مصطفی کمال اردمول روزنامه نگار ترک: کوبا شکست نخواهد خورد

کتاب روزنامه نگار مصطفی کمال اردمول با عنوان “کوبا شکست نخواهد خورد” اخیرا توسط انتشارات یازیلاما در ترکیه منتشر شده است. این کتاب، تحولات کنونی در کوبا و به ویژه تحریکات امپریالیستی که کوبا را در تابستان گذشته هدف قرار داد، بررسی کرده است. تارنمای «چپ» که در ترکیه منتشر می شود، با مصطفی کمال اردمول درباره کتابش و کوبا مصاحبه ای انجام داده است

کتاب تازه نگارش شده شما؛ نمای کوتاهی از تاریخ استعمار نوین پیش از انقلاب کوبا تا به امروز را ارائه می دهد. از سوی دیگر، بخش قابل توجهی از کتاب را به توضیح نیات تحریک امپریالیستی که تابستان گذشته کوبا را هدف قرار داد، اختصاص داده اید. فکر می‌کنم این تحولات شما را به نوشتن کتاب «کوبا شکست نمی‌خورد» برانگیخت. آیا با این ارزیابی موافقید؟

بله موافقم. خوشحالم که این باعث شد شما و در نتیجه خوانندگان تان این احساس را داشته باشید. زیرا کوبا با موج وحشتناکی از دروغ مواجه شد، طوری که سکوت در برابر آن غیرممکن بود. ما در مقابل یک دستگا دروغ ساز قرار گرفتیم که مشکلاتی را که حاکمان کوبا صادقانه پذیرفته و سعی در حل آنها دارند به گونه ای توصیف می کند که گویی این مشکلات نادیده گرفته می شود و به همین دلیل “قیام مردمی” رخ داد. من به عنوان یک روزنامه نگار کمونیست وقایعی را که از ۲۱ جولای شروع شد با دقت دنبال می کردم. وقتی دیدم اخبار محافلی که به آنها اعتقاد و اعتماد دارم با اخباری که در رسانه های بورژوازی پخش می شود متفاوت است، فکر کردم باید این موضوع را به اطلاع عموم برسانم. این وظیفه من به عنوان یک کمونیست بود. پس ضمن رمزگشایی از دروغ ها، نیاز به یادآوری تاریخ کوبا را احساس کردم. آن تاریخی که به اختصار به آن اشاره کردم، تاریخ یک مبارزه بزرگ است. با الهام از این تاریخ، به دلیل اعتقاد به این که زانو زدن کوبا در برابر امپریالیست ها آسان نخواهد بود، عنوان کتابم را «کوبا شکست نخواهد خورد»، انتخاب کردم. من از صمیم قلب به این اعتقاد دارم.

بدون شک دلایل قوی اقتصادی-سیاسی و ایدئولوژیک در پس نگرش خصمانه آمریکا نسبت به کوبای پس از انقلاب نهفته است. شما آنها را در کتاب خود ذکر می کنید. این یک خصومت تهاجمی است و شما به این نکته اشاره می کنید که نگرش ایالات متحده “انتقام جویانه” است. چه چیزی ایالات متحده را وادار می کند تا اینقدر خصمانه نسبت به این “کشور جزیره ای کوچک” رفتار کند؟

همانطور که در کتاب اشاره کردم، رویدادهای اجتماعی را نمی توان با مفاهیمی مانند “انتقام جویی” توضیح داد، اما وقتی نگرش آمریکا به کوبا بررسی می شود، مشاهده می شود که بسیار شبیه به “تنفری” است که یک نفر می تواند در روابط فردی نسبت به شخص دیگری در خود احساس کند. خصومت از به خطر افتادن منافع مادی/ معنوی ناشی می شود. ریشه کینه توزی آمریکا علیه کوبا منافعی است که این کشور از دست داده و جایگزینی برای آن ها پیدا نمی شود. کوبا قبل از انقلاب مانند “حیاط خلوت”ی بود که غیراخلاقی ترین بخش های ایالات متحده در آن پرسه می زدند و پایتخت ایالات متحده خشمگین ترین رفتار را با آن داشت. این که این جزیره زیبا هم با انقلاب از این موقعیت رهایی پیدا کند و هم سوسیالیست باشد برای آمریکا قابل تحمل نیست. وجود «دولت کمونیستی» زیر دماغ هیولای امپریالیستی که در جغرافیایی فرسنگ ها دورتر از سرزمین های خود مأموریت «درهم شکستن کمونیسم» را بر عهده گرفته است، به معنای پوچ شدن اخلاقی کل مبارزه اش است. به این “لجاجت”، رهبری کوبا که سالها بر سوسیالیسم پافشاری کرده و مردم آن را نیز اضافه کنید. اگر این امر ایالات متحده را دیوانه نکند پس چه چیزی او را دیوانه کند؟ مقاومت کوبا الهام بخش مبارزات آزادی خواهانه و استقلال طلبانه در سایر کشورهای جهان است. این چیزی نیست که ایالات متحده بخواهد.

فکر می کنید چه چیزی باعث شده کوبا در مقابل این تجاوز وحشیانه ایستادگی کند؟ کوبا علاوه بر آن تحت محاصره ای قرار گرفت که پس از فروپاشی بلوک سوسیالیستی، به ویژه اتحاد جماهیر شوروی، سخت تر شد…

دلیل اول این است که اعتقاد زیادی به اهمیت آزادی و استقلال داشته باشید. این اساس همه چیز است. ثانیاً، اگرچه کوبا در شرایط بسیار دشواری در مواجهه با محاصره/ تحریم آمریکا قرار دارد، اما به لطف «انقلاب» توانست به خودکفایی برسد. با وجود همه سختی ها، مردم کوبا مردمی هستند که از پیشرفت های به دست آمده در پزشکی و آموزش مطلع هستند. مردم کوبا مردمی هستند که فریب “جذابیت” ایالات متحده را نمی خورند و می دانند که مشکلات ناشی از فشار است. قبل از انحلال سوسیالیسم، کوبا امیدوار بود با رفع محاصره/ تحریم، یا همبستگی «بین المللی» بر مشکلات اقتصادی غلبه کرده و خودکفاتر شود.

شباهت مطلق بین رفتار دولت ترامپ در ایالات متحده و دولت جدید بایدن نگرانی احتمال تجاوز به کوبا را به وجود می آورد، با این حال، ریاست جمهوری بایدن هیجان و انتظار خاصی را در “چپ” ایجاد کرد. ارزیابی شما در این مورد چیست؟

البته برخورد آن بخش هایی که شما مؤدبانه از آنها به عنوان “چپ” یاد می کنید تعجب آور نیست. مدت ها قبل از جو بایدن، زمانی که بیل کلینتون رئیس جمهور شد، “انتظارات” آنها افزایش یافته بود، آنها “هیجان زده” بودند. دوستان ساده لوحی داشتم که می گفتند: «کلینتون ۶۸ ساله است و تونی بلر که در همان زمان نخست وزیر بریتانیا بود، هم جوان است و موج چپ از اینجا بر خواهد خواست». برخی از آنها به طور جدی به بایدن امید بسته اند و می گویند “از ترامپ بهتر است”. هیجان و ساده لوحی آنها نیز مدت زیادی ادامه خواهد داشت. با این حال، ایالات متحده کشوری است که “تداوم” را در سیاست خارجی نظامی خود حفظ می کند. همه رؤسای جمهور ایالات متحده مواضع مشابهی را علیه کوبا اتخاذ کردند، به جز دوره تنش زدایی اوباما که زیاد طول نکشید. به عنوان مثال، پوچ ترین تصمیمات در مورد کوبا در دوره کلینتون ۶۸ ساله گرفته شد. کارتر تفاوتی نداشت. دلیلی وجود ندارد که بایدن متفاوت باشد.

شما در کتاب خود بر دموکراسی سوسیالیستی مشارکتی و نیز دستاوردهای سوسیالیسم مانند آموزش رایگان و سلامت رایگان، به عنوان منابع مشروعیت انقلاب کوبا تأکید کرده اید. شما می گویید یک دموکراسی مشارکتی منحصر به فرد و بسیار مؤثر در کوبا در مواجهه با رویکردهای لیبرالی که دموکراسی “ایده آل” را به سیستم چند حزبی مرتبط می کند، در حال فعالیت است. این جنبه از ماجرا برای افکار عمومی ترکیه، از جمله چپ، واقعا ناشناخته است. به نظر شما مهمترین عناصری که باید در مورد دموکراسی کوبا بدانیم چیست؟

مشارکت. اول از همه، این باید شناخته شود. بیایید با آن روبرو شویم، در هیچ کشور سوسیالیستی دیگری، از جمله اتحاد جماهیر شوروی و چین، دموکراسی مشارکتی مانند کوبا وجود نداشت. در این کتاب درباره چگونگی تشکیل مجمع عمومی کوبا، مراحل انتخابات، چگونگی شکل گیری نامزدها و چگونگی تصمیم گیری های حیاتی از طریق گفتگو با مردم نوشته ام. البته امروز نمی توان از «دموکراسی کامل» صحبت کرد. می خواهم به جمله ای در کتاب توجه بدهم: کوبا همه چیز لازم برای یک دموکراسی واقعی را دارد. همچنین می خواهم بدانید خلق کوبا علیرغم همه گرفتاری ها، از «حق حرف زددن، تصمیم و اختیار» خود محروم نشده است.

کتاب شما، همانطور که از نامش پیداست، منعکس کننده این باور قوی است که انقلاب کوبا ادامه خواهد داشت. شما می گویید که اساس آن را در اراده انقلابی رهبری و مردم کوبا می بینید. با این حال، این نیز درست است که انقلاب کوبا برای بقای خود به همبستگی بین المللی بیشتری نیاز دارد. در این زمینه به نظر شما وظایفی که در مقابل چپ جهان و ترکیه قرار دارد چیست؟

این یک شعار ساده اما مهم است: همبستگی زندگی می بخشد. من نمی دانم چه کاری می توانیم انجام دهیم، اما اول از همه، نباید فراموش کنیم که دستاوردهای کوبا ارزشمند است. انقلاب کوبا را باید به جای بیان جملات مزخرف مانند «دولت کارگری تغییر شکل یافته»، «انقلاب ناتمام» و غیره مورد استقبال قرار داد. ثانیاً به شرط پذیرش انقلاب نباید از نقد آن غافل شد. البته برخی از رویه‌ها در کوبا وجود دارد که ما به دلیل موقعیتی که در آن قرار داریم، مخالف آن‌ها هستیم.

اما کوبا بهترین تجربه ماست. دائمی کردن آن باید اولین وظیفه ما باشد.

چاپ کن