مفسران رسانه های بورژوایی از قبل منتظر “آغاز پایان سیستم پوتین” بودند. حقیقت در پایان ماجرای کودتا دقیقاً برعکس است: یوگنی پریگوژین شکست خورد. هیچ کس از نخبگان حاکم و مقامات دولت روسیه نمی خواست با او همراه شود، حتی آن افسران ارشدی که ماه ها و سال ها پریگوژین و گروه مزدور او را تبلیغ کرده بودند. جمعیت مناطقی که مزدوران «واگنر» در آن ظاهر شدند، نسبت به آنان بی تفاوت یا منتقد باقی ماندند. «به جبهه برگرد»؛ کمترین چیزی بود که آنان از مردم محل شنیدند.
با این وجود، کودتا باید زنگ خطری برای رئیس جمهور روسیه و حکومت باشد. اولاً، به این دلیل که ظاهراً وضعیت پرسنل ارتش روسیه آنقدر تنگ است که فرماندهی پیش روی پریگوژین بدون مواجهه با مقاومت جدی خود را به منطقه مسکو رساند. دوم، به این دلیل که ظاهرا پوتین مجبور شد از میانجیگری الکساندر لوکاشنکو، رئیس جمهور بلاروس استفاده کند تا پریگوژین را تسلیم کند. راه حلی که او شخصاً پیدا کرد – بدون پیگرد قانونی و نوعی تبعید در بلاروس – برای دولت روسیه شرم آور است زیرا نتوانست انحصار خود را در استفاده از قهر حکومتی اعمال کند، اما در نهایت قابل قبول است. اولاً، سرویس مخفی روسیه می تواند همچنان مراقب او در بلاروس باشد. ثانیاً، حضور یک اسب جنگی آزمایش شده مانند پریگوژین در بلاروس می تواند فرصتی برای او فراهم کند تا در صورت تکرار تلاش ها برای تغییر رژیم طرفدار غرب در بلاروس، “خود را در جبهه ثابت کند”.
با این حال، شرم آورترین جنبه برای پوتین و رژیم او، همان چیزی است که رسانه های جانبدار دولت عصر شنبه گزارش دادند: الیگارش ها، از جمله چهره های بسیار نزدیک به کرملین مانند برادران روتنبرگ، در وضعیت نامشخص، کار عاجل تری نداشتند جز اینکه با جت های شخصی خود کشور را ترک کنند. این بدان معناست که طبقه الیگارشی که پوتین در اوایل دوران ریاست جمهوری خود، تضمین تصاحب هر ثروتی را در ازای وفاداری سیاسی به آنها داد، متوجه می شود که این ضمانت فقط به اندازه توانایی پوتین برای اجرای واقعی آن تضمین ارزش دارد.
این که آیا کودتای پریگوژین با اوکراین یا یک سرویس مخفی غربی هماهنگ شده بود را می توان فعلاً به حدس و گمان واگذار کرد. اما جالب توجه است که یک جلسه بحران در واشنگتن بسیار سریع – عصر جمعه – فراخوانده شد. به شیوه ای متناقض، حتی تلاش برای قیام توسط یک رهبر مزدور می تواند برای سیاست رئیس جمهور[آمریکا] مفید باشد: با توجه به قصد منسوب به پریگوژین برای تصاحب برخی از سلاح های هسته ای روسیه، پوتین می تواند خاطرنشان کند که حداقل این سناریو رخ نداده است. تا زمانی که او در قدرت است.
منبع: یونگه ولت
جوهر کلام تحلیل یکجانبه و آبکی یونگه ولت در مورد روسیه این است که حرکت واگنر یک کودتا بود که شکست خورد چون طرفدار نداشت! از این بهتر نمیشد یک بحران سیستمیک و فاسد را که روسیه را زمین گیر کرده به حرکات مزبوحانه یک گروه تقلیل داد.
آنچه “کشور “شوراها” را تهدید میکند واگنر نیست بلکه اضمحلال محتوم در نتیجه فروپاشی اتوریته پوتین در پس شکست در اوکراین است. همانند شروع فروپاشی اردوگاه سابق، امروز هم درز های دوخته شده این لباس مندرس یکی یکی در حال باز شدن هستند.
یونگه ولت توجه نکرده که دلیل سرعت واگنر به سمت مسکو، اجتناب از درگیری بود تا اوضاع از کنترل خارج نشود.
این یک هنر بود که باید از آن آموخت. بخصوص برای فعالین در کویر سیاسی آلمان! که تعداد سیاستمداران دارای شم سیاسی و توانایی مدیریت به تعداد انگشتان یک دست هم نمی رسد.
محض نمونه: سرنوشت نورد استریم و فرمانبری کورکورانه از امریکا
دیکتاتور ها و ارتش های شخصی و مزدور شان که چهار چوبی ندارند ،بلایی برای ارتش های دولت‌ها و خود دیکتاتور ها هستند ، درسی که “واگنر” به جهانیان آموخت!
آیا حکومت ولایی هم از اینچنین تجربه ای عبور خواهد کرد!؟