به نام خداوند جان و خرد
ناله را هر چند می‌خواهم که پنهان بر کِشم
سینه می‌گوید که من تنگ آمدم، فریاد کن
مردم چگونه با این حجم از تناقضات در گفتار و رفتار مسئولان کشور کنار بیایند؟
_ مسئولان مملکت، بارها در اوج اعتراضات در سال‌های اخیر، از همه‌ی تریبون‌ها اعلام می‌کنند اغتشاش ممنوع و اعتراض مجاز است. اما همگان آشکارا می‌بینند که حتی با آرام‌ترین اعتراضات جامعه‌ی فرهنگیان، شدیدترین برخوردها و برای معترضان، سنگین‌ترین آرا قضایی را صادر می‌کنند.
_ همه‌ی مسئولان، به ظلم و بی‌عدالتی در وضعیت حقوق و مزایای معلمان در مقایسه با دیگر کارکنان دولت اذعان می‌کنند اما یک بار برای همیشه اقدام اصولی برای رفع تبعیض و ستم انجام نمی‌دهند. حتی خود معترف‌اند که رتبه‌بندی به شیری بی‌یال و دم تبدیل شده و در حد یک افزایش حقوق معمولی محسوب می‌شود و به هیچ وجه قادر نیست تبعیض‌های فاحش را مرتفع و فرهنگیان را به بالای خط فقر برساند.
_ از قانون و قانونمندی دم می‌زنند اما اصول مسلم و غیر قابل تفسیر قانون اساسی (مثل اصول ۲۶، ۲۷) را به‌راحتی کنار می‌گذارند و ضرورتی به پاسخگویی به ملت نمی‌بینند.
_ شعارهای زیبا و سخنرانی‌های غرّا در باب محرومیت‌زدایی و مبارزه با فقر و استضعاف سر می‌دهند اما با طبقاتی و کالایی‌کردن آموزش عملا فرزندان طبقات متوسط و فقیر امکان تحصیل در مدارس با کیفیت را از دست داده‌اند.
_ وجود موسسات مافیایی کنکور و گسترش مدارس غیردولتی و نیز تحلیل آماری پذیرفته شده‌ها در رشته‌های پرمتقاضی دانشگاهی، نشانگر مافیایی بودن آموزش و عدم توان رقابت برابر برای همه‌ی فرزندان ایران زمین است.
_ با نقض صریح و گسترده‌ی اصل سی‌ام قانون اساسی، از کم درآمدترین خانواده‌ها نیز برای تحصیل فرزندان‌شان در مدارس عادی، مطالبه‌ی وجه می‌کنند.
_ سیره‌ی علوی را معیار حکمرانی اعلام می‌کنند، اما اختلاس‌گرانی چون طبری که به طولانی‌ترین حبس محکوم شده‌اند را در مدت کوتاهی آزاد می‌کنند و پاک‌ترین و صادق ترین معلمان ایران را به جرم انتقاد و اعتراض، سال‌های طولانی و بدون مرخصی، در حبس نگه می‌دارند.
_ پرسشی که فرهنگیان ایران از سران کشور دارند این است که معلمان که مدنی‌ترین، آرام‌ترین و منطقی‌ترین اعتراضات را در برابر بی‌عدالتی و تبعیض انجام داده‌اند، چرا مستوجب حبس و زنجیر‌اند؟
_ فرهنگیان ایران چگونه باید اعتراض خود را اعلام کنند تا هم مورد مواخذه، پرونده‌سازی و مجازات‌های ناروا قرار نگیرند و سیل اتهامات بی‌اساس به آن‌ها وارد نشود و هم حاکمان به خواسته‌های آن‌ها توجه کنند؟
یا ما معنی اعتراض را نمی‌دانیم یا اعتراض در قاموس حاکمان تعریف دیگری دارد.
_ اخیرا در رویکردی هماهنگ و کشوری نهادهای امنیتی اقدام به پرونده‌سازی، سیستم قضایی مبادرت به صدور آرای زندان طولانی مدت و هیات‌های بدوی تخلفات اداری اقدام به اتهام‌تراشی و صدور آرای سنگین علیه معلمان حق‌طلب نموده‌اند.
مجلس‌یان نیز با سکوت توام با رضایت خود از کنار این حجم از ظلم و بی‌عدالتی عبور می‌کنند تا نکند دفاع آن‌ها از معلمان مظلوم، جلوس مجددشان بر صندلی‌های سبز را در دوره‌ی بعد دچار مشکل کند.
همکاران آگاه!
_ کانون معلمان، همچنان بر عهد خود در دفاع از حقوق معلمان و دانش‌آموزان استوار بوده و خواسته‌های برحق جامعه‌ی فرهنگیان را با استفاده از همه‌ی ظرفیت‌های قانونی دنبال و انتقاد و اعتراض به عملکردهای ناصواب را به مدنی‌ترین شکل ممکن پیگیری خواهد کرد. انتقاد و اعتراض به عملکرد حاکمان جزو حقوق ذاتی مردم است که هیچ قدرتی توانایی سلب آن را ندارد.
_ و اما با توجه به پرونده‌سازی‌های اخیر و صدور احکام ناعادلانه‌ی قضایی و اداری برای دلسوزترین معلمان کشور در استان‌های مختلف از جمله تهران، فارس، گیلان، البرز، بوشهر، کردستان و خراسان، از عموم معلمان تقاضا داریم به «کمپین یکصد هزار امضا برای آزادی معلمان زندانی و پایان دادن به پرونده‌سازی علیه فعالان صنفی» بپیوندند و با امضای خود گامی عملی در مطالبه‌گری، حق‌طلبی و دفاع از مظلومان بردارند. به این امید که مسئولان هوشیار شوند و رویکرد خود را در مواجه با خواسته‌های مردم اصلاح نمایند. زیرا افزایش ظرفیت نقدپذیری و رسیدگی موثر به اعتراضات مردم، پیش از آن‌که به نفع مردم باشد به نفع حاکمان است.
من آنچه شرط بلاغ است با تو می‌گویم/
تو خواه از سخنم پند گیر و خواه ملال
کانون معلمان همدان
۱۴۰۲/۴/۲۵
