سولیدر یک اتحادیه کارگری فرانسوی است که در ۱۰ دسامبر ۱۹۸۱ تحت عنوان «گروه ده» ایجاد شد و از ژانویه ۱۹۸۸ با نام فعلی فعالیت می‌کند. سولیدر دیدگاه‌های مترقی و رادیکال در مورد حقوق کار دارد و با جنبش جهانی‌‌شدن بدیل یا ضد-جهانی‌سازی همسو است. سولیدر به همراه چهار سندیکای بزرگ دیگر فرانسوی از سال ۲۰۱۰ کلکتیوی در همبستگی با کارگران ایران تشکیل داده‌اند.
نماینده ی سولیدر به سوالات وب سایت زمانه پاسخ داده است که در زیر می خوانید:
ممکن است کلکتیو سندیکایی را که در فرانسه برای همبستگی با کارگران ایران شکل گرفته معرفی کنید؟ این کلکتیو چه زمانی ایجاد شد؟ و چگونه کار می‌کند؟
کلکتیو ما توسط کنفدارسیون‌های سندیکایی س. ژ. ت.، س. اف. د. ت.، اف. اس. او.، اتحادیه سندیکایی سولیدر و اونسا در سال ۲۰۱۰ ایجاد شد. این کلکتیو ملهم از کلکتیو مشابهی بود که در زمان دیکتاتوری بن علی در تونس، توسط همین سازمان‌های سندیکایی و به درخواست انجمن‌های مهاجرت تونسی شکل گرفته بود.
کلکتیو سندیکایی متکی است بر اطلاعاتی که از دیاسپورای ایرانی و به طور خاص و مقدم بر همه از طریق انجمن همبستگی سوسیالیستی با کارگران ایران- فرانسه می‌آید. این همکاری و تشکیل این کلکتیو، امکان اقدام در همبستگی با سندیکاهای ایرانی مستقل از حکومت را فراهم آورده است. فعالان سندیکایی مستقل در ایران مرتب سرکوب می‌شوند، و چند نفر از آنها اکنون چندین ماه است که در زندان به سر می‌برند.
در طول ۱۲ سال گذشته، کلکتیو سندیکایی در پی شناخت وضعیت ایران و سازماندهی و بسیج در زمینه مبارزات و دفاع از حقوق بشر و حقوق صنفی بوده است.
ما مرتباً بیانیه‌های مطبوعاتی، اعلامیه‌ها و نامه‌های اعتراضی به افکار عمومی و به رهبران و مقامات سیاسی در ایران و فرانسه، به انجمن‌های فرانسوی و خارجی و همچنین به ساختارهای مختلف بین‌المللی و غیره ارسال می‌کنیم.
ما گاهی در نزدیکی سفارت ایران در فرانسه به مناسبت دیدارهای رسمی یا رویدادهای مهم تجمع‌هایی ترتیب می‌دهیم.
ما همچنین به دنبال همکاری با سندیکاهای کشورهای دیگر مانند ایتالیا، آلمان، اسپانیا، بلژیک، سوئد، نروژ و غیره هستیم.
به ویژه ما خواستار احترام به حق تشکیل سندیکاهای کارگری در آزادی کامل هستیم. از این بابت، ما به کنوانسیون‌های بین‌المللی سازمان بین‌المللی کار تکیه می‌کنیم که البته دولت ایران به آنها احترام نمی‌گذارد، هر چند که برخی از مدیران و مقام‌های حکومت ایران در ارکان این نهاد بین‌المللی حضور دارند و در نشست‌های آن شرکت می‌کنند.
به طور منظم، کلکتیو در مقابل محل برگزاری مجمع سالانه سازمان‌بین‌المللی کار تجمع برگزار می‌کند. در سال ۲۰۱۸، فعالان سندیکایی ایرانی در بخش حمل‌ونقل و آموزش همراه ما بودند و به اتفاق هم با مسئولان کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری (ITUC) و فدراسیون بین‌المللی کارگران حمل‌ونقل (ITF) دیدار کردیم.
در سه نوبت، فعالان سندیکایی و کارگری ایرانی که دعوت کرده بودیم، در جلسات عمومی در پاریس و کشورهای مختلف اروپایی و همچنین در کنگره‌های مراکز سندیکایی مربوط شرکت کردند.
به گفته فعالان سندیکایی و کارگری ایران، اقدامات مختلف ما بر سرنوشت آنها تاثیر مثبت داشته است.
شیوه کار کلکتیو ما بر اساس هم‌رایی و اجماع بین پنج سازمان سندیکایی‌‌ای است که آن را تشکیل می‌دهند. بنابراین، ما هر موضع یا اقدامی را که در مورد آن میان سندیکاهای حاضر در کلکتیو اختلاف نظر وجود داشته باشد رد می‌کنیم و کنار می‌گذاریم. در عین حال، هر سازمانی مطلقا آزاد است که در خصوص موضوعات مورد اختلاف، نظر خودش را داشته باشد.
در ماه‌های اخیر و پس از خیزش انقلابی در ایران، فعالان سندیکایی، روزنامه‌نگاران و مدافعان حقوق کارگران، حتی آنها که از پیش در زندان بودند، تحت فشار شدید نیروهای امنیتی قرار گرفته‌اند. با خصوص این وضعیت جدید شما چه اقداماتی کردید؟
ما به طور همزمان تلاش کردیم که:
- اطلاعات موثق در مورد وضعیت ایران و ایرانیان خارج از کشور جمع‌آوری کنیم.
- پیوندهایی را که طی سال‌ها با یک مجموعه‌ای از فعالان کارگری در محل داشتیم حفظ کنیم.
- اخبار و اطلاعات را به گوش استثمارشدگان و ستم‌دیدگان در فرانسه و در سایر کشورها برسانیم.
- به بسیج همبستگی مستقل از نیروهای راست دعوت کنیم.
- با فعالان سیاسی ایرانی از نسل جدید فعالان، به ویژه در جریان تظاهرات پاریس در ۹ اکتبر، ارتباط بگیریم.
در همین چارچوب، برای مثال، کلکتیو سندیکایی جلسه‌ای را در ۲ دسامبر در پاریس ترتیب داد که در آن نمایندگان انجمن همبستگی سوسیالیستی و گروه روژا در آن صحبت کردند.
ما همچنین در روز اقدام اتحادیه کارگری بین المللی در ۸ فوریه مشارکت داریم که توسط سندیکاهای کارگری بریتانیا پیشنهاد شده است. به همین مناسب، در این روز تجمعی در پاریس در نزدیکی سفارت ایران برگزار خواهد شد.
در حال حاضر، چندین شهروند غربی در زندان‌های جمهوری اسلامی هستند و این خطر وجود دارد که همچون اولیویه فانده‌کاستیل، امدادگر بلژیکی، به حبس‌های سنگین محکوم شوند. در مورد این موارد چه کرده‌اید و چه باید کرد؟
درخواست ما از مقامات ایرانی، این است:
- آزادی فوری آنها و همچنین هر شخصی را که به دلیل عقاید یا فعالیتهای سیاسی و اجتماعی زندانی شده؛
- رفع تعقیب قضایی علیه آنها؛
- پایان فوری شکنجه و احکام اعدام.
این موضع‌گیری مربوط به افراد از همه ملیت‌ها از جمله معلمان و فعالان صنفی فرهنگی و سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی همچون رضا شهابی و داوود رضوی است.
بنا بر تجربه شما، امروز چه چالش‌ها و موانعی بر سر راه همبستگی بین‌المللی با کارگران ایران وجود دارد؟
از اواسط سپتامبر، دیگر هیچ فرد با حسن نیتی نمی‌تواند وانمود کند که خبر ندارد که رژیم اسلامی ایران یک دیکتاتوری خونین است.
همیشه اینطور نبود. رژیم، به‌ویژه از طریق کانال تلویزیونی پرس‌تی‌وی، و همچنین تعدادی از دولت‌ها و همچنین «شخصیت‌هایی» از دنیای تجارت، سیاست، و حتی مطبوعات یا دانشگاه‌ها، سال‌ها پرده‌ای از دود و مه پیش‌روی خود ایجاد کرده و پشت آن پنهان شده بود.
انجمن‌های در تبعید همچون انجمن همبستگی سوسیالیستی در پاریس و همچنین کلکتیو سندیکایی ما و انجمن‌های دفاع از حقوق بشر در رساندن صدای خود با مشکلات زیادی روبرو بودند.
به لطف شجاعت و عزم مردم ایران، اولین موانع بر سر راه همبستگی بین‌المللی برداشته شده است.
اما هنوز کارهای زیادی باید انجام شود. به‌ویژه آنکه جریان‌هایی که عموماً در برابر سوء‌استفاده‌ها و کژرفتاری‌های رژیم آخوندها سکوت می‌کردند (همان‌هایی که بعضاٌ در دوران دیکتاتوری شاه ساکت بودند) اکنون بسیار حراف شده‌اند. این جریان‌ها سعی می کنند «راه حل‌هایی» را از خارج از کشور به داخل تحمیل کنند که اغلب شامل بازگرداندن فرزند شاه سابق به قدرت می‌شود. در مواجهه با این مانورها، شعار کلکتیو ما همان شعاری است که معترضان در ایران سر می‌دهند : «نه شیخ و نه شاه».
