چند شب پیش یک بولدوزر مدرسه خربه زنوتا، روستای کوچک فلسطینی در جنوب الخلیل، و بیشتر خانه‌های این روستا را ویران کرد.
وقتی ما به آنجا رسیدیم رد چرخ‌های بولدوزر، دست‌نخورده روی شن‌ها مانده بود. روستا خالی بود، چون جمعیت ۲۰۰ نفری آن حدود یک ماه پیش، بعد از تهدیدها و فشارهای مداوم شهرک‌نشینان یهودی مسلح و خشن، خانه‌هایشان را ترک کرده بودند. این شهرک‌ها که در مناطق اطراف روستا واقع شده، هم بر اساس قوانین اسرائیل و هم قوانین بین‌المللی غیرقانونی هستند.
تابلوی فلزی لوله شده‌ای در میان خرابه‌های مدرسه خربه زنوتا دیده می‌شود که روی آن با حروف سیاه‌رنگ بزرگ نوشته شده «حمایت‌های بشردوستانه از فلسطینی‌های در معرض خطر انتقال اجباری از کرانه باختری».
این تابلو نام اهداکننده‌هایی را ثبت کرده که به این پروژه کمک مالی کرده‌اند. اتحادیه اروپا بزرگ‌ترین اهداکننده است و در میان تعدادی از نهادهای اروپایی، نشان خاندان سلطنتی بریتانیا هم روی کلمات «کنسولگری بریتانیا در بیت‌المقدس» دیده می‌شود.
ناداو وایمن همراه بی‌بی‌سی به این روستا آمده است. او سرباز سابق نیروهای ویژه اسرائیلی است که الان عضوی از گروه «شکست سکوت» است؛ گروهی متشکل از سربازان سابق که علیه اشغال سرزمین‌های فلسطینی از سوی اسرائیل فعالیت می‌کنند.
ناداو معتقد است شهرک‌نشینان یهودی، که فلسطینی‌ها بعضی از ستیزه‌جوترین آنها را به نام می‌شناسند، بار دیگر با همراهی پلیس و ارتش اسرائیل در حال زیر پا گذاشتن و به تمسخر گرفتن قانون هستند.
او می‌گوید: «دارند روستاهای فلسطینی را ویران می‌کنند، کشاورزان فلسطینی را کتک می‌زنند، زیتون‌های آنها را می‌دزدند و تلاش می‌کنند جبهه سومی در جنگ باز کنند، جبهه شرقی علیه فلسطینی‌ها در کرانه باختری. چرا؟ چون می‌خواهند فلسطینی‌ها را از آن سرزمین حذف کنند.»
دو سرباز اسرائیلی آمدند تا درباره کار ما پرس و جو کنند. یکی از آنها به یک عضو اسرائیلی تیم بی‌بی‌سی گفت که خائن است چون به دیدار فلسطینی‌ها آمده است. از ما فیلم گرفتند اما علاقه‌ای به اتفاقاتی که چند کیلومتر آن طرف‌تر در روستای خربه زنوتا افتاده بود، نشان نمی‌دادند.
وقتی از پلیس پرسیدم که آیا درباره ویران کردن مدرسه و روستا تحقیقی انجام می‌دهد، در ایمیلی پاسخ دادند که منتظر هستند کسی شکایت کند. واقعیت این است که وکلای فلسطینیان ساکن خربه زنوتا به دادگاه عالی اسرائیل شکایت برده‌اند.
در سه روز سفرمان به مناطق اشغالی کرانه باختری، فلسطینی‌ها مدام می‌گفتند که از زمان شروع جنگ غزه در روز ۷ اکتبر، شهرک‌نشیان یهودی مسلح‌ترشده‌اند و خشونت بیشتری به خرج می‌دهند.
حملات خشن از جمله تیراندازی منجر به مرگ فلسطینی‌ها از سوی شهرک‌نشینان یهودی مسلح در کرانه باختری به شدت افزایش یافته است. این حملات به قدری زیاد شده که نزدیک‌ترین متحدان اسرائیل مانند آمریکا و بریتانیا، خشونت‌های شهرک‌نشینان تندرو را محکوم کرده‌اند و خواهان محاکمه مجرمان شده‌اند.
در عمل، به ندرت پای شهرک‌نشینان به دادگاه باز می‌شود و اگر این اتفاق بیفتد، معمولا احکام سبکی برای آنها صادر می‌شود.
شهرک‌نشینان از سوی متحدان قدرتمندشان در داخل دولت اسرائیل تسلیح و تامین می‌شوند. رهبری حامیان آنها به عهده ایتامار بن گویر، وزیر امنیت ملی و بتسالل اسموتریچ، وزیر دارایی است که او هم مسئولیت‌های امنیتی در کرانه باختری دارد.
آقای اسموتریچ در اقدامی جنجالی بیش از ۱۰۰ میلیون دلار بودجه برای شهرک‌نشیان اختصاص داد. او -ظاهرا با اشاره به نظرسنجی‌هایی که می‌گوید فلسطینی‌ها از حماس حمایت می‌کنند- به روزنامه تایمز اسرائیل گفت «دو میلیون نازی در یهودیه و سامریه زندگی می‌کنند که همان قدر از ما متنفرند که نازی‌های حماس-داعش در غزه». یهودیه و سامریه نام‌های عهد عتیق برای منطقه‌ای است که کرانه باختری در آن واقع شده است.
واقعیت حملات شهرک‌نشینان را می‌توان در ویدیویی دید که منتصر محیلات گرفته است، جوان فلسطینی عضو خانواده‌ای بادیه‌نشین در صحرای یهودیه، نه‌چندان دور از شهر اریحا.
حدود ۲۰ مرد یهودی مسلح و خشن به محل زندگی این خانواده حمله کردند. منتصر فیلم آنها را گرفته که فریاد می‌کشند و تفنگ به سویشان نشانه می‌روند.
او می‌گوید: «سر عمویم داد می‌کشید. من هم دویدم تا روبرویش بایستم. همدیگر را هل می‌دادیم و فریاد می‌کشیدیم. من هم از او فیلم می‌گرفتم. بعد از آن حدود ۲۰ شهرک‌نشین از راه رسیدند.»
این ویدیو نشان می‌دهد که یک شهرک‌نشین تفنگ جنگی ام-۱۶ خود را مسلح می‌کند و به سوی خانواده نشانه می‌رود. ام عمر، یکی از زن‌های خانواده که یک نوزاد یک ماهه در بغل دارد، می‌گوید که فکر کرده قرار است کشته شوند.
«به خانه ما حمله کردند، گوسفندهایمان را دزدیدند، بچه‌هایم را با اسلحه تهدید کردند و خودم را هم تهدید کردند. بعد مرا و خواهر شوهرم را زدند. فکر کردم می‌خواهند ما را بکشند.»
کسی کشته نشد. اعضای خانواده می‌گویند شهرک‌نشینان به دروغ آنها را به دزدیدن بزهایشان متهم کرده‌اند. مردی که تفنگ را نشانه رفته کت پلیس به تن دارد.
یکی از شکایات اصلی ساکنان این است که شهرک‌نشینان از روز ۷ اکتبر به عنوان نفرات ذخیره، عضو نیروهای امنیتی اسرائیل شده‌اند و از این قدرت و موقعیت خود که با یونیفرم و سلاح اتوماتیکی که دولت به آنها داده همراه شده، سوء استفاده می‌کنند.
اعضای خانواده بعضی از مهاجمان را که از شهرکی غیرقانونی در کمتر از دو کیلومتری آنجا آمده بودند، می‌شناختند.
آزار و اذیت فلسطینی‌ها جنبه اقتصادی و روانی هم دارد.
کشاورزان فلسطینی جنوب الخلیل زمین‌هایشان را با الاغ شخم می‌زنند چون شهرک‌نشینان یهودی آنها را تهدید کرده‌اند که اگر از تراکتور استفاده کنند، ماشین‌هایشان را می‌دزدند یا نابود می‌کنند.
در آن سوی کرانه باختری، در روستای بورین در اطراف نابلس، کشاورزی به نام احمد طیراوی، به درختزار زیتونی در آن سوی دره نگاه می‌کند که بار آن در حال خراب شدن است چون شهرک‌نشیان اطراف به او اجازه نمی‌دهند زیتون‌هایش را بچیند.
او می‌گوید: «اگر برای برداشت بار درختان زیتون به آنجا بروم، در واقع جانم را کف دستم گذاشته‌ام. شهرک‌نشین‌ها به کشاورزان حمله می‌کنند، و یک گلوله کافی است که مرا بکشند.»
فصل زیتون همواره فصل تنش است، اما او می‌گوید این بار وضعیت «وحشتناک» است.
«احساسم فراتر از خشم است. احساس می‌کنم از همه طرف تحقیر شده‌ام. هیچ قدرتی برای دفاع از خودم در برابر تنها یک شهرک‌نشین هم ندارم. خیلی تحقیرکننده است که تا این حد تنها و بی‌دفاع باشی. تنها راه حل، اجرای قوانین بین‌المللی، تحقق دو کشور و حمایت از مردم در برابر اشغال اسرائیلی‌ها است.»
با یهودا سیمون صحبت کردم که یکی از رهبران اصلی شهرک‌نشینان در شهرک خاوات گیلعاد در نزدیکی شهر نابلس است. او وکیلی است که وکالت شهرک‌نشینانی را بر عهده داشته که به فلسطینی‌ها حمله کرده بودند. وقتی به او گفتم که کشاورزان فلسطینی منطقه اجازه برداشت محصول زیتون‌شان را ندارند، به نشانه تایید سر تکان داد.
او گفت: «ارتش به این نتیجه رسیده که فلسطینی‌هایی که برای برداشت محصول زیتون می‌آیند، برای حملاتی شبیه ۷ اکتبر اطلاعات جمع‌آوری می‌کنند.»
او گزارش‌های مستند و مکرر از حمله شهرک‌نشینان به فلسطینی‌ها را رد کرد.
«من چیزی درباره کسانی که فلسطینی‌ها را می‌کشند نشنیده‌ام. هرگز این اتفاق نیفتاده که یک فلسطینی در بالکن خانه‌اش نشسته باشد و یک شهرک‌نشین برود و او را بکشد. و من باور ندارم که بریتانیا و آمریکا و کشورهای دیگر جهان دوست اسرائیل هستند… حتی جو بایدن هم علیه یهودیان است. او یهودیان را دوست ندارد.»
او درباره عرب‌ها می‌گوید: «می‌توانند این جا کنار ما بمانند، اما قبل از هر چیز نباید تلاش کنند که ما را بکشند.»
عرب‌ها و یهودیان بیش از یک قرن بر سر این تکه کوچک از زمین جنگیده‌اند. تاثیر جنگ غزه تنها افزایش خشونت‌ها در کرانه باختری نبوده است. این که چگونه و چه زمانی این جنگ تمام شود، تعیین خواهد کرد که آیا نسل آینده می‌تواند از این ستیز بی‌پایان نجات پیدا کند.
تصویر خانواده‌هایی که به زور از خانه‌هایشان اخراج می‌شوند، برای فلسطینی‌ها یادآور خاطرات سال ۱۹۴۸ است. تا زمانی که اسرائیل در نبرد استقلال خود پیروز شد، بیش از ۷۰۰ هزار فلسطینی یا از سرزمین‌هایشان گریختند یا به زور اسلحه از خانه‌هایشان اخراج شدند. کشور جدید دارایی‌های آنها را گرفت و هرگز به آنها اجازه نداد که به خانه‌هایشان برگردند. فلسطینی‌ها از رویدادهای سال ۱۹۴۸ به عنوان «نکبت» یاد می‌کنند.
خشونت شهرک‌نشینان و اجبار به ترک خانه، تاییدی است برای فلسطینیان که بدترین کابوس آنها تعبیر شده است، این که نیروهای قدرتمند دولتی در اسرائیل و شهرک‌نشینان می‌خواهند آنها از سرزمین‌هایشان خارج شوند و برای عملی کردن این خواسته از بحران عظیمی سود می‌برند که جنگ غزه ایجاد کرده است.
منبع: بی بی سی
