تجمع کمونیست های یونان در برابر سفارتخانه ها: نه به جنگ امپریالیستی؛ نه به مشارکت یونان در جنگ!

نسرین ستوده، وکیل دادگستری و فعال حقوق بشر، روز دوشنبه با انتشار نامه‌ای آن‌چه را که در اوکراین می‌گذرد، «نبردی بین دموکراسی و دیکتاتوری» دانست و از مردم اوکراین به ‌خاطر ایستادگی‌شان در برابر تهاجم نظامی روسیه ستایش کرد.
خانم ستوده در این نامه که خطاب به دبیرکل سازمان ملل متحد نوشته شده است خواستار کمک جهانیان به مردم اوکراین شد که «نمی‌خواهند بی سر و صدا زیر پوتین‌های متجاوزان له شوند».
این فعال حقوق بشر نوشت: «من به عنوان زنی که در کشوری زیسته‌ام که ۸ سال تمام مستقیما درگیر جنگ بوده است، می‌توانم وحشت ناشی از جنگ و خشونت عریان علیه انسان‌های بی‌دفاع را تصور کنم و وحشت خود از تجاوزی چنین بی‌پروا را به شما اعلام کنم.»
خانم ستوده ادامه داد: «این جنگ نبردی بین دمکراسی و دیکتاتوری است، اما خوشبختانه مردم اوکراین در این نبرد تنها نیستند و دنیا با نگرانی زیادی به کمک اوکراین شتافته است.»
https://www.radiofarda.com/a/31731026.html

دوغ هم نمی گوید. جنگ مابین اربابان استثمارگری است که یکی به روابط دموکراتیک در طبقه خود اعتقاد ندارد و دیگری به روابط دموکراتیک در طبقه خود اعتقاد دارد. ایشان هم به معتقد است که بردگی مزدی در ایران باید از طریق دموکراسی مابین اربابان اداره شود. ما کارگران هم میتوانیم بدانیم که چه کسانی حامی ما هستند و چه کسانی نیستند.

از دو توهم در ذهن حقوق دانان هوادار بردگی مزدی میتوان شروع کرد.

۱ – حقیقتا ما بین سرمایه داران غرب دموکراسی وجود دارد، که میدانیم چنین نیست و سرمایه داران بزرگ مالی در واقع سیاست و اقتصاد را در دست دارند.

۲ – نمیگویند که در دموکراسی های غربی سیاست اصلی نظام بردگی مزدی به رفتن و آمدن دولتهائی که انتخاب می شوند بستگی ندارد. چون دولتها کماکان همان سیاستها را سال به سال دنبال میکنند.

درجه توهم داشتن و یا پراکنی های سیاستمداران پرو امپریالیستهای غربی انتها ندارد. او یا قوانینی را که بر اساس آن کار مزدی که نتیجه اش استثمار نیروی کار هست را نمی فهمد – توهم داشتن – و یا اینکه می فهمد اما معتقد به الغای آن نیست – توهم پراکنی.

این موضعگیری مشکل دیگری هم بوجود می آورد. جنگهای امپریالیست های غربی همگی بهانه دموکراسی به جوامعی چون افغانستان، عراق و لیبی بوده است و باید قاعدتا حمله آنها برای گرفتن ایران هم برای دموکراسی قلمداد شود.

این موضعگیری خانم مصدق با علاقه اش به مصدق در تناقض است چون همان دموکراسی ها مصدق او را سرنگون کردند:

“خانم ستوده‌، خیلی خوش آمدید به برنامه میزبان. می‌خواستم قبل از هر چیز از شما بپرسم برای مهمانی شام‌تان چه کسانی را دعوت کردید؟من برای این مهمانی شام از مهاتما گاندی، یکی از مادران میدان مایو در آرژانتین، پروانه فروهر از هموطنان خودم که به طرز فجیعی در کشور به قتل رسید، دکتر محمد مصدق و آیت‌الله منتظری مایلم دعوت به عمل آورم. ”

https://www.akhbar-rooz.com/143888/1400/12/13/

میگوید:
“روش خشونت پرهیزی برای مقابله با استعمار بریتانیا در هندوستان که نهایتا هم به نفع گاندی تمام شد، هندوستان مستقل شد و بریتانیا از آن کشور رفت.”

بریتانیای دیروز با بریتانیای امروز فرقی دارد؟ من فرقی نمی بینم.

درباره منتظری:
“من دوست دارم هرگاه از وقایع دهه ۶۰ سخن می‌گویم روی شخصیت آیت‌الله منتظری به عنوان پدر حقوق بشر ایران مکث داشته باشم. زیرا که تمام کسانی که در ایران به نوعی حقوق‌شان تضییق شده به طرف این شخص رفتند و همه آنها می‌گویند که نتایجی گرفتیم.”

خانم ستوده مابین طبقه مورد حمایت خود، یعنی طبقه سرمایه دار، منتظری را بعنوان پدر حقوق بشر ایران معرفی میکند. این پدر حقوق بشر نگران سرمایه سرمایه داران خارجی و داخلی بودد:

“این ادامه داشت تا سال ۸۱-۸۰ که خصوصی سازی اصل ۴۴ راه افتاد که ما اجازه دادیم که ۱۰۰% خارجی ها بتوانند سرمایه گذاری کنند و اینجا شعبه داشته باشند که این هم باز دچار تفاسیر گوناگون شد. اساسا باید رویکرد کشوررا نسبت به اقتصاد تعیین کنیم که رویکرد دولتی است یا خصوصی و تا این موضوع تعیین تکلیف نشود هیچ سرمایه داری راغب نیست که در کشورمان سرمایه گذاری کند بیاید چرا، چون اگر رویکرد دولتی باشد اقتصاد دولتی باشد سرمایه دار می ترسد بیاید کار کند چون به محض اینکه منافع دولت ایجاد کند با تغییر قوانین و مقررات و اینها می چرخد آن سمتی که خودش میخواهد سرمایه دار ضرر می کند ، و اساسا سرمایه دار اول: امنیت سرمایه اش است و دوم: دنبال سود آوری سرمایه اش است یعنی سرمایه ای که می آورد دوست دارد برای وی خروجی داشته باشدیعنی بازده خوبی بگیرد سوم: چیزی که خیلی تاثیرمی گذارد آزادی است و آزادی به معنی آزادی عمل ، آزادی تصمیم گیری ، اختیار لازم برای انجام دادن”

بقول بعضی از مارکسیستها، “کمپرادور” هم هستند، دموکراتهای “کمپرادور” در مقابل سلطنت طلبهای “کمپرادور”.

یک انقلاب دموکراتیک بشود که جوی درست شود که کمک کند جامعه کمونیستی شود؟ دموکراسی بهتر است از دیکتاتوری! اگر بهتر بود که الان جامعه غرب اروپا دولت نداشت و تسوط شوراها و یا کلکتیوهای کارکنان مدیریت میشد.

باز یک بیانیه از کمونیست هایی که ادمکشان روسی و در راس انها راسپوتین را ملامت نمیکنند و بمباران مردم بی دفاع اوکراین و بی خانمان شدن میلیون ها انسان را ندیده میگیرند و هنوز خیال میکنند روسیه امروز یک کشور سوسیالیستی است!!! شرم اور است!

در این بیانیه از حق مشروع دفاع مسلحانه ی مردم اوکراین در برابر حمله ی ارتش پوتین که دومین ارتش جهان هست، حرفی زده نشده؟!
و همچنین اینکه روسیه باید فوری ارتش اشغالگرش را از اوکراین بیرون ببرد و پوتین هم دستش را از روی دگمه ی شلیک بمب اتمی بردارد؟!
اینهمه از اولین خواسته های یک جنبش صلح واقعی و نه نمایشی می باشد؟!
در غیر این صورت این حرکت نمایشی بیش نیست اگر هیچگونه همبستگی ای با یک میلیون فراری و مهاجر بدلیل جنگ افروزی روسیه ی پوتین ابراز نشود؟!

آیا همبستگی یک شعار پوچ است؟
همبستگی عملی، ارسال سلاح دفاعی برای ارتش گریلیایی مردمی اوکراین و ایجاد بریگادهای بین المللی علیه تجاوز ارتش اشغالگر است؟!
فرقی نمی کند که این ارتش امریکایی است یا روسی! کشور مستقل اوکراین که نه عضو اتحادیه ی اروپا و نه عضو ناتو بوده مورد هجوم و اشغال واقع شده و کشور فنلاند و سوئد هم که همین وضع را دارند تهدید به جنگ از طرف پوتین شده اند!

چرا پوتین به یونان و کشورهای عضو ناتو حمله نکرد؟
چون پوتین بخوبی می داند و می دانست که نمی تواند با اعضای ناتو در بیفتد؟!
پوتین حتی موجودیتِ اوکراین را به رسمیت نمی شناسد و اوکراین را دست سازِ لنین و حزب بلشویک دانسته!
او این منطقه را جزو خاک آبا اجدادی تزار روس می داند:)