سه تشکل چپ داخل کشور: درودهای آتشین به رفقای توده ای در هشتادمین سالگرد بنیان‌گذاری حزب توده ایران!

با درود، باز هم یک کلی گویی دیگر و شعار تو خالی اتحاد و از این قبیل مسائل که چپ ایران از بدو پیدایش آن درگیر این کلی گویی ها و صدور بیانه های حکم گونه این چنینی است. هنوز حزب چپ جوهر وجودی خشک نشده که بوی انشعاب، بخشی از اکثریتی هایی که (البته بخشی و نه همه آنها) که دیگر نمیتوان به آنها بصورت یک سازمان سیاسی نگاه کرد و تبدیل به یک فرقه شده اند از حزب چپ به مشام می‌رسد ،ده سال کار شده تا این حزب چپ از میان آن ساخته شده و قرار هایی گذاشته شده و باید کارهایی در جهت یکی تر شدن حزب چپ و فشرده تر شدن صفوف آن انجام میشده است که قادر نیستند که آن قرار هایی که بین خود گذاشته اند و آن قرار ها را به تصویب نیز رسانده اند اجرایی کنند و بعد ناگهان یک اطلاعیه این چنینی با این مضمون!!!!! چپ ایران کجا و اتحاد کجا؟؟؟؟؟چرا اینگونه است؟چرا با وجود چهار دهه از گذشتن حکومت شلاق دینی چپ ایران این دستاوردش است؟ خب این اشتراک و اتحاد بین نحله فکری حزب توده و اکثریت که از سال ۵۹ وجود داشته و هنوز هم بعد از گذشت چهل سال همانها(هواداران حزب توده و اکثریت و حزب چپ که باز همان استخوان بندی اکثریت را دارد) میآیند و بیانیه اتحاد میدهند و هنوز بعد از حاکمیت چهار دهه شلاق دینی هیچ نحله فکری چپ در ایران که مانند این دو نحله چپ فکر نمیکنند زیر این اطلاعیه را امضا نکرده اند!!!!! چرا؟؟خود حزب چپ زیر سایه انشعاب بخشی از اکثریتی ها فرقه ای قرار دارد و بعد چه اتحادی؟؟؟اتحاد حول چه ؟؟؟؟حول کدام برنامه؟؟؟؟برای پیشبرد کدام اهداف؟؟؟؟؟همین فقط بیاییم و در جهت سرنگونی ولایت فقیه متحد شویم خب ما که اینکار را در زمان شورش فلاکت بار ۵۷که انجام داده و تجارب آنرا آموزه در زیست روزانه خویش و میهنمان دیده و میبینیم!!!البته اگر دیگر با این منوال از این میهن چیزی باقی بماند. متحد شویم فقط برای سرنگونی ولایت فقیه آن هم این اتحاد بین همان نیروهایی که زمانی در گذشته ای نه چندان دور یکی میخواست خودش را منحل کند و در آن یکی جای گیرد و این در حال است که بخشی از خود این سه جریان امضا کننده این اطلاعیه دچار فرقه گرایی شده و ساز انشعاب از حزب چپ را میزند و از این قبیل مسائل که واقعیت امروز ماست . ما تا بنیانهای فکری و فرهنگی میهن خویش را نشناسیم و تا ندانیم چه راهی را و چگونه و بر اساس کدام نگاه فرهنگی و نحو تفکر و نوع دید و تعاریفمان از پدیده های اطرافمان طی کردیم که به فلاکت امروز زیستی دچار شده ایم که مشتی قاتل و جانی و مُلای شیعه را به ریاست و مدیریت کشورمان رسانیده ایم تا این راه بررسی نشود و نقد نشود آنهم نقدی متدیک بر پایه های علمی و نگاهی تاریخی و آن قسمتهایی که پرسیده و غلط بوده را به کناری نگذاریم و مفاهیم مدرن را جایگزین نگاه پوشیده گذشته سنت های فکری و فرهنگی نکنیم و این مفاهیم (مفاهیمی مثل انسان و حقوق انسان، آزادی، قانون و حاکمیت قانون اما کدام قانون ؟قانون انسان نوشته بر پایه شناخت عقلانی از انسان یا قانون الله نوشته بر پایه نگاه ایمانی از انسان، دموکراسی، شهروند و حقوق شهروند، حق انتخاب سیاسی بر پایه عقل آزاد نه بر پایه احساسات و زیر سیطره نیروهای موهمودو قدوسی و الله و قرآن،مفهوم دولت ملت و رابطه مدرن و مسئولیت این دو پدیده به یکدیگر،قرارداد اجتماعی) را به میان توده ها و عرصه فکری جامعه خود سرازیر نکنیم ساده ترین کار اینست که سد سال دیگر هم میشود این اطلاعیه ها را صادر کرد که حکم گونه و آیه گونه است. ما باید بدانیم که حول چه مفاهیم میخواهیم اتحاد کنیم فقط سرنگونی و گذر از ولایت کافی نیست چون همت چپ ور زمان پهلوی دوم هم میگفت و عملی اینگونه کرد که اگر پهلوی دوم برود و یا سرنگون شود ایران بهشت خواهد شد تمام اپوزیسون دوره پهلوی دوم بر این هدف تاکید داشتند و میگفتند که مشگل اصلی نبود تحول در جامعه ایران سلطنت و پادشاه و دربار و ساواک ،…. است که با فلاکت و شورش ۵۷هم شاه و دربار و ساواک ،…..بساطشان جمع شد ولی حکایت تعویض ساختار سیاسی سر جای خودش است مشگل ایرانی ساختار سیاسی یا بطور کلی مشگل سیاسی نیست و با تعویض ساختار سیاسی این مشگل حل نمیشود و نخواهد شد چنانچه از مشروطه تا به امروز نیز علیرغم تمام تلاش انسان ایرانی حل نشده ما از مشروطه تا به امروز بین سنت و مدرنیته تعارض یا پارادوکس داریم و تا ریشه ها و علل این تعارض بین این دو پدیده و موانع رشد و جایگزینی مدرنیته بجای سنت را نفهمیدم که کجاس سد ساختار سیاسی دیگر هم عوض کنیم مادامی که و مادامی که اول ریشه های این تعارض و دوم موانع رشد مفاهیم مدرنیته را در جامعه خود نشناسیم حکایت همچنان باقی خواهد بود.
با دوستی و مهر،
مهرداد

آدمی با سَرِ افراشته باید بِزیَد…

پاسخی به پرسشهای هم میهن گرامی, آقای هرمز قدکچی 
۱ – راه اندازی گروه, سازمان یا حزب در بیرون از کشور (دست کم تاکنون) کاری بیهوده و سردرگمی آفرین بوده ست که خاستگاه آن (اگر همه ی محاسبات را سالم بیانگاریم) کمدانی و نارسیدگی اپوزیسیون از یکسو و ناتوانی آن از درک ضرورت تاریخی پیش روی ما برای رهانیدنِ مردم و کشورمان از چنگال تبهکارانِ قرنِ پنجمی حاکم بر میهنمان از سوی دیگر بوده ست. پدید آوردنِ حزب چپ (و آنگونه که تاکنون بوده و عمل کرده) نیز گامی چندان ورای این کژنهادی نبوده است.  
راستی چه میگذرد؟ چرا سازمان اکثریت در سه سال گذشته زندگی گیاهی و کم جانی داشته است؟!

۲ – مشارکت ۸۵ درصدی مردم در “انتخاب میان انتصاب شدگانِ مجلس خبرگان” در سال ۸۸ به دلیل آن بود که الف) موسوی و کروبی بخشی از خواسته های مردم را در برنامه خود بناچار گنجانیدند و ب) کاندیدای “محبوب رهبر” (یعنی احمدی نژاد) آنقدر به زیانِ مردم و کشور کار کرده بود که تکلیف رای از پیش روشن شده بود. مهم است در نگر آوریم که موسوی با تزلزل (و بهتر بگوییم, دودوزه بازی کردنِ) خود انرژی عظیم جنبش رنگین کمانی را به کژراه برد و فرصت تاریخی بسیار کمیابی را هدر داد! همه ی ما شعارهای بی معنای مذهبی (الله اکبر, یاحسین-میرحسین)؛ خواستِ ج.ا. نه یک کلام بیش و نه کم؛ راهپیمایی سکوت؛ رهنمود به خانه نشینی بجای تشویق و ترغیب به پیشروی برای پس نشاندن رژیم؛ و سرانجام خاموش کردن آن جنبش را بیاد می آوریم…
من فهرستی از نیروهای شرکت کننده در آن “انتخابات” برای گزینش یکی از دست چین شدگان ولایت را ندارم و اکنون نیز اینکه کدام نیروها از آن جنبش رنگین کمانی حمایت نکردند, تعیین کننده نیست. آنچه مهم است بازی در زمین ولایت است که قوانین خود را نیز به هیچ نمی شمرد. حال چه “گل سرسبد” اصلاح طلبان (خاتمی) باشد و چه چرکنویس کثیف آن یعنی حسن روحانی که سالها در مقام های کلیدی-امنیتی رژیم سرسپردگیش را ثابت کرده بود.

پرسیدنی ست که آیا هراس از “بدتر” ما را به دامن “بد” نمی اندازد؟ مگر تبلیغ ترس از رئیسی جانی, روباهی بنام روحانی را رئیس قوه مجریه (با سه وزیر از هئیت مرگ) نکرد؟ آیا پس از آن “رهبر” با یک دهن کجی تاریخی و نگاه عاقل اندر سفیه, رئیسی را از در پشت نیاورد و او را به رهبری قوه قضائیه و سپس قوه مجریه منصوب نکرد؟ آیا “بد” و “بدتر” در حکومت (بهتر بگویم, خلافت اما نه جمهوری) اسلامی از دایره “منویات ولایت” گریزی داشته و دارند؟ بر چنین زمینه ای آیا تفاوتی میان آندو میتواند باشد؟

آیا تعزیه ی حکومت اسلامی را میتوان بجای “انتخابات” به ذهن مردم فرو کرد؟ چنین چپانیدنی کار چه کسانیست؟ بازی میان شغال و روباه, چشم امید بستن به بالاییها و فراموش کردن (سازماندهی) پایینی ها آیا از مبارزین سردرگم, افراد کارچاق کن و رمال نمی سازد؟  
اصولا چرا شهامت فداییان (آنگونه که پیش از انقلاب بودند) را باید با خواری و بیچارگیِ بازی در میدان ولایت تاخت زد؟

آری, “آدمی با سَرِ افراشته باید بِزیَد…” و درست در همین گونه زیستن است که زنده یاد احسان طبری گفت:
“بسوی معبد خورشید پیمودن خطر دارد… دو ره در پیش: یا تسلیم، یا پیکار جانفرسا, از آن راه خطا برگرد و با همت بر این ره شو!”

برخیز، که بشکفند گلهای امید!

چند نکته پیرامون این گفتار-نامه (بیانیه)
۱ – اگر “جمعی از هوادارانِ” یک سازمان یا حزب را به عنوان “تشکل” مستقل (از همان سازمان یا حزب) در پهنه ی مبارزات و جنبشهای مردم بیانگاریم, خود-خوانی (ادعا) یا خود-بینی این دوستان را برای آنکه “سه تشکل چپ” داخل کشور هستند, میتوان پذیرا بود. ازین گذشته، سازمان اکثریت عمده ترین نیروی سازنده و راه انداز حزب چپ بود و باید، پس از پدیداری آن حزب، خود را منحل میکرد. ادامه ی وجود سازمان اکثریت پس از تشکیل حزب چپ، پرسش برانگیز است!    
۲ – دیرزمانی بود که راستگرایان در طیف نیروهای چپ، به اصلاح طلبی در چهارچوب حکومت اسلامی دلبسته بودند و تحول از درون این حکومت نکبت را فریاد می کردند… آنان, در واقعیت، از یکسو زمان برای تبهکاران می خریدند تا که آب، خاک، فرهنگ، اقتصاد و هر ویژگی دیگر کشور را به ویرانی و تباهی بیشتر بکشانند و از سوی دگر خود چوب لای چرخ جنبشهای مردمی می نهادند… اکنون، در پاییزِ آن “اندیشه” و نگرش، جشن همراهی جنبشهای ضد رژیمی مردم، از هر کران، ما را به خود می خوانند… 
۳ – جای خوشحالی ست که این دوستان عبارت کشدار و رفع تکلیفیِ “گذار از دیکتاتوری” را به مفهوم مشخص “برانداز(ی) تا پیروزیِ نهایی‌ بر دیکتاتوریِ ولایی” و تحقق دگرگونی‌هایِ بنیادین، دموکراتیک و پایدار تعبیر کرده و تحول داده اند. ازینرو، طرح شعار سرنگونیِ حکومت اسلامی را از سویِ آنان برای ترویج آن در اذهان مردم میتوان/باید انتظار داشت.
۴ – دوستان مشخص نکرده اند که پس از سرنگونیِ حکومت تبهکار اسلامی چه چیز باید جایگزین آن شود. اما، با توجه به آنچه در بالا آمد، طرح شعار برقرار باد جمهوریِ دمکراتیک خلق را پس از این از سویِ آنان میتوان/باید انتظار داشت.
۵ – دوستان از “اتحاد احزاب، سازمان ها و نیروها”یِ مردمی در عمل سخن میگویند. اما الف) به چگونگیِ شکل گیریِ آن، ب) برشماریِ وظایف خود برایِ پدیداریِ آن و پ) فراخواندن فعال نیروها برایِ همراهی و اتحاد نمی پردازند. این درست همان “راه سربالایی” ست که تا کنون نارفته برجا مانده ست…

اکنون که دیگر از پهنه یِ گفتار گذشته ایم و “خشم و انزجار عمومی رو به گسترش در کشور” پشتیبان هر آوایِ داد گشته ست … شناسه و سنجه یِ هر نیرویِ پدافنده یِ حقوق مردم اینست که، در راه اتحادی میهنی برای سرنگونیِ حکومت فلاکت آور اسلامی و برقراریِ حکومت مردم، به کردار، کوشنده یِ میدان باشد.