ایفا کنیم تا جامعه ای فراگیرتر در کشورها ، شهرها و جوامع خود ایجاد کنیم.هنگامی که بشریت باید در مبارزه با کووید -۱۹ متحد باشد ، برخی از آنها خواستار تخریب این هماهنگی هستند.نادیده گرفتن آنچه ما را به هم نزدیک می کند ، تمرکز بر عوامل متمایز کننده ما ، تبعیض را تقویت می کند. این باعث تضعیف آنچه ما می توانیم با هم به عنوان یک نژاد انسانی به دست آوریم.تفاوت یک نقطه قوت است نه یک ضعف و با پیشرفت بهتر ، جهان پس از همه گیری باید جوامعی را در خود جای دهد که فرصت ها برای همه وجود دارد. وقتی بازیها در سال گذشته به تعویق افتاد ، ورزشکاران پارالمپیک چراغ امید بودند.
آغاز رسمی پارالمپیک توکیو توسط امپراتور ژاپن و اهتزاز پرچم پارالمپیک
پس از سخنرانی هاشیموتو و پارسونز، امپراتور ژاپن با خوش آمدگویی، آغاز رسمی بازی های پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو را اعلام کرد. سپس پرچم پارالمپیک وارد استادیوم شد و در کنار پرچم کشور میزبان، به اهتزار در آمد.
رژه ۱۶۲ کشور در افتتاحیه پارالمپیک توکیو
۱۶۲ کشور و تیم پناهجویان در مراسم افتتاحیه رژه می روند که این تعداد نسبت به پارالمپیک ریو، افزایش داشته است. کشورهای بوتان، گرانادا، مالدیو، پاراگوئه و سنت وینسنت پنج کشوری هستند که برای اولین بار در بازی های پارالمپیک شرکت می کنند.
۲۱ کشور نیز به دلایل مختلف از جمله تعلیق از سوی IPC، نداشتن ورزشکار، محدودیت های ایجاد شده به دلیل شیوع کرونا و تصمیم دولت ها مبنی بر عدم حضور ورزشکاران یا عدم حمایت از آنها در بازی های توکیو ۲۰۲۰ حضور ندارند.
قرائت سوگندنامه ورزشکاران
در بخش دیگر مراسم یک ورزشکار مرد ورزشکار تنیس با ویلچر و یک ورزشکار زن از شنا سوگندنامه ورزشکاران را قرائت کردند و قسم یاد کردند جوانمردانه و به دور از تبعیض و تقلب در بازی های پارالمپیک توکیو به رقابت بپردازند.در بخش پایانی مراسم، سه مشعل کوچک توسط سه ورزشکار وارد استادیوم شد و این مشعل ها در داخل استادیوم دست به دست شد تا در نهایت حمل کنندگان، به مشعل اصلی بازی ها رسیدند. مشعل بازی های پارالمپیک توکیو توسط سه ورزشکار به صورت همزمان، روشن شد.مشعل پارالمپیک نیز همانند مشعل المپیک به شکل شکوفه گیلاس بود
نمایش “پرواز می کنیم“
شعار بازی های پارالمپیک توکیو”ما پرواز می کنیم” است و به این دلیل این شعار انتخاب شده که نشان دهد، مشکلات فیزیکی نمی تواند مانع پیشرفت شود. پس از رژه تیم ها، استادیوم را به شکل فرودگاه پارا طراحی کردند و در آن یک نوجوان ۱۳ ساله در حکم یک هواپیمای کوچک تک چرخ وارد این باند فرودگاه شد و با نمایشی کمک کردند که او پرواز کند.
اشتباه فاحشی که داور را به زانو درآورد
یک داور دانمارکی در حین بازی بعد از اینکه متوجه شد تصمیم اشتباهی گرفته است و یک گل تقریبا صد درصد را از یکی از تیم ها گرفته، از شدت ناراحتی به زانو افتاد.نیلس هیر، که قضاوت یک بازی از لیگ دسته دوم دانمارک بین تیم های FC Fredericia و Vendsyssel FF را برعهده داشت، به جای آوانتاژ دادن و دستور به ادامه بازی، به اشتباه در سوت خود دمید و بلافاصله با تشخیص اینکه یک موقعیت گل صد درصد را از یکی از تیم ها گرفته است، از شدت ناراحتی صورتش را پوشاند و بر زمین نشست. این صحنه در رسانه های اجتماعی نیز دست به دست شد و بازتاب فراوانی داشت.
شکست پاکیائو نامدار برابر اوگاس
مانی پاکیائو به آخر خط رسید. بله، کلی بوکسور دیگر هستند که او اگر برای مبارزه انتخاب کند هنوز هم می‌تواند شکست‌شان دهد اما چیزی که این ستاره فیلیپینی را به یکی از بزرگان بوکس، یکی از نفسگیرترین مبارزان این نسل یا تمام ادوار تبدیل کرد، اشتیاقش برای قبول هر چالشی بود؛ تا جایی که وزنش را بالا می‌برد تا بتواند با بزرگترین‌ها و بدترین‌‌‌هایی که می‌خواستند با او روبه‌رو شوند، مبارزه کند. پاکیائو هرگز به فرار از روبه‌رو شدن با یک بوکسور نخبه یا رد کردن یک چالش متهم نشد.او قرار بود این هفته با ارول اسپنس جونیور مبارزه کند اما حریفش به دلیل جداشدگی پرده شبکیه چشمش مجبور شد از این مبارزه انصراف بدهد و این هم برای پاکیائو اتفاق خوبی بود. جالب نمی‌شد اگر اسپنس و نه یوردنیس اوگاس در سالن مملو از ۱۷ هزار و ۴۳۸ تماشاگر تی‌موبایل آره‌نا مقابل پاکیائو قرار می‌گرفت. مبارزه با اوگاس اما برای سناتور فیلپینی که می‌تواند رئیس‌جمهوری بعدی کشورش باشد بیش از اندازه سنگین بود. حریف کوبایی که در شهر لاس‌وگاس سکونت دارد، با شکست دادن پاکیائو کمربند قهرمانی اتحادیه جهانی بوکس WBA را به دست آورد.داوران مبارزه – دیو مورتی و استیو وایس‌فلد ۱۱۶ به ۱۱۲ و پاتریشیا مورس یارمان ۱۱۵ به ۱۱۳ – هر سه به اتفاق اوگاس را برنده اعلام کردند.این مبارزه ۵ یا حتی ۱۰ سال پیش هم برای پاکیائو مبارزه سختی بود و این هم به خاطر فیزیک بدنی اوگاس ۳۵ ساله و شیوه مبارزه‌اش است. او با سرعت عمل بیشترش برای پرتاب مشت، پاکیائو را از نزدیک شدن به او و وارد آوردن ضربه‌ای سنگین باز می‌داشت. در نیمه دوم مبارزه هم او ضربات راستش را تقویت کرد و چند مشت کاری بر بدن پاکیائو فرود آورد.
همانطور که در تمام حرفه‌اش هم شاهد بوده‌ایم، پاکیائوی ۴۲ ساله هرگز دست از تلاش و حرکت رو به جلو برنداشت اما این بار پاهایش او را همراهی نکردند و برای یک مبارز که پاهایش در تعیین نتیجه مبارزاتش سرنوشت‌ساز هستند، این یک اتفاق بسیار بد بود. اگر حریف پاکیائو، اسپنس بدون شکست و دارنده کمربند‌های قهرمانی شورای جهانی بوکس و فدراسیون جهانی بوکس بود، شاید لازم می‌شد بوکسور آسیایی را با کاردک از روی رینگ جمع می‌کردند، همینطور اگر ترنس کرافورد، قهرمان سازمان جهانی بوکس که پاکیائو هفته پیش او را به مبارزه طلبید این مبارزه را قبول می‌کرد.قلب پاکیائو داخل و خارج از رینگ بسیار بزرگ است. او به معنای واقعی کلمه میلیون‌ها دلار از پاداش‌هایش در رینگ مبارزه را بین افراد نیازمند و کمتر برخوردار تقسیم کرده است و حتی به مثلاً دوستانی که به قول خودش جیبش را زدند هم کمک کرد و همین قلب بزرگ است که از او یک مبارز تاریخی ساخته است، کسی که در سن ۱۶ سالگی مبارزات بوکس را آغاز کرد و به خاطر کم بودن وزنش مجبور بود چند تکه سنگ در جیب‌هایش بگذارد تا به حداقل وزن لازم برای مبارزه برسد.
تعداد بردهای پاکیائو بسیار بیشتر از تعداد باخت‌هایش بوده است – ۶۲ به ۸ با ۳۹ ضربه فنی – و همیشه دل و جرأت را چاشنی کار کرده است. او در هر یک از ۴ دهه گذشته که در بوکس بوده، یک مقام قهرمانی جهان داشته است و تنها کسی است که در هشت دسته وزنی مختلف قهرمان شده است و در کلاس وزنی قابل توجه پیروز شده است.او در نشست خبری پس از مبارزه گفت: «من برای بوکس کارهای زیادی انجام داده‌ام و بوکس هم برای من کلی کار انجام داده است. از حالا منتظرم که با خانواده‌ام وقت بگذرانم و به آینده‌ام در بوکس هم فکر کنم. بازنشستگی؟ نمی‌دانم. بگذارید اول استراحت کنم و بعد تصمیم می‌گیرم که ادامه دهم یا نه.»برای پاکیائو اما دیگر چیزی نیست که او بخواهد برای انجامش فکر کند. پاکیائو از آن دسته افرادی نیست که فقط برای کسب پیروزی حاضرند با هر رقیبی حتی آنهایی که می‌دانند به راحتی می‌توانند شکست‌شان دهند روبه‌رو شود، حتی اگر قرار باشد آخرین مبارزه‌اش را انجام دهد هم برای آن حریف آسان انتخاب نمی‌کند.
چیزی که این هفته دیدیم همان چیز‌هایی است که به اصطلاح مبلغان مبارزات بوکس سمتش نمی‌روند. از نظر آنها جای مبارز ۴۲ ساله و بالاتر دیگر در رینگ نیست پاکیائو هنوز هم بدنی دارد که خیلی از جوان‌های ۲۰ ساله یا کمتر آرزویش را دارند اما پاهای او دیگر یاری نمی‌کند و پا نیز جزو ابزار حیاتی او برای پرتاب قوی‌ترین مشت‌ها است. پاکیائو اما دیگر نیازی به تمرکز روی بوکس ندارد. او شغلی دارد که مهم‌تر از بوکس است. او به عنوان یک سیاستمدار حالا وظیفه خودش می‌داند که مشکلات هموطنانش را حل کند و این کار را هم نمی‌تواند به صورت پاره وقت انجام دهد. او به عنوان یک بوکسور دیگر چیزی برای ثابت کردن ندارد تا بقیه را تحت تأثیر قرار دهد. او عاشق بوکس بود و خیلی‌ها را هم عاشق بوکس کرد اما الان دیگر دلیلی ندارد که همچنان درگیر بوکس بماند. تعلل در بازنشستگی چیزی است که او نمونه عینی آن را روبه‌روی خودش می‌بیند (مربی‌اش فردی روچ). زمان منتظر هیچ کس نمی‌ماند حتی اسطوره‌ای مانند مانی پاکیائو.
بایرن مونیخ در ۷۴ بازی رسمی اخیر خود موفق شده دروازه حریفان را باز کند
پیروزی در روز یکشنبه مقابل کلن برای بایرن مونیخ آمار فوق العاده ۲.۸۹ گل در هر بازی را به همراه داشت. بایرن مونیخ در طول این ۷۴ بازی ۲۱۴ گل به ثمر رسانده است!
کوروش مظاهری-به نقل از سایت رسمی بوندسلیگا، پیروزی بایرن مونیخ برابر کلن در حالی برای پُرافتخارترین تیم فوتبال آلمان رقم خورد که آنها موفق شدند در ۷۴ اُمین مسابقه رسمی متوالی گلزنی کنند؛ این موضوع باعث شد که بایرن مونیخ رکورد بیشترین گل زده در بازی های متوالی در مسابقات رسمی (در میان پنج لیگ معتبر اروپایی) را که پیش تر با ۷۳ مسابقه در اختیار رئال مادرید بود (در فصل ۱۷-۲۰۱۶ این رکورد به ثبت رسید) را به نام خود ثبت کند.پیروزی در روز یکشنبه مقابل کلن برای بایرن مونیخ آمار فوق العاده ۲.۸۹ گل در هر بازی را به همراه داشت. بایرن مونیخ در طول این ۷۴ بازی ۲۱۴ گل به ثمر رسانده است. همچنین نکته جالب دیگر اینکه ۷۲ مورد از این گل‌ها توسط ستاره لهستانی باواریایی‌ها یعنی روبرت لواندوفسکی به ثمر رسیده است.از به ۹ فوریه ۲۰۲۰ و تساوی بدون گل برابر آربی لایپزیش، بایرن مونیخ در ۷۴ مسابقه رسمی (لیگ قهرمانان اروپا، جام باشگاه های جهان، سوپر جام اروپا، بوندسلیگا، جام حذفی آلمان و سوپر جام آلمان) موفق به گلزنی شده است. باواریایی ها تاکنون ۲۱۴ بار دروازه حریفان را گشوده اند. این در حالی است که بازیکنان رئال مادرید در ۷۳ بازی خود فقط ۲۰۰ گل به ثمر رساندند. بایرنی ها یک بار در بین سال های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۴ در 61 گل بازی متوالی موفق به گشودن دروازه حریفان شدند.
تعداد گل های بایرن مونیخ در ۷۴ بازی: (تعداد بازی/گل زده)
بوندسلیگا (۱۴۵/۴۹)
لیگ قهرمانان اروپا (۴۶/۱۵)
جام حذفی آلمان (12/5)
سوپر جام آلمان (۶/۲)
جام باشگاه های جهان (۳/۲)
سوپر جام اروپا (۲/۱)
گل های بایرن مونیخ مقابل حریفان: بروسیا دورتموند (۱۴) ، اینتراخت فرانکفورت (۱۳) ، شالکه (۱۳) ، بایرلورکوزن (۱۲) ، بروسیا مونشن گلادباخ (۱۱) ، هوفنهایم (۱۱) ، کلن (۱۴) ، فرایبورگ (۱۰) ، ردبول سالزبورگ (۹) ، ولفسبورگ (۹) ، آگزبورگ (۸) ، بارسلونا (۸) ، آرمینیا بیلفلد (۷) ، چلسی (۷) ، اشتوتگارت (۷) ، لاتزیو (۶) ، ماینتس (۶) ، اتلتیکو مادرید (۵) ، فورتونا دوسلدورف (۵) ، هرتا برلین (۵) ، وردربرمن (۵) ، لوکوموتیو مسکو (۴) ، پاری سن ژرمن (۴) ، آر بی لایپزیگ (۴) ، یونیون برلین (۴) ، دورن (۳) ، المپیک لیون (۳) ، پادربورن (۳) ، الاهلی (۲) ، هولشتاین کیل (۲) ، سویا (۲) ، تایگرز (۱)
گلزنان برتر بایرن مونیخ:
روبرت لواندوفسکی (۷۲)
سرژ گنابری (۲۴)
توماس مولر (۲۱)
لئون گورتسکا (۱۳)
کینگزلی کومان و یاشوا کیمیش (۱۱)
مورینیو بیشتر شکل ونگر شده تا فرگوسن
شاید باور درستی نباشد که همه مربی‌های فوتبال با بالارفتن سنشان بهتر می‌شوند. آرسن ونگر در پنج سال آخرش در آرسنال روزهای خوبی نداشت. سم آلاردایس بعد از دوران کوتاهش در انگلیس، در کریستال پالاس عملکرد قابل قبولی داشت اما شاید باید همانجا به کارش ادامه و بعد خاتمه می‌داد. فابیو کاپلو در انگلیس؟ همه می‌دانیم ماجرایش آنجا چطور تمام شد. باید ببینیم کارلو آنچلوتی می‌تواند دوباره رئال مادرید را به روزهای خوبش برگرداند. یک سال و نیم کار این مربی بزرگ ایتالیایی در اورتون پایان خوشی نداشت. بنابراین تجربه و سن لزوماً به معنای بیشترشدن عقل و کسب موفقیت نیست یعنی اتفاقی که در مورد سر الکس فرگوسن افتاد که این ما را به یک مربی دیگر منچستریونایتد می‌رساند: ژوزه مورینیو. او که حالا ۵۸ سال دارد، این هفته بیست و یکمین فصل مربیگری‌اش را روی نیمکت رم مقابل فیورنتینا در سری A شروع کرد. این پرتغالی همیشه دوست داشته در شهرهای بزرگ باشد، لندن(سه بار)، میلان، مادرید و رم؛ اما اینکه همیشه مربی باکیفیتی باشد، قابل تضمین نیست. رکورد او بعد از آنکه در دومین دوره حضورش در چلسی (سال ۲۰۱۵) قهرمانی در لیگ برتر را به دست آورد، از استانداردهای خودش پایین‌تر رفته و رفتار و عملکردش در دو باشگاه آخر-تاتنهام و یونایتد- نشان از مردی دارد که دیگر نمی‌تواند مثل سابق یک تیم را جمع و متحد کند.
مورینیو هفته گذشته در مراسم معارفه‌اش در رم پرشور و امیدوار بود: «وقتی در انگلیس بودم به همکارانم می‌گفتم واقعاً دلم برای کنفرانس خبری‌های ایتالیا تنگ شده چون در انگلیس فقط می‌خواهند شما درباره جنجال و حاشیه حرف بزنید. اما حالا که اینجا در ایتالیا هستم، نمی‌خواهم درباره تاکتیک حرف بزنم چون شما خودتان استاد تحلیل هستید.» مورینیوی کلاسیک. در زمستان سال ۲۰۱۹ هم در روز اول کارش در تاتنهام همینطور بود. دائماً لبخند می‌زد و به گرمی دست روزنامه‌نگارها را می‌فشرد مثل دوستان قدیمی. همان موقع نوشتم این رفتار دوام نمی‌آورد و نیاورد. در رم هم دوام نمی‌آورد. در تاتنهام خیلی‌ها را ناراحت کرد. رفتارش در یونایتد شبیه به فرگوسن شد که اوایل خیلی حمایتگرانه و دوستانه بود. اگر نتایج بهتر بود، شاید بدون اینکه در بوته آزمایش قرار بگیرد، از این مرحله رد می‌شد. موفقیت به مربی قدرت می‌دهد. در نهایت هر دو باشگاه از دستش خسته شدند، چه در زمین و چه بیرون آن. مورینیو روزگاری چهره قدرتمندی بود، باهوش از نظر تاکتیکی و به شکلی غیرقابل انکار، کاریزماتیک؛ گاهی بازیکنان از انرژی و خودباوری‌اش به تنگ می‌آمدند. او به عنوان ستون‌نویس تایمز و سان و مفسر تاک اسپورت در جریان جام ملت‌های اروپای اخیر فوق‌العاده بود. قبل از بازی اول انگلیس با کرواسی، ارزیابی تاکتیکی دقیقی از تیم گرت ساوت‌گیت انجام داد که بسیار مفید و درست بود. بدون شک، مورینیو فوتبال را می‌شناسد. می‌داند بازیکنان چه ویژگی‌هایی دارند و باید کجا و چطور بازی کنند اما نمی‌شود با قاطعیت گفت می‌داند هر بازیکن چطور به بهترین عملکرد می‌رسد و چگونه موتورش روشن می‌شود. این شاید حلقه مفقوده در زنجیره کاری مورینیو باشد.همانطور که اول گفتم هر اتفاقی ممکن است بیفتد. مربیگری کار سختی است. نفس آدم را می‌گیرد، همه را عوض می‌کند بدون اینکه از قرارگرفتن در جهت مثبت مطمئن باشید. مورینیو خیلی زود کار را شروع کرده. خودش هفته پیش گفت ۲۹ سال پیش با سر بابی رابسون در اسپورتینگ لیسبون کار می‌کرده است.این را با اطمینان باید گفت، او بدون فوتبال گم می‌شود. هیچ وقت از نبودن در فوتبال احساس آرامش و خوشی نداشته. او به فوتبال که برایش زحمت زیادی کشیده، نیاز دارد اما اینکه فوتبال تا کی به او نیاز دارد، خیلی مشخص نیست.رم فصل قبل را در رده هفتم و با ۲۹ امتیاز اختلاف نسبت به تیم قهرمان اینتر به پایان رساند. امضای قرارداد با مورینیو قطعاً دستاورد بزرگی برای این باشگاه به حساب می‌آید اما می‌شود پیش‌بینی کرد اگر اوضاع برایش خوب رقم نخورد، چه سرنوشتی در انتظارش است.
منبع: دیلی میل، ایان لیدی‌من
به من فرصت بیشتری بدهید
هو کردن از بین دو نیمه شروع شد و اواخر بازی با صدای بلندتری ادامه پیدا کرد. میکل آرتتا از نقش مهم حمایت هواداران آرسنال در بازگشت به ورزشگاه امارات صحبت کرده بود اما حالا شک ندارد صبر خیلی‌ها رو به پایان است. دو بازی از فصل جدید لیگ برتر گذشته و تیم او نه امتیازی به دست آورده و نه گلی زده. بازی بعدی چیست؟ سفر به ورزشگاه اتحاد و بازی با منچسترسیتی، به نظر می‌رسد اوضاع بدتر می‌شود که بهتر نمی‌شود. برنامه بازیها با آرسنال مهربان نبوده و البته شرایط هم این تیم را در تنگنا قرار داده. شب اولین بازی‌شان موج کووید در آرسنال باعث شد دو مهاجم اصلی‌شان را از دست بدهند. قبل از بازی دوم، یک مورد مثبت دیگر آنها را از خدمات یک مدافع میانی ۵۰ میلیون پوندی محروم کرد.
سفر قبلی چلسی به امارات چیزی مثل سکوی پرش برای آرسنال بود و توپچی‌ها از بازی باکسینگ دی ۳ بر یک پیروز خارج شدند اما هیچ امیدی به تکرار آن برد درخشان نبود. چلسی با توماس توخل که یک ماه بعد از آن باخت به خدمت گرفته شد، دیو ترسناکی شده و هواداران آرسنال حق دارند به این تیم حسادت کنند. اختلاف کیفیت از همان ابتدا آشکار بود. در حالی که چلسی روملو لوکاکوی ۵/۹۷ میلیون پوندی را در خط حمله داشت، آرسنال رهبری آتشبار را به گابریل مارتینلی سپرده بود؛ بال ۲۰ ساله که تنها چهار گل در لیگ برتر زده است. احتمالاً بن وایت خیلی بهتر از پابلو ماری می‌توانست لوکاکو را مهار کند. شاید پیر امریک اوبامیانگ که فقط به اندازه نشستن روی نیمکت سالم بود یا الکساندر لاکازت که به نیمکت هم نرسید، می‌توانستند قدرتمندتر از هم‌تیمی‌های جوان برای خط دفاع چلسی زحمت درست کنند. شاید نباید بدبین بود اما آسانی رسیدن به دروازه آرسنال توسط چلسی، هواداران را نگران می‌کند. کایران تیرنی در سمت چپ به کمک نیاز داشت اما کمکی در کار نبود و ریس جیمز با حرکات خود از آنجا یک گل و یک پاس گل به نام خودش ثبت کرد. در واقع بارها مدافع راست چلسی جز چمن سبز و وسیع در زمین آرسنال مانعی مقابل خود ندید. بین دو نیمه، بیشتر از ۵۷ مسابقه قبلی‌اش در لیگ برتر در زمین حریف صاحب توپ شد؛ آن موقع آرسنال دو گل خورده بود و شانس آورد که بیشتر نخورد. ضربات چلسی به سمت دروازه آرسنال ۱۰ ضربه بود در برابر دو ضربه میزبان که تنها ۳۹ درصد مالکیت توپ را در اختیار داشت. آرسنال در نیمه دوم تلاش زیادی کرد اما آمار آخر بازی بدتر بود. چلسی در این بازی ۲۲ ضربه به سمت دروازه آرسنال زد تا سومین تیم از این حیث در ورزشگاه امارات لقب بگیرد.
حالا چه می‌شود؟خریدهای تابستانی آرسنال نشان داد حداقل از اشتباهات اخیرشان در فصل نقل و انتقالات درس گرفته‌اند. تصمیم به هدف قراردادن بازیکنان ۲۳ سال یا کمتر بخشی از برنامه باشگاه برای ساختن آینده است و اینکه تیم در بلندمدت باثبات باشد همانطور که آرتتا قبل از بازی گفته بود. این نگرش قابل درک است اما دو هشتمی متوالی در لیگ برتر نیاز فوری به اصلاحات را پیش می‌کشد و اینکه آرسنال با ۱۲۵ میلیون پوند هزینه در تابستان بیشتر از هر تیم دیگری در لیگ برتر خرج کرده، فشار روی آرتتا را بیشتر می‌کند. او می‌گوید تیمش بعد از چند هفته کاملاً متفاوت خواهد بود. بازیکنان متأثر از کووید به ترکیب تیم برمی‌گردند مانند توماس پارتی و گابریل ماگالهاس مصدوم. مارتین اودگارد که قبل از شروع مسابقه، هواداران نامش را فریاد می‌زدند بعد از جدایی قطعی از رئال مادرید در خدمت توپچی‌ها خواهد بود. اما آرتتا باید کار زیادی بکند برای اینکه به هواداران ثابت کند برنامه منسجمی برای آرسنال در زمین دارد. مقابل چلسی، پرس را از جلو شروع کردند اما نصفه و نیمه و تناوبی. گاهی هم میهمان را به سمت دروازه خودی دعوت می‌کردند. نوعی ابهام در سبک بازی آرسنال به چشم می‌خورد و البته در نتیجه‌گیری هم ثبات لازم را ندارند. آرسنال آرتتا تنها یک بار توانسته بیشتر از سه بازی پشت سر هم در لیگ برتر را برنده شود و آن هم اواخر فصل قبل بود که دیگر چیز زیادی برای جنگیدن وجود نداشت. چند روز قبل آرتتا با قدرت حرف زد درباره اینکه تیم جوانش می‌تواند هم فوراً پیشرفت کند و هم در بلندمدت به نتایج قابل قبول برسد اما همانطور که گرایم سونس گفته او بیش از حد به ستاره‌های جوان و در حال رشد خود مسئولیت داده است. در واقع در حالی که چلسی به شدت از مزیت تجربه در این بازی استفاده کرد، آرسنال از نبود آن رنج بسیار برد. نمونه‌اش دو نبرد تک به تک بود، وقتی بوکایو ساکا در محوطه جریمه چلسی نتوانست از سزار آسپیلیکوئتا عبور کند و به همین شکل مارتینلی مقابل آنتونیو رودیگر. چنین لحظاتی برای بازیکنان جوان اجتناب‌ناپذیر است و نمی‌توان از هواداران به خاطر حمایت نکردن خرده گرفت. اما هوکردن در استادیوم امارات در پایان هر نیمه نشان می‌دهد صبر در برابر پروژه آرتتا بسیار کم شده. با هر شکست، از بین بردن این حالت سخت‌تر می‌شود و بازی بعدی با منچسترسیتی پپ گواردیولا است.
منبع: اسکای، نیک رایت
توکیو ۲۰۲۰ با حضور ۱۶۲ کاروان ورزشی رکورد ریو ۲۰۱۶ را شکست
حضور ۱۶۲ کشور در مسابقات پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو رکورد حضور کشورهای حاضر در ریو را شکست. وب سایت IPC با انتشار گزارشی اعلام کرد که بازی های پارالمپیک توکیو ۲۰۲۰ با شرکت ۱۶۲ کشور رکورد تعداد کشورهای شرکت کننده را به نسبت بازی های ریو ۲۰۱۶ شکسته است.همچنین در این گزارش از کشورهای بوتان، گرانادا، مالدیو، پاراگوئه و سنت وینسنت به عنوان پنج کشوری که برای اولین بار در بازی های پارالمپیک شرکت می کنند، یاد شده است.در این دوره از بازی ها ۱۶۲ کشور و نیز تیم پناهجویان حضور دارند و ۲۱ کشور نیز به دلایل مختلف از جمله تعلیق از سوی از سوی IPC، نداشتن ورزشکار، محدودیت های ایجاد شده به دلیل شیوع کرونا و تصمیم دولتها مبنی بر عدم حضور ورزشکاران یا عدم حمایت از آنها در بازی های توکیو ۲۰۲۰ حضور نخواهند داشت.
جلد جنجالی آ.اس: امباپه به رئال می‌رود، رونالدو همبازی مسی می‌شود
رسانه فرانسوی RMC خبری جنجالی از آینده امپایه منتشر کرد و مدعی شد که این ستاره فرانسوی در همین تابستان راهی رئال مادرید خواهد شد. RMC نوشت که امباپه آخرین پیشنهاد تمدید قرارداد پاری سن ژرمن (قرارداد ۵+۱) را رد کرده و همین مسئله باعث شده تا پاریس به فکر فروش او بیفتد. مارکا در گزارش خود نوشت که باشگاه پاریس پس از این اتفاق در صدد این است که امباپه را در همین تابستان یعنی تا هفته آینده به تیمی دیگر واگذار کند. با توجه به اینکه امباپه سودای رسیدن به رئال مادرید را در سر دارد برای همین به نظر می‌رسد که مادرید تنها مقصد احتمالی او باشد.البته به نقل از RMC یک باشگاه لیگ برتری که انتظار می‌رود لیورپول باشد، برای خرید امباپه تلاش کرده ولی این بازیکن قصد دارد راهی اسپانیا شود. مارکا ،در ادامه گزارش خود نوشت که با رفتن امباپه شاید پاریس برای جذب رونالدو تلاش کند و بخواهد زوج مسی و رونالدو را در خط تهاجمی خود بسازد. از طرف دیگر به گفته رسانه‌های ایتالیایی رونالدو خود نیز در تلاش است تا در این تابستان از یوونتوس جدا شود. او که در ترکیب اصلی بیانکونری در برابر اودینزه قرار نداشت، این شایعه را تقویت کرد که می‌خواهد از تورین جدا شود.اکنون یک هفته تا پایان پنجره نقل و انتقالاتی باقی مانده و بسیاری از رسانه‌ها سعی دارند در خصوص آینده امباپه و رونالدو تمام احتمالات را بررسی کنند. طبق گزارش رسانه‌های اسپانیایی رئال هنوز پیشنهاد رسمی خود را برای پاریس ارائه نکرده ولی انتظار می‌رود این اتفاق در روزهای آتی رخ بدهد. رئال مادرید در این سال‌ها چشم امید داشته تا بتواند امباپه را خریداری کند و اکنون به نظر می‌رسد در نزدیک ترین زمان به جذب او قرار گرفته است.
آ.اس در جلد روزنامه خود خبر مارکا را تایید کرد و مدعی شد که امباپه راهی رئال مادرید می‌شود و رونالدو به پاریس خواهد رفت.
قهرمان پارالمپیک استرالیا: ارزشش را داشت پاهایم را در افغانستان از دست بدهم
قهرمان استرالیایی که در پارالمپیک توکیو ۲۰۲۰ نیز حضور خواهد داشت از قدرت گرفتن طالبان در افغانستان ابراز ناراحتی کرد. به نقل از گاردین، کورتیس مک گرات قایقران پارالمپیکی که هر دو پای خود را در اثر انفجار مواد منفجره از دست داد این سوال را مطرح کرد که آیا پس از بازپس‌گیری کنترل افغانستان از سوی طالبان بر این کشور جنگ زده، فداکاری او هنگام جنگ در این کشور “ارزش” داشت یا خیر.مک گرت، ورزشکار استرالیایی قرار است این هفته برای دفاع از عنوان پارالمپیک خود وارد ژاپن شود اما اعتراف کرد که تحولات اخیر در افغانستان خاطرات وحشتناک او را زنده کرده است.او در صحبت‌هایی گفت: آیا از دست دادن پاهایم ارزش داشت؟ تا قبل از هفته گذشته من مشکلی نداشتم و می‌گفتم بله ولی الان چه؟ وقتی اخبار افغانستان را شنیدم ابتدا اذیت و عصبانی شدم. ما ۳۰۰ هزار افغان را آموزش دادیم و تجهیز کردیم و به نظر می‌رسد که آنها فقط سلاح‌های خود را به طالبان تحویل داده‌اند.قهرمان دوره قبل المپیک و ۱۰ دوره جهانی در پایان گفت برای خیلی از کسانی که در افغانستان جان‌شان را از دست دادند و مجروح شدند ناراحت است چرا که در نهایت تلاش آنها صفر شد و هیچ ارزشی نداشت.
