حزب کمونیست ایران، سازمان کارگران انقلابی ایران(راه کارگر): خیزش انقلابی شکوهمند “زن، زندگی، آزادی” به قیم نیاز ندارد!

من همه نقطه نظرات را به دقت خواندم و اعلامیه مشترک را باز هم مرور کردم به نظر من همانطور که هوران گفته است اعلامیه بسیار خوب و بجا منتشر شده است  چرا که در فضای سیاسی با جوی که بوجود آوردن دارن مرزها را بهم می ریزن. عبدالله مهتدی از بنیانگذاران کومله که ظاهراً یکی از شخصیت های  چپ بوده حالا تمام گذشته خودش رو کنار گذاشته و با سلطنت و عوامل آنها( شرکت در شوی جرج تاون) یکی شده است. حتی بهزاد کریمی اکثریتی سابق و حزب چپی کنونی شرکت در اقدماتی مثل بروکسل و رم را رد نمیکند. این ها هیچ موضع قاطعی در برابر جناح راست جمهوریخواهان که حالا با سلطنت وارد ائتلاف شد اند ندارند شاید فکر میکنند که در آینده با آنها وارد معامله شوند. همانطور که مهتدی هم پس از سمینار کردها گفت که با این ها به عنوان دلال سلطنت وارد رابطه و گفتگو شده است. در چنین فضائی است که اعلامیه مشترک نیروهائی که هم کمونیست هستند و هم به آزادی و دمکراسی اعتقاد دارند اهمیت پیدا میکند. 

مثلا رفقای راه کارگر که یک جریان کارگریست را ببینید رفقای غزیز جریان اپوزسیون راست قرار است چه مشکلی از غرب حل کند که جمهوری اسلامی نمی تواند این اپوزسیون رفته آنجا تا از آنها درخواست کمک کند و به آنها بقبولاند که اینها از جمهوری اسلامی بهتر مشکل گشا هستند اما غرب در گوآدالوپ این اپوزسیون راست فعلی را با رژیم حاکم آن روز مردود اعلام کرد حال به زعم شما در جنگ با چین و روسیه چه مشکل حل می کند نیرو و سرباز می فرستد ؟ با کدام پشتوانه ؟ اسلحه می فرستد یا نمی فرستد کدام سلاح ؟ از لحاظ ایده های نوین و انقلابی به کمک غرب می روند با کدام ایدئولوژی ؟ بیخود جنبش را توی بغل آنها پرتاب نکنید اعتماد به نفس داشته باشید این اپوزسیون سلطنت طلب هیچی در بساط ندارد تمام هزینه هایش را آن مردک فرانسوی دلال اسلحه که جنگ لیبی را با ۹ میلیون دلار پول قطر راه انداخت و در دادگاه هم محکوم شده تامین می کند مشاورینش هم یکی از یکی کودن تر تا حالا بیش از ده برنامه ی سیرک راه انداخته همه دچار شکست شده است حتی در مونیخ هم از او پرسیدن تو چه کاره هستی گفت من سه تا دختر دارم بروید از زنم بپرسید که من طرفداران زنان هستم . خوب شد نگفت از مامانم بپرسید . هیچی در بساطشان نیست و فقط پشت هم دروغ می گویند آن هم پیش سیاستمدارهای غربی که در ایران سفارت داشته و مو را از ماست می کشند . هنوز منشور بیرون نیامده بود که ند پرایس موضع گیری کرد و گفت : این جامعه ی مدنی ایران واقعا شگفت انگیز است حالا شما دو دستی روی حوله انقلاب را گذاشته اید تقدیم مدعی تاج و تخت می کنید البته ما در داخل از شما انتظاری نداریم به جز اینکه سیاهی لشکر اینها حداقل نشوید از طلا گشتن پشیمان گشته ایم مرحمت فرمائید و ما را مس کنید . کمک از شما در داخل نمی خواهیم حداقل خارج را سروسامان بدهید یعنی عرضه ی این کار را هم ندارید و از قبل خودتان باختتان را قبول کرده اید ؟ واقعا که

آقای مهرداد شما در گوشتان پنبه گذاشته اید و بر چشم تان نقاب سیاه تا از سوالات واقعی در بروید. اولاً در تاریخ معاصر ایران این نیروهای کمونیست و چپ بودند که در صف مقدم مبارزه علیه دیکتاتوری قرار داشتند. حتی همین دو سازمان امضاء کننده این بیانیه را نگاه کنید کوموله هزاران جوان مبارز در جنگ با جمهوری اسلامی از دست داده راه کارگر صدها نفر را. یا به روژاوا نگاه کنید که مقاومت قهرمانانه کوبانی نقطه آغاز شکست داعش بود و واحدهای مسلح پسران و دختران جوان برای شکست قطعی داعش دوازه ده هزار نفر شهید دادند. اصلاً شما از جائی که این شعار زن، زندگی، آزادی پیاده شده خبر دارید . از کانتون های روژاوا که دمکراسی پایه بنیاد برای اولین بار در خاورمیانه در متن حملات فاشیست های ترکیه، نیروهای اسد و همکاران جمهوری اسلامی پیاده شده است. این یک دمکراسی در زندگی واقعی است یا یک دیکتاتوری کمونیستی که مدافع آن واحدهای مسلح جوان پسر و دختر هستند.

اما آن چه که به ایران بر مربوط است با گذشت پنج ماه از انقلاب ژینا با شعار محوری « زن، زندگی، آزاذی »   جریانات مختلف اپوززسیون از سویی دیگر در مقابل هم صف آرائی کرده اند. بطوری که  اپوزیسیون خارج کشور نیز دچار شکاف جدی تر و عمیق تری گردیده است. جناح راست این اپوزیسیون و بویژه سلطنت طلبان افراطی، به مانعی جدی در راه پیشروی اعتراضات توده گیر در خارج کشور تبدیل شده اند.  افق سیاسی این جریان، اگر چه در داخل کشور پایگاهی ندارد، اما بازگشت به سلطنت و تکرار دوباره حکومت ساقط شده پهلوی است. در بروکسل این ها پیام های جنگ طلبان آمریکائی مانند بولتون و جرج بوش دوم را میخوانند و خواهان دخالت دولت های خارجی برای سوارشدن به انقلاب ژینا میشوند. در طی یک قرن گذشته سلطنت و روحانیت دو رکن اصلی سرکوب و سلب حقوق مردم بوده اند. هیچ تغییر ریشه ای در جامعه اتفاق نخواهد افتاد اگر اقتدار روحانیت، دستگاه مذهب و بنیاد سلطنت برای همیشه از قدرت سیاسی کنار زده نشوند.بخش مذهبی اپوزیسیون که سازمان مجاهدین خلق ایران بارزترین نماد آن است، در محتوای واقعی خود از ارائه مدلی متفاوت از نوع دیگری از حکومت اسلامی ناتوان است و  به همین دلیل قادر به جلب اعتماد زنان و مردان جوانی که بر علیه حکومت دینی به پا خاسته اند، نیست.

بدین ترتیب در انقلاب «ژینا» دو جهان کهنه و نو را به‌وضوح در مقابل هم قرار داده است. از یک سو رژیم مرتجعی است که با اتکاء به ثروت و قدرت و بکارگیری وحشیانه‌ترین ابزارهای سرکوب بر قدرت سیاسی چنگ انداخته است. در کنار آن جریانی راست و ناسیونالیست افراطی را می بینیم که  أساسا در خارج کشور سر بر آورده است. این جریان با اتکاء به منابع مالی نامحدود خویش  تلاش می کند که وجود خود را بر این انقلاب تحمیل نماید. آنها طرفداران بازگشت رژیم پادشاهی به ایران هستند و با حرکتهای فالانژگونه خود در خارج کشور، به ایجاد تفرقه در میان مبارزین خارج کشور می پردازند.

از سوئی دیگر دنیایی نو با رهبری زنان، جوانان، کارگران پیشرو و آگاه، جریانات مترقی و سکولار سر بر آورده است که با آرزوی بنیاد نهادن جامعه ای نوین، مدرن، آزاد، برابر و مرفه به میدان آمده است. این جریان خواهان جامعه ای است که در آن خبری از ستم و سرکوب، از تبعیض و نابرابری نباشد. فقر و گرسنگی، بیسوادی و محرومیت، آسیبهای دردناک اجتماعی نظیر تن فروشی و اعتیاد ریشه کن شده باشد. برای دستیابی به چنین جامعه ای، راهی جز این وجود ندارد که استراتژی، تاکتیک، سیاست و برنامه نیروهای چپ این جامعه به این جریان پیوند بخورد و مقبولیتی در مقیاس اجتماعی کسب نماید. حال شما آقای مرداد بدون فرار از پاسخ به سوال های اساسی بگوئید که در کدام صف ایستاده اید اگر چه از نوشته شما روشن است که فعلاً در صف بازگشت استبداد سلطنت وابسته به قدرت های خارجی قرار دارید!

به نظرم بحث خوبی است که موضع گیری این اعلامیه راه انداخته است. مهرداد تائید میکند که این جنبش نیاز به قیم ندارد بعداًٌ مدعی میشود که چرا با نقد قیمومیت جماعت بازیچه قدرت های خارجی چوب لای چرخ کمپین های خارج از کشور میگذاری و میگوید کنار محور مقاومتی ها قرار میگیرند. تحریف از این جا شروع میشود که محورمقاومتی ها حامی جمهوری اسلامی هستند اما کمونیست ها خواهان سرنگونی حکومت آخوندی بدون دخالت قدرت های خارجی. جناب مهرداد شما هم مثل گلشیفته مخالف انتقاد هستی و عملاًٌ میخواهی که از این جنبش جوان یک دیکتاتوری دیگر بیرون بیاید. اتفاقاً همانطور که هوران توضیح داده شعار اصلی این جنبش شعار و عمل کمونیستی کردستان سوریه است که در این مورد حتی کتاب مربوطه در اخبار روز منتشر شده است. من امیدوارم که نیروهای چپ به شکل هر چه جامع تری درباره عوامل وابسته به نیروهای خارجی روشنگری کنند.

دوستان چرا وقایع را آنچنان که میخواهید میبینید نه آنچنان که هست. این جنبش نه از نوع رهایی بخش در کشور های جهان سومی از دست استعمار است , نه سوسیالیستی است , نه ضد امپریالیستی است و نه ناسیونالیستی. این جنبشیست لیبرال دموکراتیک متأثر از همین لیبرال دموکراسی موجود در غرب. شبکه های مجازی, اینترنت, سفر های خارج از کشور و دیدن دگرگونی ها در حتا کشور های همسایه و بالاخره سیل عظیم مهاجران ایرانی و ارتباط مستمر با دوستان و اقوام در داخل سبب شده که نسل جوان و در راس آن دختران جوان را پس از سالیان توهین و سرکوب و محرومیت در پی مرگ اسف انگیز مهسا به خیابان کشاند “برای داشتن یک زندگی معمولی”. مینویسید که ” جنبش انقلابی ایران نه نیازی به وکلاء و نمایندگان خود خوانده برای بازی در بساط قدرت های جهانی دارد و نه ….”اتفاقا نماینده واقعی این جنبش را میباید در مسیح علینژاد و نازنین بنیادی و گلشیفته فرهانی به عنوان بهترین نمونه همین نسل معترض دید. رضا پهلوی و حامد اسماعیلیون و شیرین عبادی و حزب کومله اگر چه به درستی از این جنبش حمایت کرده و میکنند اما همچون آن سه زن, نمونه و نماینده این جنبش نیستند. اینان چون هر فردی دارای این حق اند که برای خواست ها و حقوق دموکراتیک خود دست به فعالیت سیاسی بزنند. در این راه ممکن است مورد حمایت مردم قرار بگیرد و یا نه. هیچیک از اینان خود را رهبر و یا رییس جمهور مردم نخوانده اند. واژه “نماینده خود خوانده” را کسانی بکار میبرند که اتفاقا فقط خود را نماینده واقعی مردم و طبقه کارگر میدانند اما دریغ از یک قدرت نمایی و دعوت ساده به یک میتینگ و راه پیمایی تا معیار نمایندگیشان مشخص شود. چپ میباید با نشان دادن شایستگی خود به حمایت و بسط این جنبش بپردازد نه با تخریب دیگران خود را بی اعتبارتر از پیش کند.