اخبار روز: جنگ، وحشیانه ترین و کثیف ترین شیوه ی تنظیم مناسبات و حل اختلافات است. جنگ روسیه علیه اوکراین نیز از این قاعده خارج نیست. هر جنگی علاوه بر توپ و تانکی که وظیفه اش کشتار و ویرانی و نابودی در «میدان نبرد» است، پشت جبهه ای دارد که رسانه های مدافع جنگ طلبان هستند و آن ها نیز به کشتار و ویرانی و تخریب «افکار عمومی»در جهت این یا آن طرف جنگ مشغول می شوند. متنی که در زیر می خوانید بخشی از نوشته ی دیوید ادواردز و دیوید کرامول در «لنز» است. در این مقاله به رفتار ریاکارانه و دوگانه ی رسانه های عمده غربی که مدعی «دموکراسی» هستند در مورد جنگ ها (جنگ های «ما» و جنگ های «آن ها») پرداخته شده است. به دلیل طولانی بودن مقاله، بخشی از آن به فارسی ترجمه شده است:
* * *
«مردم آمریکا همانطور که مردم عراق بمباران شدند، بمباران شدند. این جنگ علیه ما بود، جنگ دروغ و اطلاعات نادرست و حذف تاریخ. این نوع جنگ، طاقت فرسا و ویرانگر، در اینجا در ایالات متحده به راه افتاد در حالی که جنگ خلیج فارس در آنجا به راه افتاد. (هوارد زین، «قدرت، تاریخ و جنگ»، مجموعه جزوات مجلات باز، شماره ۸، ۱۹۹۱، ص۱۲)
چه حس عجیبی بود وقتی موشک کروزی نشان داده می شد در حال فرود به سمت فرودگاه و فوران شعله ی آتش، که توسط نیروهای آمریکایی یا بریتانیایی شلیک نشده بود.
میلیون‌ها غربی که برای تحسین قدرت روباتیک و فناوری پیشرفته بزرگ شده اند، باید به سرعت بهت خود را فرو می نشاندند، این جنگ تهاجمی روسیه بود، نه جنگ «ما». این یک شادمانی نبود و به هیچ وجه نباید جشن گرفته می شد.
بازگشت به آوریل ۲۰۱۷: برایان ویلیامز، مجری MSNBC، در گزارش فیلم ویدئویی پرتاب موشک های کروز ترامپ به اهدافی در سوریه در پاسخ به ادعاهای کاملاً اثبات نشده مبنی بر اینکه سوریه به تازگی از سلاح شیمیایی استفاده کرده است، فکر می کرد که آهنگی در حال پخش است:
ما این تصاویر زیبا را در شب از عرشه این دو کشتی نیروی دریایی ایالات متحده در شرق مدیترانه می بینیم – من وسوسه می شوم از لئونارد کوهن بزرگ نقل کنم: “من با زیبایی سلاح های ما هدایت می شوم” – و آنها تصاویر زیبایی هستند. تسلیحات مهیب با یک پرواز کوتاه…»
سردبیران تلویزیون ها و روزنامه ها نیز همین احساس را داشتند. هر بار که ایالات متحده-بریتانیا-ناتو جنگ تجاوزکارانه ای را علیه عراق، لیبی، سوریه آغاز می کردند، صفحه تلویزیون و صفحات اول رسانه های ما پر از “تصاویر زیبا”ی موشک هایی می شد که در نور سفید ناب انفجار کشتی ها می درخشیدند. این «اقتدار و ابهت» است – ما حتی قربانیان خود را از قدرت خومان «حیرت زده» تصور می کردیم.
در سال ۱۹۹۱، “انفجار تمیز” تسلیحات اتوماتیک ما “زیبا” بود، زیرا به این معنی بود که “ما” آنقدر پیچیده، متمدن، آنقدر دلسوز بودیم که نه انسان ها، بلکه فقط کاخ‌ها و ساختمان‌های دولتی صدام را با سلاح های پیشرفته ویران می کردیم. این قتل از پشت سوراخ کلید بود. دیوید دیمبلبی، بی‌بی‌سی، در گزارش زنده تلویزیون بی بی سی از شکوه و عظمت آن لذت می بُرد:
آیا در واقع این درست نیست که آمریکا، به دلیل دقت سلاح‌هایی که دیده‌ایم، تنها پلیس بالقوه جهان است؟ (به نقل از جان پیلگر، ‘برنامه های پنهان’، وینتیج، ۱۹۹۸، ص۴۵)
ممکن است درست باشد! برای دیمبلبی همین هم واقعی به نظر می رسید، همانطور که برای بسیاری از مردم این طور بود. اما در حقیقت این خبر جعلی بود. بر اثر ۸۸۵۰۰ تن بمبی که پس از آغاز عملیات هوایی در ۱۷ ژانویه ۱۹۹۱ و حمله زمینی پس از آن بر روی کشور عراق ریخته شد، ۱۵۰۰۰۰ نیروی عراقی و ۵۰۰۰۰ غیرنظامی کشته شدند. فقط ۷ درصد از این مهمات به اصطلاح “بمب های هوشمند” بود.
در مقابل، صبح پس از آغاز جنگ تجاوزکارانه روسیه به اوکراین، صفحات اول آن روزنامه ها نه با فناوری ها، بلکه با خون غیرنظامیان مجروح و آوار ساختمان های ویران شده غیرنظامی آرایش داده شد. یک بررسی رسانه ای بی بی سی توضیح می دهد:
تعدادی از صفحات اول رسانه ها، تصویری از یک زن اوکراینی – معلمی به نام هلنا – را با خون در صورت و بانداژ دور سرش پس از ویرانی یک ساختمان مسکونی بر اثر حمله هوایی روسیه منتشر کردند.
دیلی میرور می‌گوید: «خون او روی دستانش است». رسانه ی دیگری همان تیتر را انتخاب می کند.
در جنگ‌های «ما» چنین تیترهایی مثل این تیترهای بی بی سی مورد استقبال قرار نمی‌گیرند:
“در تصاویر: ویرانی و ترس با حمله به اوکراین”
ترس و ویرانی که «ما» ایجاد می کنیم، موضوع «ما» نیست.
جاناتان کوک، روزنامه نگار سابق گاردین خاطرنشان می کند:
‘وای! تغییر ریشه ای سیاست در بی بی سی نیوز. این گزارش با هیجان از زنان جوان – مقاومت – در ساخت بمب های دست ساز علیه پیشروی روسیه خبر می دهد. احتمالاً فلسطینی‌هایی که در برابر اسرائیل مقاومت میکنند، اکنون می‌توانند انتظار پوشش مشابهی از خبرنگاران بی‌بی‌سی داشته باشند.
گزارش تصویری بی بی سی با عنوان:
“درگیری اوکراین: زنانی که برای دفاع از شهر خود کوکتل مولوتف می سازند”
باورش سخت است، اما متن زیر در آن گفته می شود:
سارا رینزفورد خبرنگار بی‌بی‌سی با گروهی از زنان که در پارک کوکتل مولوتف درست می‌کردند صحبت کرد.
کل صبح روز ۲ مارس، صفحه اصلی بی بی سی یک غیرنظامی اوکراینی را در حال پرتاب یک کوکتل مولوتف روشن نشان می داد. تیتر کناری:
حمله چتربازان روسی و شلیک راکت به خارکف – اوکراین
به عبارت دیگر، غیرنظامیان مسلح به سلاح های دست ساز با نیروهای زبده با سلاح های سنگین روبرو بودند. تصور کنید اگر در روزهای اول تهاجم «ما»، بی‌بی‌سی تصویری از یک غیرنظامی در بغداد یا کابل را تیتر می‌کرد که قهرمانانه در برابر نیروهای ایالات متحده و بریتانیا مقاومت می‌کرد!
مقاله دیگری در صفحه اول بی بی سی این سوال را مطرح می کند:
حمله به اوکراین: آیا حملات روسیه جنایات جنگی است؟
البته پاسخ «بله» است – حمله روسیه نمونه ای از کتاب درسی از «جنایت عالی»، در به راه انداختن یک جنگ تجاوزکارانه است. تهاجم و اشغال عراق توسط آمریکا و بریتانیا در سال ۲۰۰۳ نیز همینطور بود. اما، البته، این فکر که چنین مقاله ای ممکن است در هفته اول آن تهاجم منتشر می شد، کاملاً غیرقابل تصور است.
تولید پروپاگانداری گسترده
در ۲۷ فوریه، ۲۶ تیتر در صفحه اصلی بی بی سی به حمله روسیه به اوکراین اختصاص یافت. وب‌سایت بی‌بی‌سی حتی معمولاً نیم دوجین مطلب درباره اوکراین را در بالای بخش ورزشی خود نشان میدهد.
در ۲۸ فوریه، وب سایت گاردین همین روش را دنبال کرد و به دنبال آن ۲۰ پیوند اضافی به مقاله هایی درباره بحران اوکراین ارائه شد. الگوی مشابهی که در تمام رسانه های خبری «جریان اصلی» یافت می شود.
نتیجه اجتناب ناپذیر این سطح از بمباران رسانه ای بر بسیاری از مردم: درگیری در اوکراین جنگ “ما” است – “من در کنار اوکراین ایستاده ام!”
بن نورتون، تحلیلگر سیاسی ، اظهار داشت:
مداخله روسیه در اوکراین تنها در ۲۴ ساعت اول بیش از جنگ آمریکا و عربستان علیه یمن که از هفت سال پیش آغاز شده است، پوشش خبری یافت و محکوم شد… بمباران یمن از طرف عربستان که مورد حمایت آمریکا است، وحشیانه ترین بمباران از سال ۲۰۱۸ تا کنون است.
این موضوع کوچکی نیست. نورتون افزود :
تخمین زده می شود ۳۷۷۰۰۰ یمنی در جنگ ایالات متحده و عربستان سعودی در کشورشان جان باخته اند و تقریبا ۷۰ درصد از مرگ و میرها را کودکان زیر ۵ سال تشکیل می دهند.
حدود ۱۵.۶ میلیون یمنی در فقر شدید زندگی می کنند و ۸.۶ میلیون نفر از سوء تغذیه رنج می برند. در گزارش اخیر سازمان ملل هشدار داده شده است :
تخمین زده می شود اگر جنگ در یمن تا سال ۲۰۳۰ ادامه یابد، ۱.۳ میلیون نفر بر اثر آن کشته شوند.
بیش از نیمی از هواپیماهای جنگی عربستان سعودی که برای بمباران یمن مورد استفاده قرار می گیرد، توسط بریتانیا تامین می شود. تجهیزات ساخت بریتانیا شامل هواپیماهای تایفون و تورنادو، بمب‌های Paveway، موشک‌های Brimstone و Stormshadow و مهمات خوشه‌ای است. گزارش کمپین علیه تجارت اسلحه:
“محققان در این زمینه قطعات تسلیحاتی را کشف کردند که نشان دهنده استفاده از سلاح های ساخت بریتانیا در حملات به اهداف غیرنظامی است.”
علیرغم بزرگی فاجعه و مسئولیت آشکار قانونی و اخلاقی بریتانیا، در سال ۲۰۱۷، ایندیپندنت گزارش داد:
با وجود حمایت دولت از ائتلاف نظامی متهم به کشتار هزاران غیرنظامی، بیش از نیمی از مردم بریتانیا از “جنگ فراموش شده” در حال وقوع در یمن بی اطلاع هستند.
یک نظرسنجی YouGov که منحصراً توسط ایندیپندنت سفارش داده شد، نشان داد که ۴۹ درصد مردم از جنگ داخلی جاری در کشوری که بیش از ۱۰۰۰۰ نفر را کشته، سه میلیون نفر دیگر را آواره کرده و ۱۴ میلیون نفر را در معرض گرسنگی قرار داده است، اطلاع داشتند.
این رقم برای گروه سنی ۱۸ تا ۲۴ سال حتی کمتر بود، گروه سنی که تنها ۳۷ درصد از درگیری یمن با ورود به سومین سال خونریزی خود آگاه بودند.
ایندیپندنت افزود:
تخمین زده می شود که هر روز حداقل ۷۵ نفر در این درگیری کشته یا مجروح می شوند، جنگی که کشور را به آستانه قحطی رسانده است و ۱۴ میلیون نفر دسترسی پایدار به غذا ندارند.
دکتر رابرت آلن در توییتر به این نکته اشاره کرد که مهم است:
ما به عنوان شهروندان مالیات‌دهنده و به عنوان یک ملت، مسئول مستقیم اقدامات خود هستیم. نه اعمال دیگران البته ما می توانیم و باید جنایات علیه ملت ها را برجسته کنیم و به درستی و خیرخواهانه عمل کنیم (کارنامه بریتانیا در اینجا وحشتناک است). 1- ما، ناتو، انگیزه ها و اقدامات ما.
ما می توانیم مطمئن باشیم که اینستاگرام، یوتیوب و تیک توک هرگز غرق این احساسات نخواهند شد که: “من در کنار یمن ایستاده ام!”
انگار تمام جهان متعلق به «ما» است، خشم حق طلبانه ما بر اوکراین به گونه‌ای است که ظاهراً فراموش می‌کنیم که واقعاً مورد حمله قرار نگرفته‌ایم، بمباران نمی‌شویم. سربازان و غیرنظامیان ما کشته نمی شوند. با این وجود، RT (سابقا روسیه امروز)، Going Underground و Sputnik در یوتیوب و گوگل بسته شده اند، گویی که ایالات متحده و بریتانیا تحت حمله مستقیم قرار گرفته اند و با یک تهدید وجودی روبرو هستند.
مطمئناً ما در رسانه لنز از این ایده که رسانه‌های قدرتمند دولتی-شرکتی باید از ترویج خشونت دولتی منع شوند، استقبال می‌کنیم. اما این بی معنی است در حالی که روزنامه نگاران مرتباً خواستار خشونت گسترده، حتی نسل کشی، علیه کشورهای دیگر بدون هیچ عقوبتی هستند (پیشرفت شغلی به کنار)، افراد به دلیل تهدید یا تحریک خشونت دستگیر و زندانی شوند، ممنوعیت رسانه‌هایی که خشونت دولتی را ترویج میکنند، نه فقط تلویزیون روسیه، بلکه باید شامل همه ی روزنامه های آمریکایی-بریتانیایی هم که این خشونت را ترویج می کنند هم باشد.
The Intercept با تاکید بر این ریاکاری گزارش داد :
فیس‌بوک به طور موقت به میلیاردها کاربر خود اجازه میدهد تا گردان آزوف، یک واحد نظامی نئونازی اوکراینی را که قبلاً به عنوان افراد و سازمانی خطرناک در این پلاتفرم حذف شده بود، تمجید کنند.
در سال ۲۰۱۴، خبرنگار اروپای مرکزی و شرقی گاردین، شان واکر، نوشت:
«آزوف، یکی از بسیار گروه های داوطلب برای جنگ در کنار ارتش اوکراین در شرق کشور، به نترس بودن در نبرد شهرت پیدا کرده است.
اما نگرانی فزاینده‌ای وجود دارد
در حالی که آزوف و سایر گردان‌های داوطلب ممکن است قوی‌ترین و قابل اعتمادترین نیروی اوکراین در میدان نبرد علیه جدایی‌طلبان باشند، آنها همچنین جدی‌ترین تهدید برای دولت اوکراین و شاید حتی رژیم این کشور به شمار می‌روند. درگیری در شرق پایان یافته است. آزوف به دلیل تمایلات راست افراطی، حتی نئونازیسم بسیاری از اعضای آن، نگرانی فزاینده ای ایجاد می کند.
بر اساس جستجوی ما در ProQuest، گاردین در هفته گذشته هیچ اشاره ای به گردان نئونازی آزوف نکرده است – اما اگر اوکراین دشمن رسمی غرب بود، قطعاً چنین می کرد. ProQuest در مجموع سه مورد از گردان آزوف را در کل مطبوعات ملی بریتانیا – دو مورد به طور گذرا، با یک متن مهم در دیلی استار – در هفت روز گذشته پیدا می کند. همانطور که نوام چامسکی دوست دارد بگوید یک “انضباط چشمگیر”!
بریتانیا و ایالات متحده آنقدر بیرحمانه جنگ های طولانی مدت طولانی به راه انداخته‌اند که روزنامه‌نگاران و مفسران غربی تمام حس خویشتنداری و نوع دوستی خود را از دست داده‌اند. نیل مکی، سردبیر سابق ساندی هرالد (۲۰۱۵-۲۰۱۸)، در هرالد نوشت:
روسیه باید شکسته شود، به این امید که با شکستن رژیم این کشور از نظر اقتصادی و تبدیل آن به یک کشور منفور در صحنه جهان، مردم شجاع و شایسته روسیه قیام کنند و پوتین را از قدرت پائین بکشند.
اگر هیچ چیز دیگری نباشد، اظهارات مکی نشان میدهد که مرگ 500000 کودک زیر پنج سال، زمانی که ایالات متحده و بریتانیا متعهد شدند که اقتصاد عراق توسط ۱۳ سال تحریم‌های نسل‌کشی «شکسته» شود، چه تأثیر کمی بر او داشته است.
مکی به دلیل توصیف کامنت خود به عنوان “زشت” فوراً ما را در توییتر مسدود کرد. تقاضای وحشیانه او ما را به یاد اظهار نظر توماس فریدمن ستون نویس در نیویورک تایمز انداخت:
“دوست داشته باشید یا نداشته باشید، ما در حال جنگ با ملت صرب هستیم… و پیام ما باید کاملاً روشن باشد: هر هفته که کوزوو را ویران می کنید، یک دهه شما را به عقب بر می گردانیم… پودرتان می کنیم. ۱۹۵۰ را میخواهی؟ ما می توانیم تا ۱۹۵۰ شما را عقب برانیم. ۱۳۸۹را میخواهی؟ ما می توانیم شما را تا سال ۱۳۸۹ به عقب برگردانیم”!
ما می‌توانیم از «قاطعیت و هیبت» چنین گفته ای؛ اگر اصلاً درک نکنیم که مردم صرب انسان‌هایی واقعی هستند که دقیقا مثل ما رنج می کشند، عشق می ورزند؛ از دست می دهند؛ می میرند، لذت ببریم.
در کانال ۵ بریتانیا، جرمی واین، کارشناس بی‌بی‌سی، به یک تماس‌گیرنده، بیل، از منچستر گفت:
بیل، بیل! واقعیت وحشیانه این است که اگر بخواهی به نفع پوتین یونیفورم بپوشی و بروی و در جنگ او شرکت کنی، احتمالاً مستحق مرگ هستی، اینطور نیست؟
برخلاف مصاحبه‌گر مشهور، بیل که به وضوح طرفدار پوتین نیست، انسانیت خود را حفظ کرده است:
‘ تو؟! آیا بچه‌های ۱۸، ۲۰ ساله که به طور اجباری به جنگی فرا خوانده شده اند که آن را نمی فهمند، مستحق مرگ هستند؟
پاسخ «وین» حکیم:
زندگی همین است! همین طوری می شود!
همه ما می دانیم که اگر «وین» چیزی شبیه به این به نیروهای ایالات متحده و بریتانیا که به طور غیرقانونی به عراق حمله کردند، می گفت، چه اتفاقی برای وی می افتاد.
کلینت واتس، مفسر MSNBC از مشاهداتش تعریف می کند:
«عجیب‌ترین چیز این است که تمام جهان در حال تماشای یک ستون عظیم زره پوش روسی هستند که به سمت کیف می‌رود، ما اوکراین را تشویق می‌کنیم، اما خودمان کنار می کشیم. نیروی هوایی ناتو می تواند این جنگ را در ۴۸ ساعت پایان دهد. این که پوتین چه خواهد کرد، باید ببینم چه چیزی در راه است.
عجیب‌ترین چیز این است که مفسران رسانه‌ها به طور ناخودآگاه تصور میکنند که ایالات متحده-انگلیس-ناتو می‌توانند هر ادعای اخلاقی یا قانونی برای عمل به عنوان پلیس جهانی فوق‌خشونت‌آمیز داشته باشند.
پرفسور مایل مکفول از دانشگاه استنفورد، که در بخش ۱۰۱ کرسی‌ی رسانه‌ها نیز خدمت می‌کرد ، به نظر می‌رسید که چندین بار وارگاسم را تجربه کرد که در توییتی نوشت:
استینگرهای بیشتر به اوکراین! تفنگ های بیشتر! هواپیماهای بدون سرنشین بیشتر!
دو ساعت بعد:
«موشک‌های NLAW [موشک‌های ضد تانک]، استینگرها (بهترین‌ها) و جاولین‌ها برای اوکراین! اکنون!»
دور شیطانی اخبار دروغ همه را درگیر کرده است ، تنها راه تشخیص آن خرد و تعقل است بر پایه مدارک که کار هر کس نیست ،باید فیلسوف رئالیست باشی و اگر آن هم باشی ،میتوانی خطا کنی!
دراین که جنگ بداست شک نکنید ولی بدانید چپ ما درک واقعی از رویدادها ندارد تاریخ را از روی کتاب میخواند تحلیل را به صورت رونویسی از گذشته انجام میدهد یا چون دانش آموزی متقلب از روی برگ کناریش .واین چپ میخواهد مارا نجات دهد.زهی تاسف .اوهرگز نمیخواهد جهان سرمایه را با سوسیالیسم عوض کند .او می‌گوید دنیا یک آقا دارد آمریکا ومتحدینش.
ممکن است خواهش کنم دروغ نگوئید. خوانندگان به تمام وب سایتهای کمونیستها و انارشیستها مراجعه کنند ببینند که اگثر آنها همه آمریکا را نقد میکنند هم روسیه و چین را.