کارگران ایران از حق ایجاد تشکلهای مستقل و غیر دولتی و آزاد محرومند، اعتراضات، اعتصابات و تجمعات کارگری شدیدا سرکوب میشوند. سازمانها و اتحادیه های کارگری درسطح جهانی و بخصوص نمایندگانشان درسازمان جهانی کاراز این موضوع آگاهند. با این حال هرساله هیئتی از سرکوبگران امنیتی با طبقه حاکمه و دولت جمهوری اسلامی درایران در لباس نمایندگان کارگران به این اجلاس دعوت شده و مسئولیت به آنها واگذار می شود.
سازمان جهانی کار، ارگانی برای تنظیم شرایط کار
به نفع دولتها و کارفرمایان است!
سازمان جهانی کارکه زیر مجموعه سازمان ملل است، با توجه به سابقه و اهدافش تا به امروز نشان داده است که منافع مستقل کارگران، منافعی که از درون مبارزات آنان سرچشمه گرفته باشد، درآن نمایندگی نشده است. دراثر مبارزات تاریخی طبقه کارگردر کشورهای مختلف درمنشور این سازمان بخشی ازدستاوردهای این مبارزات منجمله حق ایجاد تشکل، قراردادهای جمعی، رفع تبعیض و برابری حقوقی درج شده است. آنچه از اهداف این سازمان بر می آید، تدوین و اجرای قوانینی در چهارچوب مناسبات موجود یعنی تامین شرایط کار در جهت نیازدولتها و مالکان سرمایه است و منافع کارگران در آن جایی ندارد.
درک حاکم بر اجلاس، سیاست سه جانبه گرایی است که دولتها با توجه به تنظیمات ارگانهای جهانی مانند سازمان تجارت جهانی و صندوق بین المللی پول می بایست در قوانین کشوری به اجرا بگذارند. ازاین روی نمایندگان دولتها، کارفرمایان و تشکلهایی که به نام کارگر از بالای سر توده کارگر و درچهارچوب سیاستهای حاکم سازمانیافته اند، رابطه کار و سرمایه را به اتفاق تنظیم میکنند. این سیاست هیچ ربطی به منافع پایه ای کارگران نداشته و تغییری در بهبود شرایط زندگی آنها ایجاد نمی کند. هرگونه تغییر در شرایط کار و زندگی کارگران در گرو ایجاد تشکل های اجتماعی و متکی به نیروی کارگران و برگزیدن نمایندگان واقعی آنان خواهد بود.
در حالی که دولت های سرمایه داری شرایط غیر قابل تحملی را بر زندگی کارگران جهان حاکم کرده اند، اجلاسها، کنگره و کنفرانسهای بین المللی کارگری بیشماری برگزار میشود. اکثر تشکل های بین المللی کارگران همچنان به ضرورت تلاش جمعی برای مقابله با این شرایط تاکید دارند.
امروز بر هیچ بخشی از طبقه کارگر جهانی پوشیده نیست که مبارزه متشکل و متحدانه تنها راه مقابله با ریاضت اقتصادی و تغییردر توازن قوای طبقاتی به نفع کارگران است.
طی ۴۴ سال گذشته کارگران ایران ازحق ایجاد تشکلهای مستقل خود محروم بوده اند. در طی این سالها هر گاه که کارگران و فعالین کارگری تلاش کرده اند دست به ایجاد تشکلهای خود بزنند و یا اعتراضاتی برعلیه شرایط موجود سازمان بدهند، دستگیر، زندانی و اخراج شده اند. هم اکنون تعداد زیادی از اعضای تشکلهای غیر دولتی کارگران و معلمان به جرم ایجاد تشکل و یا اقدامات مرتبط با اعتراض به سطح دستمزدها در زندانهای جمهوری اسلامی هستند. خانه کارگر و شوراهای اسلامی نیز که از تشکلهای وابسته به حکومت ایران هستند درهمکاری با سرمایه داران ودر جهت تامین منافع طبقه حاکمه در مقابل کارگران صف آرائی می کنند. نمایندگان واقعی کارگران ایران یا در زندانها هستند و یا تحت تعقیب نیروهای امنیتی. جلوگیری از متشکل شدن کارگران و سرکوب فعالین اتحادیه ای و سندیکایی در ایرا ن بخشی از تلاش کارفرماها در جهت پائین نگاهداشتن دستمزدها وحفظ قراردادهای موقت است. گذشته از تمامی سرکوبها از سوی طبقه حاکمه، طبقه کارگر دست از مبارزه برای حقوق پایه ای خود نکشیده و همچنان با اعتصابات و اعتراضات برای رسیدن خواسته ها ومطالبات خود می کوشد.
طبقه حاکمه در ایران بیش از چهاردهه، با سرکوب، زندانی کردن کارگران معترض واستفاده از ارگانهای امنیتی و قضایی، مانعی جدی برای متشکل شدن کارگران ایران بوده اند، دولت جمهوری اسلامی باید دردادگاههای بین المللی به اتهام جنایت علیه انسانیت به محاکمه کشانده شود، نه در اجلاسهای جهانی دیگر.
شورای همراهی با آلترناتیو کارگری از گردهمائی اعتراضی در ۹ ژوئن در ژنو که از طرف کمیته برگزاری آکسیون اعتراضی سازماندهی شده است، پشتیبانی و همراهی می کنیم.
خواهان آزادی فوری و بی قید وشرط کارگران زندانی و تمامی زندانیان سیاسی و لغو شکنجه و اعدام هستیم!
متشکل شویم، سازماندهی کنیم!
شورای همیاری با آلترناتیو کارگری در ایران
ژوئن ۲۰۲۳
