روز جمعه ۲۹ بهمن ۱۴۰۰ برابر با ۱۸ فوریه ۲۰۲۲، در استکهلم، دادگاه محاکمه‌ی حمید نوری (عباسی)بااظهارات محمد ایزدجو(همایون ایوانی) زندانی سیاسی دهه شصت وجان بدربردگان کشتار خونین سال ۶۷ و از فعالان « گفتگو های زندان » پی گرفته شد.
محمد ایزد جو(همایون ایوانی) با صراحت می گوید : جنبش دادخواهی، بر شانه های تک تک فعالین حمل شده تا به اینجا رسیده است!
روز جمعه ، دادستان خانم کریستینا در مورد شناساندن «کتاب سیاه کشتار ۶۷» به تفصیل از شاهد، محمد ایزدجو پرسش نمود. شاهد گفت: در این کتاب اسامی چهار هزار و هفتصد و نود و نه زندانی اعدامی درج شده است.
کتاب در سال ۱۳۷۸ توسط انتشارات «گفتگوهای زندان» منتشر شده است. «گفتگوهای زندان» که تا به حال ۱۸ جلد کتاب در مورد زندان های ایران منتشر کرده است، ابتکار عمل زندانیان سیاسی چپ، رادیکال و غیرمذهبی است و به سازمان و ارگان خاصی وابسته نیست و تنها از زندانیان سیاسی زمان شاه و جمهوری اسلامی تشکیل شده است.
رفیق محمد (همایون ایوانی) درباره کتاب سیاه کشتار ۶۷ توضیح داد که اسم هر اعدامی با شهادت حداقل دو شاهد ثبت شده است. کتاب دارای دو منبع اصلی است. منبع نخست شامل گزارش اصلی شاهد است و منبع شماره ۲ از گزارش‌های سال‌های ۶۷ تا ۶۹ فعالان دفاع از زندانیان سیاسی در داخل کشور تهیه شده است. شاهد گفت اهمیت این فهرست در آن است که پیروز دوانی، یکی از افراد فعال در روند جمع‌آوری این اسامی در دوره موسوم به قتل‌های سیاسی زنجیره‌ای ، ربوده شد و به قتل رسید. شاهد گفت : ویراستار نهایی و فرد مسئول تدوین و نشر کتاب سیاه با شخص من است.
کتاب سیاه کشتار ۱۳۶۷، یکی از مدارک کتبی اصلی مندرج در کیفرخواست پرونده حمید نوری است.
من پیشتر هم در پست فیس بوکی ام از دادگاه نوری و در باب این کتاب نوشته ام :
روز دوشنبه ۸ آذر ۱۴۰۰ برابر با ۲۹ نوامبر ۲۰۲۱ ، در چهارمین جلسه اظهارات حمید عباسی بار دیگر (نوری)، کشتار سال ۶۷ را ساختگی و داستان خواند و گفت :
من کشتار ۶۷ را تائید می کنم ، نه در زندان های ایران بلکه در کرمانشاه قتل عام شدند و یک سری اسامی در این کتاب است .
او مجددا اسم « کتاب سیاه ۶۷ » را به میان کشید .
و برای رد کردن کلیت کتاب ، آنرا به « گفتگوهای زندان » نسبت داد و اسم سه رفیق ( مهرداد دشتبانی – محمود خلیلی – همایون ایوانی ) را در باب این کتاب یاد کرد.
تاکید کرد که به من فرصت بدهید تا صفحه اول آنرا نشان دهد .
که قاضی ساندر ، تذکر داد که به پرسش های دادستان پاسخ دهید.
****
من پیشتر در چهارمین یادداشتم از جانب فعالان گفتگوهای زندان توضیح مسؤلانه‌ی رفقا در معرفی کتابی به نام (کتاب سیاه) که دادستان در کیفرخواست خود از آن یاد کرد که عیناً در این گزارش آمده است.
در روز چهارم #دادگاه_حمید_نوری در روز سه شنبه ۲۶ مرداد ۱۴۰۰ برابر با ۱۷ اگوست ۲۰۲۱، دادستان، در بخشی از اظهاراتش اشاره به کتابی داشت که از آن به نام «کتاب سیاه» نام برده شد. و یادآور گردید که در این کتاب اسامی ۴۷۹۹ نفر آمده که تماماً اعدام شده‌اند. در گزارشات مربوط به این دادگاه آمده که “نویسنده‌ی این کتاب مشخص نیست”. لازم به اطلاع است که نام کامل این کتاب: «کتاب سیاه ۶۷، اسناد نسل‌کشی کمونیست‌ها، انقلابیون و زندانیان سیاسی ایران»، نشر #گفتگوهای_زندان ، سال ۱۳۷۸ می‌باشد.
در این کتاب اسامی و فهرست تکمیلی ۴۷۹۹ نفر از جانفشانان وجانباختگان کشتار سراسری تابستان ۱۳۶۷ ثبت شده است. این کتاب در لینک زیر در دسترس همگان قرار دارد.
محمد ایزدجو
همایون ایوانی
رئیس گفتگوهای زندان!
شصت‌وهفتمین جلسه دادگاه حمید نوری (بر اساس عدد ذکر شده در جدول دادگاه) روز جمعه ۱۸ فوریه ۲۰۲۲ / ۲۹ بهمن ۱۴۰۰، از حدود ساعت ۹:۱۵ به وقت محلی در سالن۳۷ دادگاه بدوی استکهلم برپا شد. این جلسه به استماع شهادت محمد ایزدجو، زندانی سیاسی در دهه ۶۰ اختصاص داشت.
«… من در روز ۲۶ دی ماه سال ۱۳۶۱ به اتهام همکاری با سازمان چریکهای فدایی خلق ایران دستگیر شدم. این سازمان -چریکهای فدایی خلق ایران- یک سازمان مارکسیستی و خواهان سرنگونی جمهوری اسلامی بود.
من در روز ۲۶ دی ماه سال ۱۳۶۱ به اتهام همکاری با سازمان چریکهای فدایی خلق ایران دستگیر شدم.
من در روز ۲۶ دی ماه سال ۱۳۶۱ به اتهام همکاری با سازمان چریکهای فدایی خلق ایران دستگیر شدم.
من در روز ۲۶ دی ماه سال ۱۳۶۱ به اتهام همکاری با سازمان چریکهای فدایی خلق ایران دستگیر شدم.
سازمان چریکهای فدایی خلق ایران
سازمان چریکهای فدایی خلق ایران
سازمان چریکهای فدایی خلق ایران
محمد ایزدجو در ادامه ارائه شهادت خود در پاسخ به سوال دادستان که چرا به هشت سال زندان محکوم شده است، گفت:
«من هشت مورد اتهام در کیفرخواست شنیدم، اما چند مورد اول یادم است: همکاری با سازمان چریکهای فدایی خلق ایران، دعوت مردم به قیام علیه جمهوری اسلامی ایران، تلاش برای هماهنگی میان “ضد انقلابیون” و معترضین که منظور جنبش‌های اعتراضی‌ای بود که در سال‌های ۶۰ و ۶۱ در تهران و دیگر شهرها علیه جمهوری اسلامی ادامه داشت.»
دعوت مردم به قیام علیه جمهوری اسلامی ایران
دعوت مردم به قیام علیه جمهوری اسلامی ایران
دعوت مردم به قیام علیه جمهوری اسلامی ایران
رزا: این سازمان ۱۳۵۹ به اقلیت و اکثریت انشعاب کرد! دستگیری ایزدجو ۱۳۶۱ و دو سال پس از انشعاب بوده است!
چرا ایزدجو خود را به چریکها منتثب کرده؟! نه اقلیت و نه چریکها او را از خود نمی دانند و چرا او نگفت در دادگاه حقیقت را که او از فدائیان اکثریت بوده؟
سرکار روزا ،خودتان متوجه شده اید چه نوشته اید؟ و یا خطا از ادیتور است!
حال این شاهد عضو کدام از شاخه های و یا انشعاب های فدایی است اینجا جای بحث و یا نقطه ضعفی برای ایشان نیست!
سوال مشخص است! سازمان چریکهای فدائی خلق ایران در سال ۱۳۶۱ وجود نداشت! چریکهای فدایی بودند (اشرف) و فدائیال اقلیت!
که ایشان عضو یا هوادار نبودند؟! پس می ماند فدائیان اکثریت؟! اینکه من را آلمان به جرم عضویت در ک.پ.د بگیرند یا اس پ د در برابر دادگاه و بعنوان شاهد خیلی فرق دارد؟! چرا ایشان در روز روشن دروغ می گوید را نمی دانم! آنهم در دادگاهی حقیقی و حقوقی و نه نمادین!
برای شما فرقی ندارد ولی برای من فرق دارد! حتی در بیدادگاههای رژیم اسلامی هم فرق دارد.
کسی که اسم سازمانش را نداند یا مخفی کند یا دروغ بگوید چگونه شهادتی معتبر می تواند داشته باشد؟
آیا مجاهدین با مجاهدین م.ل. فرقی نداشتند؟
ایشان همواره علیه شرکت در دادگاههای “امپریالیستی” نقد داشتند و تقریبن کتاب نوشتند!
لابد حق خودشان میدانند به عنوان شاهد تقیه کنند؟
آیا ما باید به دروغ و کلک و خدعه و غیره عادت کنیم؟
به سوئدی ها می توان دروغ گفت البته، چون آنها نمی دانند که سال ۱۳۵۹ این سازمان انشعاب داشته و ایشان را ۱۳۶۱ دستگیر کرده اند!
پس نه اسمن و نه واقعی در این سال ۶۱ سازمانی به اسم چریکهای فدائی خلق ایران وجود خارجی نداشته است. اگر ایشان از انتخاب گذشته شان شرمنده هستند می توانند باشند. ولی مردم ایران پس از ورود خمینی به ایران و دروغ های شاخدارش که بعد هم گفت خدعه کردم! به دروغ حساس هستند؟! اینک چپ ایران حتی در دادگاه به عنوان شاهد و نه محکوم در روز روشن به گفتن حقیقت قسم می خورد اما باز هم دروغ می گوید!
نوشتید این عمل نقطه ضعفی برای ایشان نیست!
ایشان خودشان نقطه ضعف هستند! و اعتمادی نیز به شهادتشان نیست؟!
حتی مورد اتهام ایشان “دعوت مردم به قیام علیه جمهوری اسلامی ایران”! یعنی ایشان مثلن اقلیتی بودند که نبودند. چون این شعار اکثریت نبود آنهم سال ۱۳۶۱…. دروغ پٌشت دروغ….