روز یکشنبه هشتم بهمن ماه، شاهد برگ درخشان دیگری از مبارزات طبقه کارگر ایران علیه رژیم استبدادی و سرمایه داری جمهوری اسلامی بودیم. کارگران گروه ملی فولاد اهواز در ادامه مبارزات هفته های اخیر خود که تلفیقی از اعتصاب، برگزاری مجمع عمومی در کارخانه و برپایی تجمع در مقابل استانداری و بانک ملی بود، این بار مارش وسیعی را در خیابان های شهر اهواز سازماندهی کردند. کارگران ضمن اعتراض به عدم تحقق خواسته های صنفی و معیشتی خویش، با طرح شعارهای اجتماعی و سیاسی نشان دادند که مشکلات خود و کشور را وسیع تر از تحقق این یا آن مطالبه صنفی می بینند.
این حرکت پرشور با راهپیمایی از محل ساختمان استانداری به سمت فرمانداری اهواز و سپس ساختمان مرکزی بانک ملی استان ادامه یافت. کارگران اعتصابی گروه ملی صنعتی فولاد ایران، با تجمع مقابل ساختمان مرکزی بانک ملی استان خوزستان، با سردادن شعارهایی، اعتراض خود را به بی توجهی بانک ملی نسبت به خواسته های خود نشان دادند. آن ها به بطور شفاف به رژیم و مقامات بانک ملی که عهده دار اداره این شرکت هستند، هشدار دادند: «ما را محک نزنید، ما فولاد گداخته‌ایم!»
راهپیمایی اعتراضی کارگران گروه ملی صنعتی فولاد در خیابان های مرکزی اهواز ادامه یافت. در خیابان نادری، کارگران شعار می دادند: «ما کارگران فولاد علیه ظلم و بیداد، میجنگیم میجنگیم». آنها سپس از چهارراه نادری به طرف بازار و خیابان امام راهپیمایی کردند.
در شعارهای کارگران، تاکید بر ایستادگی آن ها تا تحقق مطالباتشان، اعتراض به بی آبی در اهواز و همچنین امتناع از شرکت در انتخابات قلابی حکومت برجسته بود: «عدالتی ندیدیم، ما دیگه رای نمی دیم». کارگران همچنین با سر دادن شعار ” مشکل ما همینجاست، دروغ میگند آمریکاست”، بروشنی، سیاست خارجی ویرانگر رژیم و استفاده ابزاری ان از بحران های خارجی و منطقه ای برای سرپوش گذاشتن بر ریشه های اصلی بحران در داخل کشور را افشاء کردند.
مبارزه درخشان کارگران فولاد ملی اهواز و نیز اعتصابات و تجمعات اعتراضی پی در پی کارگران صنایع نفت و گاز و پتروشیمی به ویژه کارگران پیمانی و ارکان ثالث در تعداد زیادی از شرکت ها و محیط های کار در جنوب و جنوب غربی ایران به خصوص منطقه صنعتی پارس جنوبی و نیز اعتراضات هفتگی بازنشستگان در شهرهای مختلف، نشان می دهند که پس از سرکوب فاشیستی و خونین خیزش انقلابی ژینا، شاهد عروج مجدد جنبش کارگری در ایران هستیم.
بر طبق برآوردهای اولیه، در ده ماهه اول سال جاری خورشیدی، بیش از ۲۵۰۰ حرکت اعتصابی و اعتراضی رخ داده است که بیش از هزار مورد مربوط به کارگران صنعتی، بیش از هزار مورد مربوط به بازنشستگان، بیش از هفتاد مورد مربوط به معلمان و بیش از هشتاد مورد مربوط به پرستاران و پرسنل سیستم درمانی بوده است.
ما ضمن استقبال از گسترش جنبش کارگران و زحمتکشان ایران، بار دیگر بر ضرورت سازماندهی، تشکل یابی محلی و سراسری و نیز ضرورت همبستگی و همکاری بخش های مختلف طبقه کارگر تاکید می کنیم. کارگران ایران خود بروشنی میدانند، مادام که این مبارزات پراکنده اما مهم، نتواند به یک مبارزه سراسری و هماهنگ تبدیل شود و موجبات یک اعتصاب عمومی سیاسی را فراهم کند، طبقه سرمایه دار و رژیم حامی آنها، این امکان را دارند که خود را هر بار از زیر فشار این جنبش خارج کنند و حتی بخش های مختلف طبقه کارگر را جدا جدا سرکوب نمایند. بنابراین یکبار دیگر ضمن تاکید بر شعار تاریخی “چاره رنجبران ، وحدت و تشکیلات است” از همه فعالین کارگری و تشکل های مستقل کارگری در ایران میخواهیم که از طریق همکاری و هماهنگی با یکدیگر، تلاش کنند تا این مبارزات، هرچه سراسری تر، وسیع تر و سازمان یافته تر به پیش رود.
زنده باد جنبش کارگری ایران!
سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی!
زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم!
۹ بهمن ۱۴۰۲
۲۹ ژانویه ۲۰۲۴
امضاها: اتحاد سوسیالیستی کارگری، حزب کمونیست ایران، حزب کمونیست کارگری- حکمتیست، سازمان راه کارگر، سازمان فدائیان (اقلیت) و هسته اقلیت
کمونیست کسی است که تحزب مخفی کارگران و مدافع انقلاب قهری کمونیستی، درهم کوبیدن دولت کنونی و ایجاد دیکتاتوری طبقاتی انقلابی پرولتاریای مسلح باشد و نه ترسو و بزدلهای گریزان از انقلاب قهری پرولتاریا!
جوابی به خرده بورژواهای لباس چپ و کمونیست پوشیده از زبان لنین:« کسی که فقط مبارزۀ طبقاتی را قبول داشته باشد، هنوز مارکسیست نیست و ممکن است هنوز از چارچوب تفکر بورژوایی و سیاست بورژوایی خارج نشده باشد. محدود ساختن مارکسیسم به آموزش مربوط به مبارزۀ طبقات – به معنای آن است که از سر و ته آن زده شود، مورد تحریف قرارگیرد و به آنجا رسانده شود که برای بورژوازی پذیرفتنی باشد. مارکسیست فقط آن کسی است که قبول نظریۀ مبارزۀ طبقات را تا قبول نظریۀ دیکتاتوری پرولتاریا بسط دهد. وجه تمایز کاملاً عمیق بین یک خرده بورژوای عادی (و همچنین بورژوازی بزرگ) با یک مارکسیست در همین نکته است. با این سنگ محک است که باید چگونگی درک واقعی و قبول مارکسیسم را آزمود» لنین، دولت و انقلاب، اوت – سپتامبر ۱۹۱۷