گرازی که رویاهای ما را چریده است
مگر جایی برای پایی بازگذاشته است
که کسی از حوصله ی خود سر نرود
و اخم و زخم
زبان زنده خیابان نباشد
مگر هنوز کسی با کسی سخنی دارد
تا هرنگاه،
بهانه ای برای لبخندی
پیوندی
چیزی باشد؟
بهانه ای برای ماندن و بودن
و آسمان،
آسمان تهی از ستاره و سودا
که رنگین کمانِ کودکی ما را ربوده است
چگونه جایی برای فرار
یا قرار
یا امید
یا نوید
یا رهایی می تواند باشد؟
مگر هنوز هم لبخند
راهی به بوسه و پیوند می گشاید؟
شاید؟
باید؟
پرسش های ساده ی بی پاسخی ست
سنگلاخ تاول زای راهی
که می داندم
آتشِ آشنای نگاهی
که می خواندم
و نمِ شیرینِ لبخندی
که می کشاندم
و سودای کشدارِ خواهشی
که هنوز هم
بسوی تو می دواندم
چگونه می شود؟
روز و شبِ
در شعر من چه می کنی؟
