هر ساله کارگران جهان، اول ماه مه برابر با ١١ اردیبهشت، روز جهانی کارگر را در سراسر دنیا بجز آمریکا و کانادا جشن می گیرند. نخستین‌بار در روز اول ماه مه ١٨٨۶ کارگران به خاطر استثمار روزافزون و درخواست ۸ ساعت کار به جای ۱۴ ساعت ، تظاهرات گسترده‌ای در شماری از شهرهای آمریکا برگزارکردند که چند روز ادامه داشت و ادامه اعتراضات در روزهای بعد منجر به دستگیری کارگران و حتی کشته شدن آنها شد.
در ایران، نخستین مراسم روز جهانی کارگر در سال ۱۹۲۱ (۱۳۰۰ خورشیدی) برگزار شد. فعالیت آزاد سندیکایی و گاهی برگزاری مراسم روز اول ماه مه، تا سال ۱۳۱۰ و تصویب قانون مقابله با مرام اشتراکی (کمونیسم) ادامه داشت. اما پس از تصویب این قانون، با زیر فشار قرار گرفتن گروه‌های چپ کمابیش گرامی داشت این روز به فراموشی سپرده شد.
با اشغال ایران در جنگ جهانی دوم فعالیت‌های سندیکایی و بزرگداشت روز اول ماه مه بار دیگر از سر گرفته شد و تا سقوط دولت دکتر مصدق در سال ۱۳۳۲ کمابیش ادامه داشت، اما پس از آن، فعالیت اتحادیه‌های مستقل کارگری و برگزاری مراسم اول ماه مه با محدودیت‌هایی مواجه شد.
پس از انقلاب اسلامی، رژیم “جمهورى” اسلامى نه تنها از کارگران حمایت نکرده و نمی کند که تحمل کوچکترین اعتراضى را نیز از طرف آنان ندار.
در سال ۱۳۶۹ “مجمع تشخیص نظام” قانون کاری تصویب کرد که حتی هیچ چهارچوب قانونی برای تشکیل اتحادیه‌های کارگری نداشت و زمینه درستی برای فعالیت‌های سندیکایی، مانند دیگر کشورها را فراهم نمی آورد و اتحادیه‌های آزاد کارگری را به رسمیت نمی‌شناخت و به جای آن، تشکیل نهادهایی تحت عنوان “شوراهای اسلامی کار” را پیشنهاد کرد. کارکرد این شوراها تنها حل و فصل اختلافات کارگر و کارفرما است. سازمان بین المللى کار در برخی از گزارش‌های خود، ساختار و درونمایه شورای اسلامی کار، و نهاد خانه کار را به صورت تشکل‌های کارگری مورد تایید حکومت توصیف کرده که منطبق با خصوصیات اتحادیه‌های آزاد و مستقل کارگری نمیباشد.
امروز پس از بیش از چهار دهه از عمر “جمهوری” اسلامی، نه تنها به اتحادیه هاى کارگرى و سندیکاها بهایی داده نمی شود بلکه هرگونه اعتراض از سوی کارگران حتی برای حقوق عقب افتاده با سرکوب و دستگیرى مواجه میشود. امروز حقوق کارگران در ایران نسبت به سایر نقاط جهان در پایین‌ترین رده ها قرار دارد و نرخ بیکاری و تورم در ایران از بالاترین نرخ‌های جهانی است. حداقل دستمزد در ایران با مزایا برای سال جاری حدود ۶ میلیون تومان در ماه تعیین شده که در حدود یک سوم خط فقر است و این در حالی است که بخش مهمی از کارگران شاغل، به ویژه زنان کارگر، حتی از دستمزد حداقل نیز محرومند. در این میان زنان در شرایط بد تری قرار دارند زیرا علاوه بر دستمزد پایین انواع خشونت و تحقیر برآنان به شدت اعمال میشود که ریشه در قوانین ضد زن ” جمهوری” اسلامی دارد…
با وجود شرایط سخت و طاقت فرسای موجود، جهان شاهد مبارزات اعتراضی و اعتصابات طولانی، راهپیمایی‌های پرشور و تجمعات گسترده ی خیابانی کارگران، آموزگاران، بازنشستگان و دیگر جنبش‌های اجتماعی بوده است. به ویژه پس از پیروزی‌های ناشی از مقاومت و مبارزه کارگران در هفت تپه، فولاد و کارگران پروژه‌ای صنایع نفت، گاز، پتروشیمی و نیروگاه‌ها، اشکال گسترده و سازمان یافته‌ای از اعتراضات اقشار مختلف، در سراسر ایران برگزار شد که کافى نیست. تمامی اقشار باید بطور مداوم و گسترده و طولانی مدت به اعتراضاتِ خود ادامه دهند و نیروهای اپوزیسیون وظیفه دارند که به امورات مالی اعتصاب کنندگان و اعتراص کنندگان بپردازند تا آنان بتوانند به مبارزات خود ادامه دهند
.کارگران شاغل و بازنشسته، معلمان، زنان، جوانان دانشجویان و… با گسترش اعتصابات در سراسر ایران و با اتحاد و همبستگی هرچه بیشتر با تمامی نیروها ى مبارز و اتکا به سازماندهی و تشکل‌های مستقل خود، خواست‌های خود را بطور صریح و روشن اعلام دارند و برای رسیدن به خواسته های خود تا به آخر از پای ننشینند.
. ما همراه با تمامی اپوزیسیون داخلى و خارجى تمام نیروى هاى فکرى و عملى خود را در جهت تقویت جنبش کارگرى، جنبش تهی دستان و تمامی جنبش ها قرار میدهیم و از هر گونه کمکهاى فکرى و مالى در جهت سازمان یافتگی سراسرى در داخل ایران دریغ نخواهیم کرد تا بتوانیم با پیوند تنگاتنگ بین اپوزیسیون خارج و جنبش های داخل ایران از این رژیم فاشیستی گذر کنیم.
پیروز باد مبارزات جنبش کارگری و تمامی جنبش های آزادی خواهانه ایران
حزب آزادى و رفاه ایرانیان( آرا)
٩ اردیبهشت ١۴٠١ / ٢٩ آپریل ٢٠٢٢
