پیشروی مبارزات کارگران در گرو
اتحاد طبقاتی و گسترش تشکل های مستقل و پایدار است!
در طی دو دهه مبارزات کارگری، کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه و کارگران شرکت کشت و صنعت نیشکر هفت تپه موفق به ایجاد تشکل های مستقل خود در محیط کار شدند و شرایط در جامعه بمروربرای ایجاد دیگر تشکل های فعالین کارگری و تشکل های اجتماعی، با دادن هزینه ها ی سنگین، فراهم شد .
تشکل های مستقل کارگری به شکل جمعی و با دخالت مستقیم کارگران موفق شدند به بخشی از خواست های خود دست یافته و خواست های کل جامعه را بیان کنند. این تشکل ها در بیانیه مشترک اول ماه مه ۱۴۰۰ ضمن تاکید بر ایجاد تشکل های مستقل در محیط کار و ایجاد یک شورای همکاری از تشکلات، در همراهی با دیگر نیروهای اجتماعی تاکید کردند.
در شرایطی که سازماندهی مبارزات کارگری علیه دولت و کارفرمایان امری حیاتی است، نظام سرمایه داری حاکم در ایران از طریق احضار، اخراج، زندان، شکنجه و اعدام به سرکوب مبارزات کارگران ادامه داده و نیز بوسیله شوراهای اسلامی، خانه کارگرو دیگر تشکلهای وابسته به حاکمیت وگسیل دانشجویان بسیجی “عدالتخواه” سعی در به انحراف کشاندن، ایجاد پراکندگی و تفرقه در بین صفوف کارگران دارند.
در این جنگ و جدال طبقاتی علیه سرمایه داری، دولت و کارفرمایان و بخشهای مختلف اپوزیسیون راست و سولیداریت سنتر، مباحث ایدئولوژیک چپ فرقه ای و ضد کارگری سر بیرون آورده و با ایجاد تفرقه بین کارگران، عملن به سدی در راه ایجاد اتحاد و تشکل یابی کارگران تبدیل شده اند. دو قطبی کردن تشکل های کارگری نشان ازعدم درک مبارزه طبقاتی است.
نیروی میلیونی طبقه کارگر ضروری است متشکل شود و طبقه ای برای خود باشد تا بتواند هم خود و هم جامعه را آزاد نماید. کارگران در مسیر مبارزه، خود تشخیص میدهند که به چه شکل متشکل شوند تا منافع مستقل خود را بهتر به پیش ببرند. هر قدمی که کارگران بطور مستقل برای ایجاد سازمانیابی خود بردارند، در راستای منافع کل جامعه است و باید مورد حمایت قرار گیرد.
شورای همراهی با آلترناتیو کارگری در ایران
