اگرچه دوران اصلاحات با شعور سنتی خود می خواست ترمیمی بر ورشکستگی پروژه انقلاب فرهنگی باشد، و این پاسبان صیانت از کیان حاکمیت ارتجاع جامه گفتگوی مدرن به تن کرده بود، تناقض ضروری درونش به زخمی عمیق تر بر کل نظام وارد کرد و جنبش دانشجویی از این مسخ نیز رهایی یافت و آخرین پیوند خود با این سیستم جن زده گسست. روند رشد جنبش هر بار از خدمت به مقاصد دیکته شده سر باز زد و رشد ارگانیک خود را درون خواست جامعه دنبال کرد. از دیماه ۹۶ به بعد تنفرش را جسورانه فریاد کشید و در آبان ۹۸ خودآیین تر از همیشه در مسیری پانهاد تا بشود آنچه هست و در این گذار، آرمان “دانشجو کارگر، اتحاد اتحاد” روشن بینترین لحظه اش خواهد بود
آنچه یک تفکر را خطرناک می کند، پرسش است. آنچه پرسش را برنده می کند، نقد است. آنچه نقد را کوبنده می کند، آگاهی است. آنچه آگاهی را شکل میدهد تفکر نقادانه ای است که پرسش از هستی واقعی می کند و آن را دگرگون می کند. دانشجو با توجه به جایگاهی که در آن قرار میگیرد، همیشه از مستعدترین سوژه های آگاهی بخش و آگاهی ساز و از دردسرسازترین پرسشگران برای سیستم ها و شتاب دهنده جدی برای انقلاب ها و اصلاحات وسیع اجتماعی بوده است. از اینرو روند هویت بخشی و جهتگیری های سیاسی دانشجو مورد توجه و علاقه انقلابیون از یکسو و سیستم های موجود از طرف دیگر بوده است. در واقع این دوسویه، معرف دوگانه ای از اطاعت و عصیان است. اطاعتی که می تواند آمیخته با بزدلی و ترس باشد یا به عصیانی همراه با خشم و اراده متنهی گردد، تا بتواند در این برزخ هویتی، مرز مشخصی بین تصمیم و تسلیم را ترسیم کند.
ترس یک معلولیت است که ذهن و جسم را تحلیل می برد، آگاهی را عذاب می دهد و اراده سوژه ها را مطیع می کند. ترس پرآوازه ترین پاسبان شرایط موجود است. شرایطی که باید متعادل خوانده، شناخته و ترویج شود. تعادل ضروری ترین افسانه و دست نیافتنی ترین وسوسه نظام سرمایه داری برای پرورش مهره های مطیع است. تعادل قلمرویی است که سیستم موجود در مقام دفاع از آن، ترس را عقلانی جلوه می دهد و اطاعت را پیشنهاد عقل سلیم معرفی می کند، بی وقفه افراد درون ساختارش را از ماجراجویی بازداشته و شکوه سکون را یادآور می شود. از سوی دیگر و در تقابل با آن عصیان توانایی اعمال اراده ای است که آگاهی ماجراجو و نقاد بر آن حکم می راند. عصیان آن نیرویی را به جریان می اندازد که می تواند به کنش حقیقی دست بزند و کنش حقیقی نیز تنها در واژگون کردن کل بی سامانی موجود که به نام تعادل و نظم عرضه شده، زاده می شود. از اطاعت تا عصیان فاصله ای است که از “آری” تا “نه” پیموده می شود و مسیری است که از تقلید به تقابل می سد.
هنگامی که ترس مستولی می شود، تغییری قرار نیست رخ دهد، انقلاب ها را جسارت های ظغیان می سازند. خصوصیات جنبش دانشجویی با توجه به سن و دوره ای که فرد در آن قرار دارد به طور طبیعی جسارت بخش و از نقطه نظر جایگاه معرفت شناسی مستعد آگاهی و در سنت مبارزاتی هم پرتجربه و رادیکال است در بیشتر عمر خود با “طغیان و نه گفتن” همسویی صمیمانه تری داشته است. اما همین خصوصیات هم منجر به سرکوب، فشار و تحمیق بیشتر در فضای زیست این جنبش بوده است. آنچه تحت عنوان انقلاب فرهنگی در ایران رخ داد نامی بود برای پروژه پژمردن فضای حیات فکری دانشگاه و به این واسطه اختگی فکری تمام جامعه ای که بخشی از جسورترین رهبرانش در همان فضای فعال دانشگاه متولد شده بودند. انقلاب فرهنگی رژیم اسلامی در واقع طلوع وحشتی بود که می خواست ترس و بزدلی را توسعه دهد و شهامت پرسش و جرات اندیشیدن را از یکی از جان سخت ترین منتقدان خود یعنی دانشجو بگیرد. اما مقاومت بی وقفه، اشباح ارتجاع اسلامی را پس زدند و تفکر رها شده برق آسا مسیر توسعه و گسترش خود را بازیافت و اینبار آزموده تر کار خویش را پی گرفت. اگرچه دوران اصلاحات با شعور سنتی خود می خواست ترمیمی بر ورشکستگی پروژه انقلاب فرهنگی باشد، و این پاسبان صیانت از کیان حاکمیت ارتجاع جامه گفتگوی مدرن به تن کرده بود، تناقض ضروری درونش به زخمی عمیق تر بر کل نظام وارد کرد و جنبش دانشجویی از این مسخ نیز رهایی یافت و آخرین پیوند خود با این سیستم جن زده گسست. روند رشد جنبش هر بار از خدمت به مقاصد دیکته شده سر باز زد و رشد ارگانیک خود را درون خواست جامعه دنبال کرد. از دیماه ۹۶ به بعد تنفرش را جسورانه فریاد کشید و در آبان ۹۸ خودآیین تر از همیشه در مسیری پانهاد تا بشود آنچه هست و در این گذار، آرمان “دانشجو کارگر، اتحاد اتحاد” روشن بینترین لحظه اش خواهد بود.
گرامی باد ۱۶ آذر روز دانشجو
