“برای کولبران کُرد و اسب هایشان”
“آن ها به اسب ها شلیک می کنند*”
جهان از وحشت شیهه می کشد
و دهان گشوده ی مرگ را انبوهِ اندوه پر می کند
پاسدارانِ نجیب و مسلمان در دره نماز مغرب می خوانند
و در معبر بعدی به انتظار می مانند.
قطار قاطران و ردیف هُشیوار اسبان
در تاریکنای کوهستان
آرام و رام در راهند
نرم و سبک می آیند.
اسبِ جلودارِ
پیشانه می آید
با گوشواری از هوش بر فرازِ یالِ افشانش
و گام هایی موزون به تمامی
و ناگاه…
با چشمانی دریده،
و منخرینی گشاده
می ایستد!
هوا را می بوید…
و به ناگاه تُندر تُندِ تیر می غرد
و خون اسبان می پاشد بر آسمان
می ریزد بر زمین
می جوشد در رود
و کهربایی های کهر!
این اسب های پلید
اسب های قاچاقچی
اسب های بی دین
با بار های ویسکی و سیگار های مرغوب
اسب های مست
اسب های کُرد!
در عمق دره ی دریوزه
در قعرِ فرودِ فراموش
با رگبار های مداوم اعدام می شوند
باد می کنند و می ترکند و می پوسند
شیهه ی بلندشان اما
هر شب در گوش قاچاقچیان و اسب های خطاکار می پیچد.
*عنوان این شعر برگرفته از رمانی است با نام “آن ها به اسب ها شلیک می کنند” این رمان سال ها پیش توسط محمدعلی سپانلو به فارسی ترجمه شده و به چاپ رسیده است. نویسنده ی این رمان “هوراس مک کوی” آمریکایی است. وی به سال ۱٨۹۷ در ایالت تنسی به دنیا آمده و در دسامبر ۱۹۵۵ در سن پنجاه و هشت سالگی درگذشته است. او که نه در زمان زندگیش و نه امروز نویسنده ی مشهوری است، از جمله نویسندگان مهجور آمریکایی است که توسط فرانسوی ها شناسانده شده است. از روی این رمان در سال ۱۹۷۰ فیلمی با همین نام به کارگردانی سیدنی پولاک ساخته شده است.
**این شعر را زمانی سرودم که در خبرها آمده بود: همچون دفعاتی دیگر، شامگاه آدینه، چهارم تیرماه هشتاد و نه نیز، نیروهای انتظامی ی جمهوری ی اسلامی در منطقه ی “دولی درماناوی” از توابع “هومل” سردشت به کاروان کاسبکاران کرد حمله کردند و آنان را به رگبار بستند. بر اثر این حمله نوجوانی ۱۴ ساله به نام زانیار ابراهیمی، فرزند محمد، اهل روستای “فقیه خدریان” منطقه‌ی “باسکی کوله سه” هدف گلوله قرار گرفت و جان خود را از دست داد. در این حمله همچنین ۶۰ رأس از اسبان از پای درآمدند. این ماجرا هنوز تکرار می شود.
