قطعنامه گرد هم ایی در بروکسل دهم دسامبر ۲۰۲۲

کارگران و زحمتکشان ایران، هوشیارتر از هر زمان دیگر شوید
جامعه جهانی تحت سلطه سرمایه داری امپریالیستی و بویژه جامعه ایران در آستانه تغییرات رادیکال و بنیادی قرار گرفته است: یا شما به پیروزی می رسید و به جامعه انسان رها دست پیدا میکنید، به زندگی همبسته با طبیعت ادامه می دهید و یا ادامه وضعیت موجود و در نهایت مرگ نسل انسان : یا رهائی یا مرگ!
ولی،
اعتراضات و مبارزاتی که نه بر علیه نظام اقتصادی، سیاسی، مذهبی – فرهنگی و اجتماعی موجود، بعنوان مسبب و باعث این فقر و بیچاره گی، استثمار طبقاتی طبقه کارگر و جامعه تحت استثمار و ستم، کشتار و اعدام و تیرباران ، ایجاد یک جامعه بدون طبقات، بدون مالکیت خصوصی، بدون خانواده مرد سالار، بدون مذهب و تبعیضات موجود از جمله بر علیه زنان وکودکان بلکه هدف خود را سرنگونی یک رژیم ددمنش – رژیم جمهوری اسلامی- و جانشین کردن آن با یک رژیم دیگر از نوع ” دموکراسی و حقوق بشر” که دو پدیده ی ماورای طبقاتی، حافظ نظم موجود اجتماعی، حافظ نظم جنگ طلب سرمایه داری امپریالیستی، تداوم دهنده استثمارانسان از انسان و کشتار و جنگ و خونریز در جهان و بویژه در ایران می انجامند و به قول این ضرب المثل فولکلوریک از “چاه در می آیند به چوله می افتند”، همان طور که در سال ۱۳۵۷ در ایران اتفاق افتاد، رژیم شاهنشاهی را باهمین جمهوری اسلامی ددمنش تر، کشتارگر تر، خون ریزتر، ظالم تر و شکنجه گرتر عوض کردند.
در سطح جهانی و منطقه ای هم، همین طور بوده است، مثلا بهترین شان آفریقای جنوبی بود که باصطلاح یک جنبش میلیتانت، دموکراسی خواه، حقوق بشر طلب، ضد نژاد پرستی – ضد آپارتائید- سرمایه داران سفید پوست را با یک دولت ملی، دموکراتیک، پارلمانتاریستی، مدافع حقوق بشر تعویض شد، اما فقر در مدت ۱۰ سال در میان توده ی طبقه کارگر اکثرا سیاه پوست ۱۰ برابر و آفریقای جنوبی را به کشوری تبدیل کرد که شکاف طبقاتی در آن بیشترین شکاف طبقاتی در سطح جهان باشد.
در سال ۲۰۱۲ وقتی که کارگران اعتصاب کردند – اعتصاب کارگران معدن طلای سفید در ماریکانا – با دستور و یا مشورت هئیت همراه وزیر امور خارجه دولت سرمایه داری امپریالیستی ایالات متحده امریکا، در زمان ریاست جمهوری کاکا سیاه اوباما- خانم هیلاری کلینتون که شب قبل از کشتار با همتای سیاه پوست، رقص چاچایشان در سطح جهانی شهرت یافت و همین رئیس جمهوری کنونی – سریل مافوسای سیاه پوست- به دستوردولت به زعامت یکی از همکاران اصلی جناب نیلسون ماندلا -زوما -، نیروهای سرکوبگر، درست مانند اردیبهشت۱۳۵۰ در ایران ( حمله به کارگران کارخانه لباس دوزی جاده قدیم کرج) و یا ۴ بهمن سال ۱۳۸۳ و حمله از هوا و زمین به کارگران اعتصابی معدن مس در خاتون آباد – شهر بابک کرمان، نیروهای سرکوب گر پلیسی و نظامی دولت آفریقای جنونی مدافع دموکراسی و حقوق بشر، حمله ور شدند، ۳۴ نفر از کارگران را قتل عام کردند، ۷۶ نفر زخمی و ۲۷۶ نفر را دستگیر نمودند!
نتیجه جنبش مشهور به بهار عربی سال ۲۰۱۱ هم مشخص است و نیاز به تشریح بیشتر نیست که مثلا لیبی را به دوران برده داری قدیم برگرداند، در مصر و تونس هم، به دیکتاتوری های نظامی را با دیکتاتوری های نظامی دیگر عوض نمود و یا عراق، افغانستان، سوریه، یمن، اوکراین، کردستان کنونی از پی آمدهای جنبش های دموکراسی خواه، مدافع حقوق بشری، مدرن، سکولار، پارلمانتاریستی هستند.
چرا؟ ایران بعد از جمهوری اسلامی با همان شعارها از نظر محتوائی و حتی نام به همین جا منجر نگردد؟ آیا هنوز در این اندیشه و شعار ارتجاعی هستید : هنر در نزد ایرانیان است! یا ایران و ایرانی تافته جدا بافته!

نه، این چنین نیست، کارگران و زحمتکشان، بنا براین، یا متحد، متحزب، مصمم و مسلح شدن طبقه کارگردر رأس همه ی زحمتکشان، به فقر کشیده شدگان، محروم شدگان، به حاشیه رانده شدگان و به پیروزی رساندن یک انقلاب قهری کمونیستی، انقلابی هر چند خونین و سخت، ولی ضروری ترین اتفاق ممکن، درهم کوبیدن دولت سرمایه داران مسلح، ایجاد دیکتاتوری انقلابی پرولتاریا – دولت مسلح کارگران و زحمتکشان – شوراهای مسلح کارگران و زحمتکشان و ادامه حرکت تا لغو جامعه طبقاتی ( مالکیت خصوصی، خانواده، مذهب و دولت) و یا بربریت – توحش – موجود سرمایه داری امپریالیستی و در نهایت مرگی جانفرسا – مرگی همگانی! راه رهائی سومی نیست : یا مرگ یا زندگی، یا مرگ یا کمونیسم!

“هنگامى که در جریان تکامل، اختلافات طبقاتى از میان برود و کلیه تولید در دست اجتماعى از افراد تمرکز یابد، در آن زمان حکومت عامه جنبه سیاسى خود را از دست خواهد داد. قدرت حاکمه سیاسى بمعناى خاص کلمه عبارت است از اِعمال زور متشکل یک طبقه براى سرکوب طبقه دیگر. هنگامى که پرولتاریا بر ضد بورژوازى ناگزیر بصورت طبقه‌اى متحد گردد، و از راه یک انقلاب، خویش را به طبقه حاکمه مبدل کند و بعنوان طبقه حاکمه مناسبات کهن تولید را از طریق اعمال جبر ملغى سازد، آنگاه همراه این مناسبات تولیدى شرایط وجود تضاد طبقاتى را نابود کرده و نیز شرایط وجود طبقات[١٨] بطور کلى و در عین حال سیادت خود را هم بعنوان یک طبقه از بین میبرد.

بجاى جامعه کهن بورژوازى، با طبقات و تناقضات طبقاتیش، اجتماعى از افراد پدید میآید که در آن، تکامل آزادانه هر فرد شرط تکامل آزادانه همگان است.”، مانیفست حزب کمونیست، مارکس و انگلس سال ۱۸۴۸، پایان فصل دوم.