در ستایش شاعر “برای رضا براهنی” – محمود طوقی

۱

وطن

 غریب است وطن
غریب تر از وطن انسان است
و غریب تر از انسان رویایی ست
که در کشاکش نان و شمشیر پیر می شود

زلال نمی شود این ثانیه های بی پیر
وقتی بیاد می آوریم
که تو در آن سوی پرچین ابر ها نشسته ای
و بی خاطره و عشق پیر می شوی

غریب است انسان
به روزگاری
که انسان گرگ انسان است

غریب است شاعر 

۲

باور نمی کنم

اگر هزار هزار بار نگاه کنم ترا

و تک تک موهای سپیدت بگویند که پیر شده ای
باور نمی کنم
که پیر شده ای
و کلمات شکسته  میان لب وزبانت تحریر می شود

خاموش است جهان
وقتی تو سخن نمی گویی
و نمی خندد جهان
وقتی تو با اندوه از خیابان های جهان می گذری

چه خوب شد
در آن غروب پائیز
در کوچه باغ های شعر و خاطره از کنارت گذشتم
و به احترام کلمه کلاه از سر بر گرفتم

۳

دف

صدای دف می آمد
و خواب ابر ها
در خروسخوان دره های لالون آشفته بود

برادرم شمس گفت:
شاعر روز های آفتابی آمد
محمود گفت: شیرین تر از عسل
عمران هم چیزی گفت
کاظم گفت: جوینده طلا در صحاری دور
من داشتم با ابرهای پر باران حرف می زدم

صدای دف می آمد
خواب خیابان های جهان آشفته بود
و شاعر روز های آفتابی
با عصای شکسته اش
از دره های لالون می گذشت
و در گوش ابرها به نجوا چیزی می گفت

چاپ کن