به گزارش دکتر اشرف الکدرا، سخنگوی وزارت بهداری غزه، از ۷ اکتبر [تا حدود ۷ نوامبر] ، ارتش اسرائیل بیش از ۱۰۰۰۰ فلسطینی را کشته است، حدود نیمی۱ از آنها کودک هستند. بیش از ۲۵۰۰۰ نفر دیگر زخمی شده اند، در حالی که هزاران نفر هنوز زیر آوار دفن شده اند.۲ ضمنا تانک های اسرائیلی شهرغزه را محاصره کرده اند، شهری که یکماه پیش جمعیت آن ۶۰۰۰۰۰ نفر بود، و به خاطر کشتار هزاران نفر مردم عادی در خانه هایشان و فرار مستاصل اهالی شهر به پناهگاه های جنوب غزه، بیشتر محله های شهر غزه خالی از سکنه شده اند. اسرائیل شهر را از بقیه نوار غزه جدا کرده و حمله به آن را شروع کرده است، و برای یورش های خانه به خانه آماده می شود تا ترور اشغالگران را از آسمان به زمین بیاورد. آنهایی که در خانه هایشان در انتظار این حملات هستند ممکن است که شعر محمود درویش (۱۹۴۱ – ۲۰۰۸) را زمزمه کنند، شعری خطاب به سربازان اسرائیلی که در شرف شکستن در خانه یک فلسطینی هستند:
«شما ها در آنجا، در آستانه در خانه ما،
بیایید تو و با ما یک قهوه عربی بنوشید (شاید احساس کنید که انسانی مثل ما هستید)
شما ها در آنجا، در آستانه در خانه ما،
از صبحگاهان ما بروید بیرون
تا شاید ما مطمئن باشیم که
انسانهایی مثل شما هستیم.»
وقتی که سربازان اسرائیلی حملات خانه به خانه را شروع کنند وقتی برای قهوه نخواهد بود، چرا که نه تنها قهوه و آبی باقی نمانده است، بلکه به سربازان اسرائیلی گفته شده است که فلسطینی ها انسان نیستند. به آنها گفته شده است که فلسطینی ها تروریست و حیوان۳ هستند. از نگاه نیروهای اشغالگر، تنها چیزی که فلسطینی ها لایق آن هستند این است که مورد تعرض و ضرب گلوله قرار بگیرند، کشته، و همگی نابود۴ شوند. بیانیه های مقامات ارشد اسرائیلی نشانه اشتیاق آنها برای نسل کشی و پاکسازی قومی است و بر رفتار آنها در جنگ تاثیر گذاشته است. سخنگوی یونیسف (آژانس کودکان سازمان ملل) جیمز الدر در این مورد گفت۵: ‘غزه تبدیل به قبرستان هزاران کودک شده است. یک جهنم زنده برای بقیه است’.
حتی وقتی که مقامات بلند پایه آمریکایی درباره “مکث بشردوستانه” صحبت می کنند، هنوز به فرستادن کمک های مالی چندین میلیارد دلاری و تسلیحات بیشتر برای ارتش اسرائیل ادامه می دهند. ایده ی “مکث بشردوستانه” یک اصطلاح پیچیده حقوقی است که برای بقای مردم غزه هیچ معنایی ندارد: این مکث بمباران ها را برای مدت کوتاهی متوقف می کند، شاید برای چند ساعت، تا به زخمی ها اجازه انتقال داده شده و مقداری کمک وارد شهر غزه شود قبل از اینکه بمباران های ددمنشانه دوباره از سر گرفته شود. تاکنون، مقدار مواد منفجره ای که اسرائیل بر حسب تن روی غزه انداخته است۶ بیشتر از مجموع وزن دو بمبی است که آمریکا روی هیروشیما و ناکازاکی در سال ۱۹۴۵ انداخت.
مخالفت با آتش بس و رد مذاکرات سیاسی تحت حمایت سازمان ملل سیاستی نیست که آمریکا فقط در مورد فلسطین در پیش گرفته است؛ همان سیاست را آمریکا در کنار شرکایش در ناتو (سازمان پیمان آتلانتیک شمالی) در اوکراین بکار گرفته است. یک لایحه هزینه های تکمیلی که مجموعا ۱۰۵ میلیارد دلار۷ است (علاوه بر بودجه ۸۵۸ میلیارد دلاری سال ۲۰۲۳ که احتمالا کمتر از مبلغ اصلی گزارش شده است۸،۹) شامل ۶۱.۴ میلیارد دلار برای جنگ فرسایشی اوکراین و۱۴.۱ میلیارد دلار برای نسل کشی فلسطینی ها به وسیله اسرائیل می باشد. اگرچه مذاکرات صلح بین مقامات روسیه و اوکراین هم در بلاروس و هم در ترکیه چند روز بعد از ورود نیروهای روسی به اوکراین شروع شد، ولی این مذاکرات با شتاب بوسیله ناتو متوقف شدند۱۰، و مناقشه ای را دامن زد که تاکنون منجر به۱۱ مرگ حدود ۱۰۰۰۰ نفر از غیرنظامیان شده است. مرگ غیرنظامیان در اوکراین در طی یک سال و هشت ماه کمتر از تعداد مرگ غیرنظامیان در فلسطین در عرض فقط چهار هفته بوده است.
تصادفی نیست که سه کشور آمریکا، اوکراین، و اسرائیل تنها کشورهایی هستند که برای پایان دادن به شش دهه تحریم آمریکا بر علیه کوبا رای مخالف دادند (تحریمی که به وسیله جان اف. کندی در ۳ فوریه ۱۹۶۲ اعمال شد۱۲ اما در سال ۱۹۶۰ شروع شد.) آمریکا نه تنها این محاصره اقتصادی را روی کشور کوبا بلکه آن را به روند انقلاب کوبا هم تحمیل کرده است. وقتی که انقلاب ۱۹۵۹ کوبا با قاطعیت اعلام کرد که از حق حاکمیت سرزمین کوبا دفاع خواهد کرد و شان انسانی مردم کوبا را ترفیع خواهد داد، آمریکا آن را نه تنها تهدیدی بر منافع جنایتکارانه خودش در کوبا می دید بلکه تصور می کرد که آن تهدیدی بر توانایی اش در کنترل بقیه امور جهان بود، و سرایت بالقوه روند انقلابی فروپاشی آن کنترل را تهدید می کرد. اگر کوبا قادر باشد که از مردم خودش مراقبت کند، و حتی از دیگران که برای حقوق خود می جنگند حمایت کند، قبل از تسلیم شدن به خواسته های شرکت های آمریکایی چند ملیتی، آنوقت شاید کشورهای دیگر می توانند نگرش شبیه به کوبا را اتخاذ کنند. ترس استقلال و حق حاکمیت بود که سیاست محاصره کوبا را فعال کرد.
اگرچه از ۱۹۶۰ تابحال محاصره کوبا برای انقلاب کوبا صدها میلیارد دلار هزینه داشته است، نتوانسته است که از ایجاد شان انسانی برای مردم کوبا به وسیله انقلاب جلوگیری کند. برای مثال، بانک جهانی گزارش داد که در سال ۲۰۲۰، علیرغم محاصره شدید و پاندمی کووید ۱۹، دولت کوبا ۱۱.۵ درصد از تولید ناخالص داخلی اش را به آموزش و پرورش اختصاص داد۱۳، در حالی که سهم آمریکا۱۴ ۵.۴ درصد بود. نه تنها همه مدارس برای کودکان مجانی هستند، بلکه همه کودکان کوبایی در مدرسه تغذیه می شوند و یونیفرم دریافت می کنند. تحصیلات پزشکی هم در کوبا مجانی هستند، که نسبت۱۵ بالای ۸.۴ پزشک به مریض و ۷.۱ پرستار به هر ۱۰۰۰ کوبایی بوجود آورده است. در مجمع عمومی سازمان ملل، وزیر امور خارجه کوبا برونو رودریگز پاریلا گفت۱۶ که ‘توجه نشان دادن به انسان اولویت دولت کوبا بوده است و خواهد بود’. او گفت، محاصره کوبا ممکن است که ‘جنگ اقتصادی’ باشد، اما انقلاب کوبا – که برای چندین دهه با این ‘محاصره اقتصادی’ مواجه بوده است – به زانو در نخواهد آمد. کوبا محکم و استوار خواهد ماند.
محاصره کوبا ظالمانه است. وزیر امور خارجه رودریگز پاریلا نمونه هایی از آن ستمگری را ارائه داد، برای مثال دولت آمریکا مانع از واردات ونتیلاتورهای ریوی (دستگاه تنفس مصنوعی) و اکسیژن پزشکی شد (که این ممانعت شامل واردات از دیگر کشورهای آمریکای لاتین می شد). در واکنش به آن، دانشمندان و مهندسین کوبایی ونتیلاتورهای خودشان را ساختند، درست همانطور که واکسن۱۷ کووید ۱۹ کوبا را تولید کردند. در طی پاندمی، رودریگز پاریلا گفت، دولت آمریکا کمک های انسانی به کشورهای دیگر عرضه کرد اما کمک به کوبا را رد کرد. ‘واقعیت این است که’، او گفت، ‘دولت آمریکا فرصت طلبانه کووید ۱۹ را به عنوان سلاحی برای سیاست خصومت آمیزش بر علیه کوبا بکار گرفت”.
درویش از سربازان اسرائیلی درخواست انسانیت می کند، و اینکه آیا قابلیت دیدن فلسطینی ها به عنوان انسان را دارند یا نه؟ همان سوال را باید از مقامات دولت آمریکا پرسید که محاصره کوبا را ترویج و تعقیب می کنند: آیا آنها مردم کوبا را به عنوان انسان می بینند یا نه؟
در ماه ژوئن امسال، بازار شعر پاریس (Paris Poetry Market) شاعر کوبایی نانسی مورخون را دعوت کرد که رئیس افتخاری سال ۲۰۲۳ اش باشد. درست قبل از مراسم، سازماندهندگان فستیوال شعر عنوان افتخاری را از او گرفتند، گفتند۱۸ که این اقدام واکنشی به “فشارها” و “شایعات” می باشد. وزارت خارجه کوبا این عمل را به عنوان بخشی از ‘شدت تنفر فاشیستی از فرهنگ کوبا’ محکوم کرد۱۹، این در واقع نوع دیگری از محاصره است. این شعر نانسی مورخون (ادای احترام برای دست چپ)، مثل این است که او در مکالمه با انسانیت شعر درویش و با ریتم های موسیقیدان کوبایی مارتا والدز (که به او تقدیم شده است) می باشد:
«روی یک نقشه همه خطوط افقی، عمودی، و مورب را می توانی دنبال کنی
از نیمروزان گرینویچ تا خلیج مکزیک
این کم و بیش
بخشی از ویژگی های ماست
نقشه های بزرگ، بزرگ، بزرگ
و کره های زمین بی پایان
در تخیلات تو هم وجود دارند،
مارتا
اما من امروز گمان دارم که کوچکترین، ریزترین نقشه
که روی کاغذ یادداشت مدرسه ترسیم شده است
برای جای دادن همه تاریخ کافی باشد
همه آن.»
ویجی پراشاد (۱۹۶۷) مورخ، پژوهشگر، روزنامه نگار و مفسر هندی است، او مدیر اجرایی موسسه‌ی تری کانتی ننتال (موسسه‌ی پژوهش‌های اجتماعی Tricontinental: Institute for Social Research) است.
Notes
۱- https://time.com/6322897/israel-leaders-vow-destroy-hamas-gaza-war/
۲- https://twitter.com/quds_feed/status/1721631195773968777
۴- https://time.com/6322897/israel-leaders-vow-destroy-hamas-gaza-war/
۵- https://www.unicef.org/press-releases/gaza-has-become-graveyard-thousands-children
۱۱- https://press.un.org/en/2023/sc15476.doc.htm
۱۲- https://www.presidency.ucsb.edu/documents/proclamation-3447-embargo-all-trade-with-cuba
۱۳- https://data.worldbank.org/indicator/SE.XPD.TOTL.GD.ZS?locations=CU
۱۴- https://data.worldbank.org/indicator/SE.XPD.TOTL.GD.ZS?locations=US
۱۷- https://peoplesdispatch.org/2023/06/10/how-did-cuba-tackle-covid-19/
۱۹- https://cubaminrex.cu/es/asedio-del-odio-fascista-la-cultura-cubana
