خودسوزی «سارا» ،سند محکومیت حکومت زن‌ستیز جمهوری اسلامی!
از فاجعه‌ی خودسوزی اعتراضی «سارا» در مقابل دادگاه انقلاب یک هفته می گذرد، ولی هنوز هم نام واقعی او اعلام نشده است. خانواده‌اش به‌شدت تحت فشار و تهدید قرار دارند که نه نام واقعی وی را اعلام بدارند و نه به کسی خبری از وخامت وضعیت جسمانی او بدهند. فقط روشن شده است که این نوجوان قربانی حکومت، دچار نود درصد سوختگی است. یعنی اگر شانس بیاورد و از این حادثه‌ی دلخراش جان بدر برد، باز برای همیشه هستی شاداب خود را از دست داده و درد جانکاه و جبران‌ناپذیر تنی سراسر سوخته را با خود خواهد داشت.
“جرم” او، زن بودنش است و ورزش دوستی! همین. اتهامش نیز این‌که از رعایت تحمیلات جمهوری اسلامی سر باز زده و با دور زدن آن‌ها، هنجارشکنی کرده است. او “مجرم” است زیرا می خواسته مسابقه‌ی فوتبال تیم محبوب خود استقلال تهران را از نزدیک ببیند. اما به دست گزمه‌های حکومت می‌افتد، تحت بازجویی قرار می‌گیرد و قاضی دادگاه اسلامی برایش وثیقه‌ی ۵۰ میلیون تومانی صادر می‌کند و به مدت سه روز زندانی می‌شود.
شش ماه پس از آن بازداشت موقت، هفته‌ی پیش دادگاه او تشکیل می شود تا قاضی شرع، حکم مجازات اسلامی وی را صادر کند، که «سارا»ی بی پناه با وجودی همه لبریز از خشم جلو محکمه‌ی اسلامی خود را آتش می‌زند تا با نابودی تن و جان خویش، فریاد اعتراض خود را به این همه ستم و تبعیض بیان بدارد. اکنون بدن سوخته‌ی این نوگل، پیش چشم یک ملت و همه‌ی بشریت است.
«سارا» سند محکومیت این حکومت زن‌ستیز است، و زن‌ستیزی این حکومت یورشی است علیه بشریت و تمدن انسانی. هیچ زن متمدن ایرانی نمی‌تواند چشم بر این فاجعه ببندد و فریاد خود علیه عاملان ضد زن حاکم بر این کشور را در هر شکل ممکن بلند نکند. هیچ مرد ایرانی آزادی‌خواه نباید آسوده‌خاطر و بی‌تفاوت از کنار این دلسوختگی و تن‌سوختگی بگذرد، به علت این رخداد تکان‌دهنده درنگ نورزد و علیه آن به اعتراض برنخیزد. «سارا» بیان خشم و اعتراض ملی است.
هر ورزشکار شرافتمندی می داند که ابراز روحیه‌ی ورزشی در صحن ورزشی همانا با شوق و ذوق و تشویق صادقانه‌ی ورزش‌دوستان و تماشاگران است که پاسخ اجتماعی می‌گیرد و برای ورزشکار شهرت اجتماعی به ارمغان می‌آورد، تا حس غرور ورزشی او برآورده شود. لذا ورزشکاران ما نیز، در برابر جان و قهرمانی«سارا» و دختران و زنانی که حق برابر با مردان در همه‌ی زمینه‌ها و از جمله ورزش را خواهانند، باید حساس باشند.
«فیفا» و کمیته‌ی المپیک و همه‌ی نهادهای ورزشی بین‌المللی که پایه در اصل پاسداری از دوستی ملل و بنیان بر حق برابری انسان‌ها برای ابراز رقابت انسانی در میادین ورزشی دارند و در هم‌پیوندی ورزشکار و تماشاگر ورزشی است که موجودیت معنی‌دار می یابند، در برابر فاجعه‌ی خودسوزی «سارا» مسئولیت دارند. آن‌ها در برابر همه‌ی زنان ورزشکار و ورزش‌دوست ایران و کل جامعه‌ی ورزشی و ورزش‌دوست جهان وظیفه‌ی پیگیری این وضعیت ورزش‌ستیز را دارند. موضوع، دیگر از تذکر دادن‌ها و ابراز گلایه‌های خشک و خالی گذشته است. لازم است که این حکومت متخاصم با بنیان‌های انسانی امر ورزش را بر سر جایش نشانند. این وظیفه‌ی تاخیر ناپذیر این نهادهاست، اگر که بخواهند بر منشورها و میثاق‌های خود باقی بمانند.
تا کی محرومیت ملی این یا آن فوتبالیست ایرانی که چرا در باشگاه خارجی تحت استخدام، در برابر این و یا آن باشگاه فوتبال اسرائیلی به وظیفه‌ی باشگاهی خود عمل می‌کنند؟ که این یا آن کشتی‌گیر و جودوکار و وزنه بردار آرزومند رفتن به بالای سکوی قهرمانی که حق مسلم شان است، به دستور می‌باید ببازند تا ناموس ضد اسرائیلی جمهوری اسلامی بر باد نرود؟ تا کی این اندازه تحقیر و توهین به زن ورزشکار ایرانی که حق ورود در برخی رشته‌های ورزشی را نداشته باشد و در چند رشته‌ی معدود دیگر تنها با روسری و زره ضد ورزشی و “متانت اسلامی” به میدان برود؟ تا کی زن ایرانی نباید در ورزشگاه ها حضور یابد چون صدای شادی و شور و شوق آن‌ها “منافی عفت عمومی” نداشته‌ی جمهوری اسلامی فاسد است؟
خودسوزی دلخراش و دردناک “سارا” یک اقدام تراژیک در اعتراض برحق زنان ورزش‌دوست علیه زور و ستم و تبعیض است، اما آخرین آن نیست. در مبارزه‌ای که از دیر زمان جریان دارد و تا جمهوری اسلامی را وادار به عقب‌نشینی ناگزیر نکند، از پا نخواهد نشست. این جنبش مدنی جاری است و رو به اعتلاء دارد. حزب چپ ایران(فدائیان خلق) که برای گذار از این رژیم ضد بشری و استقرار یک جمهوری سکولار و دمکرات به جای آن مبارزه می کند، با همه‌ی توان خود همراه این جنبش و جزیی از آن است و آرزومند حیات برای «سارا» و بازیابی سلامت جسمی و روحی این نازنین تا حد امکان.
هیئت سیاسی – اجرایی حزب چپ ایران(فدائیان خلق)
۱۷ شهریور ۱۳۹۸ برابر با ۸ سپتامبر ۲۰۱۹
اتحاد مبارزه پیروزی
اتحاد اتحاد اتحاد
اتحاد اتحاد اتحاد