امسال کارگران جهان در حالی در آستانه اول ماه مه روز همبستگی طبقاتی و انترناسیونالیستی خود قرار گرفته اند که پیامد سوداندوزی نظام سرمایه داری و بحران های مزمن و بی پایان آن، کار و زندگی کارگران و اقشار فرودست جامعه را بیش از پیش به ورطه فقر و تباهی کشانده است. بحران های ویرانگر زیست محیطی و تشدید رقابت قطب های بزرگ سرمایه داری برای گسترش مناطق نفوذ، برپایی جنگ امپریالیستی روسیه و ناتو در اوکراین و دیگر جنگ های نیابتی به عنوان فرآیندهای بحران سرمایه داری تاکنون صدها میلیون نفر در دهها کشور جهان را با بحران غذایی روبرو کرده است. تداوم این بحران ها همه جا توأم با تورم و گرانی و اعمال برنامه های ریاضت اقتصادی، تعرض پی در پی به سطح زندگی و معیشت کارگران و اقشار فرودست و تضعیف ساختار بهداشت و خدمات اجتماعی بوده است. بر متن این اوضاع کارگران و توده های فرودست جامعه با اعتصابات کارگری و اعتراض های توده ای در کشورهای پیشرفته سرمایه داری مانند فرانسه، بریتانیا، آلمان، آمریکا، یونان و برخی دیگر از کشورهای اروپایی و در حال توسعه سیاست های دولت های بورژوایی حاکم را به چالش کشیده اند. خواسته های رادیکال جنبش اجتماعی کارگران و نیاز به مقابله با نیروهای سرکوبگر و اقتدارگرایی دولت های سرمایه داری، عبور از بوروکراتیسم و رفرمیسم اتحادیه های کارگری را به یک ضرورت طبقاتی و سیاسی تبدیل کرده است. برای کمونیست های جنبش کارگری در اروپا اول ماه مه امسال می تواند فرصتی جهت اعلام عزم خود برای ایجاد سازمانهای رادیکال و انقلابی کارگران با افق سوسیالیستی و پاسخ به این ضرورت ها باشد.
طبقه کارگر در ایران نیز اول ماه مه امسال روز جهانی خود را در شرایط ویژه ای برگزار می کند. اگر چه زنجیر فقر و فلاکت اقتصادی و بیکاری ساختاری و روش های پیچیده سرکوب در محیط های کار همچنان بر دست پای کارگران سنگینی می کند، اما برپایی و تداوم جنبش انقلابی جاری که با نام رمز ژینا آغاز شد و زنان در آن نقش پیشتازی ایفا کردند توزان قوای نوینی را برای پیشروی جنبش کارگری فراهم آورده است. طبقه کارگر ایران که با اعتصابات و اعتراض های پی در پی و شکوهمند خود در مجتمع های صنعتی و مراکز کار و تولید کل فضای سیاسی جامعه را تحت تأثیر قرار داده بود و زمینه های ذهنی برپایی جنبش انقلابی جاری را فراهم کرد، اکنون هم با غلبه بر ضعف های خود در زمینه سازمانیابی و رهبری می تواند موجبات پیشروی این جنبش انقلابی را تضمین کند. جنبش کارگری ایران طی دو دهه اخیر هزاران اعتصاب و اعتراض کوچک و بزرگ را تجربه کرده است. جنبش کارگری با تکیه بر این تجارب، با تکیه بر کاردانی نسلی از فعالین و رهبران کارگری، نسلی از کادرهای سازمانده که پرورده کرده و به صحنه مبارزه آورده، با تکیه بر تجارب آنان در تشکیل کمیته های اعتصاب، سازماندهی و رهبری اعتصاب، برپائی مجامع عمومی و دخالت دادن کارگران در تصمیم گیری ها می تواند عزم و اراده خود برای ایجاد شوراهای کارگری در مراکز کار و تولید را به عرصه عمل در آورد.
در شرایطی که رژیم جمهوری اسلامی در تهاجم به آزادی و زندگی زنان، در تعرض به کار و معیشت کارگران و برای فرونشاندن جنبش انقلابی جاری از هیچ جنایتی دریغ نمی کند و در حالی که بخش های مختلف اپوزیسیون بورژوایی برای جابجائی و گذار خشونت پرهیز از این رژیم جنایتکار نقشه می ریزند و به بند و بست از بالای سر مردم و به دخالت قدرت های امپریالیستی امید بسته اند، برپایی شوراهای کارگری در کارخانه ها و مراکز کار و تولید و سازماندهی اعتصابات سراسری بویژه در مجتمع های بزرگ صنعتی و کلیدی می تواند پیشروی جنبش انقلابی جاری را تضمین کند و بطور عینی روند گذار انقلابی از رژیم جمهوری اسلامی و تحول رادیکال و سوسیالیستی در جامعه را تقویت کند.
در روز اول ماه مه برابر با ۱۱ اردیبهشت، کارگران ایران به پشتوانه دستاوردهای مبارزات پر شور خود بویژه در یک سال گذشته بار دیگر منشور مطالبات و عزم خود برای ادامه مبارزه علیه سرمایه داران و دولت حامی آنان و برای بنیاد نهادن جامعه سوسیالیستی، جامعه ای عاری از ظلم و ستم و استثمار را اعلام می کنند. در شرایطی که رژیم جمهوری اسلامی با تحمیل دستمزدهای چند مرتبه زیر خط فقر زندگی و معیشت خانواده های کارگری را به گرو گرفته است، کارگران ایران خواست دستمزد متناسب با تأمین هزینه یک زندگی انسانی برای همه کارگران شاغل و بازنشسته، تأمین بیمه بیکاری برای همه کارگران بیکار را در صدر منشور مطالبات خود قرار میدهند. کارگران در این روز و در منشور مطالبات خود بار دیگر بر آزادی فوری و بی قید و شرط همه زندانیان سیاسی، آزادی بی‌قید و شرط عقیده، بیان و اندیشه، مطبوعات، تحزب، و ایجاد تشکل، لغو فوری صدور و اجرای مجازات اعدام، اعلام بلادرنگ برابری کامل حقوق زنان با مردان در تمامی عرصه‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و خانوادگی، امحا و لغو بی قید و شرط قوانین وسیاست های تبعیض آمیز علیه تعلقات و گرایش‌های جنسی و جنسیتی، جدائی دین از دولت، تامین ایمنی کار و امنیت شغلی، الغای قوانین و هر گونه نگرش مبتنی بر تبعیض و ستم ملی و مذهبی، پایان دادن به تخریب محیط زیست، ممنوعیت کار کودکان و تامین زندگی و آموزش و پرورش رایگان تأکید می کنند.
حزب کمونیست ایران همه کارگران و زنان و مردان آزادیخواه و برابری طلب را فرا می خواند که مراسم و آکسیونهای اول ماه مه روز جهانی کارگر را به هر طریقی که می توانند و به ویژه در خیابان و میادین شهرها با شور و شوق برگزار کنند. حزب کمونیست ایران از همه زنان و مردان آزادیخواه که از فقر و محرومیت، از ظلم و بی عدالتی، از ستم و سرکوب و از تداوم حیات ننگین نظام سرمایه داری به تنگ آمده اند و خواهان یک زندگی آزاد و برابر و مرفه هستند می خواهد که در مراسم و آکسیونهای کارگران در اول ماه مه شرکت کنند.
حزب کمونیست ایران اول ماه مه این نماد همبستگی شورانگیز طبقاتی و انترناسیونالیستی، این نماد مبارزه برای سوسیالیسم را به همه کارگران تبریک می گوید و از جانفشانی ها و تلاش دلسوزانه و خستگی ناپذیر فعالین و پیشروان جنبش کارگری برای سازماندهی و متحد کردن صفوف کارگران قدردانی می کند.
زنده باد اول ماه مه
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری
کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران
فروردین ۱۴۰۲ – آوریل ۲۰۲۳
سلام، وقتتان بخیر
چرا هیچ یک از سازمانهای چپ و احزابمان در مورد ارتباط رضا پهلوی با نتانیاهو در اسرائیل و ارتباطات ایشان با حکومت آمریکا، انگلیس، کانادا و دیگر کشورها هیچ موضعی نمیگیرید? متاسفانه جریانات چپ حتی با هم دیگر به یک نقطه نظر و تشکیل جبهه هیچ اقدامی نکردند. مسلما اگر این حکومت فعلی عوض شود مثل بعد از انقلاب ۵۷ دوباره به جان هم خواهید افتاد در ایران و دوباره همگیتان را نابود خواهند کرد
“….کارگران در این روز و در منشور مطالبات خود بار دیگر بر آزادی فوری و بی قید و شرط همه زندانیان سیاسی، آزادی بی‌قید و شرط عقیده، بیان و اندیشه، مطبوعات، تحزب، و ایجاد تشکل، لغو فوری صدور و اجرای مجازات اعدام، اعلام بلادرنگ برابری کامل حقوق زنان با مردان در تمامی عرصه‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و خانوادگی، امحا و لغو بی قید و شرط قوانین وسیاست های تبعیض آمیز علیه تعلقات و گرایش‌های جنسی و جنسیتی، جدائی دین از دولت، تامین ایمنی کار و امنیت شغلی، الغای قوانین و هر گونه نگرش مبتنی بر تبعیض و ستم ملی و مذهبی، پایان دادن به تخریب محیط زیست، ممنوعیت کار کودکان و تامین زندگی و آموزش و پرورش رایگان تأکید می کنند. ”
( از مقاله).
کسانی که خود را اتحادیه کارگری و نماینده کارگران معرفی می‌کنند ولی هنوز نه تفاوت میان دو عرصه از مبارزات کارگران را می فهمند و نه تمایزی میان آنها قائلند. کارگران هم در عرصه صنفی و هم در عرصه سیاسی مبارزه می‌کنند . آنها در عرصه صنفی به ابزار سندیکا مجهزند و در عرصه سیاسی به سلاح حزب طبقه کارگر.کسانی که این وظایف را با یکدیگر مخلوط می‌کنند هم به مبارزه صنفی و هم به مبارزه سیاسی طبقه کارگر خسارات جبران ناپذیر وارد می‌سازند.
اتحادیه کارگری محفل چند نفری نیست، مرکز تجمع توده‌های طبقه کارگر صرفنظر از ایدئولوژی، اعتقادات دینی، رنگ پوست، زبان و قوم بوده و باید کمیت عظیمی از طبقه کارگر را در برگیرد . اتحادیه کارگری بدون عضو و بدون طبقه کارگر و با جمعی ” پیشتاز ” و ” انقلابی ” فقط در فضای مجازی وجود دارد و به همین جهت نیز به علت عدم این پیوند ارگانیک با طبقه کارگر از واقعیات عینی به‌دور افتاده و قادر نیست صحت و سقم سیاست‌های خویش را در پیوند نزدیک و ملموس با طبقه کارگر در اتحادیه‌های کارگری محک زند . این جریان‌ها عملا به ذهنی‌گری دچار شده و به علت کم‌حوصلگی خرده‌بورژوازی می‌خواهند در عرصه ذهنیات دمار از روزگار بورژوازی ستم‌گر درآورده و یکشبه حاکمیتش را سرنگون کنند. این است که شعارهای سیاسی و کسب قدرت سیاسی را جایگزین مطالبات کارگری می‌نمایند و برای توجیه این ماجراجوئی، واقع بینان را رفرمیست، سازشکار، مامور حکومتی جا می‌زنند در حالی که خودشان با این سیاست‌های “چپ ” روانه و ماجراجوئی بهترین خدمت را به طبقه حاکمه می‌کنند.
آن اتحادیه کارگری – به‌فرض وجود واقعی و نه مجازیش – که مطالبات حداقلش از حکومت، سرنگونی این رژیم و رفع ستم طبقاتی و رفع بردگی نیروی کار و استثمار است دیگر اتحادیه کارگری نیست و حق هم ندارد به عنوان اتحادیه کارگری سخن گوید . این اتحادیه‌ی حداکثر چند فعال سیاسی متعلق به جریان‌های سیاسی موجود منحرف است که با گزینش نام کارگری تمام تلاشش را برای به انحراف کشاندن طبقه کارگر و مبارزات صنفی این طبقه در عرصه مبارزه اقتصادی به کار می‌برد . معمولا این جریان‌های منحرف مخالف حزبیت بوده و علیه حزب سیاسی مستقل طبقه کارگر نیز مبارزه می‌کنند تا خواست‌ها و شخصیت فردی خویش را در لباس کارگری به‌رهبری طبقه کارگر تحمیل نمایند .آنها با شعار ” کارگران خود خودشان را رها می‌کنند ” مانع از آن می‌شوند که آنها سازمان مستقل سیاسی خویش را به وجود آورند و همواره به‌نوعی به‌اراده چند عدد “روشنفکر قهرمان” و “تئوریسین” که برای آنها بیانیه سرهم بندی می‌کنند وابسته‌اند و نتیجه آن وضعیتی می‌شود که ما اکنون با آن روبرو هستیم . طبیعتا دشمنان طبقه کارگر و حزبیت در تمجید این بیانیه داد سخن خواهند داد زیرا هدفی جز منحرف کردن مبارزه طبقه کارگر ندارند.
این تشکل‌ها حتی شعار روشنی در مورد مطالبه آزادی تاسیس اتحادیه‌های مستقل صنفی کارگری ندارند و آن را در غالب عبارات بحث‌برانگیز ، نادرست از نظر تئوریک و کلی تحت عنوان “آزادی بی‌قید و شرط عقیده، بیان و اندیشه، مطبوعات، تحزب، تشکل‌های محلی و سراسری صنفی و مردمی ، اجتماعات، اعتصاب، راهپیمایی، شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های صوتی و تصویری ” پوشانده‌اند و این اوهام را القاء می‌کنند که آزادی‌ای که آنها مطالبه می‌کنند فاقد قید و شرط بوده و حتی رضا پهلوی و اوباشان تحت فرمان پرویز ثابتی‌ها، فرقه رجوی و حتی بخشی از حزب‌اللهی‌ها نیز در آینده ایران در آن حق حیات بی‌قید و شرط دارند؟!