هفتم تیرماه ۹۴ اولین روز از بازداشت اسماعیل عبدی بود که همه‌ی فعالان صنفی منتظر بودند در آن‌روز آزاد شود، چرا که اسماعیل را به دادسرای اوین دعوت کرده بودند تا وضعیت پاسپورت او را مشخص کنند، از آن زمان هشت سال گذشته است.
هشت سالی که فرزندان او پدر را فقط پشت میله‌های زندان لمس کرده‌اند، هشت سالی که پدر و مادر اسماعیل، فرزندشان را در آغوش نکشیده‌اند، هشت سالی که اسماعیل عبدی، حتی نتوانست بزرگ‌ترین رویداد زندگی دخترش را از نزدیک ببیند.
اسماعیل عبدی، جرمی به‌جز دلسوزی برای فرزندان ایران‌زمین ندارد، فعالیت‌هایش در چهارچوب قانون و در راستای احقاق حقوق صنفی خود و همکارانش است.
گروگان گرفتن او توسط نهادهای امنیتی، ظلمی عمیق است و در تاریخ عدلیه‌ی ایران این بی‌عدالتی ثبت خواهد شد. تاریخ، این روزگار تیره را فراموش نخواهد کرد و آن را به قضاوت خواهد نشست.
شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران
