در سراسر جهان اتحادیه‌های کارگری و کارگران از شرکت در تولید و حمل و نقل سلاح‌های ارسالی به اسرائیل خودداری می‌کنند. به ویژه اقدام‌های اتحادیه‌های کارگران بندری قابل توجه است که مطابق با سنت شان نشان داده‌اند که مبارزه برای حقوق کارگران از مبارزه برای حقوق بشر، برابری و آزادی جدایی ناپذیر است. از سوی دیگر، تقریبا تمام اتحادیه‌های کارگری کرواسی در فراخوان به همبستگی با همکاران فلسطینی و مراکز بین‌المللی اتحادیه‌های‌کارگری سکوت کرده‌اند.
پس از هفتم اکتبر، بیش از ۱۱.۰۰۰ نفر[۱] در غزه و کرانه باختری و۱۲۰۰ نفر در اسرائیل جان خود را به خاطر جنگ از دست داده‌اند. بیش از سی اتحادیه کارگری فلسطینی در فراخوانی فوری از شرکای جهانی خود درخواست کرده‌اند اقدام‌هایی برای متوقف کردن جنگ انجام دهند. نامه آن‌ها به اقدامات موفقیت‌آمیز قبلی در ایتالیا، افریقای جنوبی و ایالات متحده اشاره می‌کند، که کارگران از بارگیری کالاها و سلاح‌ها خودداری کردند. سندیکالیست‌های سراسر جهان به خودداری از تولید و حمل و نقل سلاح‌های ارسالی به اسرائیل و مسدود کردن عملیات شرکت‌هایی که از محاصره غیر قانونی غزه حمایت می‌کنند فراخوانده شده بودند.
بندرها در تحریم
اتحادیه‌های کارگری درسطح جهانی واکنش نشان داده‌اند. کارگران بندر نایل از بارگیری محموله سلاح‌های عازم اسرائیل خودداری کردند. کارگران بندر در بارسلونا اعلام کردند کالاهای کشتی‌هایی که برای اسرائیل و اوکراین سلاح حمل می‌کنند تخلیه یا بارگیری نخواهند کرد.
در اوایل نوامبر بیانیه مشترکی از سوی کارگران بندر و حمل و نقل هم پیوند با Unione Sindicale di Base ایتالیا، تقلیات اتحادیه ترکیه و چندین اتحادیه دریایی یونان منتشرشد. آن‌ها از دولت‌هایشان خواستار توقف انتقال اسلحه از بندرهای محلی و پس گرفتن حمایت از دولت اسرائیل شدند. آن‌ها دربیانیه خود می‌گویند: “ما نمی‌توانیم عملیات تخلیه و بارگیری کشتی‌ها، هواپیماها و غیره را که به جنگ اسلحه حمل می‌کنند یا خدمات لجستیکی به آن ارائه می‌کنند، به تعذیه سیستمی کمک می‌کنند که هر روز هزاران نفر بیگناه، به ویژه زنان و کودکان را به قتل می‌رساند تحمل کنیم.”
آن‌ها تاکید کردند که تاریخ کارگران حمل و نقل همیشه در سمت صلح، علیه فاشیسم، نژادپرستی، اشغال، و ستم بر خلق‌هابوده است. آن‌ها نتیجه می‌گیرند: “به این دلیل، ما نمی‌توانیم تبدیل بنادر، فرودگاه‌ها، کشتی‌ها و فطارهای اروپا را به مراکز تردد مرگ تحمل کنیم.”
در ۱۰ نوامبر، صدها سندیکالیست اعتراض‌هایی را درهمبستگی با فلسطین در ژنو سازمان دادند. کارگران بندر در آن‌جا خودداری خود را از بارگیری کشتی‌های شرکت خدمات ترابری دریایی اسرائیلی ZIM، که برای حمل سلاح به اسرائیل مورد استفاده قرار می‌گیرند اعلام کردند. درهمان روز، صدها سندیکالیست در بریتانیا، با شعار” کارگران برای فلسطینی آزاد”، ورودی به سامانه‌های کارخانه چند ملیتی راچستررا ، که ظاهرا قطعه‌هایی را برای هواپیماهای جنگی مورد استفاده در بمباران غزه تامین می‌کند مسدود کردند. اتحادیه‌های کارگران حمل و نقل در بلژیک نیز مقاومت خود را اظهار، و با انتشار بیانیه مشترکی خودداری خود را از تخلیه یا بارگیری سلاح‌های” ارسالی به جنگ نسل کشانه علیه فلسطینی‌ها” بیان کردند.
اتحادیه‌های کارگری هند نیز برای حق کارگران و فلسطین به پا خاستند، و “توافق‌نامه صادرات” کارگر برای جایگزین کردن کارگران هندی به جای کارگران فلسطینی در اسرائیل را رد کردند. مرکز اتحادیه‌های کارگری هند، نماینده حدود ۱۰۰ میلیون کارگر، با گفتگوهای پیشنهاد شده بین دهلی نو و اسرائیل، که می‌تواند به صادرات حدود یک‌صد هزار کارگر هندی برای جایگزینی کارگران فلسطینی منجرشود شدیدا مخالفت کرد. درحالی‌که وزارت امورخارجه‌ی هند ادعا می‌کند از یک چنین ” درخواست ویژه‌ای” خبر نداشته، اما تایید کرده است که هند و اسرائیل درگیر گفتگوهایی درباره‌ی چهارچوب دوجانبه‌ای برای جابه جایی و مهاجرت، به ویژه در بخش‌های ساخت و ساز و پرستاری هستند.
یادآوری این نکته حائز اهمیت است که در ماه جاری، در بریتانیا گفتگویی با عنوان ” چرا کارگران باید در کنار فلسطین باشنذ” برگزارشد که در آن آلکس گوردون، رئیس اتحادیه کارگران راه‌آهن، دریا و حمل ونقل ((RMT، اهمیت تحت فشار قراردادن سیاست‌مداران را مورد تاکید قرارداد. گوردون گفت که لازم است اتحادیه‌ها قابل رویت و برجسته باشند، چون این “درس اول است که اتحادیه‌ها لازم است بیاموزند.”
تاریخ مقاومت و کرواسی فاقد مقاومت
این درس، درسی است که کارگران بندر در طی سال‌ها مواد (آموختنی) زیادی برای آن فراهم آورده‌اند. تاریخ همبستگی دریایی مورد تمرکز کنفرانس پژوهشی بود که پاییز امسال در آمستردام برگزارشد، که در آن‌جا مقالاتی در تحلیل همبستگی درمیان کارگران دریانوردان استعماری برای شرکت‌های بریتانیایی از دهه ۱۹۲۰ تا دهه ۱۹۴۰، و نیز نمونه‌های اخیر شبکه کارگرو مقاومت کوچ درمدیترانه را عرضه کردند.
پاپیین براندون، یکی از پژوهشگران همبستگی دریایی و استاد اقتصادجهانی و تاریخ اجتماعی دردانشگاه ویرجی در آمستردام گفت: ” نمونه‌های بسیاری ازهمبستگی دریایی، از شبکه‌های سازمان یافته برای کمک به فرار بردگان در سراسر امریکای شمالی تا ظهور اتحادیه‌های بندری اغلب بسیار رادیکال که کارگران با پس زمینه‌های مختلف را گردهم آوردند وجود دارند. بندرها نقش قابل توجهی در تاریخ مبارزه ضد استعماری بازی کردند، و ما به آن‌چه به این انترناسیونالیسم انگیزه داد و آن‌چه چشم اندازآن است علاقمندیم.”
متئو ایوچویچ نیز سال‌هاست که مفصل درحقوق کارگران درباره‌ی رزمندگی کارگران بندر وحمل ونقل می‌نویسد. درحالی‌که ما در این باره می‌خوانیم ومی‌نویسیم، اما نمی‌توانیم کمکی بکنیم چون ملاحظه می‌کنیم که اتحادیه‌های کارگری کرواسی معمولا درتاریخ غایبند. پس از ۷ اکتبر غیراز قطعنامه اتحادیه مستقل علم و آموزش‌عالی، هیچ اتحادیه‌دیگری در کرواسی بیانیه‌ای رسمی منتشر نکرده، یا اقدامی در مخالفت با جنگ در اسرائیل و فلسطین، بلندکردن صداعلیه اشغال، آپارتاید، و نسل‌کشی سازمان نداده است. کرواسی یکی از ۱۴ کشور جهان بود که در سازمان ملل علیه آتش بس بین اسرائیل و حماس رای داد. بنابراین، اگر واقعا کسی همیشه منتظردلیل است و تنها به آن‌چه ما به‌عنوان یک کشور اشکارا درگیرآنیم واکنش نشان می‌دهد، هیچ کمبود دلیلی برای واکنش وجود ندارد.
با توجه به آن‌که بخش اتحادیه دریایی در سطح جهان بیشترین فعالیت را دررابطه با فلسطین دارد، ما از نِوِن ملوان Neven Melvan دبیرکل اتحادیه دریانوردی SPH کرواسی دعوت کردیم با این آرزو که بدانیم چرا SPH در کرواسی دراین رابطه کاری انجام نداده است.
ملوان به ما گفت: ” ما سازمان سیاسی نیستیم. ما از مواضع اتخاذ شده از سوی فدراسیون جهانی کارگران حمل ونقل (ITF) حمایت می‌کنیم. آن‌ها با سیاست‌های جهانی سرو کار دارند و دراین رابطه کاملا فعالند. دهه‌ها، با مشکلات فلسطینی‌ها و حقوق آن‌ها، که نه از دیروز بلکه از دهه ۱۹۴۰ در مخاطره بوده است برخورد داشته‌اند. ما ضرورت بیرون آمدن با بیانیه‌ها و اقدامات جداگانه را احساس نمی‌کنیم، اما به روشنی از مواضع سازمان بالا دستی خود حمایت می‌کنیم.”
(ITF) در بیانیه جدیدی اظهار می‌کند: ” ما به‌عنوان اتحادیه‌های حمل ونقل تاریخ پرافتخاری از ایستادن در کنار مردم ستم دیده داریم. قانون اساسی و سیاست‌های ما بر اصول صلح، عدالت، فرصت برابر، ضد امپریالیسم، دموکراسی و حق حاکمیت ملی بناشده است. ما برای شناخت عملی بی‌عدالتی وهمکاری با تمام طرف‌ها در روند ساختمان صلحی واقعی و دیرپا مسئولیت اخلاقی داریم. ما از تمام اتحادیه‌های وابسته به ITF می‌خواهیم ، همان‌طور که به‌صورت تاریخی انجام داده‌ایم، درسخن گفتن برای صلح و اقدام در برابر بی‌عدالتی به ما بپیوندند.” ITF همچنین تاکید می‌کند که تنها مسیر قابل رسیدن به صلح پایدار پایان دادن به اشغال غیر قانونی فلسطین است، و این‌که ” زمینه تاریخی و علت‌های ریشه‌ای بحران کنونی موضوع بنیادی باقی می‌ماند که باید توضیح داده شود.”
ازلحاظ سیاسی مایه نومیدی است که پس ازاین موضع‌گیری و دعوت‌های سازمان بالادستی، SPH وقتی‌که مورد پرسش قرار می‌گیرد احساس می‌کند لازم است تنها به بیانیه ITFاشاره کند- بیانیه‌ای که حتی ترجمه نشده یا در وبسایت SPH منعکس نشده است. به‌نظر می‌رسد در این‌جا هیچ همبستگی کارگری فراملی ، حتی در زمانی‌که به‌نظر می‌رسد برای آن ضروری است تا اولین جوانه‌هایش راسبزکند وجود ندارد. اما وقتی‌که اتحادیه‌ها ادعا می‌کنند سازمان‌های سیاسی نیستند وضعیت این گونه است.
وهمبستگی تسلیم ناپذیر کارگری چگونه است، چه اثراتی دارد، و تا چه مدت دریادها می‌ماند؟ اجازه دهید داستانی را از دهه‌ی۱۹۸۰ درباره کارگران فروشگاه‌های دونسDunnesدر دوبلین یادآوری کنیم. این کارگران برای خودداری از فروش (حمل و نقل) کالای آپارتاید افریقای جنوبی دست به یک اعتصاب سه ساله زدند. اعتصاب پس از تعلیق ماری مننینگ به خاطر خودداری از فروش گریپ فروت افریقای جنوبی، وفاداری به راهنمایی اتحادیه برای عدم حمل و نقل محصولات افریقای جنوبی آغازشد. همکاران او بعد از آن به خاطر تعلیق او دست به اعتصاب زدند.
کارگران به‌مدت سه سال اعتراض کردند، دستمزدهایشان قطع شد، و تنها هفته‌ای ۲۴ پوند دریافت کردند. برخی شغل و خانه‌هایشان را از دست دادند. اعتصاب تا آوریل ۱۹۸۷، زمانی‌که دولت ایرلند واردات کالاهای افریقای جنوبی را ممنوع کرد ادامه یافت. ممنوعیت به‌خاطر فشارافکارعمومی در حمایت از اعتصاب‌گران به اجرا درآمد و اولین ممنوعیت کامل واردات ازافریقای جنوبی از سوی یک دولت غربی بود.
نلسون ماندلا درسال ۱۹۹۰ هنگام دیدار با کارگران اعتصابی گفت:” آن‌چه بیشترین تاثیر را روی ما گذاشت این واقعیت بود که اعضا جنبش کارگری در مبارزه علیه ستم نژادی در افریقای جنوبی تا این حد فداکاری را ازما احساس می‌کردند.” او به‌آن‌ها گفت که وقتی در زندان بود اعتصاب آن‌ها خیلی به او نیرو بخشید. ونه تنها ماندلا، بلکه بسیاری دیگر هم نیرو گرفتند. ونه تنها درآن موقع بلکه حتی امروز.
[۱] – در زمان ترجمه این نوشتار تعداد کشته شدگان جنگ درغزه از ۲۴.۰۰۰ نفر گذشته است. مترجم
